Η Pep Team στην κορυφή της Ισπανίας

Αυτή η ομάδα, αυτή η Αυστρία του ’30, η Τορίνο του ’40, η Ουγγαρία του ’50, η Ρεάλ Μαδρίτης του ’60, η Βραζιλία του ’70, η Λίβερπουλ του ’80, η Μίλαν του ’90 είναι η Μπαρτσελόνα. Η Μπαρτσελόνα της νέας χιλιετίας. Η νταμπλούχος Ισπανίας, η οποία διεκδικεί το Τσάμπιονς Λιγκ, η οποία κατέρριψε κάθε πιθανό και απίθανο ρεκόρ τη φετινή σεζόν και ξεπέρασε στις καρδιές πολλών φίλων των «μπλαουγκράνα» ακόμα και την ιστορική Dream Team του Γιόχαν Κρόιφ.

Καλοκαιρινά λάθη

Εάν προσέξει κανείς την πορεία της Μπαρτσελόνα από τη λήξη της περσινής σεζόν μέχρι τα μέσα του Σεπτεμβρίου του 2008 δικαίως θα ομολογήσει πως αυτή η ομάδα δεν έβαλε μυαλό. Έδιωξε τον Φρανκ Ράικαρντ χωρίς να έχει βρει αντικαταστάτη, ο οποίος θα έπρεπε να αναλάβει το έργο να ανοικοδομήσει μία διαλυμένη ομάδα. Οταν ανακοινώθηκε το όνομα του προπονητή, αυτός ήταν ο Πεπ Γκουαρντιόλα, ίσως το πιο σύντομο ανέκδοτο στην Ράμπλα δε Καναλέτες εκείνη την εποχή.

Επιπροσθέτως, οι δύο ηγέτες της προηγούμενης εποχής, ο Ροναλντίνιο και ο Ντέκο, είχαν πουληθεί, αλλά η διοίκηση της ομάδας δεν κατάφερε να πουλήσει ακόμα δύο «μαύρα πρόβατα», τον Σαμουέλ Ετό και τον Τιερί Ανρι. Και τέλος, η διοίκηση της ομάδας, ο Τζουάν Λαπόρτα και οι άμεσοι συνεργάτες του… υπήρχαν και δεν είχαν παραιτηθεί ακόμα μετά τα πρότερα αποτελέσματα που προήλθαν από τη συμπεριφορά τους.

Με αυτήν την εικόνα οι «μπλαουγκράνα» έκαναν την εκκίνηση της χρονιάς. Η ήττα με 1-0 από τη Νουμάνθια εκτός έδρας και η ισοπαλία 1-1 με την Σανταντέρ στο «Καμπ Νόου» ήρθαν ως φυσικά επακόλουθα, της κατάστασης που επικρατούσε στον σύλλογο. Αλλά το πρόγραμμα ευνοούσε την Μπαρτσελόνα και για την τρίτη αγωνιστική έφερε απέναντί της τον «σάκο του μποξ» του Σεπτεμβρίου, την Σπόρτινγκ Χιχόν. Με έξι γκολ, οι παίκτες του Γκουαρντιόλα ξέσπασαν στους «νεοφώτιστους» και σταδιακά βρήκαν το δρόμο τους.

Η άνοδος στο ρετιρέ

Μία δύσκολη νίκη επί της Μπέτις, μία in extremis επικράτηση στο καταλανικό ντέρμπι απέναντι στην Εσπανιόλ κρατούσαν την Μπαρτσελόνα σε επαφή με την κορυφή, όπου, εξάλλου φιγούραραν οι ομάδες του Λεβάντε (Βιγιαρεάλ, Βαλένθια), ήτοι ομάδες που δεν θα κατακτούσαν το πρωτάθλημα. Η αναμέτρηση με την Ατλέτικο Μαδρίτης, όμως, ήταν αυτή που πραγματικά «εκτόξευσε» το σύλλογο. Το εκπληκτικό 6-1, που κάλλιστα θα μπορούσε να είχε φτάσει σε μεγαλύτερα επίπεδα, έδωσε για πρώτη φορά τη δυνατότητα στην Μπαρτσελόνα να συνοδεύσει τη νίκη της με διθυραμβικά επίθετα στα δελτία των ειδήσεων.

