Το... τσιρότο στη γλώσσα του Ρούντι

Δύσκολο να γράψει κανείς λίγες στιγμές μετά την πρώτη μας νίκη επί των Ισπανών ύστερα από… 155 χρόνια, όπως είπε ο Τρινκιέρι. Τα συναισθήματα ανακούφισης και συνάμα… ηδονής είναι έντονα, αλλά η ψυχραιμία πρέπει να κυριαρχήσει. «Όπως μετά τις ήττες δεν πρέπει να απογοητευόμαστε, έτσι και τώρα δεν πρέπει να ενθουσιαζόμαστε. Πρέπει να βρούμε μια… ενδιάμεση κατάσταση», είπε ο Βασίλης Σπανούλης και είχε απόλυτο δίκιο.

Η επικράτηση επί της Ισπανίας επαναφέρει την Ελλάδα στην ατραπό της επιτυχίας, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μπορούμε εύκολα να παρεκκλίνουμε. Κερδίσαμε τον πρώτο «πόλεμο», αλλά έχουμε ακόμα δύο μπροστά μας. Φυσικά έχουμε και μια μέρα για να αναλύσουμε το παιχνίδι με τους Σλοβένους, οπότε τώρα μπορούμε να βγάλουμε τα… απωθημένα μας.

Η απέχθεια προς τους Ισπανούς δεν πηγάζει μέσα από το σερί των ηττών που είχαμε. Άλλωστε και η Αργεντινή μας έχει νικήσει σε δύο κρίσιμους προημιτελικούς των Ολυμπιακών και μας έχει στερήσει τη δυνατότητα να ανέβουμε στο βάθρο, μα μόνο σεβασμό και συμπάθεια έχουμε για τον Τζινόμπιλι και την παρέα του.

Η έπαρση των Ισπανών σε συνδυασμό με την κουτοπονηριά, το «σπρώξιμο» και την έλλειψη παλικαριάς είναι που μας κάνουν να χάνουμε την εκτίμηση προς τα απίστευτα προσόντα τους ως αθλητές.

Τα παραδείγματα είναι νωπά και χαρακτηριστικά.

Στο πρώτο μέρος ο Παπανικολάου βάζει ένα τρίποντο στο πρόσωπο του Φερνάντεθ και πανηγυρίζει προς την πλευρά των Ελλήνων φιλάθλων. Στην αμέσως επόμενη φάση, ο Ρούντι τον σπρώχνει, ευστοχεί σε ένα δύσκολο καλάθι με το ένα χέρι και γυρίζει προς τον Έλληνα φόργουορντ δείχνοντας την γλώσσα του. Προφανώς είχε ξεχάσει ότι γλώσσα είχε βγάλει και στην πρώτη περίοδο του τελικού της Ευρωλίγκας, αλλά στην συνέχεια του την έκοψαν οι παίκτες του Ολυμπιακού.

Τώρα θα του δώσει ένα… τσιρότο ο Μπουρούσης. Γιατί το γράφουμε αυτό; Ένα περιστατικό στα μέσα της τελευταίας περιόδου, αντικατοπτρίζει πλήρως τη... γυναικεία προσέγγιση που έχουν σε ένα κατ’ εξοχήν ανδρικό άθλημα οι Ισπανοί.

Ο Ισπανός φυσιοθεραπευτής που καθόταν πίσω από την μπασκέτα, είχε σηκωθεί όρθιος και φώναζε σαν τρελός προς τον πάγκο της ομάδας του. Αρχικά σκεφτήκαμε ότι κάποιος παίκτης του Ορένγκα είχε πρόβλημα. Οποία… αφέλεια…

Ο τύπος ούρλιαζε στους διαιτητές φωνάζοντας «Numero cinco» και έδειχνε το χέρι του Μπουρούση. Τι ήθελε να πετύχει; Μα φυσικά την αλλαγή του Μπουρούση, ο οποίος είχε μια μικρή γρατζουνιά στον αγκώνα και σε καμία περίπτωση δεν είχε ανοιχτή πληγή, ώστε να πρέπει να γίνει αλλαγή, όπως επιτάσσουν οι κανονισμοί του μπάσκετ.

Ο Ισπανός τα κατάφερε. Ο ψηλός πήγε στον πάγκο βρίζοντας τον και ο φυσιοθεραπευτής κούρνιαξε μέσα στην καρέκλα του. Όταν ο Μπουρούσης του γύρισε την πλάτη, γύρισε προς έναν συμπατριώτη του και χαμογέλασε γεμάτος (ψευτική) υπερηφάνεια.

Αυτοί είναι οι Ισπανοί, αλλά εμείς ως Έλληνες δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε άλλο μαζί τους. Όπως είχαμε τονίσει χθες οι παίκτες ήταν αποφασισμένοι να μιλήσουν με έργα και όχι με λόγια. Το πέτυχαν και είμαστε απόλυτα περήφανοι γι’ αυτούς…