Ο Φραγκολιάς και οι λίγοι

Ο Θέμης Καίσαρης σχολιάζει τη νέα απογοητευτική εμφάνιση της Εθνικής και την ήττα από τους ερασιτέχνες απ’τα Νησιά Φαρόε, με τον σέντερ φορ που μοιάζει με τον Φραγκολιά.

15 ΝΟΕ 2014

Παιδιά, ήμασταν λίγοι. Και δεν γράφω είμαστε, γιατί αρνούμαι να δεχθώ πως κάποιοι από εσάς δεν θα βρείτε μέσα σας τα στοιχεία που θα σας κάνουν να βγείτε μπροστά, να βγάλετε το κάρο απ’τη λάσπη, να αρνηθείτε να συμβιβαστείτε με την ιδέα πως θα είστε μέλη μιας Εθνικής που θα είναι περίγελος.

Στο κείμενο πριν απ’τον αγώνα της Εθνικής ζητούσα να μου φέρουν πίσω την Εθνική μου , αυτή που αγάπησα για 13 χρόνια και δεν ήθελα ποτέ να δω να αλλάζει. Στο τέλος σημείωνα πως “κάπου μέσα μου έχω αποδεχθεί πως ίσως να μη βρούμε ποτέ ξανά κάποια απ’τα στοιχεία που είχε η ομάδα την προηγούμενη δεκαετία, όμως, δεν θα το μάθουμε αν δεν το προσπαθήσουμε”. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα φανταστεί πως στον αγώνα με τα Νησιά Φαρόε θα εισπράξω ως απάντηση ένα εμφατικό ΟΧΙ.

Παρότι σημείωνα πως παίζει ο τελευταίος με τον προτελευταίο, παρότι εξηγούσα πως η νίκη είναι συνήθεια και ως τέτοια δεν την ανακτάς ξαφνικά, όπως και όποτε εσύ γουστάρεις. Παρόλα αυτά που είχαν συμβεί απ’το Μουντιάλ και μετά, πίστευα πως μπορεί να μην γίνεται να φτιάξουν όλα εν μία νυκτί, αλλά τουλάχιστον θα κάνουμε μια αρχή. Όχι, έκανα λάθος.

Μας νίκησαν οι ερασιτέχνες απ’τα Νησιά Φαρόε. Στα ίσια και παλικαρίσια. Με τρέξιμο, με κερδισμένες μονομαχίες, με θάρρος, με παιχνίδι στο χώρο, με φάσεις, με δύο δοκάρια. Με έλλειμμα ποιότητας, αλλά με σχέδιο, πίστη και ιδρώτα. Με τον σέντερ φορ να μοιάζει με τον Φραγκολιά, με μαλλί και στέκα, να έχει μείνει πίσω στο λουκ, να μην ξέρει πως πλέον φοριέται η φράτζα και το καπελάκι.

Τι είχαμε εμείς; Ξέρω πως είθισται ο κόσμος και μερίδα του Τύπου να μιλάει για αδιαφορία, άσχετα αν 99 φορές στις 100 είναι άτοπο ένα τέτοιο σχόλιο. Θα ήθελα πολύ να έβλεπα αδιαφορία απ’τους παίκτες που αγωνίστηκαν, γιατί αυτό θα σήμαινε πως η εικόνα τους θα μπορούσε να αλλάξει. Δυστυχώς, δεν ήταν αδιάφοροι, αντιθέτως είχαν θέληση και μαχητικότητα. Απλώς αυτά δεν ήταν αρκετά.

Ρανιέρι

Αυτή τη φορά δεν μας κούφανε ο Ρανιέρι με τις αρχικές του επιλογές, δεν μπορούμε να κάνουμε την κουβέντα που κάναμε μετά την ήττα απ’τη Βόρεια Ιρλανδία . Σωστά, ορθολογικά πράγματα είδαμε, που όμως δεν είναι αρκετά για να αλλάξουν το γεγονός πως αφήνει την Εθνική χωρίς νίκη μετά από τέσσερις αγώνες, με ένα γκολ στο ενεργητικό της.

Το ότι δεν έκανε κάτι παράλογο στον τελευταίο αγώνα δεν είναι ικανό να βγάλει από πάνω του τη συζήτηση, ούτε υπάρχει λόγος να επαναλάβουμε όσα έχουμε ήδη συζητήσει για τον Ιταλό. Του ανήκει η ευθύνη για τη συνολική παρουσία, για την εικόνα στον τελευταίο αγώνα, ακόμα και για την εικόνα του αντιπάλου: υπάρχει κάτι που λέγεται fear factor και είναι ο φόβος που προκαλεί μια ομάδα στον αντίπαλο. Εμείς δεν είχαμε αυτοπεποίθηση και ο αντίπαλος είχε πίστη και όλο αυτό “πάτησε” στα πεπραγμένα μας στα τρία πρώτα ματς.

Δεν ξέρω αν η Εθνική ούτως ή άλλως ήταν καταδικασμένη να κάνει βουτιά στο κενό μετά το Μουντιάλ. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω για να δούμε τι θα συνέβαινε στα χέρια ενός άλλου προπονητή. Η ιστορία θα γράψει πως το αεροπλάνο άρχισε να πέφτει με τη μύτη προς τα κάτω στα χέρια του Ρανιέρι και στα χέρια του συνετρίβη.