Οι (επιτυχημένες) παράλληλες υποχρεώσεις στον (εύκολο) όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ λειτούργησαν ενισχυτικά σε ένα σύνολο που εύρισκε το δρόμο του. Εναν δρόμο με πλούσιο θέαμα, εξαιρετική ομαδική παρουσία, ακατάπαυστη κινητικότητα και φυσικά πολλά γκολ. Το «πυρ κατά βούληση» έγινε το ανείπωτο μότο των «μπλαουγκράνα», το οποίο εφάρμοζαν σχεδόν σε κάθε παιχνίδι τους. Ο Λιονέλ Μέσι, ο Ετό, ο Ανρί, ο Αντρές Ινιέστα, ο Τσάβι και ο Ντάνι Αλβες έμοιαζαν σαν συμπαίκτες εδώ και δεκαετίες, βρίσκοντας ο ένας τον άλλον με κλειστά μάτια και με μόνιμη κατάληξη τα δίχτυα του εκάστοτε αντιπάλου.

Από τα μέσα Σεπτεμβρίου μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου έτρεξαν ένα σερί εννέα νικών, το οποίο σταμάτησε στο «Καμπ Νόου», από την Χετάφε και ένα προειδοποιητικό 1-1, με το καρέ του… διαβόλου να ακολουθεί στο πρόγραμμα. Σεβίλλη εκτός, Βαλένθια εντός, το el clasico στη Βαρκελώνη και Βιγιαρεάλ στο Λεβάντε έγραφαν τα κατάστιχα του Πεπ Γκουαρντιόλα, ο οποίος για πρώτη φορά συμμετείχε σε τέτοιες διελκυστίνδες. Απολογισμός: ένα άκοπο 3-0 στη Σεβίλλη, ένα επιβλητικό 4-0 επί της Βαλένθια, ένα παραπλανητικό με βάσει την εικόνα του ματς 2-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης και ένα εντυπωσιακό φινάλε με ανατροπή (2-1) στο Βίλα Ρεάλ. Τέσσερις νίκες με 11-1 γκολ και φυσικά πρώτη θέση.

Νέο έτος, ίδια έθιμα

Με το πέρασμα των εβδομάδων, οι στατιστικολόγοι έβγαζαν το ψωμί τους. «Ρεκόρ συγκομιδής στις 10 πρώτες αγωνιστικές», «στις 20 πρώτες αγωνιστικές», «ρεκόρ γκολ στα πρώτα ημίχρονα» κοκ, για ένα ποδοσφαιρικό φαινόμενο που κέρδιζε τον κόσμο και έπειθε ακόμα και τους «Θωμάδες» ότι δεν πρόκειται για «πυροτέχνημα», αλλά για μία ομάδα με διάρκεια.

Οι δέκα σερί νίκες μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου κατέρριψαν το σχετικό ρεκόρ της Primera Division και διατήρησαν τον πήχη του θεάματος ψηλά. Ενδιαμέσως, ήρθε μία εντυπωσιακή πρόκριση στο κύπελλο επί της Ατλέτικο Μαδρίτης, μία επικίνδυνη στο τέλος επί της Εσπανιόλ και τέλος ένας πρώτος ημιτελικός με τη Μαγιόρκα που έβαλε τις βάσεις για το πολυπόθητο «εισιτήριο».

Από τις 3 Ιανουάριο μέχρι την τελευταία νίκη επί της Σπόρτινγκ Χιχόν, η Μπαρτσελόνα έδωσε έντεκα αγώνες, δύο κάθε εβδομάδα, νίκησε τους δέκα και έφερε μία «λευκή» ισοπαλία στο Μονζουίκ στον πρώτο προημιτελικό με την Εσπανιόλ (με αρκετούς αναπληρωματικούς σε αυτό το ματς).

