H πιο μεγάλη στιγμή
Αναμφισβήτητα, αυτή είναι η πιο μεγάλη στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι μια στιγμή κατά την οποία όλοι οι έλληνες φίλαθλοι ή και οπαδοί ενωμένοι κάτω από το όνειρο (θερινής νυκτός που παίρνει σάρκα και οστά) της εθνικής πανηγυρίζουμε μονιασμένοι, ανεξαρτήτως οπαδικής προτίμησης.
Ακόμα πιο ευχάριστο είναι ότι κααφέρνουμε να δούμε τους παίχτες που τους χώριζαν οι ομάδες τους να τους ενώνει το εθνόσημα.
Ανατρίχιασα όταν είδα το Γιαννακόπουλο να αγκαλιάζει και να συγχαίρει, με τον τρόπο που το έκανε, τον Καραγκούνη μετά το γκολ του πρώτου στον αγώνα με την Πορτογαλία. Αν το δούμε από αγωνιστικής πλευράς, δε θα θαμπωθούμε από την ποιότητα του ποδοσφαίρου του ελληνικού εθνικού συγκροτήματος.
Αλλά, αυτό που μένει στην ιστορία είναι το αποτέλεσμα, και όπως είχα πει σε προηγούμενο αδημοσίευτο mail μου: "Οπότε τι να το κάνω αν κάνουμε άλλες 3 αξιοπρεπείς ήττες; Θέλω, όχι μόνο να δυσκολέψουμε τους αντιπάλους, θέλω να δηλώσουμε παρόν, να δούμε ότι μπορούμε να παίζουμε ανάμεσα στις 16 καλύτερες ομάδες της ευρώπης, όχι ότι υπό προυποθέσεις θα μπορούσαμε να είχαμε βάλει ένα γκολ."
Και μέχρι τώρα οι διεθνείς μας με έχουν κάνει να χαμογελάω. Και ξέρετε κάτι ακόμα, η επιτυχία αυτή είναι πολύ διαφορετική από τη μεγάλη στιγμή π.χ. στο μπασκετ το '87. Τότε το μπασκετ ναι μεν υπήρχε αλλά ήταν καθαρά υπανάπτυκτο ακόμα και επιπλέον είχε πολύ λίγα να επιδείξει. Σήμερα το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ήδη να επιδείξει επιτυχίες σε επίπεδο μικρών εθνικών ομάδων, αλλά και σε συλλογικό επίπεδο και έχουμε ήδη τόσους παίχτες που παίζουν στο εξωτερικό (Σειταρίδης, Φύσσας, Δέλλας, Γιαννακόπουλος, Καραγκούνης, Βρύζας, Χαριστέας από τους βασικούς των δύο αγώνων μέχρι τώρα). Αν το δούμε με θετικό μάτι θα παρατηρήσουμε ότι κάποια βήματα γίνονται.
Από τη μουντιαλική εθνική του 94 βγήκε ο Μαχλάς που άνοιξε το δρόμο στους έλληνες ποδοσφαιριστές, ας μην ξεχνάμε πόσο σημαντικό ηταν το ότι πήρε το χρυσό παπούτσι. Πιστεύω ότι αργά αλλά σταθερά μπορούμε να δούμε κάποια βήματα, βήματα που θα καθιερώσουν την ελλάδα στη συνείδηση όλων.
Τέλος να πώ για την εμπειρία μου στις καφετέριες... Τη στιγμή του γκολ όλοι φώναζαν επί 5 λεπτά, όλοι σηκώθηκαν πανηγύριζαν, αγκαλιάζονταν.. ήταν το κάτι άλλο. Το ποδοόσφαιρο ενώνει ακόμα και τους "γαύρους" με τους "βάζελους".