Τσέλσι-Ατλέτικο 1-3: Η τακτική ανωτερότητα του Σιμεόνε

Σε μια συνάντηση με έντονο το ενδιαφέρον από πλευράς τακτικής και με την προσοχή του φιλοθεάμονος κοινού να επικεντρώνεται σε αρκετές περιπτώσεις στις εναλλαγές κατάστασης και στις στημένες φάσεις πάντα με φόντο την "ποδοσφαιρική σκακιέρα" του Stamford Bridge, η Ατλέτικο Μαδρίτης σφράγισε εν τέλει τη συμμετοχή της στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης με τον Ντιέγκο Σιμεόνε να κερδίζει δικαιωματικά τις εντυπώσεις έναντι του πολυδιαφημισμένου ομολόγου του.

Οι "μπλέ", έχοντας καταφέρει να θωρακίσουν αποτελεσματικά τη δεξιά πτέρυγα για σχεδόν ένα ημίχρονο με την εκεί τοποθέτηση του αμυντικογενή Θέσαρ Αθπιλικουέτα, ευτύχησαν να ανοίξουν το σκορ χάρη στην τακτική συμπεριφορά του Γουίλιαν σε ρόλο central winger αφού με τις κινήσεις του όχι μόνο επένδυε στη δημιουργία υπεραριθμιών από τις πτέρυγες, αλλά ταυτόχρονα προσέδιδε νόημα και στις συνεχείς εναλλαγές των τρόπων εκδήλωσης επίθεσης των γηπεδούχων, πάντα μετά από ανάπτυξη με χαμηλού ρίσκου μεταβιβάσεις για την δημιουργία των βέλτιστων δυνατών προϋποθέσεων διάσπασης της αντίπαλης αμυντικής λειτουργίας.

Στον αντίποδα, οι "ροχιμπλάνκος" αναλώθηκαν σε παιχνίδι αναμονής για ένα σημαντικό διάστημα του 90λέπτου, επενδύοντας αφενός στην αμυντική συνοχή και αφετέρου στο λάθος του αντιπάλου, δημιουργώντας τις μεγαλύτερες ευκαιρίες για επίτευξη τέρματος, είτε μετά από προσπάθεια εκμετάλλευσης των διαθέσιμων κενών χώρων είτε με παιχνίδι από τα πλάγια και κυρίως την αριστερή πτέρυγα, με εκφραστές τους Φιλίπε Λουίς και Χουάνφραν και την υποστήριξη σε πολλές περιπτώσεις των all around Κόκε και Αρντά Τουράν για τη δημιουργία των καλύτερων δυνατών προϋποθέσεων απενεργοποίησης της ενισχυμένης ανασταλτικής λειτουργίας των γηπεδούχων.

Συνοψίζοντας, αν και οι επίδοξοι πρωταθλητές Αγγλίας κατάφεραν να προηγηθούν από το α’ ημίχρονο, η ομολογουμένως συντηρητική από εκεί και έπειτα προσέγγιση του Ζοζέ Μουρίνιο στο ματς κάθε άλλο παρά επιτυχημένη -εκ του αποτελέσματος- δεν κρίνεται, αφού η μονοδιάστατη επιθετική λειτουργία και η προβλέψιμη ανάπτυξη εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου για την ομάδα του, σε συνδυασμό με την υψηλού ρίσκου επιλογή του να προσφέρει απλόχερα χώρους τόσο νωρίς στο ματς, δεν επέτρεψε την αναστροφή της υπάρχουσας κατάστασης. Αυτό το στοιχείο, μάλιστα, καταδεικνύει πολύ περισσότερο την αν μη τι άλλο τρανταχτή αδυναμία του υπάρχοντος έμψυχου υλικού να αποδώσει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, αφού ούτε η εναλλαγή διάταξης με την ταυτόχρονη χρησιμοποίηση δύο φορ περιοχής δεν ήταν αρκετή να αποφέρει τα πολυπόθητα αποτελέσματα.

Σε αντιδιαστολή, οι τακτικές επιλογές του επονομαζόμενου και ως "Τσόλο" Σιμεόνε προσαύξησαν τις πιθανότητες πρόκρισης στον τελικό του θεσμού για την ομάδα του, υπενθυμίζοντας στους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους την ειδοποιό διαφορά μεταξύ των προπονητών που έχουν κατακτήσει με τα επιτεύγματα τους την είσοδο στο Hall of Fame των σπορ είτε λόγω των εξωπραγματικών αποτελεσμάτων που έχουν αποσπάσει είτε λόγω του εντυπωσιακού αλλά και συνάμα αποτελεσματικού τρόπου παιχνιδιού που έχουν λανσάρει είτε απλούστατα αλλάζοντας την ιστορία του αθλήματος έχοντας καταφέρει πρώτα να εμφυσήσουν στα πνευματικά τους παιδιά αναλλοίωτα τα στοιχεία της δικής τους προσωπικότητας. Αυτό συμβαίνει και στην συγκεκριμένη περίπτωση, με την σκληροτράχηλη αγωνιστική συμπεριφορά να συνυπάρχει σε πλήρη αρμονία με την υψηλή τεχνική κατάρτιση, δείχνοντας το δρόμο προς τη μεγαλύτερη πρόκληση μέχρι την επόμενη σε 110 έτη ιστορίας του συλλόγου.