Ο τελικός που θυμάμαι (VIDEOS)

Θέμης Καίσαρης: Μια πόλη, ένα όνειρο

Για να ξεκινήσω προκαλώντας ζήλεια, έχω δει από κοντά πολύ περισσότερους τελικούς Champions League, παρά Κυπέλλου Ελλάδας. Αυτός που δεν ξέχασα στην εγχώρια διοργάνωση ήταν της ΑΕΛ με τον Παναθηναϊκό το 2007.

Δεν έγινε κάτι τρομερό στον αγώνα. Η ΑΕΛ προηγήθηκε με την κεφαλιά του Κόσλεϊ στην πρώτη φάση του αγώνα, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος ισοφάρισε πριν το ημίχρονο με πέναλτι και το ενδεχόμενο παράτασης ήταν πολύ σοβαρό. Ο Αντσουέ μπήκε ως αλλαγή για να κάνει το 2-1 μ'ένα τρομερό βολέ στο 82' και η τελευταία πράξη του δράματος ήταν το άστοχο πλασέ του Μάντζιου στο φινάλε, προ κενής εστίας και εξ επαφής.

Όλα αυτά ίσως μια μέρα να τα ξεχάσω. Αυτό που δεν θα ξεχάσω απ'αυτόν τον τελικό ήταν το κλίμα πριν και μετά τον αγώνα. Βρέθηκα με ντόπιους στη Λάρισα από πολύ νωρίς το πρωί, για να πιούμε έναν καφέ στην Ταχυδρομείου. Μια ολόκληρη πόλη ζούσε και ανέπνεε με το όνειρου το τίτλου, παρότι η ΑΕΛ κινδύνευε παράλληλα με υποβιβασμό.

Μια πόλη, οργανωμένοι οπαδοί και απλοί φίλαθλοι, πιτσιρίκια και άνθρωποι μεγάλοι σε ηλικία, ήταν από νωρίς έξω, να πιουν, να μιλήσουν και μετά κάποιοι εξ αυτών να ξεκινήσουν για το Βόλο.

Αυτό είναι που δεν θα ξεχάσω και δεν είναι εύκολο να το βρει κανείς στην εγχώρια ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Μια ολόκληρη πόλη να ζει για έναν τελικό. Στιγμές που τις ζούσα και έλεγα "κάπως έτσι θα είναι την ημέρα του τελικού Κυπέλλου Αγγλίας". Και εννοείται πως όταν η ομάδα γύρισε με το Κύπελλο στα χέρια στο κέντρο της πόλης, η Λάρισα την υποδέχθηκε με ένα τρομερό γλέντι που κράτησε μέχρι το πρωί.

Θεωρώ εαυτόν τυχερό για μεγάλα ματς που έχω δει από κοντά εκτός συνόρων, αλλά θεωρώ εαυτόν τυχερό που έχω δει μια πόλη να ζει για έναν τελικό Κυπέλλου Ελλάδας μ'έναν τρόπο που δεν είναι σίγουρο πως θα δούμε ξανά στο μέλλον.

Σταύρος Καραΐνδρος: Το ελληνικό clasico

Τα τσιγάρα έδιναν κι έπαιρναν. Η αγωνία είχε χτυπήσει κόκκινο. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έβγαζαν τις φωτογραφικές μηχανές και απαθανάτιζαν το φωτεινό πίνακα. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν το σκορ. Τα δημοσιογραφικά θεωρεία είχαν άρωμα... εξέδρας. Σε φίλαθλα πλαίσια πάντα. Άλλοι ετοίμαζαν το κείμενο που θα έγραφε για τη θριαμβεύτρια ΑΕΚ και μετά το άλλαζαν. Μετά το 4-3 του Γκαλέτι πολλοί ετοίμαζαν κείμενο για τον κυπελλούχο Ολυμπιακό. Πάλι το άλλαζαν.

Στη διαδικασία των πέναλτι ουδείς έγραφε. Παρακολουθούσε την προσπάθεια των παικτών και των τερματοφυλάκων και οι ατάκες έδιναν και έπαιρναν. Μετά από τρεις ώρες όλα δικαιολογούνται. Ατάκες και στιγμές που θα μείνουν στη μνήμη. Εξάλλου όλοι μια παρέα είχαμε γίνει. Τηλεοπτικοί και μη δημοσιογράφοι. Γνωστοί και άγνωστοι.

