Υποσυνείδητο
"Πρέπει να νικήσω στο ντέρμπι..."
"Πρέπει να νικήσω στο ντέρμπι..."
"Πρέπει να νικήσω στο ντέρμπι..."
"Πρέπει να νικήσω στο ντέρμπι..."
"Ελα γυναίκα. Δεν ξέρω αν στο’πα, αλλά πάω για νταμπλ..."
"Ούτε αυτή με πιστεύει..."
"Εμένα θα με παίξει κανείς;"
Πείτε μου ποιο νοσοκομείο εφημερεύει, κυρ Αστυνόμε μου. Έπαθα οξεία κοκορετσίτιδα…και τις σούβλες φάγαμε. Η χοληστερίνη του παππού υψώνεται σαν τα κύματα «τσουνάμι». Θα πνίξει όλη την πολυκατοικία. Και του είπα…κάνε κράτει άνθρωπέ μου. Με το μαλακό τα αυγά…σιγά σιγά το αρνάκι…λίγο λίγο το κοκορέτσι.
Τίποτα!
Σαράντα μέρες νηστεία και προσευχή πήγαν στράφι. Με το που αναστήθηκε ο Κύριος (τι πράμα και αυτό…κάθε χρόνο τα ίδια. Κάνε μας και εσύ μια έκπληξη…) άρχισε τα μπινελίκια και το φαγοπότι. Είχε πάρει ταπεράκι με μαγειρίτσα μαζί του.
Οι άλλοι φιλιόντουσαν και έριχναν κροτίδες, ο παππούς έκανε «βούτες» στην μαγειρίτσα, στο προαύλιο του Αγ. Νικολάου. Ε, αφού αναστήθηκε ο Θεάνθρωπος μετά και από αυτό…όλα τα περιμένω σε αυτήν την ζωή, ακόμα και να μπω στο extra small.
Και ήρθε και η άγια μέρα της Κυριακής. Από τις 5 τα ξημερώματα σηκώθηκε και έβανε τις σούβλες και τα δημοτικά στη διαπασών. Πέσε κοιμήσου Χριστιανέ μου και άσε τις «ιτιές» και τα «40 παλικάρια». Δεν ήταν ο μόνος ο τρελός όμως. Όλο το οικοδομικό τετράγωνο, είχε βάλει τα κάρβουνα. Μα δεν είμαστε άνθρωποι. Την νηστεία την κάναμε μόνο και μόνο για να έρθει η Κυριακή και να φάμε όσο δεν έχουμε φάει ποτέ άλλοτε. Αυτά περί εξαγνισμού, αποτοξίνωσης και τα ρέστα μας είναι άγνωστες λέξεις.Κατά τις 7 το πρωί, είχαν τελειώσει τα πρώτα κοκορέτσια και πηγαίναμε για τα δεύτερα. Μαζί με τα πρώτα κοκορέτσια, είχε τελειώσει και το πρώτο μισό αρνί καθώς και ένα καφάσι σόδες.
Ήρθε ο παππούς και «έστρωσε». Τι να σου κάνει το ψωμί, οι ελιές και η ντομάτα; Βέβαια, ήταν μια ευκαιρία να ξυπνήσει μέσα του ο κομμουνιστής, ψωμί-ελιά και εργατιά αλλά μόλις τον πληροφόρησα πως οι εργάτες πια τρώνε κρουασάν και τυρόπιτες, έβγαλε το κόκκινο φουλάρι από το λαιμό. Αμ εκείνα τα αυγά; Πόσες φορές τσουγκρίσαμε Θεέ μου; Τσάμπα ξεκωλώθηκε η κότα να γεννάει…τα σπάσαμε όλα.
Τέσσερα τελάρα αυγά έφαγε. Μόνο φτερά που δεν έβγαλε…και βάλε κρασί και βάλε λίγο τζατζίκι ακόμα να πάει κάτω το αρνί γιατί έτσι στεγνό, στο λαιμό θα μας κάτσει.
Αμήν Παναγία μου. Να σου κάτσει να ηρεμήσουμε.
Μαζεύτηκαν στην αυλή μας και οι φίλοι του από το καφενείο και γίναμε μια υπέροχη παρέα. Γεμάτη νιάτα, ζωντάνια και όρεξη. Βάλαμε και τον Καζαντζίδη στο στερεοφωνικό και ξεκίνησαν όλα τα παιδιά του λαού, με το ένα πόδι στον τάφο να τραγουδάνε. «Απ' τα ψηλά στα χαμηλά κι απ' τα πολλά στα λίγα
Αχ πώς κατάντησα στη ζωή κι από το πρώτο το σκαλίστο τελευταίο πήγα». Ο Νίκος Κούρκουλος έλειπε να χορεύει ζεϊμπέκικο και να φωνάζει «όχι άλλο κάρβουνο».
Ήρθανε και οι γειτόνισσες οι ναζιάρες, φίλες του παππού από το ΚΑΠΗ, να κουνήσουν το κορμί τους. Αυτές πια δεν είναι γυναίκες…είναι lego. Μετά τον χορό θα πρέπει να τις συναρμολογήσεις.
Ο συχωρεμένος ο Στέλιος εν τω μεταξύ, έχει πει και 2000 τραγούδια. Τελειωμό δεν έχουν…Και να τα δεύτερα κοκορέτσια και να «δακρυσμένη ζητάς την αγάπη μου και ξεχνάς ένα λάθος σου μεγάλο». Να ανεβαίνει η φωνή των γερόντων, να ανεβαίνει και η χοληστερίνη, το σάκχαρο, η πίεση. Φέρε το αρνί Αρίστο, μπες στο μαγαζί και κλείσ’ το, φώναζε η κυρά Σμάρω από απέναντι. Aμα φας και άλλο χρυσή μου, δεν θα κλείνει το φέρετρο, Θεέ μου σγχώρα με, μέρα που είναι.
Αυτό ήταν το δράμα μου κυρ Αστυνόμε φέτος. Χίλιες φορές να σήκωνα σταυρό παρά αυτό το πράμα. Ελπίζω του χρόνου μαζί με τον Κύριο, να περιμένουμε και την Ανάσταση του παππού.
Να βάλω να ζεστάνω λίγο κοκορετσάκι που περίσσεψε, κυρ Αστυνόμε μου;
Με την υπογραφή...
Ζευγάρι κάνει σεξ σε αμάξι...
Εκείνος δε βολεύεται και της λέει:
Κάνε λίγο αριστερά, κάνε λίγο δεξιά... Έλα πιο κάτω...
Εκείνη εκνευρισμένη του λέει:
-Να σου πω; Να με πηδήξεις θέλεις ή να με παρκάρεις;