Η πολυαναμενόμενη «κοιλιά»

Είναι αδύνατο για μία ομάδα σε ένα χρονικό διάστημα δέκα μηνών που διαρκεί μία αγωνιστική περίοδος να μην πραγματοποιήσει μία «κοιλιά». Οι προπονητές επιδιώξουν τεχνηέντως να την προκαλέσουν τον Φεβρουάριο, ώστε στην τελική ευθεία των στόχων, η ομάδα να πάρει τα πάνω της. Στην Μπαρτσελόνα, όπως πολλά πράγματα στην τρέχουσα σεζόν, δεν συνέβησαν βάσει συγκεκριμένου πλάνου. Ετσι και η (εισαγωγικά απαραίτητα) «αγωνιστική πτώση».

Στο παιχνίδι με την Μπέτις στην Ανδαλουσία, όπως συνήθιζε στα εκτός έδρας ματς, η Μπαρτσελόνα μπήκε χαλαρή και δέχθηκε γκολ. Δύο γκολ. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο Πεπ Γκουαρντιόλα έβαζε στον αγωνιστικό χώρο όποιον εκ των βασικών είχε μείνει στον πάγκο ελέω rotation και η ανατροπή ερχόταν με μαθηματική ακρίβεια. Στην προκειμένη περίπτωση, παρότι είχαν ευκαιρίες, οι Καταλανοί έφτασαν μέχρι την ισοφάριση και διέκοψαν το σερί τους. Λίγες ημέρες πιο μετά, στον εντός έδρας αγώνα με την Εσπανιόλ, ο Σεϊντού Κεϊτά καταδίκασε την ομάδα του με κόκκινη στο πρώτο μέρος, η διαιτησία έβαλε το χεράκι της και το ίδιο και ο Γκουαρντιόλα με ορισμένες ανεξήγητες ανακατατάξεις στο σύστημα και στους παίκτες. Ηττα με 2-1.

Ακολούθησε ο πρώτος αγώνας των 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, στο «Ζερλάν» κόντρα στη Λιόν, όπου η Μπαρτσελόνα και πάλι βρέθηκε πίσω στο σκορ «πληρώνοντας» αμέλειές της στην αρχή εκτός έδρας αγώνα, αλλά ισοφάρισε και δεν πρόλαβε να σημειώσει νικητήριο γκολ. Το παιχνίδι με την Ατλέτικο Μαδρίτης στην ισπανική πρωτεύουσα ήταν ίσως το μοναδικό που υποδείκνυε μία κάμψη των «μπλαουγκράνα». Προηγήθηκαν 2-0 και 3-2 απέναντι σε μία ομάδα που είχαν κατατροπώσει τη φετινή σεζόν, αλλά οι «ροχιμπλάνκος» πήραν την εκδίκησή τους και νίκησαν με 4-3. Τρεις ημέρες αργότερα, ήρθε η ισοπαλία στα ημιτελικά του κυπέλλου με τη Μαγιόρκα, η οποία σηματοδότησε, όμως, την πρόκριση της Μπαρτσελόνα στον τελικό.

Από τις 8 Φεβρουαρίου μέχρι τις 7 Μαρτίου, όταν και νίκησαν την Αθλέτικ Μπιλμπάο, πέρασαν τριάντα ημέρες δίχως νίκη για τους Καταλανούς. Ενας μήνας στον οποίο, όμως, βρέθηκαν μαζεμένα αποτελέσματα που θα μπορούσαν να σημειωθούν ακόμα και στις νικηφόρες περιόδους της ομάδας και να μην σήμαιναν τίποτα. Τα ανεπιτυχή αποτελέσματα σε συνδυασμό με τις πρώτες, κεκαλυμμένες κριτικές στην απόδοση του Μέσι και στις ικανότητες του Γκουαρντιόλα, καθώς και ορισμένες συμπεριφορές του Ετό που θύμιζαν τα αποδυτήρια επί εποχής Ράικαρντ, άφησαν περιθώρια αμφισβήτησης, μιας και η Ρεάλ Μαδρίτης, έστω και με αρκετές δυσκολίες, βάδιζε από νίκη σε νίκη και πλησίαζε…

Η ώρα των απαντήσεων

Οι στόχοι είχαν οριοθετηθεί. Ο τρόπος επίτευξής τους επίσης. Το πρωτάθλημα, το κύπελλο και το Τσάμπιονς Λιγκ έμπαινε στην τελική ευθεία και η Μπαρτσελόνα έπρεπε να χειριστεί τις τρεις υποθέσεις με τον κατάλληλο τρόπο, για το καλύτερο αποτέλεσμα. Η επίδειξη δύναμη κόντρα σε Λιόν και Μπάγερν Μονάχου έφερε ισάριθμες προκρίσεις στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Οι επαγγελματικές νίκες στο πρωτάθλημα, τη διατήρησαν σε απόσταση ασφαλείας από τους «μερέγκες», αλλά μία εκτός έδρας ισοπαλία με αντίπαλο τη Βαλένθια έβαλε και πάλι στο παιχνίδι τη Ρεάλ.

