Μετά τον Shaq o Γκούλιας

Βρέθηκα τις ημέρες των εορτών των Χριστουγέννων στο Μαϊάμι όπου είχα την τύχη να παρευρεθώ σε έναν αγώνα των Heat, εναντίον των Hawks. Έξω από το στάδιο η τεράστια αφίσα του Shaq σε προετοίμαζε για αυτό που θα έβλεπες μέσα αναγράφοντας με έμφαση «daddy's home». Η προσέλευση των οπαδών γίνεται μια-δύο ώρες πριν την έναρξη του αγώνα, καθώς επιβάλλεται ένα πέρασμα από τις μπουτίκ του σταδίου (μέτρησα ένα κυρίως μαγαζί αλλά και 6 τουλάχιστον μικρότερα στα διάφορα επίπεδα του σταδίου), αλλά και κατάποση αναψυκτικών και διαφόρων οινοπνευματωδών στα πολυάριθμα μπαρ. Είναι χαρακτηριστικό ότι μπορείς να βρει από την απλά cola έως και ότι είδους αλκοόλ επιθυμείς, να διαλέξεις ανάμεσα σε 5 μάρκες μπύρα, να καλύψεις το κενό που ενδεχόμενα υπάρχει στο στομάχι σου με το κλασσικό hot dog, πίτσα, τάκος, καλαμάκι χοιρινό και κοτόπουλο, ακόμα και σούσι. Και φυσικά είσαι ελεύθερος να απολαύσεις όλα τα παραπάνω στην θέση σου, ενώ παρακολουθείς τους ακριβοπληρωμένους αθλητές να δίνουν ένα μοναδικό σόου στο παρκέ.

Η μουσική είναι δυνατή τόσο που ακόμα και ενδιάμεσα στα πολυάριθμα τάιμ άουτ να σε κάνει να χορέψεις (η κάμερα δείχνει στην γιγαντοοθόνη διάφορα πιτσιρίκια στην κερκίδα που κουνιούνται στους ρυθμούς του rock'n-roll) ενώ ο dj που «παίζει» ζωντανά από την αρχή του αγώνα καλεί δύο οπαδούς να κάνουν διαγωνισμό καραόκε με το κοινό να ψηφίζει τον νικητή! Και πριν τελειώσει το παιχνίδι , οι θεατές ανταμείβονται για ακόμα μια φορά καθώς η μασκότ εκσφενδονίζει μπλουζάκια και άλλα δώρα στην κερκίδα με το ειδικό πολυβόλο του.
Ο Shaq ολοκληρώνει το σόου του στο παρκέ 45'' πριν την λήξη του αγώνα και οι θεατές ανταποδίδουν με standing ovation. Daddy's home...

Σαν γνήσιος εραστής του μπάσκετ βρέθηκα χθες στο ανανεωμένο μεταολυμπιακό Ειρήνης και Φιλίας για να παρακολουθήσω τον «αναγεννημένο» Ολυμπιακό εναντίον της Τσιμπόνα. Οι όποιες θετικές μου σκέψεις για αυτό που θα παρακολουθούσα εξανεμίστηκαν στο λεπτό. Το Στάδιο που έχει συνδεθεί με την άνοδο του Μπάσκετ στην Ελλάδα είναι καθαρά θέμα χρόνου πότε θα παραδώσει πνεύμα... Μετά από περπάτημα 10 λεπτών (αφού ρωτήσαμε πολλούς ανθρώπους, μέχρι και υπαλλήλους του σταδίου - σημειωτέον δεν υπάρχει καμία σήμανση) για να βρούμε το μοναδικό εκδοτήριο εισιτηρίων του σταδίου, ανεβήκαμε την ράμπα για να βρούμε τις θέσεις μας στο γήπεδο. Ευτυχώς που υπήρχε φεγγάρι, ο χριστουγεννιάτικος φωτισμός κάποιων κτιρίων από την Καστέλλα και τα φώτα της παραλιακής, γιατί οι υπεύθυνοι του σταδίου θεωρούν περιττό να ανάψουν τα περιμετρικά του σταδίου φώτα για να καθοδηγήσουν τον κόσμο με ασφάλεια.

Και εκεί που ξεκίνησε το παιχνίδι και όλα πήγαιναν καλά, ξαφνικά τα χρονόμετρα και οι ηλεκτρονικοί πίνακες άρχισαν το δικό τους σόου, αφού οι ομάδες δεν προσφερόντουσαν και πολύ για αυτό. 12-10 έδειχνε το ένα 17-14 το άλλο, 5:24 για να τελειώσει το ένα 3:18 το άλλο...

Μετά το απαραίτητο δεκάλεπτο για την επιδιόρθωσή τους και πάνω που λέγαμε ότι θα παρακολουθήσουμε παιχνίδι ο αντι ...Shaq Γκούλιας σηκώθηκε στην διακοπή του ημιχρόνου να καρφώσει και... κατέβασε όλη την μπασκέτα. «Tottaly broken» έλεγε ο Ελληνιάδης στον νεοφερμένο Μέισον, που προφανώς δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο στα χρόνια της καριέρας του στο ΝΒΑ. Αφού βρέθηκε μια αραχνιασμένη και σκουριασμένη μπασκετα, στα 45΄ της αναγκαστικής διακοπής είπα να δροσιστώ αλλά δεν είχα υπολογίσει καλά. Ένα, επαναλαμβάνω ΕΝΑ κυλικείο ανοιχτό για όλο το Ειρήνης και Φιλίας έπρεπε να ικανοποιήσει όλο τον κόσμο. Και το μενού: Πατατάκια, Cola και νερό...

Και όταν επιτέλους ξεκίνησε το παιχνίδι, παιδάκι στην πίσω σειρά που είχε εκμεταλλευτεί το προνόμιο της οικογενειακής κερκίδας απηύθυνε μια εύλογη ερώτηση στον πατέρα του «καλέ μπαμπά γιατί ποια είναι η μάνα που επικαλούνται οι κύριοι στην γωνία» ευτυχώς χωρίς να έχει κατορθώσει να απομνημονεύσει το υπόλοιπο εμετικό σύνθημα...

Aραγε υπάρχουν υπεύθυνοι μάρκετινγκ των ομάδων που κάνουν τον κόπο να περάσουν τον Ατλαντικό να πάρουν καμιά ιδέα για το πώς ΠΡΕΠΕΙ να λειτουργούν τα γήπεδα και πως θα είναι σε θέση να χειραγωγήσουν τους θεατές προσφέροντάς τους άλλα ενδιαφέροντα μέσα στο γήπεδο από το να κριτικάρουν τα παραπάνω κιλά του Γκούλιας, να παρομοιάζουν τον Γιούρκοβιτς με τον Οκκά (ελέω εκπληκτικής ευκολίας στην αστοχία) και να ασχολούνται με ποδοσφαιρικά συνθήματα;

Αλλά και εγώ ο αφελής, το έφερε η ατυχία μου να πέσω σε μοιραίες συγκρίσεις. Από τον Shaq στον Γκούλιας...

Πάρης Κουτσουπιάς