Η υπομονή δεν έχει όρια

Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος από την μεγαλύτερη επιτυχία που γνώρισε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και ποιος δεν βγήκε στους δρόμους να φωνάξει για την εθνική ομάδα. Αναμφισβήτητα πρωτομάστορας αυτής της επιτυχίας είναι ο εκ Γερμανίας αναμορφωτής του γαλανόλευκου καφενείου. Γιατί όπως και να το κάνουμε πριν αυτοπροταθεί για να αναλάβει την ομάδα, το εθνικό μας αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ήταν καφενείο για λόγους που δεν είναι του παρόντος και που ελπίζουμε όχι και του μέλλοντος.

Τι κατάφερε λοιπόν ο Όττο Ρεχάκλες; Κατάφερε να αλλάξει το σημαντικότερο γρανάζι στην λειτουργία αυτής της ομάδας. Και ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά η νοοτροπία. Έδωσε νοοτροπία νικητή στους παίκτες, δίνοντας τους να καταλάβουν πως το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα 11 εναντίον 11 και όχι ένα άθλημα που παίζεται μεταξύ των κασέ και της φήμης των ποδοσφαιριστών. Όπως και να το κάνουμε όμως το ταλέντο των ελλήνων αθλητών είναι κατώτερο από εκείνο των Γάλλων, των Τσέχων ακόμα και των Ρώσων πόσο μάλλον των Ισπανών. Μέσα από αυτή τη ποδοσφαιρική ιδεολογία του Ρεχάγκελ που με επιτυχία αφουγκράστηκαν οι έλληνες ποδοσφαιριστές και έβγαλαν στο γήπεδο καταφέραμε το ακατόρθωτο.

Ένα ακόμα γρανάζι που χρειάζεται μια ομάδα για να αποδώσει και εξίσου σημαντικό με την νοοτροπία είναι η τακτική μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Είμαι από τους λίγους που πιστεύω ότι σε θέματα τακτικής ο Ρεχάγκελ κάνει σημαντικά λάθη που χτύπησαν άσχημα στο παιχνίδι με την Ουκρανία. Σημειώνω ότι αυτά που θα αναφέρω τώρα τα ανέφερα και στις νίκες. Και το σημειώνω για να μην χαρακτηριστώ ως ακόμα ένας γραφικός έλληνας οπαδός. Πρώτο λάθος η εμμονή του να μην καλεί στην εθνική παίκτες με καταπληκτική απόδοση στην διάρκεια τη χρονιάς. Ακης Ζήκος, Γρηγόρης Γεωργάτος, Γιώργος Ανατολάκης είναι μερικά ονόματα που πιστεύω πως είχαν θέση σε αυτή την εθνική ομάδα.

Θα μου πείτε δεν είναι αυτοί που συμμετείχαν στην πορεία του Euro και πως έχει το δικαίωμα ή αν θέλετε το αλάθητο να πράξει όπως αυτός νομίζει. Ναι αλλα το Euro είναι μια διοργάνωση που διαρκεί ένα μήνα ενώ τα προκριματικά πολύ περισσότερο. Θα υποστείς τραυματισμούς, ντεφορμαρίσματα και τέλος πάντων ότι μπορεί να συμβεί σε μια νορμάλ ομάδα κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Για αυτό και χρειάζεσαι εναλλακτικές λύσεις για να λειτουργήσει καλύτερα η ομάδα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Δεν είπε κανείς να αλλάξει όλη την ομάδα και να χαθεί το σημαντικότερο όπλο αυτής της ομάδας δηλαδή η ομοιογένεια. Πρόσθεσε όμως νέα στοιχεία ώστε τα όποια προβλήματα έχεις να αντισταθμιστούν από την φρεσκάδα των καινούριων.

Τα λάθη του κατά τη διάρκεια του αγώνα με την Ουκρανία ήτανε τρανταχτά. Βγαίνει ο Καραγκούνης και ο αρχηγός Ζαγοράκης έχει βρεθεί να παλεύει στο κέντρο του γηπέδου μόνος απέναντι σε μια πολύ οργανωμένη Ουκρανία στο συγκεκριμένο χώρο. Ο Μπασινάς παραμένει στο ρόλο του λίμπερο χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο την ώρα που τη θέση αυτή θα έπρεπε να έχει ο Γιάννης Γκούμας που εξαιτίας των συνθηκών έχει βρεθεί να οργανώνει το παιχνίδι της Εθνικής. Ο Βρύζας έχει την εντολή να παίζει αριστερά πάνω στη γραμμή τη στιγμή που ο Χαριστέας απολαμβάνει την μοναξιά του στην καρδιά της αντίπαλης άμυνας. Μάλιστα σε σημείο που ο Παναγιώτης Γιαννάκης θαμπώθηκε από την απόδοση του στο ψηλό παιχνίδι και σκέφτεται να τον καλέσει στην αποστολή για το Ευρωμπάσκετ.ο Γιαννακόπουλος επί 60 λεπτά έτρεχε ασταμάτητα με αποτέλεσμα να κουραστεί και να παραμένει καρφωμένος στη δεξιά μεριά της εθνικής. Αλλαγή επιθετικού στο τελευταίο δεκάλεπτο με αποτέλεσμα την μη είσοδο του Παπαδόπουλου στο μομέντουμ του παιχνιδιού. Αυτά είναι μερικά από τα λάθη του. Τα πιο τρανταχτά τουλάχιστον.

Δεν είμαι προπονητής είμαι απλά ένας οπαδός της Εθνικής ομάδας που στηρίζω και αυτή και τον προπονητή και στις ήττες.Δεν είμαι όμως από αυτούς που με πάτημα την κατάκτηση του Euro θα κλείνω τα μάτια και δε θα επισημαίνω τα λάθη.Και κάτι ακόμα.Απαράδεκτο το κοινό που βρέθηκε στο γήπεδο.Δεν ακούστηκαν ούτε μια στιγμή. Δείτε τους Τούρκους και τους Ουκρανούς και καταλάβετε. Θετικό το χειροκρότημα στο τέλος του αγώνα. Είπαμε στηρίζουμε αλλά δεν μπορούμε να φιμωθούμε. Έχουμε προσδοκίες και κοιτάμε το μέλλον. Κοιτάμε την καταξίωση.

Γιάννης Δουδούμης