Μέχρι το el clasico. Το παιχνίδι του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» θα έκρινε τη σεζόν και η Μπαρτσελόνα αγωνίστηκε ακριβώς όπως λειτουργούσε όλη τη σεζόν. Μπήκε με τη ραθυμία που τη χαρακτηρίζει στα πρώτα λεπτά εκτός έδρας αγώνα, βρέθηκε πίσω στο σκορ, και στη συνέχεια ήταν καταιγιστική, ακριβώς όπως σχεδόν σε κάθε εντός έδρας ματς. Το τελικό 6-2 έβαλε τέλος στην κούρσα του τίτλου και έμενε μόνο η επικύρωση.

Τα ημιτελικά με την Τσέλσι δυσκόλεψαν τόσο αγωνιστικά, όσο ψυχολογικά τους «μπλαουγκράνα», αλλά η πρόκριση εν τέλει ήρθε, μέχρι που φτάσαμε στην εβδομάδα των τροπαίων. Ο πρώτος προήλθε από το κύπελλο, όπου (οποία έκπληξις) η Μπαρτσελόνα βρέθηκε πίσω στο σκορ απέναντι στην Αθλέτικ Μπιλμπάο, σοβαρεύτηκε στη συνέχεια και σήκωσε το πρώτο κύπελλο μετά το 1998. Η συνέχεια ήρθε το Σάββατο, όταν η Βιγιαρεάλ επέστρεψε το «δώρο» που στέρησε από τους Καταλανούς μία εβδομάδα νωρίτερα, αποσπώντας ισοπαλία 3-3 στο τέλος μέσα στο «Καμπ Νόου», στη διαφαινόμενη φιέστα του τίτλου. Το «κίτρινο υποβρύχιο»… βύθισε τη Ρεάλ στο «Μαδριγάλ» και έδωσε το πρωτάθλημα στην Μπαρτσελόνα, το 19ο στην ιστορία του συλλόγου.

Μία αρίθμηση που πιθανότατα να μην λέει πολλά, μιας και με μέσο όρο τα 27 χρόνια και χωρίς την περσινή ανάγκη να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, ίσως να είναι πιο ορθότερο να γίνεται λόγος για το πρώτο τίτλο στην ιστορία της Pep Team. Ο 21χρονος Μέσι, ο 24χρονος Ινιέστα, ο 26χρονος Αλβες, ο 26χρονος Τουρέ, ο 22χρονος Πικέ, ο 20χρονος Μπουσκέτς, ο 18χρονος Κρκιτς, μαζί με τους… γερόλυκους Τσάβι (29), Ετό (28), Βαλντές (27) δεν έχουν δείξει διάθεση να «γκρεμίσουν» έναν «ουρανοξύστη» που χτίστηκε με… θεμελιώδη λάθη στην αρχή της σεζόν.