Ακόμα και ο Ασπιάθου που παρακολουθούσε -δίπλα εκεί που καθόταν το Contra.gr- το πρώτο μέρος. Έξαλλος με αυτά που έβλεπε. Εγραφε και ξαναέγραφε για να επισημάνει τα λάθη στον Βαλβέρδε στην ανάπαυλα και ταυτόχρονα ρωτούσε πόσο είναι το σκορ στο Ρεάλ-Μπαρτσελόνα (σε εκείνο το αλησμόνητο 2-6). Μετά έφυγε γιατί μάλλον θεώρησε ότι δεν του φέραμε γούρι. Αφού πρώτα μουρμούρησε κάτι στα ισπανικά. Μπορεί και να έφταιγε το γεγονός ότι εκείνη την ώρα έχανε η Ρεάλ και τον ενημερώσαμε γι' αυτό...

Ο τελικός του 2009 ήταν η χαρά του δημοσιογράφου. Είχε 100 πράγματα να καλύψεις. Το ματς, τις διακυμάνσεις, την ένταση, τα επεισόδια, τις συμπεριφορές των παικτών, τα 34 πέναλτι. Πήγαμε στις 17:30 στο γήπεδο και φύγαμε μετά τις 3 με την προσμονή να πάμε να γράψουμε. Αυτό λέει πολλά.

Άρης Ασβεστάς: Η πρώτη φορά...

Όπως συμβαίνει με τον πρώτο έρωτα της ζωής μας, έτσι δύσκολα ξεχνάς και τον πρώτο τελικό που έχεις δει από κοντά. Πολύ περισσότερο όταν συμπτωματικά ήταν και από τους καλύτερους όλων των εποχών στη διοργάνωση.

Τη σεζόν 1993-94 η ΑΕΚ κατακτούσε το πιο εύκολο πρωτάθλημα από τα τέσσερα της εξαετίας, ενώ είχε πάρει και τον αέρα του Παναθηναϊκού με νίκες μέσα-έξω. Η Ένωση φάνταζε ως το απόλυτο φαβορί, όμως και οι «πράσινοι» έδειχναν βελτιωμένοι με νέο προπονητή τον Ρότσα. Εξάλλου, το ζευγάρι ΑΕΚ-Παναθηναϊκού είχε να εμφανιστεί σε τελικό κυπέλλου 45 ολόκληρα χρόνια (από το 1949)! Τελικά, έγινε ένα παιχνίδι από τα συγκλονιστικότερα της ιστορίας.

Ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε με τον Βαζέχα στο 32’ και λίγο μετά ο Αλεξανδρής είχε δοκάρι. Στο δεύτερο ημίχρονο και ενώ οι «κιτρινόμαυροι» ήταν ανώτεροι, ο Μανωλάς στην προσπάθειά του να διώξει έβαλε αυτογκόλ και… έκανε το 2-0. Ο Ρότσα εφησυχασμένος πλέον, βγάζει Βαζέχα και Μπορέλι! Η πανίσχυρη ΑΕΚ της εποχής όμως, σου έδινε την εντύπωση μιας άτρωτης ομάδας που δεν χάνει! Και το απέδειξε: Στο 72’ ο Αλεξανδρής μειώνει και στο 77’ ο Δημητριάδης που είχε μπει αλλαγή ισοφαρίζει και στέλνει το ματς στην παράταση. Στο ξεκίνημά της, ο σεληνιασμένος Αλεξανδρής ολοκληρώνει την ανεπανάληπτη ανατροπή, με τους οπαδούς της ΑΕΚ να παραληρούν κυριολεκτικά στις εξέδρες παρακολουθώντας τα κατορθώματα της ομάδας τους.

Δύο λεπτά αργότερα ακυρώνεται γκολ του Γεωργιάδη ως οφσάιντ που ποτέ δεν αποσαφηνίστηκε με ένα σωστό ριπλέι, αλλά πιθανόν να καλυπτόταν. Ακολούθησε πανδαιμόνιο, με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να μπουκάρει στο γήπεδο και να επιτίθεται στον… Γιάννη Σπάθα που διαιτήτευε τον αγώνα! Τελικά ο Παναθηναϊκός έφτασε στην ισοφάριση με τον Μάρκο στο 116’, ενώ στο 120’ είχε και δοκάρι! Το ματς οδηγήθηκε στα πέναλτι και οι καρδιές έσπαγαν…

