Ο τουρίστας και το στερητικό σύνδρομο

Ο Γιώργος Συρίγος μιλάει για ένα σημαντικό δίλημμα που του τέθηκε το 2003: να πάει στη Βαρκελώνη ως φίλαθλος ή ως δημοσιογράφος; Επέλεξε το πρώτο, αλλά δεν γλίτωσε από το "μικρόβιο" και είδε από κοντά τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα να νικάει τον Θοδωρή Παπαλουκά στα ημιτελικά.

EDITORIAL

15 ΜΑΪ 2014

Πριν από 11 χρόνια στη Βαρκελώνη, είχα την ευκαιρία να δώσω για τελευταία φορά στη ζωή μου το παρών σε Final 4 ως... τουρίστας. Το 1988 στο Βέλγιο, στο πρώτο ραντεβού των τεσσάρων κορυφαίων στη σύγχρονη ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ήμουν μόλις 12 ετών, οπότε δεν θα μπορούσα να έχω άλλο ρόλο απ’ αυτόν της μασκότ της αποστολής της ΕΡΤ.

Ο μικρός που έτρωγε χοτ ντογκ, έψαχνε φανέλα του... Μάτζικ Τζόνσον (ευρέθη εν τέλει σε ένα χωριό καμιά 50αρια χιλιόμετρα έξω απ’ την Γάνδη) και έπαιζε κυνηγητό με τον 5χρονο γιο του Μπομπ Μάκαντου στους διαδρόμους του Φλάντερς Έξπο. Τα ‘χαν όλα ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, ο Βασίλης Σκουντής (περιέγραφαν μαζί τα παιχνίδια), ο Δόξης Βαλιούλης και τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής της δημόσιας τηλεόρασης, έπρεπε να ασχολούνται και με μένα. Ιώβεια υπομονή...

Περισσότερους σφυγμούς κι από τον Παπαλουκά

Το 2003 ωστόσο, είχα το δικαίωμα της επιλογής. Δημοσιογράφος ή φίλαθλος; Με δεδομένο ότι το ελληνικό μπάσκετ βρισκόταν σε περίοδο ύφεσης (πέντε άνθρωποι ήταν την περασμένη χρονιά μαζί με τον Παναθηναϊκό στην Μπολόνια, με τον τελικό να μεταδίδεται κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή από το TV Magic), επέλεξα το δεύτερο.

Η πρώτη μέρα στη Βαρκελώνη κύλησε λες και είχαμε πάει εκδρομή. Βόλτες στον λόφο του Μονζουίκ, στην Μπαρτσελονέτα και στη Ράμπλα. Σακίδιο, φωτογραφική μηχανή και μπόλικος ποδαρόδρομος. "Πήρα τη σωστή απόφαση. Πέντε μέρες άδεια απ’ την Ελευθεροτυπία και διακοπές στην Καταλονία. Σιγά τώρα μην είχα όρεξη να ανέβω στο Παλαού Σαντ Τζόρντι για δηλώσεις", θυμάμαι να λέω το βράδυ της Πέμπτης, έχοντας "παρκάρει" με την παρέα μου σε κάποια πλατεία. Μάλιστα έκανα και την σχετική πλάκα στην νυν κουμπάρα μου και τότε φίλη του Θοδωρή Παπαλουκά, που είχε αγωνία ενόψει της πρώτης συμμετοχής του Έλληνα παίκτη σε Final 4. "Ηρέμησε, εσύ έχεις ψηλότερους σφυγμούς και απ’ τον Θοδωρή που θα παίξει".

Στερητικό σύνδρομο

Δυο μέρες αργότερα, ήρθε η δική της σειρά να με στριμώξει στον τοίχο: "Βαρεθήκαμε να σε ακούμε να λες τι ωραία είναι που δεν ήρθες εδώ για δουλειά και τώρα θες να πας στο γήπεδο; Όταν μας πάρεις τηλέφωνο για να ‘ρθεις να μας βρεις, δεν θα στο σηκώσουμε".

Τι είχε συμβεί; Στερητικό σύνδρομο! Είχα πάρει μια γερή δόση από μπάσκετ με τους δύο ημιτελικούς της Παρασκευής και την επόμενη, όσο κι αν προσπαθούσα, το εσωτερικό μου ρολόι δεν δεχόταν με κανέναν τρόπο να ξαναμπεί σε ρυθμό διακοπών.

Εν τέλει, όχι μόνο πήγα στο γήπεδο για τις τελευταίες προπονήσεις πριν από τον τελικό της Κυριακής, αλλά βρήκα τρόπο να μείνω στο Ολυμπιακό συγκρότημα μέχρι τα μεσάνυχτα. "Πηγαίνετε εσείς για φαγητό και θα έρθουμε να σας βρούμε. Μετά από το μπάσκετ, κανονίσαμε οι άνδρες να δούμε το παιχνίδι της Εσπανιόλ στο ποδόσφαιρο (σ.σ. το Ολυμπιακό Στάδιο είναι ακριβώς δίπλα στο Παλαού Σαντ Τζόρντι κι εκείνη την εποχή ο Ντε Λα Πένια ήταν στα ντουζένια του), οπότε κάντε εσείς ότι θέλετε και τα λέμε", ανακοίνωσα στις γυναίκες της παρέας.

Το ίδιο λάθος δεν έγινε δεύτερη φορά. Καλή η ανεμελιά, όμως σε ένα Final 4 οι επιλογές είναι δύο: ή πας με στολή εκστρατείας για δουλειά ή κάθεσαι σπίτι σου...