Ο Παναθηναϊκός είναι σταθερός

Σταθερός

Δεν βλέπω σκαμπανεβάσματα, ούτε πισωγυρίσματα. Απλώς μια ομάδα που φτιάχνεται εν κινήσει κι εξακολουθεί να έχει (πάνω-κάτω) τα ίδια συν και τα ίδια πλην που έχουμε γνωρίσει απ’την αρχή της χρονιάς. Ο πήχης της ομάδας δεν έχει σκαμπανεβάσματα, σταθερός είναι: αυτό που αλλάζει είναι τα μπορώ του αντιπάλου.

Με Καλλονή και Λεβαδειακό είναι πιθανό ένα 4-0. Κι όταν έρχεται, καλώς σκορπίζει χαρά. Απέναντι στον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο, δεν μπορεί να έρθει ούτε 4-0, ούτε διπλό: το έργο είναι δύσκολο. Υπάρχει λόγος που ο Παναθηναϊκός δεν έχει πετύχει τρεις συνεχόμενες νίκες στο πρωτάθλημα: Κάποια στιγμή στο πρόγραμμα βρίσκει ομάδα που δεν μπορεί να νικήσει.

Όχι γιατί παρουσιάστηκε κακός, γιατί έχει κάνει σώνει και ντε λάθη ο Αναστασίου, γιατί φταίνε οι παίκτες, η απειρία, η νοοτροπία και οτιδήποτε άλλο. Απλώς γιατί ο Παναθηναϊκός δεν είναι όσο καλός χρειάζεται. Όχι την ημέρα του αγώνα, γενικώς. Δεν είναι όσο καλός χρειάζεται για να κερδίσει πχ τον Πανθρακικό, τον Ατρόμητο, τον Παναιτωλικό στην έδρα του. Ο πήχης μιας ομάδας φαίνεται στη διάρκεια. Και διάρκεια ο Παναθηναϊκός δεν έχει, γιατί μέχρι τώρα δεν μπορεί να έχει.

Δείτε το κι αλλιώς. Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν έχει πετύχει τρεις συνεχόμενες νίκες, αλλά και το μεγαλύτερο σερί που έχει χωρίς ήττα είναι τέσσερα ματς. Το αντίστοιχο αήττητο σερί του Παναιτωλικού είναι οκτώ ματς, του Πανθρακικού είναι έξι ματς. Ο Ατρόμητος αυτή τη στιγμή τρέχει αήττητο σερί επτά αγώνων και το αμέσως προηγούμενο ήταν έξι αγώνων. Ακόμα κι όταν δεν κερδίζουν, τουλάχιστον δεν χάνουν και το πετυχαίνουν για μεγαλύτερο διάστημα απ’όσο το έχει καταφέρει ο Παναθηναϊκός.

Αγρίνιο

Για να πάμε και στο ματς, θα ήταν έκπληξη αν ο Παναθηναϊκός περνούσε νικηφόρα απ’το Αγρίνιο. Δεν χρειαζόταν να μην παίξει ο Μέντες ή να κάνει οποιαδήποτε άλλη λανθασμένη επιλογή ο Αναστασίου. Αρκούσε η εντός έδρας δυναμική της ομάδας του Χάβου, τα θέλω και τα μπορώ της. Αυτά γράψαμε για τον Παναιτωλικό στην ανασκόπηση/βαθμολόγηση του πρώτου γύρου :

“Ρισπέκτ στον Μάκη Χάβο. Καλύτερη εντός έδρας άμυνα του πρωταθλήματος (έχει δεχθεί ένα τυχερό γκολ απ’τον Λεβαδειακό), παρότι υποδέχθηκε Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ και δεν κλείνεται για να πάρει αποτέλεσμα, αλλά παίζει μπάλα. Ο Μπικέι συμμάζεψε τα μετόπισθεν, ο Γκάλο με τον Μπακάκη φτιάχνουν τρομερή δεξιά πλευρά, ο Τζούνιορ βράχος στο κέντρο, ο Θεοδωρίδης έχει τρία γκολ και ισάριθμες ασίστ, ο Μπόγιοβιτς τίμιος στην κορυφή και σκοράρει μέχρι κι ο γίγας Καμαρά. Σε 17 ματς έχει 21 βαθμούς και τη χρονιά που έπεσε είχε 28 βαθμούς σε 30 αγώνες. Δεν παίρνει +5, αλλά +4, γιατί ακόμα δεν έχει νίκη εκτός.”