Χριστοδούλου, Γεωργιάδης, Σαβέφσκι και Αλεξανδρής είχαν ευστοχήσει και ο Ουζουνίδης έκανε το 3-2. Ο 23χρονος και άπειρος τότε Τσάρτας αστοχεί και αμέσως μετά ο Ατματσίδης αποκρούει το πέναλτι του Μαραγκού! Ο Βάντσικ στη συνέχεια αποκρούει το πέναλτι του Δημητριάδη που είχε χάσει κι άλλα μέσα στη σεζόν και ήταν ντεφορμέ. Όταν πήρε τη μπάλα στα χέρια του ο Αποστολάκης, όλοι αισθάνθηκαν ότι δεν το χάνει. Φυσικά ευστόχησε, έκανε το 4-2 και η ΑΕΚ δεν χρειάστηκε να εκτελέσει το τελευταίο της πέναλτι. Ήταν ένας τελικός μοναδικός, αξέχαστος, που θα μνημονεύεται για πάντα…

Σταύρος Γεργακόπουλος: Μια κούπα κι ένα τσιγάρο!

Τόπος: ΟΑΚΑ, Μαρούσι. Χρόνος: 9 Μαΐου 1999. Στη σέντρα για την κατάκτηση της κούπας του Κυπέλλου οι δύο «αιώνιοι» αντίπαλοι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Οι εξέδρες κατάμεστες, ο παλμός ατελείωτος, το θερμόμετρο στα ύψη. Ένα παιχνίδι που κόβει την ανάσα.

Στην «ερυθρόλευκη» ενδεκάδα οι δύο «καραφλοί» αριστεροπόδαροι Γεωργάτος και Τζόρτζεβιτς, ο τεράστιος Βασίλης Καραπιάλης, μπροστά ο Γκόγκιτς με τον Αλεξανδρή, δεξιά ο Μαυρογενίδης με τον Αμανατίδη, στο κέντρο της άμυνας ο Ανατολάκης, με τον Καραταΐδη, «κόφτης» ο Πουρσανίδης, στα δοκάρια ο Ελευθερόπουλος στον πάγκο ο Ντούσαν Μπάγεβιτς και πάει λέγοντας…

Η μπάλα ανεβοκατεβαίνει σε κάθε φάση, ωστόσο, οι ισορροπίες του αγώνα του αγώνα θα αλλάξουν γρήγορα, καθώς με τη συμπλήρωση μισής ώρας αγώνα ο –γνωστός και μη εξαιρετέος- διαιτητής Δούρος δείχνει την κόκκινη κάρτα (δεύτερη κίτρινη) στον Γιώργο Αμανατίδη, για φάουλ σε βάρος του Γιώργου Καραγκούνη. Οι «ερυθρόλευκοι» αναγκάζονται να μαζευτούν κοντά στην περιοχή τους και να περιμένουν την κόντρα. Βρίσκουν την ευκαιρία στο 54ο λεπτό να εκμεταλλευθούν το ανέβασμα των αντιπάλων τους και μετά από μία συγκλονιστική κούρσα του Σίνισα Γκόγκιτς, ο Δημήτρης Μαυρογενίδης ξεκινώντας από θέση δεξιού μπακ καταφέρνει να βγει φάτσα με τον Αντώνη Νικοπολίδη. Το πλασέ του αποκρούεται από τον διεθνή πορτιέρε, ωστόσο, ο «Μαύρος» παρακολουθεί την πορεία της μπάλας και καταφέρνει να σκοράρει με κοντινή κεφαλιά μέσα σε αποθέωση και ξέφρενους πανηγυρισμούς.

Το κερασάκι στην τούρτα μπαίνει στο τελευταίο λεπτό της κανονικής διάρκειας (90’) με σκόρερ τον Πίτερ Οφορίκουε, ο οποίος εκμεταλλεύθηκε το υπέροχο τακουνάκι του Ανδρέα Νινιάδη (σ.σ. αμφότεροι είχαν περάσει ως αλλαγές στο γήπεδο) και έσκαψε τη μπάλα μπροστά από τον τερματοφύλακα του ΠΑΟ. Όλος ο Ολυμπιακός έχει γίνει ένα κουβάρι. Μέχρι και οι παίκτες του πάγκου έχουν μπει στο γήπεδο για να πανηγυρίσουν με τον σκόρερ, ενώ στον πάγκο Μπάγεβιτς και Περσίας χοροπηδάνε με υψωμένες γροθιές αγκαλιασμένοι με τον γιατρό Χρήστο Δάρα.

