Η Ελλάδα της καρδιάς μας
Θα παραθέσω ένα απλό παράδειγμα το οποίο τυγχάνει όντας στην Αμερική για σπουδές να πέφτει στην αντίληψή μου. Η Αμερική σαν χώρα δεν βγάζει πολλά ταλέντα στο ποδόσφαιρο. Εάν για παράδειγμα υποθέσουμε ότι γεννιούντε δύο ταλέντα το χρόνο στην Αμερική , τότε στην χώρα μας γεννιούντε δέκα. Η διαφορά όμως είναι ότι από αυτά τα δέκα ταλαντούχα Ελληνόπουλα είναι ζήτημα αν προωθούνται τα δύο. Ενώ στην Αμερική? Εκεί δημιουργούν ταλέντα! Στην Αμερική αξιοποιούν αυτούς τους δύο χαρισματικούς παίχτες και τελειοποιούν άλλους 10 που ξεκινούν ως απλά μέτριοι. Είναι λυπηρό για τα Ελληνόπουλα που ξέρουν μακράν περισσότερα "καντάρια" μπάλα από τους Αμερικάνους. Κι όμως αυτή η χώρα με το σύστημα και την οργάνωσή της κατάφερε να κάνει μια σπουδαία εμφάνιση στο παγκόσμιο κύπελλο της Ιαπωνίας. Μην βιαστείτε να μου πείτε ότι δεν το αξίζουν. Είναι αλήθεια ότι οι προκριματικοί που δίνει η εθνική ομάδα της Αμερικής για να ενταχθεί στο Μουντιάλ είναι “αστείοι” σε σύγκριση με αυτούς της Ελλάδας μας. Εμείς αγωνιζόμαστε με τα μεγαθήρια της Ευρώπης ενώ οι Αμερικάνοι με την Γουατεμάλα και τους Νήσους Μπαχάμες. Τα γνωρίζω. Όμως λίγη σημασία έχουν. Για την ακρίβεια εξηγούν πώς η Αμερική ξεπετάγεται σιγά σιγά και στο χώρο του ποδοσφαίρου. Υπερδύναμη δεν πιστεύω ότι θα γίνει ποτέ. Θα είναι όμως υπολογίσιμος αντίπαλος με περιοδικές επιτυχίες.
Παρόλο που η Ελλάδα αυτή τη στιγμή μπορεί να κάνει και την έκπληξη στο Euro 2004 στην Πορτογαλία κάτι που νομίζω ότι θα κάνει το συγκρότημα του Γερμανού μας, δυστυχώς δεν μπορώ να χρίσω το μέλλον του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα ως λαμπρό. Ο λόγος για μένα είναι ότι δεν γίνεται 100% αξιοποίηση του έμψυχου δυναμικού στην Ελλάδα από μικρές ηλικίες. Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι στην Αμερική η προπόνηση ποδοσφαίρου ξεκινά από την ηλικία των 3-4 ετών. Είναι ίσως αστείο και ανόητο για μας με το που περπατήσει ένα μωρό να αρχίσει να κλωτσάει μια μπάλα υπό τις οδηγίες κανονικού προπονητή.. Η ουσία όμως κρύβεται πολύ βαθύτερα από αυτό. Ούτε καν στο γεγονός ότι τα τετράχρονα αυτά παιδάκια που κλωτσάνε το τόπι χωρίς ιδιαίτερη συναίσθηση, το κάνουν πάραυτα σε γήπεδο κανονικό με χόρτο! Είναι λεπτομέρειες που δόξα τω Θεώ μπορεί και με το πέρας των Ολυμπιακών αγώνων να μην είναι πρόβλημα και για εμάς. Εγώ προσωπικά όμως στο Λύκειο έπαιζα ακόμα σε τσιμέντο και χώμα.Δεν είναι όμως ξαναλέω εκεί το θέμα.Πρέπει να κοιτάξουμε βαθύτερα τη νοοτροπία ενός λαού που ποδοσφαιρικά δεν έχει να επιδείξει τίποτα ΑΛΛΑ θέλει.Και είναι μεγάλο πράγμα αυτό. Μπορεί να μην μπορέσουν τόσο νωρίς αλλά θέλουν. Στην Ελλάδα φαινόμαστε σαν να μην θέλουμε ποτέ να κάνουμε το κάτι παραπάνω.Και μπορούμε. Είναι σίγουρο ότι μπορούμε περισσότερο από ότι οι Αμερικάνοι. Κι όμως αγαπητοί αναγνώστες οι Αμερικάνοι είναι εκείνοι με το περίφημο κατά την άποψή μου “πρόγραμμα 2010”. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι πολύ απλό. Προπονούν και αξιοποιούν τους καλύτερους τους παίχτες τους με το να διοργανώνουν ατέλειωτα τουρνουά τα οποία παρακολουθούν για να επιλέξουν τους καλύτερους των καλύτερων.Έχουν πρωταθλήματα στα λύκεια.Από εκεί παίχτες φεύγουν για να σχηματίσουν την ομάδα της αντίστοιχης πολιτειας. Οι καλύτεροι από ολες τις πολιτείες μαζί σχηματιζουν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που θα αγωνιστεί σε διεθνή τουρνουά με άλλων χωρών. Ακόμα κι αν μιλάμε για την κατηγορία των 14 ή 16 ετών. Και συνέχεια προωθούνται.
