Ας έλθουν να μας πιάσουν

Αρθρον πρώτον, η ελληνική Εθνική δεν είναι οι ελληνικοί σύλλογοι. Είναι άλλο η Ελλάδα στο γηπεδάκι του Μπλούμφιλντ (ή, πριν δυόμισι χρόνια, στο Εθνικό Στάδιο του Ραμάτ-Γκαν) και άλλο ο ΠΑΟΚ 2004 στο Μπλούμφιλντ, ο Ολυμπιακός 2010 στο Μπλούμφιλντ, ο Παναθηναϊκός 2011 στο Μπλούμφιλντ. Η διαφορά είναι αρκούντως ομιλητική, για να τα λέει όλα. Κατανοητόν, ελπίζω.

Αρθρον δεύτερον, αυτό που μου έλεγε, πάνω από μία μπύρα στο αεροδρόμιο της Βαλέτας τον Μάρτιο, ο Γιώργος Καραγκούνης. "Πρώτοι; Και να μας κυνηγάνε οι άλλοι; Και να 'χουμε τα εκτός έδρας το φθινόπωρο; Ας έλθουν να μας πιάσουν!" Είναι το κοστούμι μας. Δεν είναι το κοστούμι μας, να κυνηγάμε σαν δεύτεροι και να παίζουμε εντός έδρας για να πιάσουμ' εμείς τους άλλους.

Παρακάτω. Φερνάντο Σάντος. Ο πιο κατάλληλος ράφτης, γι' αυτό το αυθεντικό made in Hellas κοστούμι. Στη χειρότερη, 0-0. Στην καλύτερη, 0-1. Και αποδίδοντας ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, με το κριτήριο των επιλογών. Επίσης, αποδίδοντας την ελάχιστη (ή και καμία) σημασία στο κριτήριο των άλλων, γύρω-γύρω, για τις επιλογές του. Οπως έλεγε στο Τελ-Αβίβ πριν το 0-1, οι θεωρίες είναι "πέντε χιλιάδες". Η πραγματικότητα, στο γρασίδι, μία.

Μετά. Ισραήλ. Πράγματι, διαθέτουν περισσότερους λεγεωνάριους από κάθε άλλη φορά. Και λεγεωνάριους που, μάλιστα, διακρίνονται. Αλλά, πάλι, θέλουν ακόμη πολλά ψωμιά για να γίνουν Ελλάδα. Είτε παίζουν τέσσερις το μεσημέρι, είτε δέκα το βράδι. Νόμιζαν ότι είχαν φτάσει να είναι Ελλάδα, ή και καλύτεροι. Επειδή έχουν παίκτες στην Πρέμιερσιπ και στην Πριμέρα. Ξανοίχτηκαν.

Να το περιγράψουμε αγοραία, έβγαλαν γλώσσα. Πιο μακριά, απ' όση τους αντιστοιχεί. Δεν είχαν σκοτώσει κάποιο θηρίο, με τη Λετονία και με τη Γεωργία ήταν οι τρεις νίκες απ' τις οποίες, σερί, έρχονταν. Και ο παραπανίσιος αγώνας που έχουν στον όμιλο, σε σχέση με μας και με τους Κροάτες, "βοήθησε" τις ψευδαισθήσεις τους. Δεν βγάζεις, όμως, γλώσσα όταν υποδέχεσαι ομάδα που δεν την έχεις νικήσει ποτέ. Που είναι πρώτη και αήττητη.

Που, αν κάνει ήττα σε προκριματικό γκρουπ, θα 'ναι το πολύ από ένα αντίπαλο. Απ' τους Τούρκους π.χ., καθ' οδόν προς το EURO 2008. 'Η απ' τους Ελβετούς, καθ' οδόν προς το Μουντιάλ 2010. Περισσότεροι του ενός, δεν υπάρχουν να τη νικήσουν. Πόθεν οι Ισραηλινοί ένιωσαν, έστω, ισοϋψείς Ελβετών ή Τούρκων; Το Ισραήλ έχει να προκριθεί σε διοργάνωση, απ' το Παγκόσμιο Κύπελλο του...1970. Οταν ο Γιτζάκ Σουμ έπαιζε οκτάρι!

Αλλη μία φορά, παλαιότερα, έκαναν αντίστοιχο λάθος με το τωρινό. Τον προηγούμενο αιώνα. Ιούνιος '99, λιώνουν τους Αυστριακούς μ' ένα 5-0, εκτίναξαν την προσδοκία, πίστεψαν ότι πήγαν στο EURO 2000, αλλ' είχαν πάει μόνον ως τα πλέι-οφ για την πρόκριση στο EURO 2000. Κατέβηκαν οι Δανοί εκεί κάτω, τους έριξαν ένα 0-5, τους ξανάστειλαν στα ίσα τους.

Η εικόνα του Παναθηναϊκού, στις αναμετρήσεις με τη Μακάμπι τον Αύγουστο, προκύπτει πως τους έκανε το μεγαλύτερο κακό. Παρακολουθούσα, όλες αυτές τις pregame ημέρες, την αρθρογραφία στη Haaretz και στην Jerusalem Post. Κατάλαβα τι νόμισαν. Νόμισαν πως, στον Παναθηναϊκό πρόσφατα, είδαν ανάγλυφη τη σύνθετη εικόνα μιας χώρας σε οικονομική δίνη και ενός ποδοσφαίρου σε προϊούσα διαφθορά. Κι έπεσαν στο σφάλμα των αυτόματων αναγωγών.

Παναθηναϊκός, θύμα της Μακάμπι. Αρα, Εθνική Ελλάδος (με Κατσουράνη, Καραγκούνη, Νίνη κ.λπ., αλλά και με ολίγους ξενιτεμένους που, κι αυτοί, δεν πρωταγωνιστούν πουθενά) εύκολο θύμα. Αμ, δεν πάει έτσι. Αυτές τις αναγωγές, τις κάνουν στο νηπιαγωγείο, άντε και σε μερικές τάξεις του δημοτικού. Η Ιταλία του Moggiopoli, θυμίζουμε, βγήκε παγκόσμια πρωταθλήτρια.