Την ώρα που ο αρχηγός Καραταΐδης υψώνει την κούπα στον ουρανό ο Γεωργάτος και η υπόλοιπη τρελοπαρέα βρίσκεται στον 7ο ουρανό, ο κόσμος παραληρεί και οι «πράσινοι» δεν μπορούν να το πιστέψουν.

Λίγα λεπτά αργότερα, συναντώ πίσω από το πούλμαν του Ολυμπιακού Γκόγκα και Αλεξανδρή. Έχουν ανάψει συνωμοτικά το τσιγαράκι τους και το απολαμβάνουν… «Δεν συγκρίνεται με τίποτα. Είναι το τσιγάρο της νίκης…» μου λέει χαμογελώντας ο Σίνισα και ο Αλέκος δίπλα του κουνάει καταφατικά το κεφάλι. Λίγο πριν οι δύο τους «όργωναν» το γήπεδο, άρα μια μικρή «αμαρτία» δεν θα μπορούσε να τους την στερήσει κανείς… Δεκαπέντε χρόνια μετά, το «αδίκημα» έχει παραγραφεί, οπότε μπορώ να το γράψω, αφού ήταν μια σκηνή που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου…

Σάκης Γκίνας: Η… εκκλησία της Νέας Φιλαδέλφειας

Ο τελικός που μου έχει μείνει αξέχαστος είναι μακράν αυτός της 12ης Μαϊου του 2001 στη Νέα Φιλαδέλφεια. Η κερκίδα των 10.000 οπαδών του ΠΑΟΚ μετά το 3-0 του Γεωργιάδη θύμιζε εκκλησία. Όλοι έκαναν τον σταυρό τους. Δεν το πίστευαν. Ο ΠΑΟΚ μετά από πάρα πολλά χρόνια βρίσκονταν κοντά σε ένα τίτλο, κατατροπώνοντας τον ανίκητο σε όλα τα επίπεδα, τότε, Ολυμπιακό, του Μαυρογεννίδη, του Γιανακόπουλου, του Γεωργάτου, του Τζόρτζεβιτς, του Ζε Ελίας, του Ζιοβάνι και των άλλων πλουσιοπάροχα αμειβόμενων αστέρων.

Όταν έβαλε και το τέταρτο γκολ ο Ναλιτζής ήρθε το ξέσπασμα, το παραλήρημα. Ο διάβολος έσπασε το ποδάρι του και ο Κατσαμπής σήκωσε το κύπελλο ενώπιον του εμβρόντητου Σωκράτη Κόκκαλη, που γελούσε αμήχανα. Η παρέα των απλήρωτων που απεργούσε παραμονές του τελικού, θριάμβευε κόντρα σε όλα τα προγνωστικά.

Ο Κόβιτς, ο Μπορμπόκης, ο Εγκωμίτης, ο Βενετίδης, ο Κωνσταντινίδης, ο Ουντέζε, ο Καφές, ο Οκκάς, ο Γεωργιάδης και ο Ναλιτζής και οι υπόλοιποι είχαν πετύχει ένα μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα. Το σφυροκόπημα του Ολυμπιακού ήταν ανελέητο, κατά την διάρκεια του αγώνα, αφήνοντας άναυδη την φίλαθλη Ελλάδα.

Τα μπαλκόνια το ίδιο βράδυ και την επόμενη μέρα γέμισαν με ασπρόμαυρες σημαίες, λες και ήταν εθνική εορτή στην Θεσσαλονίκη και σε πολλές πόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Η διαδρομή από το αεροδρόμιο έως τον Λευκό Πύργο, με τους πρωταγωνιστές να σηκώνουν το κύπελλο από τις πολεμίστρες και η περιφορά του πούλμαν, με επιβάτες τους παίκτες και οδηγό τον Ντούσαν Μπάγεβοτς, στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης, ήταν εικόνες που έμειναν στην ιστορία.

Εκείνος ο τελικός είχε αρκετά κοινά σημεία με τον φετινό. Ο ΠΑΟΚ ήταν άτιτλος για 16 χρόνια. Η δίψα ήταν τεράστια για ένα τρόπαιο. Τα εισιτήρια για τις ανάγκες των φιλάθλων του ΠΑΟΚ δεν έφταναν ούτε για ζήτω. Η Θεσσαλονίκη ζούσε στον παλμό του τελικού, πολλές ημέρες πριν από τον μεγάλο αγώνα. Ήταν σαν… χθες, παρότι πέρασαν 13 ολόκληρα χρόνια.

Μάνος Ανδρουλάκης: Είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα

8 Μαΐου 2004-26 Απριλίου 2014: Σχεδόν 10 χρόνια μετά τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο.

Αλήθεια, φαντάζεστε ο εφετινός τελικός Κυπέλλου να διεξαγόταν στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης; Να διεξαγόταν. Λέμε και καμιά βλακεία... Εδώ έγιναν επεισόδια στους τελικούς που συμμετείχε ο Ατρόμητος, δεν θα γίνουν εφέτος; Δεν το λέω εγώ. Η "προϊστορία" το λέει.

Και το 2004, μετά τα γκολ του Μιχάλη Κωνσταντίνου, είχαν γίνει επεισόδια μεταξύ οπαδών του Ολυμπιακού και αστυνομικών δυνάμεων, όμως αυτά δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτά που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια (Παναθηναϊκός-Άρης, ΑΕΚ-Ατρόμητος, Ολυμπιακός-Ατρόμητος).

Λίγες ημέρες νωρίτερα, οι "αιώνιοι" είχαν αναδειχθεί ισόπαλοι 2-2 σε εκείνο το περίφημο ματς της Λεωφόρου με τον Γιώργο Δούρο και το χτύπημα του Σωτήρη Κυργιάκου στον Ζιοβάνι. Όπως στα περισσότερα ντέρμπι, έτσι και σ' αυτό υπήρχε μεγάλη ένταση, αφού συν τοις άλλοις ο Παναθηναϊκός ετοιμαζόταν να αποκαθηλώσει τον Ολυμπιακό από την επταετή κυριαρχία του.

Με εξαίρεση κάποια μικρής έκτασης επεισόδια στο σταθμό του μετρό στον Νέο Κόσμο και ορισμένα μεμονωμένα περιστατικά, οι οπαδοί των δύο ομάδων "κράτησαν επίπεδο" και σε καμία περίπτωση δεν προσπάθησαν να καταστρέψουν την Νέα Σμύρνη. Φανταστείτε, όμως, που έχουμε φτάσει. Να λέμε ότι ένας τελικός ήταν ειρηνικός επειδή δεν έγιναν παρά λίγες "μανούρες" (για να χρησιμοποιήσουμε και το λεξιλόγιο των "α-ου").

Πλέον, δεν ευχόμαστε "να γίνει ένας συναρπαστικός τελικός και να κερδίσει ο καλύτερος", αλλά "ο Θεός να βάλει το χέρι Του για να μην θρηνήσουμε θύματα".

Δημήτρης Κριτής: Από μικρό κι από τρελό

Ήταν η εποχή που είχα πάθει παράκρουση με το μουσικό σήμα της Eurovision και στο σπίτι διασκέδαζαν μόλις διαπίστωναν ότι ανατρίχιαζα ολόκληρος στο άκουσμά του. Μιλάμε τώρα η τρίχα κάγκελο. Και εισέπραξα δύο απογοητεύσεις μαζεμένες μέσα σε ένα μήνα. Η πρώτη ήταν όταν στο άκουσμα του Ύμνου γκρεμοτσακίστηκα να φτάσω από το παιδικό δωμάτιο στο σαλόνι, για να ακούσω τελικά μωλωπισμένος κάποιο “Μάθημα σολφέζ” με τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς, τον Πασχάλη, την Μαριάνα Τόλη και τη Μπέσυ Αργυράκη. Η δεύτερη ήταν όταν άρχισε ο τελικός κυπέλλου του 1977, χωρίς να προηγηθεί το σήμα της Eurovision. Από τότε οι εγχώριοι τελικοί έχασαν μεγάλο μέρος της αίγλης τους, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.

Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ το ζευγάρι. "Μαγκωμένος" ο πατέρας μου, γιατί μιλάμε για την δεκαετία των τίτλων του ΠΑΟΚ, με μια ενδεκάδα που την ήξερα απ' έξω μέχρι κι εγώ, με Φουρτούλα (δεν έπαιξε στον τελικό), Γούναρη, Ιωσηφίδη, Αποστολίδη, Πέλλιο (ο Φιλώτας...) κι από κει και μπροστά ασ' τα να πάνε: Αναστασιάδης, Δαμανάκης, Τερζανίδης, Σαράφης, Κούδας, Γκουερίνο (και που και που, Κώστας Ορφανός).

Παρεμπιπτόντως, αυτή η ομάδα έχασε δύο συνεχόμενους τελικούς. Και αυτόν, περί ου ο λόγος, με 2-1 και τον επόμενο από την ΑΕΚ με 2-0.

Το παιχνίδι ξεκινάει και στο σπίτι δεν ακούνε φυσικά Γιάννη Διακογιάννη, αλλά τη δική μου περιγραφή με πιο γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Πρώτη φάση για τον ΠΑΟΚ, που παίζει βόλεϊ με κεφαλιές μέσα στη μεγάλη περιοχή και την τελευταία του Γκουερίνο να σταματάει στο οριζόντιο δοκάρι του Βασίλη Κωνσταντίνου.

Με τη συμπλήρωση μισής ώρας, η αδυναμία μου, ο Όσκαρ Αλβαρέζ (Αργεντινός, μακρυμάλλης, θωρηκτό και αλητόφατσα, τι άλλο ήθελα;) έχει τη μπάλα από τα δεξιά, βρίσκει εντός περιοχής τον Παπαδημητρίου, αυτός την αλλάζει με τον Δομάζο και μ' ένα γυριστό σουτ τινάζει για πρώτη φορά το πλεκτό.

Αργότερα θα ακυρωθεί γκολ του Αντωνιάδη ως οφσάιντ και λίγο πριν τελειώσει το ημίχρονο, ο ΠΑΟΚ ισοφαρίζει με μια γκολάρα του Τερζανίδη. Μία που σφυρίζει ο διαιτητής για την ανάπαυλα και μία που μου λέει ο πατέρας μου “ώρα για ύπνο”. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που αναρωτήθηκα αν κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών...

Ξεκινάει και το δεύτερο, σταθερά εγώ στο σαλόνι, σταθερά και ο ΠΑΟΚ καλύτερος στο χορτάρι του Καραϊσκάκη. Σαράφης από τα δεξιά, σουτάρει, αποκρούει ο Κωνσταντίνου, για δεύτερη φορά στο δοκάρι η μπάλα και η μάνα μου να ψάχνει δειλά δειλά το πιεσόμετρο. Τελικά λίγο πριν το φινάλε, μία φάση για τον Παναθηναϊκό από τα αριστερά, ο Αλβαρέζ αφήνει τη μπάλα να περάσει κάτω από τα πόδια του και έρχεται ο Βακάλης, αμολάει ένα τούβλο, μα τι τούβλο, 2-1 και τέλος.

Ένα περίεργο πράγμα. Για χρόνια ολόκληρα είχα την εντύπωση ότι ήταν σουτ από 30-35 μέτρα, γιατί με είχε σημαδέψει η δύναμη με την οποία έφυγε η μπάλα από το πόδι του. Σχετικά πρόσφατα διαπίστωσα από βιντεάκι στο Youtube, ότι ήταν σχεδόν από τη γραμμή της μεγάλης περιοχής. Τελοσπάντων, αυτός ήταν ο τελικός που θυμάμαι εντονότερα από κάθε άλλον, πιθανότατα γιατί ήταν και ο πρώτος μου, ως τηλεθεατή και σπορτκάστερ φυσικά, σε ηλικία 9 χρόνων...

Γιάννης Ζωιτός: "Μητσάρα βαζέλα βγάλε τη φανέλα"

Ο τελικός του '95 στο σχεδόν κατάμεστο ΟΑΚΑ δεν ήταν ο τελικός του Μπάκα και του κόκκινου σλιπ σε δημόσια θέα, του ιστορικού καβγά του Γ.Βαρδινογιάννη με αστυνομικό, των αποβολών στην παράταση και των εκτεταμένων επεισοδίων σε χορτάρι και εξέδρα. Ήταν ο τελικός του Δημήτρη Σαραβάκου απέναντι στον Παναθηναϊκό! Ήταν ο τελικός που το "κιτρινόμαυρο" παρόν του συγκρούστηκε με το "πράσινο" παρελθόν.

