Κώστας Μήτρογλου-Κλάους Αθανασιάδης: Αντίθετες πορείες

Ο Μήτρογλου έχει πλέον 12 γκολ και ο Αθανασιάδης έχει 10. Αυτό όμως που έχει μεγάλη σημασία είναι να δει κανείς τις επιδόσεις του στο διάστημα που ο ΠΑΟΚ ήταν καλός και ήταν πρώτος και εν συνεχεία στο διάστημα που ο Δικέφαλος σταδιακά έπεσε και τον προσπέρασε ο Ολυμπιακός για να φτάσει στο +5.

Κομβική αγωνιστική που καθορίζει το “πριν” και το “μετά” στη σεζόν ορίσαμε την 13η, όταν και ο Ολυμπιακός έφερε 2-2 με τον ΠΑΣ στο Φάληρο και ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε την επόμενη μέρα με 4-2 στα Πηγάδια.

Μέχρι τότε, ο Μήτρογλου είχε μόλις τέσσερα γκολ και ο Αθανασιάδης είχε οκτώ. Στους επόμενους εννέα αγώνες, ο Μήτρογλου έχει βρει δίχτυα οκτώ φορές και ο Αθανασιάδης μόλις δύο. Στα γραφήματα οι δύο πρώτες κολώνες αφορούν τα πρώτα δώδεκα ματς και οι δύο επόμενες τα εννέα τελευταία.

Εντυπωσιακή είναι η μεταστροφή στην ευστοχία, όπως φαίνεται στο επόμενο γράφημα. Στους πρώτους δώδεκα αγώνες της Σούπερλιγκ ο Αθανασιάδης είχε σπάσει τα κοντέρ, αφού είχε χρειαστεί μόλις 15 τελικές προσπάθειες για να πετύχει οκτώ γκολ, επίδοση που του έδινε το εξωπραγματικό 53%. Έκτοτε έχει δύο γκολ σε 14 τελικές και το ποσοστό έχει πέσει στο 14%.

Ποσοστό ευστοχίας πολύ χαμηλό, κοντινό στο 16% που είχε ο Μήτρογλου στους πρώτους δώδεκα αγώνες, όταν και είχε 4 γκολ με 25 τελικές. Και μπορεί ο φορ του Ολυμπιακού να μην έχει αγγίξει το απίστευτο ποσοστό του Κλάους, αλλά στα τελευταία εννέα ματς έχει χρειαστεί 23 τελικές για τα οκτώ γκολ, έχει δηλαδή το εξαιρετικό 35%. Ο ένας ανεβαίνει, ο άλλος πέφτει.

Τελευταία αποτύπωση της αντιστροφής των ρόλων, η προσφορά γκολ/ασίστ ανά ενενηντάλεπτο. Ο Αθανασιάδης ξεκίνησε με τρομερά υψηλή επίδοση, αφού το 0.97 άγγιζε τη μονάδα, δηλαδή ο παίκτης του ΠΑΟΚ είχε μία γκολ/ασίστ ανά 90 λεπτά αγώνα, την ώρα που ο Μήτρογλου ήταν στο “απλώς καλό” 0.62. Στα τελευταία εννέα ματς, έχουμε την αντιστροφή: ο Μήτρογλου είναι πλέον αυτός που αγγίζει την ενεργή συμμετοχή σε ένα γκολ ανά 90 λεπτά, την ώρα που ο Κλάους έχει πέσει στο “χαμηλό” 0.50, που σημαίνει πως έχει γκολ/ασίστ κάθε δύο ματς.

Πολλές φορές οι επιδόσεις των φορ δεν έχουν άμεση σχέση με τη συνολική εικόνα της ομάδας. Σε κάποιες περιπτώσεις, ένας φορμαρισμένος επιθετικός που βρίσκει εύκολα δίχτυα μπορεί απλώς να καμουφλάρει το γεγονός πως η ομάδα δεν παίζει πολύ καλά. Σε κάποιες άλλες, μπορεί μια ομάδα να παίζει τόσο καλά, που να μην επηρεάζεται απ’την επίδοση του επιθετικού της, όπως πχ ο Παναιτωλικός που έφτασε και έμεινε στην πεντάδα με τον Άλβες να πετυχαίνει τα πρώτα του γκολ την 21η αγωνιστική και τον Μορένο να έχει να σκοράρει απ’την 7η αγωνιστική.

Άνοδος Μήτρογλου

Στην περίπτωση του Μήτρογλου νομίζω πως καθρεφτίζεται το δικό του αρχικό ντεφορμάρισμα και η δική του, ατομική άνοδος μέσα στη σεζόν. Δεν έχουν αλλάξει πολλά στον Ολυμπιακό κι αυτά που έχουν διαφοροποιηθεί με τον Περέιρα δεν έχουν κάνει πιο εύκολο το σκοράρισμα για τον Μήτρογλου. Ο ίδιος είναι που παιχνίδι με το παιχνίδι ανέβηκε σωματικά και ψυχολογικά, ανέκτησε την επαφή του με τα δίχτυα και στη συνέχεια άρχισε να σκοράρει συχνά και να πετυχαίνει σημαντικά γκολ.

