Ο μονόπλευρος Ολυμπιακός του Ζαρντίμ

Νομίζω πως δεν έχει νόημα να κοιτάξουμε προς τον Παναθηναϊκό. Πριν από έναν μήνα είχαμε ρίξει μια συνολική ματιά στον Φερέιρα, με αφορμή την τότε ήττα από την Μάριμπορ. Στο διάστημα που μεσολάβησε το μόνο που αλλάζει από το τότε κείμενο είναι πως πλέον ο Ζεσουάλδο είναι 23 μήνες στον Παναθηναϊκό κι όχι 22.

Και πως να αλλάξει κάτι άλλο, όταν οι μόνες διαφορές από τότε είναι τα υποτιθέμενα καλά(;) παιχνίδια με Τότεναμ και Ξάνθη κι η αλλαγή στην συμπεριφορά του Φερέιρα, που πλέον δεν έχει κανένα πρόβλημα όχι μόνο να συνεχίσει να λειτουργεί ως Μωυσής, αλλά να προκαλεί ακόμα και τους υποστηρικτές του με τις δηλώσεις του. Υποθέτω πως η τωρινή, γεμάτη έπαρση και θράσος, συμπεριφορά του “κοιμάμαι ήσυχος και μην ξεχνάτε τι έχω κάνει” να δικαιολογεί στο μυαλό όσων είχαν αντιδράσει τότε το ερώτημα που είχαμε θέσει, το Μωυσής ή προπονητής.

Όσοι δεν θέλουν να μπουν στον κόπο να διαβάσουν το τότε κείμενο, μπορούν να θυμηθούν μια παράγραφο απ’όσα συζητούσαμε μετά την ισοπαλία με τον Ατρόμητο: “Όταν οι ομάδες έχουν παρατεταμένα αγωνιστικά προβλήματα, που δεν οφείλονται στην φόρμα ή στην κόπωση, τότε συνήθως συντρέχουν δύο λόγοι. Είτε το ρόστερ είναι κακοφτιαγμένο, με ελλείψεις και παίκτες πολύ κάτω από τον πήχη της ομάδας, είτε ο προπονητής το δουλεύει λάθος ή δεν το δουλεύει καθόλου. Όπως νομίζω πως έγινε σαφές στην συνολική ματιά του τελευταίου κειμένου, στον Παναθηναϊκό συμβαίνουν και τα δύο. Οπότε, άμεση λύση στην εξίσωση δεν υπάρχει.”

Χωρίς να χρειάζεται κάτι άλλο να προστεθεί στα θέματα του Παναθηναϊκού, πάμε να κοιτάξουμε προς το Φάληρο. Το διάστημα της διακοπής πέρασε με τον Ζαρντίμ στο μικροσκόπιο, μετά τις γιούχες του κόσμου και την γκρίνια του Τύπου για τα όσα έγιναν με τον Αστέρα. Ο Μαρινάκης έστειλε μηνύματα με δηλώσεις, ο Νικοπολίδης ανέλαβε πόστο στην ομάδα κι όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στο χορτάρι και τον πρώτο αγώνας της “κρίσης”, αυτόν με την Ξάνθη.

Το τελικό 4-0 κι η εμφάνιση της ομάδας έγιναν αποδεκτά με σχεδόν διθυραμβικά πρωτοσέλιδα και σχόλια στα άρθρα. “Θρυλέιρο” και “Μαγικός” έλεγαν τα πρωτοσέλιδα, “χάθηκε η μπάλα” έλεγαν τα σχόλια κι οι αναλύσεις. Νομίζω πως όλα αυτά είναι υπερβολικά κι επηρεάστηκαν εν πολλοίς από το καλό κλίμα στο γήπεδο, που έφερε η παρουσία του Τζιοβάνι, και το εκπληκτικής ομορφιάς γκολ του Τζιμπούρ. Πάμε να δούμε το γιατί.

Εμφανής διαφορά με τον Ολυμπιακό που προκάλεσε την γκρίνια πριν την διακοπή υπήρχε στην διαχείριση του προβαδίσματος. Η ομάδα του Ζαρντίμ δεν άφησε την μπάλα στον αντίπαλο, όπως έκανε με τον Αστέρα, αλλά συνέχισε να πιέζει, να παράγει, να ψάχνει τις φάσεις και τα γκολ που θα ικανοποιήσουν τον κόσμο και τα όποια επικριτικά μάτια. Όμως, εδώ θα πρέπει να σημειωθεί κι η δυναμικότητα του αντιπάλου, αφού η Ξάνθη παραπαίει εδώ και καιρό, και δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Αστέρα.

Ανεξαρτήτως του αντιπάλου, η διάθεση να μείνει το πόδι στο γκάζι ήταν εμφανής, όπως κι η βελτίωση της συνολικής λειτουργίας όταν ο Αμπντούν ήρθε στα δεξιά. Ο αλγερινός έχει θυσιαστεί αρκετές φορές ερχόμενος αριστερά, για να κλείσει την τρύπα που υπάρχει εκεί. Με τον Χολέμπας να βρίσκεται σε τόσο καλή κατάσταση ήταν γρήγορα σαφές πως δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρείται αριστερά ο Αμπντούν, αφού ο συμπαίκτης του έπαιζε άνετα όλη την πλευρά.