Διαχείριση

Το μόνο που έλειπε, ήταν η σωστή διαχείριση του συγκεκριμένου αγώνα. Τριάδα στο κέντρο για να ματσάρει αυτήν του Παναθηναϊκού, ο Μπακάκης δεξί χαφ, αλλά με εντολή να κινείται κεντρικά πίσω απ’τον φορ, και ο Καμαρά στην κορυφή, για να δώσει την κινητικότητα που θα έλειπε απ’τον Μπόγιοβιτς. Μπίνγκο, και εύκολα μάλιστα.

Εύκολα ήρθε ο έλεγχος του κέντρου, εύκολα ο Γκάλο πήρε όλη την πλευρά, εύκολα ο Μπακάκης έκανε άλλο ένα καλό ματς, εύκολα βρήκε φάσεις και τελικώς το γκολ ο πολύ φορμαρισμένος Καμαρά. Το μόνο που έλειψε στην ομάδα του Χάβου ήταν ένα δεύτερο γκολ στην κόντρα και το στερήθηκε γιατί ο Μπακάκης έκανε άσχημο τελείωμα με το αριστερό και ο Καμαρά υποδείχθηκε λανθασμένα σε θέση οφσάιντ.

Ακόμα και χωρίς δεύτερο γκολ, θα ήταν δύσκολο για τον Παναθηναϊκό να βρει καθαρές φάσεις απέναντι σε ομάδα που είχε κάνει πέντε εντός έδρας νίκες, με τέρματα 13-1. Μια κεφαλιά από φάουλ του Μπεργκ και ένα δώρο του γίγαντα Μπικέι, που ο Σουηδός δεν ήταν σε θέση να εκμεταλλευτεί. Έτερον ουδέν.

Ερωτήματα

Κι αφού γυρίσαμε στον Παναθηναϊκό, πολλά μπορώ να καταλάβω και να δικαιολογήσω, αλλά όχι όλα. Ένα “ανεξήγητο” είναι αυτό που συμβαίνει με τον Κλωναρίδη. Βασικός στο “Βικελίδης”, κάνει όργια κόντρα στον Άρη, αλλά παίρνει και κόκκινη, οπότε χάνει το επόμενο ματς με τον ΠΑΣ. Εκτίει την ποινή του και παρ’όλα αυτά δεν ξεκινάει βασικός σε κανένα απ’τα επόμενα τρία παιχνίδια (με Απόλλωνα, Καλλονή και Ατρόμητο).

Ξεκινάει αναγκαστικά στη Λειβαδιά, σκοράρει με το καλημέρα, ξεκινάει αναγκαστικά και με την Ξάνθη. Έρχεται το ματς στο Αγρίνιο και με το που είναι διαθέσιμος ο Μπεργκ, ο Κλωναρίδης επιστρέφει στον πάγκο. Παρότι ήταν εμφανώς ανέτοιμος ο Μπεργκ, παρότι ο Καρέλης δεν έχει καταφέρει δα να δώσει και πολλά περισσότερα, αν και έχει πάρει περισσότερες ευκαιρίες. Αναπάντητο το ερώτημα του τι συμβαίνει με τον Κλωναρίδη, όπως κι αυτό του τι συμβαίνει με τον Αντζαγκούν και γιατί διατηρείται ο ρόμβος με δεκάρι τον ακατάλληλο Αμπεϊντ και ακραία μπακ που δεν μπορούν να έχουν την απαιτούμενη επιθετική συνεισφορά.

Τίμιος

Επιστρέφουμε στον Παναιτωλικό και κλείνουμε μ’αυτόν και τον Μιχάλη Μπακάκη. Άκουσα για πρώτη φορά τ’ονομά του στην παρουσίαση των ενδεκάδων στον Αυγουστιάτικο αγώνα με τον ΠΑΟΚ και η πρώτη μου σκέψη ήταν χιουμοριστική. Ενενήντα λεπτά αργότερα, η απόδοση του μ’είχε αναγκάσει να επανορθώσω.

Πέρασαν αρκετοί μήνες. Ο Χάβος τον έχει κάνει σχεδόν αχώριστο δίδυμο με τον Γκάλο, ο ίδιος ο Μπακάκης δηλώνει πως προτιμά να παίζει ως μπακ κι η αλήθεια είναι πως κι εγώ εκεί φαντάζομαι τον 22χρονο να κάνει καριέρα στη συνέχεια. Σε κάθε περίπτωση, είχε την ασίστ στη νίκη επί του Παναθηναϊκού, θα μπορούσε να έχει και ένα γκολ και εμείς έχουμε ήδη γνωρίσει έναν νέο εν δυνάμει πρωταγωνιστή του πρωταθλήματος.