Σημείο που δείχνει την αλλαγή στην ψυχολογία, το γεγονός πως δεν είναι αγχωμένος με το γκολ: στα πρώτα δώδεκα ματς είχε 3.86 σουτ ανά 90 λεπτά και στα τελευταία εννέα έχει 2.76. Σκοράρει περισσότερο σουτάροντας λιγότερο, γιατί δεν έχει το ίδιο άγχος, την ίδια ανάγκη να σκοράρει, να νοιώσει καλά, να αποδείξει κάτι. Με τον Παναιτωλικό πχ, ματς που ο Ολυμπιακός έμεινε στο 0-0 για πολλή ώρα, ο Μήτρογλου μπορεί να μη σκόραρε, αλλά τουλάχιστον δεν σπατάλησε ούτε εκβίασε επιθέσεις, αφού είχε μόλις μία τελική.

Καθρέφτης της συνολικής λειτουργίας

Ο Αθανασιάδης απ’την άλλη μπήκε στη σεζόν καταρρίπτοντας τον μύθο πως όταν οι επιθετικοί κάνουν πολλά πράγματα στο γήπεδο επηρεάζεται αρνητικά η αποτελεσματικότητά τους στο σκοράρισμα. Ο Κλάους έκανε περισσότερα από ποτέ και ταυτόχρονα σκόραρε περισσότερο, με μεγαλύτερο ποσοστό από ποτέ. Την ίδια ώρα ήταν τρομερά “οικονομικός”, αφού είχε μόλις 1.81 σουτ ανά 90 λεπτά. Πρώτος σκόρερ χωρίς καν να απειλεί δύο φορές σε κάθε ματς.

Θεωρώ πως οι αρχικές του επιδόσεις ήταν καθρέφτης της συνολικής λειτουργίας του ΠΑΟΚ. Δεν έπαιζε για να “ταΐζει” τον φορ και να περιμένει απ’αυτόν να σκοράρει σε κάποια απ’τις πολλές τελικές του (όπως έκανε αρκετά ο φετινός Ολυμπιακός του Μίτσελ). Αντιθέτως, όλοι έπαιζαν για όλους και στόχος ήταν μέσω της πίεσης, της έντασης και των συνεργασιών να φτιαχτούν καθαρές ευκαιρίες για γκολ. Όπως έλεγα και μετά το ντέρμπι στο Φάληρο, κλασικό παράδειγμα ήταν το γκολ του Κλάους: όλοι συμμετείχαν σε μια φάση που κανείς δεν ντρίμπλαρε αντίπαλο, αλλά όλοι δούλεψαν για να φτάσει ο Αθανασιάδης να σπρώξει την μπάλα στα δίχτυα εξ επαφής και αμαρκάριστος.

Πτώση ΠΑΟΚ, όχι του Αθανασιάδη

Στα μάτια μου, η πτώση του Αθανασιάδη στο σκοράρισμα δεν είναι πρόβλημα στη δική του απόδοση. Άλλωστε, δεν νομίζω πως υπάρχει αγώνας ή αγώνες που οι φίλοι του ΠΑΟΚ να θεωρούν πως το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό επειδή η ομάδα τα έκανε όλα σωστά, αλλά ο Αθανασιάδης την “κρέμασε” γιατί δεν έκανε γκολ τις ευκαιρίες που του δόθηκαν. Ίσα-ίσα που σε κάποιες περιπτώσεις το αριθμητικό μειονέκτημα τράβηξε τον Κλάους μακριά απ’την περιοχή να κάνει άλλες δουλειές. Στη Λιβαδειά δεν είχε ούτε μία τελική, ενώ στη Μυτιλήνη υποχρεώθηκε σε τέσσερα μακρινά σουτ στην αντεπίθεση: όμως και στα δύο ματς είχε ασίστ.

Η δυστοκία του Κλάους καθρεφτίζει τη συνολική πτώση του ΠΑΟΚ. Σταδιακά η ένταση έπεσε, οι απουσίες παικτών χειροτέρευσαν τα “μπορώ” της ομάδας με την μπάλα, ο Δικέφαλος όχι μόνο έπαψε να είναι “εύκολος” στο γκολ, αλλά έγινε “δυσκοίλιος”. Σ’αυτό το διάστημα ο Αθανασιάδης έχει μόνο ένα γκολ στην κανονική ροή του αγώνα, αφού αυτό με τον Πανιώνιο μπήκε με πέναλτι. Καθόλου τυχαία, το μοναδικό γκολ του Κλάους στο open play, αυτό με τον Πλατανιά, θυμίζει τα γκολ του ΠΑΟΚ στην αρχή της σεζόν: συνεργασία στο πλάι, στοχευμένο γύρισμα, καλό τελείωμα. Μόνο που πλέον το βλέπουμε σπάνια.

Τα καλύτερα του Contra.gr:

Σταύρος Γεωργακόπουλος: Ο Πουλίδο, ο Μπόατενγκ και τα… πεταμένα λεφτά

Θέμης Καίσαρης: Νιώθω θλίψη για τη φωτό των Τσόρι-Μανιάτη