Κάτι παραπάνω από δύο ομάδες
Ο Θέμης Καίσαρης αναλύει το πώς η Ατλέτικο Μαδρίτης κέρδισε το πρωτάθλημα Ισπανίας κόντρα σε κάθε αντιξοότητα που της παρουσιάστηκε στο "Καμπ Νόου", με μία ομάδα που υστερούσε σε ποιότητα και χρήματα, αλλά όχι και σε "χρυσόσκονη" και εύνοια της Μπάλας.
Αυτή τη φορά ήταν δύο. Ήταν δύο οι ομάδες που ήταν “παραπάνω από μια ομάδα”. Το μότο ανήκει στην Μπαρτσελόνα, αλλά ο τελικός πρωταθλήματος με την Ατλέτικο το απέδωσε και στους δύο συλλόγους. Το άξιζαν.
Γαλατικό χωριό
Η Ατλέτικο για τους λόγους που αναλύσαμε εκτενώς μετά από την πρόκριση επί της Μπαρτσελόνα στους προημιτελικούς. Δεν ήταν απλώς μια ομάδα, αλλά η εκπρόσωπος του ποδοσφαίρου χωρίς χρήματα. ” Τα γαλατικά χωριά όμορφα λάμπουν” ήταν ο τίτλος του κειμένου, που έλεγε πως η φύση του ποδοσφαίρου, που έχει για τα αουτσάιντερ τον μεγαλύτερο χώρο απ’ όλα τα αθλήματα, εκφράζεται στο 100% απ’ την ύπαρξη τέτοιων ομάδων.
“Το Ποδόσφαιρο δημιουργεί αποστήματα, όχι αρνητικά, αλλά καθαρά, ολόφωτα. Την περσινή (παραλίγο και φετινή) Ντόρτμουντ. Την Ατλέτικο των τελευταίων δύο χρόνων και πολύ περισσότερο της σεζόν που τρέχει. Θαύματα, ‘επαναστάσεις’ που στα μάτια μου είναι τελικά απλώς η ανάγκη του Ποδοσφαίρου να θυμηθεί και να μας θυμίσει τη φύση του.
Γαλατικά χωριά που μπορεί να μην αντέχουν να αντισταθούν για πάντα (αφού θα έρθουν νομοτελειακά οι ‘κατακτητές’ να πάρουν τους Γκέτσε, τους Λεβαντόφσκι, τους Φαλκάο, τους Γκουντογκάν, τους Ντιέγο Κόστα και τους Αρντά Τουράν, κτλ), αλλά ξεφυτρώνουν το ένα στη θέση του άλλου. Για να υπάρχει συνέχεια κάτι που θα μας θυμίζει πως το Ποδόσφαιρο πάντα είχε (και πρέπει πάντα να έχει) θέση και για τους Γκάμπι, τους Αντριάν, τους Χουανφράν, τους Φιλίπε Λουίς.
Πως δίπλα στους προπονητές που διαχειρίζονται εκατοντάδες εκατομμύρια, υπάρχουν και οι Κλοπ, οι Σιμεόνε. Ικανοί και πρόθυμοι να πολεμήσουν με ό,τι έχουν κόντρα στις λεγεώνες, με μαγικό ζωμό τη δουλειά, το χαρακτήρα, το πάθος. Με όπλα αυτά που δεν μετριούνται, δεν μπορούν να υπολογιστούν και γι’ αυτό και προκαλούν/εισπράττουν μια επίσης ανυπολόγιστη αγάπη απ’όλους εμάς, τους μάρτυρες της προσπάθειας”.
Ακόμα πιο δύσκολο
Στο “Καμπ Νόου” δεν είχαμε παρά μια ακόμα επανάληψη των τελευταίων. Αυτά που δεν μετριούνται, που δεν μπορούν να υπολογιστούν, έδωσαν το πρωτάθλημα στην Ατλέτικο. Και η Μπάλα, σοφή, φρόντισε έστω το έργο να γίνει σαφές ακόμα και στα μάτια αυτών που δεν έχουν καταλάβει το πλήρες μέγεθος της υπέρβασης της ομάδας του Σιμεόνε. Η Μπάλα το έκανε ακόμα πιο δύσκολο απ’ότι ήδη ήταν.
Νοκ άουτ το μεγάλο αστέρι, ο Ντιέγκο Κόστα, αυτός που ξέρουν όλοι ότι του χρόνου θα παίζει στην Τσέλσι, αφού ο Μουρίνιο κατάλαβε την περσινή γκάφα του. Κλάμα, αμφιβολία, η ομάδα έχασε την αιχμή της. Λίγα λεπτά μετά, νοκ άουτ και ο Αρντά Τουράν, ο παίκτης που προσωποποιεί το απρόβλεπτο, την ποιότητα μιας ομάδας μαχητών. Ακόμα λιγότερα όπλα, για ομάδα που δεν έχει πολλά. Λίγα λεπτά μετά, γκολ απ’ το πουθενά, απ’ την τρύπα της βελόνας.