Καθόλου τυχαία, μόλις ήρθε ο Αμπντούν στα δεξιά, έτρεξε το γήπεδο και γύρισε στον Τζιμπούρ, που πλάσαρε άουτ στην πρώτη πραγματικά καλή επίθεση του Ολυμπιακό με συνδυασμό παικτών. Καθόλου τυχαία ο Φουστέρ είχε μετά από λίγο το ωραίο σουτ στο δοκάρι, αφού ο Ισπανός μπορούσε να συγκλίνει με την μπάλα στο καλό του πόδι και να κοιτάξει καλύτερα τους συμπαίκτες του και το τέρμα.

Ολα τα παραπάνω είναι σαφώς θετικά, αξίζουν ανάλογων σχολίων και τα κρατάμε για τη συνέχεια, μαζί με την ολιγόλεπτη συμμετοχή του Βλαχοδήμου. Όμως, συγχωρέστε είναι άλλο πράγμα να συζητάμε την καλύτερη διαχείριση ενός προβαδίσματος και την διάθεση μετά το 1-0 κι άλλο πράγμα να διαγράφουμε τα όσα είδαμε μέχρι να έρθει το πρώτο γκολ που τα κάνει όλα εύκολα.

Ο Ολυμπιακός χρειάστηκε μια ακόμη φορά γκολ από στημένη φάση. Με στημένη φάση ήρθε το νικητήριο γκολ στη Βέροια, οι καλύτερες ευκαιρίες όσο το ματς ήταν 0-0 στα Γιάννενα, το γκολ που έφερε το διπλό στο Περιστέρι, αλλά και τα γκολ που άνοιξαν το σκορ και στις τεσσάρες που είχαν προηγηθεί με Λεβαδειακό και Πανθρακικό. Με την Ξάνθη, οι στημένες φάσεις δεν έφεραν μόνο το 1-0 που ανοίγει την άμυνα, αλλά και δύο από τα τρία γκολ που ακολούθησαν.

Απαγορεύεται ή είναι κακό; Φυσικά και όχι. Η ικανότητα στις στημένες φάσεις είναι ζητούμενο για όλες τις ομάδες του κόσμου, είτε τις χρειάζονται για όταν η μπάλα δεν μπαίνει στην κανονική ροή, είτε τις χρησιμοποιούν ως όπλο, επειδή η τακτική τους είναι περισσότερο αμυντική και ψάχνουν την απειλή στα λίγα στημένα που θα κερδίσουν.

Όμως, γνωρίζαμε ήδη αυτήν την ικανότητα του Ολυμπιακού. Αυτό που περιμέναμε να δούμε με την επανέναρξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων δεν ήταν μόνο η αγωνιστική συμπεριφορά αφού έρθει το 1-0, αλλά κι η συνολική λειτουργία με την μπάλα στα πόδια, απέναντι σε μια πολύ κλειστή άμυνα. Σ’αυτό το κομμάτι τι είδαμε;

Όπως συζητούσαμε και σε παλαιότερη ματιά στον Ολυμπιακό του Ζαρντίμ, έχουμε δει αρκετά στο κομμάτι της οργάνωσης και της αμυντικής συνοχής χωρίς την μπάλα, αλλά ελάχιστα στο κομμάτι της ανάπτυξης, του επιθετικού σχεδίου. Όταν ο Ολυμπιακός δεν έβρισκε λύσεις από τα στημένα, δεν έμοιαζε να έχει ένα σχέδιο, έναν τρόπο να ανοίξει άμυνες. Όταν σκόραρε ή απειλούσε φαινόταν περισσότερο να εκμεταλλεύεται την ατομική ποιότητα των παικτών και των χαμηλό πήχη του εκάστοτε αντιπάλου.

Δεν είδα να αλλάζει κάτι σ’αυτόν τον τομέα. Ο Μασάντο ήταν σαφώς καλύτερος και στον άξονα μπορούσε να επιδρά περισσότερο στο παιχνίδι, αλλά αυτό ήταν το μόνο θετικό όσο η Ξάνθη ήταν πίσω από την μπάλα. Μια μονόπλευρη ανάπτυξη από τα αριστερά είχε ο Ολυμπιακός, που πατούσε περισσότερο πάνω στην εκπληκτική κατάσταση του Χολέμπας, παρά σε κάποια νέα, καλύτερη επιθετική ανάπτυξη.

Ποια ήταν η μεγάλη ευκαιρία του Ολυμπιακού πριν έρθει το γκολ του Μανωλά στο 37’; Ακόμα και το γύρισμα από το πλάι του Μασάντο, που έβγαλε ο Βιδιανί, ήρθε μετά από εκτέλεση κόρνερ με πάσα. Στην κανονική ροή του παιχνιδιού, τι έφτιαξε ο Ολυμπιακός με συνδυασμούς και σχέδιο που δεν το θυμάμαι και δικαιολογεί κουβέντα για βελτίωση σ’αυτό το κομμάτι;

Προφανώς κι ο Ολυμπιακός έχει τη δυνατότητα να προσφέρει γκολ και θέαμα αφού έχει ανοίξει το σκορ κι έχει αναγκάσει τον αντίπαλο να βγει απ’το καβούκι του. Και εν μέρει δικαιολογημένη θα είναι η σκέψη πως δεν χρειάζεται δα και μεγάλη βελτίωση, αφού θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να χάσει το φετινό πρωτάθλημα κι η ποιότητα του ρόστερ ίσως αρκεί απέναντι στους περισσότερους αντιπάλους της Σούπερλιγκ.

Δεκτές οι σκέψεις, αλλά αν θέλουμε να κάνουμε ρεαλιστικές κρίσεις κοιτώντας το χορτάρι, οι απαντήσεις του αγώνα με την Ξάνθη αφορούσαν μόνο το διάστημα μετά το 1-0. Πριν απ’αυτό, ουδέν νεώτερο.