Καλύτερη στιγμή

Ρεάλ Μαδρίτης-Μπαρτσελόνα 2-6

Η Ρεάλ έκλεινε συνεχώς την «ψαλίδα» της διαφοράς από την πρωτοπόρο Μπαρτσελόνα και επιζητούσε ένα φινάλε αντίστοιχο του 2007, όταν με εκπληκτική ανατροπή στο τέλος της σεζόν κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα στην ισοβαθμία με τους Καταλανούς. Η ομάδα του Πεπ Γκουαρντιόλα ταξίδευε στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» για δύο αποτελέσματα, ενώ και με το αρνητικό, την ήττα, πάλι θα βρισκόταν από πάνω (ένα πόντο), με ευκολότερο πρόγραμμα, αλλά δίχως την ίδια φόρα. Η ατμόσφαιρα ανάλογη ενός el clasico τόσο σημαντικού και οι «μερέγκες» γρήγορα πήραν προβάδισμα στο σκορ. Αυτό είναι και το τελευταίο πράγμα που θέλει να θυμάται ένας φίλος της Ρεάλ. Διότι από το 20ό λεπτό και την ισοφάριση του Κάρλες Πουγιόλ -με το φημισμένο φιλί στη σημαία της Καταλονίας στο περιβραχιόνιό του να διαδέχεται την άπιαστη κεφαλιά του- ακολούθησε «μπλαουγκράνα» καταιγισμός. Δύο φορές ο Τιερί Ανρί, δύο ο Λιονέλ Μέσι και μία ο Γεράρδ Πικέ (μαζί με τη μείωση του σκορ από τον Σέρχιο Ράμος) διαμόρφωσαν τον μεγαλύτερο εκτός έδρας θρίαμβο των Καταλανών επί της Ρεάλ στην ιστορία των δύο ομάδων. Το άνευ υπερβολής… κολακευτικό για τη «βασίλισσα» 6-2 έστεψε ουσιαστικά πρωταθλήτρια την Μπαρτσελόνα και έριξε σε βαθιά περισυλλογή τους ανθρώπους των απερχόμενων πρωταθλητών.

Χειρότερη στιγμή

Μπαρτσελόνα-Εσπανιόλ 1-2

Την ώρα που η Ρεάλ Μαδρίτης διέλυε την Μπέτις με 6-1, η Εσπανιόλ έδινε ένα καλό μάθημα στην Μπαρτσελόνα, εξαναγκάζοντάς την στην πρώτη ήττα μετά την πρεμιέρα (από τη Νουμάνθια). Στο καταλανικό ντέρμπι, η ουραγός και (τότε) καταδικασμένη σε υποβιβασμό ομάδα του Μαουρίσιο Ποτσετίνο επισκέφθηκε το «Καμπ Νόου» ως… πρόβατο επί σφαγή. Από τη στιγμή, μάλιστα, που οι «μπλαουγκράνα» προέρχονταν από ισοπαλία 2-2 στην Ανδαλουσία κόντρα στην Μπέτις την προηγούμενη αγωνιστική, αναμενόταν να ξεσπάσουν. Φευ. Λίγο η κόκκινη κάρτα του Σεϊντού Κεϊτά στο πρώτο μέρος, λίγο η ξαφνική αναγέννηση του Ιβάν ντε λα Πένια, λίγο οι αλχημείες… ανατροπής του Πεπ Γκουαρντιόλα που χρησιμοποίησε τον Κάρλες Πουγιόλ ως αριστερό εξτρέμ (αντι-Ανρί), τον Σέρχι Μπουσκέτς ως φουνταριστό (αντί-Ετό) και τον Γεράρδ Πικέ ως μέσο (αντί-Ινιέστα) και η Εσπανιόλ έφευγε νικήτρια για πρώτη φορά από το «Καμπ Νόου» μετά από 26 χρόνια. Κυρίως, όμως, αποδείκνυε προς κάθε ενδιαφερόμενο πως η Μπαρτσελόνα δεν είναι άτρωτη.

Highlight

Μπαρτσελόνα-Ατλέτικο Μαδρίτης 6-1

Στο 9ο λεπτό η Μπαρτσελόνα είχε σκοράρει τρεις φορές. Στο 28ο πέντε. Και η Ατλέτικο Μαδρίτης μία. Στο πλέον θεαματικό παιχνίδι της φετινής Primera Division, οι Καταλανοί έδωσαν τα πρώτα διαπιστευτήρια για το τι θα ακολουθούσε. Είχε προηγηθεί άλλη μία «εξάρα», αλλά απέναντι στην αδύναμη Σπόρτινγκ Χιχόν. Το παιχνίδι απέναντι στους «ροχιμπλάνκος» ήταν μία πραγματική παράσταση ποδοσφαίρου υψηλής τεχνικής, η οποία είχε ως πρωταγωνιστές τους Ράφα Μάρκεζ, Σαμουέλ Ετό (2), Εϊντουρ Γκούντιονσεν και Τιερί Ανρί οι οποίοι πέτυχαν πέντε γκολ. Ο «μαέστρος», όμως, ήταν ο Λιονέλ Μέσι. Ο Αργεντινός επιθετικός πραγματοποίησε ίσως το καλύτερο ημίχρονο της ζωής του, περνώντας σε κάθε κατεβασιά του δύο και τρεις αντιπάλους σαν σταματημένους. Μία φορά σκόραρε, μία φορά τον σταμάτησε το δοκάρι και δύο τρεις ακόμα η υπερβολική σιγουριά, έχοντας περάσει τη μισή άμυνα της Ατλέτικο και έχοντας να αντιμετωπίσει μόνο τον Γκρεγκορί Κουπέ απέναντί του. Το μόλις ένα γκολ αδικεί την απόδοση του Αργεντινού σε αυτό το ματς, ωστόσο τα βιντεάκια που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο αποκαθιστούν τα πράγματα.