Το "Μητσάρα βαζέλα βγάλε τη φανέλα" πριν και μετά την εκτέλεση του πέναλτι που ο ίδιος κέρδισε (από τον Αποστολάκη) στο 12' ακόμα αντηχεί στ' αυτιά του/μου. Ανατριχίλα! Για άλλους ήταν μια άτυχη στιγμή. Συμβαίνουν αυτά αν μη τι άλλο. Ίσως, δεν αμφιβάλλω. Κατά τον γράφοντα όμως, ο Σαραβάκος δεν άντεξε το βάρος. Παρά τα 34 χρόνια του, λύγισε σαν πρωτάρης την ώρα του σουτ και το έχασε σε μια από τις χειρότερες εκτελέσεις της καριέρας του! Πόσο τυχαίο είναι; Η συνέχεια δεν είχε την ίδια σημασία, η ιστορία του μεγάλου παιχνιδιού είχε πια γραφεί. Ανεξάρτητα από το αν ο Γιάννης Καλιντζάκης λίγο έλειψε να πετύχει ένα απίθανο αυτογκόλ (απέκρουσε με βήματα πίσω και υπερένταση ο Βάντσικ), άσχετα με το αν ο Φίλιππος Μπάκας (με το πέναλτι που χρέωσε στον Βλάχο για κράτημα στον Βαζέχα στο φινάλε της παράτασης) έγινε το πρόσωπο των ημερών, ο έξω φρενών Στέλιος Μανωλάς βγήκε από τα ρούχα του, βγάζοντας και τον ρέφερι από τα δικά του, ή ο Κριστόφ Βαζέχα έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του Ηλία Ατματσίδη χαρίζοντας στον Παναθηναϊκό το τρόπαιο.

Γκολ και απονομή που δεν είδα ποτέ, αφού ο συνοδός – θείος μου δεν ρίσκαρε να χτυπηθώ από κάποιο ξηλωμένο κάθισμα που διέσχιζε τον ουρανό πάνω από τα κεφάλια μας και με πήρε άρον – άρον να γυρίσουμε σπίτι και να είμαι ασφαλής.

Nίκος Γιαννόπουλος: Το... κίτρινο της φωτιάς

Ανοιξη του 2008 στην όμορφη και πάντα ερωτική Θεσσαλονίκη. Ο γράφων καλύπτει για πρώτη φορά τελικό Κυπέλλου Ελλάδας εκτός του λεκανοπεδίου της Αττικής και ανεβαίνει στη νύφη του θερμαϊκού μάλλον με αδιάφορα συναισθήματα. Η μάχη του Αρη με τον Ολυμπιακό είχε φαβορί και αυτό φυσικά ήταν οι Πειραιώτες οι οποίοι είχαν ήδη κατακτήσει το πρωτάθλημα. Μία βόλτα στη Θεσσαλονίκη (από το ξενοδοχείο μέχρι το Καυτανζόγλειο) ανέβασε γρήγορα τη διάθεση όπως και η παρουσία του πάντα αρχοντικού Ντούσαν Μπάγεβιτς στη συνέντευξη Τύπου. Ο Ντούσκο έψαχνε να κατακτήσει Κύπελλο με τέταρτη διαφορετική ομάδα.

Το...σοκ ήρθε την επομένη, την ημέρα του τελικού. Η πόλη είχε φορέσει τα καλά της που στην προκειμένη περίπτωση ήταν τα κίτρινα του Αρη. Ενα μεγάλο πάρτι είχε στηθεί σε όλο το μήκος της παραλιακής οδού της Θεσσαλονίκης με τους οπαδούς του Θεού του πολέμου να εκφράζουν με κάθε μέσο τη λαχτάρα τους για την κατάκτηση του τροπαίου. Η διαδρομή μέχρι το γήπεδο, αυτή τη φορά με ταξί, ανέδειξε τη μεγάλη προσμονή.

Οι οπαδοί του Ολυμπιακού έφτασαν στο γήπεδο λίγα λεπτά πριν από την έναρξη του τελικού ελέω των μέτρων ασφαλείας. Και αυτοί είχαν το δικό τους πάθος, αναζητούσαν ένα ακόμη νταμπλ και μάλιστα σε "εχθρικό" έδαφος. Οι φανατικοί των δύο ομάδων κατάφεραν να συνυπάρξουν ειρηνικά και αυτό ήταν είδηση. Δεν ήταν είδηση ότι ο Ολυμπιακός επικράτησε με χαρακτηριστική ευκολία κόντρα σ' έναν Αρη που κάθε άλλο παρά αμελητέα ποσότητα ήταν τότε. Και Αβραάμ Παπαδόπουλο είχε και Κόκε και Χαβίτο και Νάτσο Γκαρσία. Οι Πειραιώτες όμως δεν άφηναν τίποτα να πέσει κάτω. Μετά το τέλος της μικρής φιέστας, πρώτος στο πούλμαν του Ολυμπιακού ανέβηκε ο Σάββας Θεοδωρίδης κρατώντας το τρόπαιο στα χέρια του. Στο άλλο στρατόπεδο κατήφεια για μία ακόμη χαμένη ευκαιρία. Το πάρτι ήταν ωραίο αλλά δεν είχει την ευτυχή κατάληξη που περίμεναν οι διοργανωτές του.

