Ο ύπνος του δικαίου

Κάτι που πέρασε στα... ψιλά από τον ελληνικό Τύπο ήταν η ανακοίνωση της UEFA στις αρχές Φεβρουαρίου που αφορούσε τις απαιτήσεις της ομοσπονδίας σχετικά με τις συνθέσεις των ομάδων που θα συμμετέχουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Συγκεκριμένα, όπως μπορείτε να διαβάσετε και στο σχετικό άρθρο του contra.gr, η αρχή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου θέτει – από το 2006 και μετά – κατώτατα όρια στον αριθμό των γηγενών παικτών των ομάδων αλλά και στον αριθμό των παικτών από τις ακαδημίες τους.

Ειδικά το τελευταίο, με ισχύ από το 2008, θα έπρεπε να απασχολήσει έντονα τους συλλόγους μας με τακτική ευρωπαϊκή συμμετοχή, αλλά φευ. Ενώ σε τρία χρόνια από τώρα η UEFA θα περιμένει να βλέπει στις αποστολές τουλάχιστον 8 Έλληνες, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον 4 από τις ακαδημίες, αλλά και έναν με ηλικία 15-21 ετών και τρία χρόνια στην ομάδα, δεν έχουμε δει σε επίπεδο έστω ανακοινώσεων κάποια κινητοποίηση από τους εκπροσώπους μας στην Ευρώπη.

Για παράδειγμα, οι σύλλογοι και οι διοργανώτριες αρχές κορυφαίων πρωταθλημάτων όπως το αγγλικό και το ιταλικό, κινήθηκαν αμέσως κατά της απόφασης χαρακτηρίζοντάς την παράνομη και καταστρεπτική. Οι κύριες ανησυχίες των μεγάλων «πολυεθνικών» συλλόγων και πρωταθλημάτων έχουν να κάνουν με την πτώση της ποιότητας στις εγχώριες διοργανώσεις αλλά και τις οικονομικές επιπτώσεις. Φανταστείτε την «αναδιοργάνωση» που πρέπει να κάνει η Τσέλσι ή η Άρσεναλ για να συμπεριλάβουν οκτώ άγγλους στις τάξεις τους, αλλά και τις επιπτώσεις στο μάρκετινγκ της Γιουνάϊτεντ ή της Ρεάλ.

Οι αντιδράσεις από τις μεγάλες λίγκες μπορεί να καθυστερήσουν ή και να ακυρώσουν την απόφαση, έστω και αν η UEFA εμμένει προκειμένου να προωθήσει νέους ποδοσφαιριστές και να αναθερμάνει το ενδιαφέρον του κοινού. Ό,τι και αν γίνει όμως, κάποιοι αντέδρασαν. Εμείς;

Εμείς, πιθανότατα με το σκεπτικό πως οτιδήποτε σε χρονική απόσταση μεγαλύτερη του ενός μήνα δεν αξίζει της προσοχής μας, δεν ασχολούμαστε. Άραγε, καλά κάνουμε; Ήδη οι ομάδες μας πρέπει να δίνουν το 110% των δυνατοτήτων τους για να έχουν αξιοπρεπείς αποκλεισμούς από τις πρώτες φάσεις. Το ποσοστό αυτό θα πρέπει να αυξηθεί όταν αρχίσουν να συμμετέχουν και σε προκριματικές φάσεις και ο αριθμός των εκπροσώπων μας μειωθεί. Όταν δε, μιλήσουμε πέρα από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό που πλέον κατέχουν ευρωπαϊκή πείρα, τα πράγματα δυσκολέυουν εκθετικά.

Δεδομένων λοιπών των υπαρχουσών δυσκολιών, πρέπει να αναρωτηθούμε πώς θα ανταπεξέλθουμε αν αναγκαστούμε να χρησιμοποιήσουμε περισσότερους Έλληνες μαζί με παίκτες νέους και παίκτες που οι ομάδες θα έχουν εκπαιδεύσει στα δικά τους φυτώρια. Αν εξετάσουμε τις μεταγραφικές συνήθειες στη χώρα μας, σε συνδυασμό με το γενικότερο επίπεδο των ακαδημιών (;) και την ειδίκευση στο scouting (;) , η πρόγνωση δεν είναι καλή.

Δυστυχώς, δεν μπορούμε να αντιδράσουμε με αδιαφορία στις προθέσεις της UEFA. Δεν μπορούμε να βασιστούμε στην τύχη ή στις προσδοκίες της τελευταίας στιγμής. Όχι αν ενδιαφερόμαστε για το ελληνικό ποδόσφαιρο που μαράζει και εφόσον διαφαίνονται ευρωπαϊκές δυσκολίες θα αντιμετωπίσει σοβαρότερα προβλήματα ποιότητας, οικονομικών και προσαρμογής στο ευρύτερο ευρωπαϊκό περιβάλλον. Απαιτείται εμείς, ως Τύπος, φίλαθλοι και σύλλογοι να παρακολουθήσουμε από κοντά τα τεκταινόμενα και τις αποφάσεις ώστε, πριν καν σκεφτούμε τη διάκριση, να εξασφαλίσουμε την επιβίωση. Είτε είμαστε Ολυμπιακός, είτε Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ κ.λ.π.

Ως επίλογο, μένει να αναφέρουμε κάτι: Έχουμε το συγκριτικό πλεονέκτημα -απέναντι στα άλλα πρωταθλήματα- των ήδη χαμηλών απαιτήσεων στη χώρα μας. Με άλλα λόγια, όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα, την ποιότητα, την αγοραστική δύναμη, την υποδομή κ.α. είμαστε, αν όχι στον πάτο, πολύ κοντά σε αυτόν. Μπορούμε να σχεδιάσουμε και να αλλάξουμε δομές χωρίς τον κίνδυνο απώλειας κεκτημένων, χωρίς μεγάλες αναδιαρθρώσεις και δαπάνες. Ας το εκμεταλευτούμε.