Η Μάντσεστερ, η Ρεάλ Μαδρίτης και άλλοι κολοσσοί του ευρωπαικού ποδοσφαίρου στέλνουν τις δικές τους εφηβικές ομάδες για επίσημα φιλικά τουρνουά. Πώς είναι δυνατόν να στέλνει η Μάντσεστερ την εφηβική ομάδα της στην Αμερική και όχι σε μας?Φέτος υπήρχε ένα πρόγραμμα που έστειλε την ομάδα της Βιρτζίνια στην Γερμανία να παίξει με την αντίστοιχη της Μπάγερν! Όλα αυτά μόνο καλό κάνουν στους Αμερικάνους ποδοσφαιριστές μικρής ηλικίας. Πώς νομίζετε αρχίζουν να κλωτσάνε το τόπι σαν Ευρωπαίοι και όχι σαν να παίζουν φούτμπολ? Και τελικός στόχος αυτού του προγράμματος 2010?? Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΧΡΟΝΙΑ!! Αυτή τη στιγμή είμαι σίγουρος ότι όλοι όσοι διαβάσατε αυτή τη γραμμή γελάτε. Γελούσα κι εγώ όταν μου το εξηγούσαν οι Ελληνοαμερικάνοι εδώ.Κατά την ταπεινή μου άποψη είναι πολύ δύσκολο. Τουλάχιστον από τόσο νωρίς. Όμως κύριοι βλέπετε την ουσία? Οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι δεν είναι ποδοσφαιρικά ανεπτυγμένοι ακόμα, όμως έχουν στόχο από τώρα το καλύτερο. Την κατάκτηση ενός παγκοσμίου κυπέλλου. Το οποίο μπορεί να τους φέρει ένα σκαλί απλά πιο κάτω τελικά και να είναι τεράστια επιτυχία.
Και σας ερωτώ. Στην Ελλάδα μας με όλη αυτή τη σωρεία παιχταράδων που διαθέτουμε.. ποιος έχει τολμήσει να σκεφτεί ποτέ έστω ότι μπορούμε μια μέρα να βρεθούμε στον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου?? Όποιος το έκανε μπορεί και να τον καταδίκαζαν σε κρέμασμα στην πλατεία Ομόνοιας για παράκρουση. Όμως εδώ ακριβώς βρίσκεται όλη η ουσία. Τα πάντα επιτυγχάνονται βάσει προγράμματος. Θα μου πείτε πού θα γίνουν αυτά?Σε ποια Ελλάδα θα γίνουν αυτά? Δεν ξέρω με ποιον τρόπο θα γίνουν. Δεν είμαι αρμόδιος. Δεν είμαι καν εμπειρογνώμων. Έχω απλά μια ποδοσφαιρική παιδεία όπως φαντάζομαι το 90% του ελληνικού λαού και κρίνω αντικειμενικά συγκρίνοντας το σύστημα μας, με αυτό μιας άλλης χώρας. Και μιλάω μόνο για το ποδόσφαιρο. Πιστέψτε με. Σε μια χώρα με 300 εκατομμύρια πλυθησμό όπως η Αμερική είναι αδύνατον να μην βρεθούν κάποια στιγμή ταλέντα που θα κάνουν τη διαφορά. Μπορεί να γίνει μακροπρόθεσμα αλλά θα γίνει. Μπορεί να μη γίνουν Βραζιλία, Ιταλία και Γαλλία αλλά θα έχουν πάντα μια θέση κλεισμένη στις 8 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Και από εκεί ό,τι παραπάνω πετύχουν.
Δεν είναι καλύτεροί μας όμως αγαπητοί αναγνώστες. Δεν είναι γιατί δεν είναι έμφυτο σε αυτούς όπως σε εμάς. Αλλά είναι καλύτεροι στο σύστημα που έχουν να προωθούν τα ήδη υπάρχοντα ταλέντα τους ΚΑΙ να δημιουργούν νέα αξιοποιώντας μέτριους παίκτες. Γιατί στην Ελλάδα να πηγαίνουν χαμένα παιδιά που στην ηλικία των 14 κάνουν θαύματα με την μπάλα στα πόδια? Γιατί να μην έχουμε κι εμείς ένα πρόγραμμα κατάκτησης του Εuro? Ποιος δεν θα το ήθελε? Όποιος θα έλεγε "εντάξει μωρέ δεν χρειάζεται να φτάσουμε ως εκεί. Καλά είμαστε στο αυγό μας", τότε αυτός δεν θέλει καλύτερο μέλλον για το ποδόσφαιρο της Ελλάδας! Όχι, δεν ενδιαφέρεται με το να ρίχνει τις δυνατότητες της Εθνικής αλλά και των ομάδων σε συλλογικό επίπεδο.
Αν σε αυτό το άρθρο ψάχνετε για λύση στο προβλήμα δεν θα την βρείτε. Μπορείτε να βρείτε όμως μια απάντηση όταν ξανααναρωτηθείτε γιατί η Αμερική αναπτύσσεται ποδοσφαιρικά και πραγματοποίησε τέτοια εμφάνιση στο Μουντιάλ ενώ η Ελλαδα δεν ήταν καν εκεί? Τότε μπορείτε να σκεφτείτε τι χρειάζεται για το μέλλον του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Προς Θεού όμως..μην μπερδέψετε αυτό που χρειάζεται να γίνει, με αυτό που μπορεί να γίνει βάσει της υποδομής μας. Γιατί τότε θα το απορρίψετε. Η υποδομή μπορεί να βελτιωθεί και το γνωρίζουμε όλοι μας. Με ένα σωστό πρόγραμμα η Ελλάδα μπορεί να πρωταγωνιστήσει. Ταπεινή μου άποψη. Στο μπάσκετ υπερδύναμη είμασταν και θέλω να λέω ότι εξακολουθούμε να είμαστε στην Ευρώπη αλλά και στον κόσμο. Γιατί όχι και στο ποδόσφαιρο? Τον βασιλιά των σπορ και στην Ελλάδα?
Μπορούμε..
