Ψευδολυμπιάδα

Καμιά «Ολυμπιάδα» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί γιορτή του αθλητισμού. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν εξελιχθεί σε μια γιγαντιαία επίδειξη υπεράνθρωπων δυνατοτήτων από αθλητές που πάνω τους δοκιμάζεται η τελευταία λέξη της φαρμακευτικής τεχνολογίας, καθώς και σε μια άνευ προηγουμένου σπατάλη πόρων από κράτη που το καθένα επιδιώκει να αντλήσει οφέλη, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και στο συμβολικό επίπεδο της υπεροχής και του κύρους ανάμεσα στα υπόλοιπα κράτη.

Είναι γνωστά όμως αυτά και επαρκώς αναλυμένα εδώ και χρόνια. Είναι εδώ και δεκαετίες φανερό πως οι «Ολυμπιάδες» δεν συνιστούν άμιλλα (ευγενή!) των αθλητών αλλά ανηλεή ανταγωνισμό των κρατών- όχι μόνο τα μποϊκοτάζ στον Ψυχρό Πόλεμο είχαν εμφανείς πολιτικούς στόχους, αλλά και όταν συμμετείχαν όλες οι χώρες η κατάκτηση περισσότερων μεταλλίων συνιστούσε έκδηλη υπεροχή του ενός πολιτικού συστήματος έναντι των άλλων.

Έτσι ερμηνευόταν , τότε, η συμμετοχή στο «μεγαλύτερο αθλητικό (sic) γεγονός». Η υπόθεση Κεντέρη-Θάνου πάντως απεκάλυψε και τις σαθρές βάσεις των ελληνικών ιδεολογημάτων που συνέδεαν την Ολυμπιάδα του 2004 με την αναβάπτιση της. Απεκάλυψε συνάμα και την εκτεταμένη χρήση αναβολικών που γίνεται στον ελληνικό αθλητισμό. Οι ειδήμονες που βγήκαν στα κανάλια τις μέρες αυτές ανέφεραν πως από το 92 και μετά (ύστερα από το χρυσό της Πατουλίδου) γίνεται μεγάλη και συστηματική χρήση αναβολικών, όχι μόνο από πρωτοκλασάτους αθλητές αλλά και στο επίπεδο του σχολικού αθλητισμού ακόμα!

Αναβολικά παίρνουν οι πάντες. Από τους δήθεν υπεραθλητές του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ (πολλοί από τους οποίους έχουν πεθάνει πια) προκειμένου να αναγνωριστεί η ανωτερότητα των σοσιαλιστικών ιδανικών, ως τους μαύρους σπρίντερ της Δύσης για πιο υλικούς λόγους, για καλύτερα συμβόλαια με τις πολυεθνικές αθλητικές εταιρείες, αλλά και κάποιους ταλαίπωρους τριτοκοσμικούς που έτσι πιστεύουν πως θα βγουν από την αφάνεια. Η τεχνολογία βέβαια κάθε άλλο παρά δημοκρατική είναι στο σημείο αυτό: οι «αθληταράδες» της Δύσης έχουν πιο πολλά μέσα να ξεφεύγουν από τους όποιους ελέγχους αντιντόπιγκ, έχουν πιο εξελιγμένα φάρμακα και σίγουρα καλύτερη υποστήριξη από τις κρατικές τους δομές, σε αντίθεση με άλλους φτωχότερους που ψωνίζουν από τα πανέρια και όχι από τα σούπερ μάρκετ των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών.

Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα αντιρετροϊκά φάρμακα για το Έϊτζ: οι φτωχοί αφρικανοί προσπαθούν να την «βγάλουν» με αντιγραφές φαρμάκων αντιμετωπίζοντας όμως τις κυρώσεις των ΗΠΑ. Αν θα θέλαμε να είμαστε δημοκρατικοί σε όλα τα επίπεδα, θα μπορούσαμε να διαδηλώσουμε για φτηνά αναβολικά και ίσες ευκαιρίες πρόσβασης σ’ αυτά για όλον τον κόσμο! Είναι ηθικά μεμπτό να υπάρχουν αναβολικά; Στη σημερινή εποχή, φαίνεται πως είναι. Η κυρίαρχη πολιτικά ορθή άποψη λέει πως οι αθλητές πρέπει να κερδίζουν με την αξία τους στους αγώνες και όχι με την χρήση φαρμάκων.

Αλλά δεν είναι υποκριτικό αυτό; Όταν τα Κράτη και οι Ιδιώτες Χορηγοί επενδύουν τόσα τεράστια κεφάλαια στους αθλητές για ρεκόρ και μετάλλια, όταν χρυσοπληρώνονται είτε από κρατικούς προϋπολογισμούς («επαγγελματίες αθλητές»!), είτε από κάθε λογής εταιρείες που φιλοδοξούν μέσω του υπερπρωταθλητή τους να αυξήσουν τα κέρδη από τις πωλήσεις των προϊόντων τους, δεν είναι αναμενόμενο ο αθλητής να καταφύγει στις απαγορευμένες ουσίες;

Γιατί λοιπόν δεν εγκαταλείπουν οι πάντες αυτήν την ατελέσφορη και εξωπραγματική πολιτική απέναντι στην πραγματικότητα προχωρώντας στη νομιμοποίηση όλων των αναβολικών; Νομίζω πως η απάντηση σ' αυτό βρίσκεται στην προσπάθεια διατήρησης του ιδεολογικού εποικοδομήματος του αθλητισμού και των αξιών που συνδέονται μαζί του. Κανείς δεν θα' θελε να δει έτσι απροκάλυπτα τις αξίες που στο συλλογικό ασυνείδητο ζουν και βασιλεύουν και νοηματοδοτούν τον βίο να καταρρέουν. Είναι ίσως προτιμότερη η ζωή μες την φαντασίωση, απ’ ότι η ζωή μες την αλήθεια για τις μάζες. Είναι εμφανές πως καμιά Ολυμπιάδα δεν νομιμοποιείται ηθικά. Όπως δεν νομιμοποιείται και η συμμετοχή ως θεατών σ' αυτήν.

Είναι προτιμότερη η αποχή από την παρακολούθηση ενός διαγωνισμού τεράτων της επιστήμης και της τεχνολογίας που μεταμορφώνονται σε αθλητές υψηλών δυνατοτήτων για χάρη του θεάματος και των δικών τους απολαβών. Προσωπικά μια παρτίδα σκάκι (εκεί όπου κανένα αναβολικό δεν χωρεί) ή τάβλι μου δίνει περισσότερη ικανοποίηση από το να φαντασιώνομαι με τις «επιτυχίες» ελλήνων αθλητών και μη, και τους γεμάτους εθνική έπαρση τίτλους των πρωτοσέλιδων.