Κώστας Κεφαλογιάννης: That's it

Γκολ, ανατροπές, σασπένς, δράμα, κι άλλα γκολ, εντάσεις, νεύρα, νεοελληνική ψευτομαγκιά από Έλληνες ποδοσφαιριστές, κανονική μαγκιά από έναν ξενέρωτο Βρετανό που σκόραρε με σπασμένη μύτη, παιχταράδες στα καλύτερα τους, φοβερό πάθος, κόσμος και στα δυο πέταλα, καμιά πεντακοσαριά πέναλτι, επιτέλους τέλος. Ξεκίνησε απόγευμα Σαββάτου και οι τελευταίοι θεατές κόντεψαν να πάνε κατευθείαν για δουλειά το πρωί της Δευτέρας. Ο τελικός του 2009 δεν ήταν τέλειος φυσικά.

Είχε χιλιάδες κενά καθίσματα για λόγους ασφαλείας, είχε συμπεριφορές όπως του Σωτήρη Κυργιάκου ή του Αντώνη Νικοπολίδη (ο οποίος όταν τελείωσαν τα πέναλτι, αντί να τρέξει στους οπαδούς της δικής του ομάδας, έτρεξε στους ΑΕΚτσήδες, προφανώς όχι για να τους χειροκροτήσει...), είχε γενικώς το τοξικό κλίμα ενός ελληνικού ντέρμπι. Και ταυτόχρονα ήταν ότι πιο κοντινό στο τέλειο μπορούμε να ελπίζουμε εδώ, σε ετούτη την αλλοπρόσαλλη χώρα. Θα ήθελα ασφαλώς κάποτε να δω έναν τελικό όπως ο φετινός στο «Μεστάγια» ανάμεσα σε Ρεάλ και Μπάρτσα με κατάμεστο γήπεδο από οπαδούς και των δυο ομάδων και μαγική, αμιγώς ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα. Αλλά ξέρω ότι προς το παρόν και για αρκετά χρόνια ακόμα, οφείλω να αρκεστώ στο Ολυμπιακός - ΑΕΚ του 2009. Μακάρι να δούμε κάποτε κάτι καλύτερο. Από όλες τις απόψεις. Μέχρι τότε όμως that’s it. Και μεταξύ μας, από άποψη θεάματος και αγωνίας, δεν ήταν καθόλου μα καθόλου λίγο...

Υ.Γ. Θυμάμαι τον συγκεκριμένο τελικό και επειδή δούλευα στην ομάδα υποδοχής της εφημερίδας «Εξέδρα», πίσω στο γραφείο, οπότε δεν είχα καθόλου χρόνο να παρακολουθήσω το άλλο σημαντικό παιχνίδι της βραδιάς. Άκουγα βέβαια τους πανηγυρισμούς του τμήματος των διεθνών, μια «καταλανική» φωλιά επί της ουσίας, ενημερωνόμουν για το –απίστευτο – σκορ αλλά είχα το άλλοθι να το παίζω αδιάφορος και απασχολημένος. Μιλάω για το Ρεάλ – Μπαρτσελόνα 2-6. Ευχαριστώ τον Σκόκο, τον Νταρμπισάιρ και τους υπόλοιπους που με γλίτωσαν από το βασανιστήριο...

* Παρακολουθήστε το Σάββατο (24/4) τη Super BALL με ρεπορτάζ, σχόλια, δηλώσεις και στιγμιότυπα από τον τελικό του κυπέλλου μεταξύ ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκού...

Παρουσιάζουν ο Παντελής Βλαχόπουλος και ο Θέμης Καίσαρης. Τις επίμαχες φάσεις σχολιάζει ο Ηρακλής Τσίκινης. Pre Game Show από τις 15:00.