Σκηνοθεσία Σπίλμπεργκ

Ν' ακυρωθεί, να μη τρέξει καν, ο Μπολτ σε τελικό 100 μέτρων Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, είναι το ίδιο με το ν' άρχιζε τον Μάιο στο Ουέμπλεϊ ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ και να έπαιρνε στο πρώτο λεπτό κόκκινη κάρτα ο Μέσι. Το γεγονός "χτυπάει" πολύ περισσότερο απ' το να 'κάνε ο Τζαμαϊκανός ένα-κάτι-σαν 9''85 με 9''90 και να κέρδιζε έτσι, προβλέψιμα όσο κι η ανατολή του ήλιου, άλλο ένα χρυσό μετάλλιο. Η αντιστοίχιση με το ποδόσφαιρο είναι, πιθανόν, απλοϊκή. Αλλά, και εκεί, μία αποβολή του Μέσι θα ήταν "πολύ πιο είδηση" από άλλο ένα τρόπαιο της Μπαρτσελόνα.

Είχα την ιδέα και την τύχη να συζητώ, το μεσημέρι της Δευτέρας, με τον ακόμη κάτοχο του πανελλήνιου ρεκόρ στα 100 μέτρα Αγγελο Παυλακάκη. Ο Παυλακάκης, προφανώς ένας insider του αντικειμένου, δεν είχε την παραμικρή υποψία ότι η άκυρη εκκίνηση του Μπολτ μπορεί και να ήταν σκηνοθεσία. Ο Παυλακάκης είχε ακράδαντη βεβαιότητα ότι η υπόθεση είναι 100% Σπίλμπεργκ. Faux. Είπε ότι αυτό που είδε στην TV ήταν "λάθος" το οποίο δεν αντέχει ούτε σε αγώνες παμπαίδων. Μάλιστα, εξήγησε, ο Μπολτ βιάστηκε τόσο πολύ ν' ακυρωθεί (για να σιγουρευτεί ότι θα προλάβει) μη τυχόν ο αφέτης δώσει γρήγορα την πιστολιά.

Απ' τους insiders είναι δύσκολο να κρυφτεί κανείς. Να τους γελάσει. Αν και, κατά Παυλακάκη, η ιστορία είναι τόσο φανερή που δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να την αντιληφθείς. Τον ρώτησα, το κίνητρο. Τι διάολο, το είχε...παίξει ο Μπολτ ότι θ' αποβληθεί απ' την κούρσα; Ο Παυλακάκης έχει την εκδοχή ότι αυτό οργανώθηκε σαν αντίδοτο, λίγο ως πολύ, "κατά της πλήξης". Κατά του να νικά συνεχώς ο ίδιος και ο ίδιος. Κατά της ρουτίνας που σκοτώνει, εν τέλει, το ενδιαφέρον. Αν νικούσε ο Μπολτ, απλώς θα ρωτούσες τι χρόνο έφερε. Με το να μη νικήσει, το ενδιαφέρον πολλαπλασιάζεται. Και ο μοναδικός τρόπος να μη νικήσει, ήταν αυτός.

Μοιάζει ειρωνικό πως ό,τι έγινε (ο κανονισμός της άμεσης αποβολής που ισχύει εδώ και είκοσι μήνες) έγινε για την τηλεόραση αλλά κι αυτό που έγινε την Κυριακή στην Κορέα (ότι ο Μπολτ, στο μακράν πιο πολυαναμενόμενο αγώνισμα ολόκληρης της διοργάνωσης, δεν έτρεξε) προκάλεσε ένα παγκόσμιο τηλεοπτικό ξενέρωμα. Πράγματι, σε γενικό κανόνα, ό,τι είναι φιλοτηλεοπτικό συνήθως είναι και αντιαθλητικό. Αδικο δηλαδή, με το αθλητικό κριτήριο. Επίσης ό,τι είναι φιλοαθλητικό συνήθως είναι και αντιτηλεοπτικό. Αθλητικά, εδώ και είκοσι μήνες η λεγόμενη "αντίδραση" στην εκκίνηση έχει αμβλυνθεί. Νορμάλ. Πριν, οι σπρίντερ ρίσκαραν. Θα 'ναι όπως εάν καταργήσουν στο τένις το "δεύτερο" σέρβις. Ολοι, δίχως άλλη ευκαιρία, θα φοβούνται το λάθος και θα πηγαίνουν πιο συντηρητικά.

Ο Μπολτ ανήκει στις φυσιογνωμίες του αθλητισμού που (έχουν τη δύναμη ν') "αλλάζουν τους κανονισμούς". Μαραντόνα. Ως αυτόν, ο κανονισμός ήταν φιλοαμυντικός. Μετά απ' αυτόν, εξαιτίας του, ο κανονισμός έγινε φιλοεπιθετικός. Τον Μαραντόνα, ο αμυντικός είχε το δικαίωμα να τον κόψει κομμάτια και να νιώθει πως οι πιθανότητες να διαφύγει είναι καλές. Τον Μέσι, ο αμυντικός το σκέφτεται ακόμη και να τον αγγίξει. Είναι βέβαιον πως την Κυριακή, με την ακύρωση του Μπολτ, συγχρόνως ξεκίνησε η ζύμωση για άλλη μία τροποποίηση κανονισμού. Είναι το ίδιο βέβαιον πως ο Μπολτ "δεν έπαθε και τίποτα" επειδή ακυρώθηκε σε μια κούρσα. Ισα-ίσα, ήδη φτιάχτηκε το στόρι της ρεβάνς που θα πάρει από τον εαυτό του για το, υποτίθεται, λάθος του.

Το στόρι δεν είν' ανάγκη να περιμένει, ως το 2012 στο Λονδίνο. Αυτή την εβδομάδα κιόλας, η επανεμφάνιση του Μπολτ στα 200 μέτρα έχει εξασφαλισμένη την παγκόσμια προσοχή. Οσο δεν θα την είχε, εάν στο κατοστάρι όλα κυλούσαν αναμενόμενα. Τότε, όπως λέει κι ο Παυλακάκης, ο κόσμος απλώς θα ρωτούσε τι χρόνο έφερε. Ενώ, τώρα, θα στηθεί για να δει.