MVP

Ο Τσάβι, δίχως αντιρρήσεις. Ο Αντρες Ινιέστα αδιαμφισβήτητα, ακόμα κι αν έχασε αρκετά παιχνίδια λόγω τραυματισμού. Ο Σαμουέλ Ετό, πρώτος σκόρερ της ομάδας και της Primera Division, προφανώς. Ο Ντάνι Αλβες, η μοναδική προσθήκη στην ενδεκάδα της Μπαρτσελόνα σε σχέση με πέρυσι, γιατί όχι; Ακόμη και στον άνθρωπο-«ορχήστρα» της άμυνας, Κάρλες Πουγιόλ, πρέπει να αναγνωριστεί η φετινή προσφορά του. Υπάρχει, όμως, κι ένα παίκτης, ο οποίος λειτούργησε στα περισσότερα ματς ένα κλικ πιο πάνω από τους συμπαίκτες του, όσον αφορά το αποτέλεσμα που έφερε στην ομάδα του. Ο λόγος, δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε, για τον Λιονέλ Μέσι. Ο Αργεντινός επιθετικός έφυγε από τη «σκιά» του Ροναλντίνιο και του Ντέκο, είχε πίσω του το καλύτερο δυνατό κέντρο να τον υποστηρίζει, και απελευθέρωσε το αγωνιστικό… θηρίο που έκρυβε μέσα του. Η καλύτερη σεζόν της καριέρας του τον βρίσκει σκόρερ 23 τερμάτων, δημιουργό 11, αλλά το σημαντικότερο επίτευγμα αποτελεί την ανάδειξή του στον απόλυτο φόβο κάθε αμυντικού. Ολόκληρα αμυντικά συστήματα προσαρμόζονταν πάνω του, αλλά εκείνος τα σμπαράλιαζε με μία κοφτή ντρίμπλα, μία αστραπιαία κίνηση, ένα γλυκό άγγιγμα της μπάλας. Ως αποτέλεσμα, η -κατά τα φαινόμενα- διαδοχή του Κριστιάνο Ρονάλντο στο ρόλο του… απόλυτου ποδοσφαιριστή, του παίκτη δηλαδή που στο τέλος της σεζόν θα κατακτήσει όλα τα δυνατά βραβεία και διακρίσεις. Σε ηλικία 21 ετών…