Χρειάζονταν ένα γκολ στο δεύτερο ημίχρονο και μετά θα έπρεπε να το κρατήσουν. Είχαν ήδη κάνει δύο αναγκαστικές αλλαγές και στη θέση των σταρ είχαν μπει οι “ανώνυμοι” Αντριάν και Ραούλ Γκαρθία. Αντιμετώπιζαν μια ομάδα που είχε στον πάγκο της τον Νέιμαρ, τον Τσάβι, τον Άλμπα, βασικό στην εθνική Ισπανίας, και έχαναν με 1-0 στην έδρα της.
Με το μαχαίρι στα δόντια
Τα κατάφεραν, με απολύτως ταιριαστό τρόπο. Όπως δέχθηκαν ένα γκολ ατομικής ποιότητας (βασικό χαρακτηριστικό της “κακής Μπάρτσα”), έτσι βρήκαν το δικό τους, από τη γνωστή ικανότητά τους στα στημένα (σήμα κατατεθέν των ομάδων που προσπαθούν εκεί να καλύψουν το συνολικό έλλειμμα ποιότητας). Και δεν το βρήκαν κατά τύχη.
Βγήκαν στο δεύτερο ημίχρονο με το μαχαίρι στα δόντια: να παλέψουν, να πιέσουν, να κλοτσήσουν, να σουτάρουν μόλις βρουν ευκαιρία, να πάει η μπάλα στο δοκάρι, να στείλουν το μήνυμα στον αντίπαλο πως πρώτα θα “πεθάνουν” στο χορτάρι και μετά θα αφήσουν τον τίτλο απ’ τα χέρια τους.
Η ενδεκάδα που τελείωσε τον αγώνα στο “Καμπ Νόου” κόστισε 39 εκατομμύρια για να αποκτηθεί απ’ την Ατλέτικο. Τόσα κόστισε μόνο ο Φάμπρεγας και μένουν και ρέστα. Αυτοί οι έντεκα κράτησαν το 1-1 μέχρι το 93’. Πήραν το πρωτάθλημα, στον τελευταίο αγώνα, μπροστά σε 95 χιλιάδες θεατές των γηπεδούχων, παρότι τους πήγαν όλα στραβά απ’ την αρχή. Μια ομάδα που συνολικά πληρώνει σε μισθούς ποδοσφαιριστών 20 εκατομμύρια λιγότερα απ’ όσα δίνει η ΚΠΡ.
Η ώρα των ηττημένων
Πήγαν τη μάχη μέχρι τέλους ως κάτι παραπάνω από μια ομάδα και ως τέτοια την κέρδισαν. Και τότε, στο φινάλε, ήρθε η ώρα των ηττημένων να αποδείξουν γιατί το μότο του “παραπάνω από μια ομάδα” είναι δικό τους. Ένα κατάμεστο “Καμπ Νόου” όχι μόνο σηκώθηκε όρθιο για να χειροκροτήσει, αλλά έφερε στα χείλη το “Atleti, Atleti”, που αλλιώς δεν θα έφτανε στα σπίτια μας, όσο κι αν το φώναζαν οι 447 οπαδοί της Ατλέτικο στα ορεινά του γηπέδου.
Ναι, μετά από την απώλεια του τίτλου, στην Μπαρτσελόνα συμβαίνουν και θα συμβούν αυτά που γίνονται σ’ όλες τις μεγάλες ομάδες που αποτυγχάνουν μετά από χρόνια συνεχόμενων επιτυχιών. Θα μπει στο στόχαστρο το μεγάλο αστέρι που θα κατηγορηθεί μέχρι και για αδιαφορία, θα φύγει ο προπονητής και θα έρθει νέος και “αγαπητός”, θα γραφτούν χιλιάδες λέξεις για το τις πταίει, θα μπει στο στόχαστρο η διοίκηση, ο κόσμος θα απαιτήσει αποχώρηση παικτών και πακτωλό χρημάτων για άφιξη καινούργιων.
Έγιναν και θα γίνουν “όπως παντού”. Τη διαφορά της η Μπαρτσελόνα δεν θα τη δείξει σ’ αυτά, την έδειξε λίγο μετά από τη λήξη. Πίκρα, αλλά και χειροκρότημα, αναγνώριση, όχι απαξίωση, όχι βιαιότητα, όχι “δεν θα το πανηγυρίσουν εδώ μέσα και έγινε φάουλ στη φάση πριν το κόρνερ που έφερε το γκολ”. Κι αν αναρωτιέστε το πώς, είναι απλό. Όταν ξέρεις να κερδίζεις, ξέρεις και να χάνεις. Κι όταν ξέρεις να αναγνωρίζεις το σωστό στο ποδόσφαιρο που παίζεις, τότε θα το κάνεις και στο ποδόσφαιρο του αντιπάλου, ακόμα κι όταν δεν μοιάζει με το δικό σου.
“Κανονικοί”
Και εν τέλει, είναι απλό και στη συνολική ματιά. Τα γήπεδα είναι κατάμεστα, όταν τα γεμίζουν “κανονικοί φίλαθλοι”, που δεν χρειάζονται νεκρές ζώνες, που δεν διώχνουν κανέναν με τη συμπεριφορά τους. Και όταν τα γήπεδα είναι γεμάτα από “κανονικούς φίλαθλους”, δεν είναι παράξενο να συμπεριφερθούν έτσι στο τέλος. Είναι, αν το σκεφτείς για λίγο, απολύτως ανθρώπινο, φυσιολογικό.
