Η εξομολόγηση ενός εθελοντή

Όντας εθελοντής, θα ήθελα να εκφράσω κάποια συναισθήματα μου, τα οποία βγήκαν στην επιφάνεια πολύ πρόσφατα...

Έχω το πόστο του βοηθού παρουσίασης αγώνα, στο Μπέιζμπολ, στο Ελληνικό Ολυμπιακό Συγκρότημα. Όσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά κάποιον αγώνα, θα ξέρουν πως υπάρχουν 2 γήπεδα. Όλες αυτές τις ημέρες βρισκόμουν στο γήπεδο 2 και από αύριο (Τρίτη) θα "εργάζομαι" στο γήπεδο 1 για τους ημιτελικούς και τελικούς. Ο χτεσινός απογευματινός αγώνας θα ήταν και ο τελευταίος στο γήπεδο 2.

Έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε όλοι στην ομάδα παρουσίασης να βγάλουμε κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες όλοι μαζί όπως και από το χώρο εργασίας μας, έστω και γι' αυτές τις 7 ημέρες. Αφού φύγαμε από τον θάλαμο σκέφτηκα να κατέβω στον αγωνιστικό χώρο να έχω μια άλλη άποψη ενός γηπέδου στο οποίο αφιέρωσα πολλές ώρες, έζησα εμπειρίες απερίγραπτες και μοναδικές, τα έδωσα όλα (και όχι μόνο εγώ) για έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, και επίσης για να το δω για τελευταία φορά μιας και είναι προσωρινό και θα διαλυθεί μετά τους Αγώνες.

Ένιωσα τόση μεγάλη συγκίνηση εκείνη τη στιγμή που ήμουν στο χορτάρι και κοιτούσα γύρω γύρω, που δάκρυσα. Με έπιασε ρίγος κατά την είσοδό μου στον αγωνιστικό χώρο και απορώ πως δεν άρχισα να κλαίω εκείνη τη στιγμή. Αυτό βέβαια έγινε αργότερα στο σπίτι, όπου δεν συγκρατήθηκα και, αφού θυμήθηκα όλες εκείνες τις στιγμές που έζησα εκεί μέσα, ξέσπασα σε λυγμούς... Ένιωσα μεγάλη υπερηφάνια που ήμουν έστω και ένα μικρό κομμάτι αυτών των Αγώνων και μάλιστα εθελοντικά. Ίσως να ήταν τόσο έντονο το ξέσπασμα γιατί δεν θα ξαναδώ το συγκεκριμένο γήπεδο, δεν ξέρω. Είμαι σίγουρος πως το σκηνικό θα επαναλειφθεί με το τέλος του τουρνουά Μπέιζμπολ. Ελπίζω να μην είμαι ο μόνος εθελοντής που αισθάνεται έτσι... Πιστεύω πως όσοι διαβάσουν την συγκεκριμένη επιστολή, θα με καταλάβουν, άσχετα από το αν είναι εθελοντές ή όχι.

Είμαι υπερήφανος που είμαι ΕΛΛΗΝΑΣ, τυχερός που είμαι εθελοντής και συγκινημένος που ζω από κοντά το πιο σημαντικό πολιτιστικό γεγονός, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στον τόπο που γεννήθηκαν και αξίζουν να είναι.

Εύχομαι καλό κουράγιο σε όλους τους εθελοντές, έμμισθους και μη, και καλή επιτυχία στην ελληνική αποστολή.

Γιώργος Ζαμάνης
Φοιτητής