Απογοήτευση

Σε μία «μαγική» Μπαρτσελόνα όπως αυτή, είναι πολύ δύσκολο να στιγματίσεις κάποιον ποδοσφαιριστή. Υπάρχουν παίκτες που απλώς δεν κατάφεραν να πιάσουν την απόδοση των συμπαικτών του. Ο Βίκτορ Βαλντές μπορεί για ακόμα μία σεζόν να μην απέφυγε τα παιδαριώδη λάθη, ωστόσο φέτος είχε την καλύτερη χρονιά της καριέρας του, σταματώντας με εκπληκτικές επεμβάσεις αρκετά σουτ και όντας ανίκητος στα τετ-α-τετ. Ο Ερίκ Αμπιντάλ, ο Γιάγια Τουρέ και ο Ράφα Μάρκεζ ήταν απλά ρολίστες σε αυτήν την ενδεκάδα κι έτσι για να εντοπιστεί ο άνθρωπος της συγκεκριμένης κατηγορίας, ο οποίος φυσικά είχε επωμιστεί σημαντικό ρόλο σε αυτό το «οικοδόμημα», πρέπει να ψάξουμε πιο μπροστά, στην επίθεση. Ο Τιερί Ανρί, λοιπόν, παρά τα 19 γκολ και τις 7 ασίστ, για δεύτερη σερί σεζόν δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Πέρυσι συμπαρασύρθηκε από όλη την εικόνα της ομάδας. Φέτος έγινε το ίδιο, προς το θετικό, αφού ήταν αρκετά βελτιωμένος, αλλά και πάλι η συνεισφορά του σε σχέση με τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές των «μπλαουγκράνα» ήταν η μικρότερη. Εξάλλου, τα τέρματα που σημείωσε συνήθως ήταν κατάληξη εξαιρετικού συνδυασμού που τον έβγαζε είτε τετ-α-τετ με τον αντίπαλο τερματοφύλακα, είτε απέναντι σε μία κενή εστία. Δεν είναι τυχαίο πως με το τέλος του πρώτου γύρου, κι ενώ η Μπαρτσελόνα «πετούσε» από νίκη σε νίκη, ήταν ο μοναδικός κομβικός παίκτης της ενδεκάδας που γράφτηκε στον Τύπο πως οι Καταλανοί προσπαθούν να «ξεφορτωθούν».

Προπονητής

Η πρώτη χρονιά του Πεπ Γκουαρντιόλα ως… προπονητής δεν θα μπορούσε να έχει πιο ευτυχές τέλος. Κατέκτησε το κύπελλο χωρίς να ιδρώσει, το πρωτάθλημα καταρρίπτοντας κάθε πιθανό και απίθανο ρεκόρ και έφτασε μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Το σημαντικότερο, όμως, στοιχείο της παρουσίας του για εννέα μήνες στον πάγκο της ομάδας είναι πως με ελάχιστες ορατές αλλαγές, δημιούργησε μία ομάδα-ποδοσφαιρικό θαύμα μέσα από τις στάχτες της. Οταν ο Τζουάν Λαπόρτα ανακοίνωνε πως ο διάδοχος του Φρανκ Ράικαρντ ήταν ο προπονητής της δεύτερης ομάδας της Μπαρτσελόνα, ούτε ο πιο αισιόδοξος φίλαθλος θα μπορούσε να μαντέψει την εικόνα του «Καμπ Νόου» τον Μάιο. Επανέφερε την απόλυτη πειθαρχία (όπως επί περιόδου Χενκ τεν Κάτε ως βοηθού προπονητή) στα αποδυτήρια, επέλεξε ένα ποδόσφαιρο απόλυτης συνεργασίας και αέναης κίνησης στον αγωνιστικό χώρο που απέφερε 170 γκολ σε κάθε διοργάνωση και δικαίως παρέλαβε ένα παράσημο ιδιαίτερης βαρύτητας για το βιογραφικό του, μιας και η ομάδα του θεωρείται πλέον καλύτερη ακόμα και από την Dream Team του Γιόχαν Κρόιφ στις αρχές της δεκαετίας του 90’. Στα 38 του ο Καταλανός τεχνικός έχει πολλά να μάθει. Όπως το να μην επιμένει στους νεαρούς ποδοσφαιριστές που ο ίδιος ανέβασε στην ομάδα περισσότερο από όσο αντέχουν οι ίδιοι, ή να μην προχωρά σε ακατανόητους παραλογισμούς όταν κυνηγά αποτέλεσμα, τοποθετώντας ποδοσφαιριστές όπως ο Κάρλες Πουγιόλ σε θέση εξτρέμ. Το μέλλον, όμως, είναι δικό του και εάν μάθει από τα λάθη που έκανε φέτος (όντας αρκετά εργατικός και σοβαρός) και καταφέρει να κάνει περισσότερες παρεμβάσεις (και δη θετικές) όταν η ομάδα του βρίσκεται σε δυσμενή θέση (δεν είχε πολλές τέτοιες ευκαιρίες φέτος), μπορεί να γίνει ο επόμενος Ζοζέ Μουρίνιο. Ίσως λίγο πιο αρεστός, αν και σε ορισμένες αντιδράσεις του μοιάζει πολύ στον Πορτογάλο.