Παίκτες

Την προηγούμενη φορά τα φώτα μας έπεσαν όλα πάνω στον Ρανιέρι και σ’αυτά που έκανε και υπήρχαν μόνο στο μυαλό του. Παλαίμαχος διεθνής μου έλεγε πως κακώς δεν έκανα κριτική και στους παίκτες, παρά τη συμφωνία του για το πόσο παράλογες ήταν οι επιλογές του Ρανιέρι. “Και στο παρελθόν η Εθνική έχει κατέβει με σχήματα και επιλογές που δεν ήταν σωστές, αλλά κάναμε ο,τι μπορούσαμε και τα δίναμε όλα, παίρναμε το αποτέλεσμα. Κακώς τους βγάζεις απ’έξω”.

Αποδείχθηκε πως είχε δίκιο, πως κακώς τους έβγαλα απ’έξω. Όμως, ούτε τώρα θα τους κακίσω. Γιατί είδα στο χορτάρι να παίρνει σάρκα και οστά αυτό που του είχα πει και μετά τη Βόρεια Ιρλανδία: “Δεν τους κάνω κριτική, γιατί δεν είναι σαν κι εσάς. Δεν έχουν την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα, τον εγωισμό, ούτε καν το know-how. Γιατί να τους βάλω χοντρό χέρι για κάτι που δεν έχουν;”.

Δεν ξέρω αν μετά απ’όσα είδε με τα Νησιά Φαρόε συμφωνεί ή όχι. Ξέρω πως αδιάφοροι δεν ήταν, αλλά αποδείχθηκαν λίγοι. Αν όχι όλοι, σίγουρα ως σύνολο. Κάποιος μου έγραψε στο έκτακτο live chat μετά την ήττα πως είδε την Εθνική να παίζει γρήγορα και με πάσες. Του απάντησα πως ήμασταν βιαστικοί, ατσούμπαλοι, χωρίς προσωπικότητα, παλεύαμε ως ίσοι εναντίον ίσων, χωρίς μυαλό, χωρίς εμπειρία, άτακτα, χωρίς να ξέρουμε πως να τους φοβίσουμε, να τους κλείσουμε, να τους πάρουμε το 1-0. Ήμασταν λίγοι.

Προς τιμήν τους, όσοι παίκτες μίλησαν μετά το ματς δεν κρύφτηκαν πίσω από Σαρρή, Ρανιέρι, κτλ. Όλοι ανεξαιρέτως ανέλαβαν τις ευθύνες τους και μίλησαν ξανά και ξανά για νοοτροπία, χαρακτήρα, εγωισμό. Δεν είναι χειροπιαστά πράγματα και πολλές φορές όταν μιλάμε γι’αυτά είναι σαν να μιλάμε για πράγματα ανούσια. Όμως, δεν είναι έτσι και το μόνο που με χαροποιεί έστω και λίγο είναι πως δείχνουν να το καταλαβαίνουν.

Άλλωστε, γι’αυτά τους είχε μιλήσει και ο Καραγκούνης στο αντίο του στη Βραζιλία. Ούτε για συστήματα τους είχε πει, ούτε για άμυνα, ούτε για επίθεση. Χαρακτήρας, σωστή νοοτροπία. Ταπεινά εικάζω πως μάλλον τότε δεν καταλάβαιναν για τι ακριβώς μιλάει. Υποθέτω πως τώρα, έστω και με τον πιο άσχημο τρόπο, καταλαβαίνουν τι είχαν οι παλιοί, τι είχαν οι ακόμα παλαιότεροι που δεν τους πρόλαβαν, τι λείπει τώρα σ’αυτούς.

Σαρρής

Άφησα για το τέλος την Ομοσπονδία. Όσοι μου κάνετε την τιμή να με διαβάζετε καιρό, θα ξέρετε πως ποτέ δεν μπλέκω (όπως κάνουν αρκετοί) τις κρίσεις και τη μάτια μου στην Εθνική Ομάδα με την εκάστοτε ηγεσία της ΕΠΟ. Δεν άλλαξαν το τι πιστεύω για την Εθνική τα πεπραγμένα της διοίκησης σε άλλους τομείς. Η Εθνική ήταν και είναι για μένα η ομάδα του Ότο, του Σάντος, των παικτών, όχι του Γκαγκάτση, του Πιλάβιου, του Σαρρή.

Ο Ρανιέρι ανέλαβε την ευθύνη για τα αποτελέσματα, οι παίκτες το ίδιο και τελευταίος ο Σαρρής ανέλαβε την ευθύνη για την επιλογή του Ρανιέρι: τη χαρακτήρισε ατυχέστατη και στην ουσία προανήγγειλε την αποχώρηση του Ιταλού, κάνοντας την αυτοκριτική του. Κάποια στιγμή θα ήθελα και ο ίδιος να χαρακτηρίσει μια άλλη δική του επιλογή, το να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο.