Όταν ο χρόνος μεγαλώνει, το τέρμα μικραίνει

Την ώρα που δεν είχε γίνει ακόμα η αλλαγή του Χακόμπο με τον Ρομπέρ, αναρωτήθηκα στο twitter: “Θα επιβεβαιωθεί ο κανόνας για τα πέναλτι που αργούν πολύ να εκτελεστούν;” Λίγο αργότερα ο Χακόμπο απέκρουσε και την εκτέλεση του Σίσιτς και το ριμπάουντ κι έτσι ο κανόνας βρήκε άλλη μια επιβεβαίωση.

Η θεωρία είναι απλή: Όταν για κάποιον λόγο καθυστερεί η εκτέλεση ενός πέναλτι, αυτόματα αυξάνονται οι πιθανότητες να χαθεί, γιατί το διάστημα της αναμονής (μπορεί να) επιδρά αρνητικά στον εκάστοτε εκτελεστή.

Οι ποδοσφαιριστές έχουν συνηθίσει να κινούνται, να λειτουργούν σε υψηλούς ρυθμούς, με αποφάσεις ενστίκτου κι όχι λογικής. Θέλουν δράση κι ακαριαίες αποφάσεις, δεν τους αρέσουν οι μεγάλες παύσεις κι οι συνειδητές επιλογές. Αρχικά, η διακοπή ηρεμεί τον παίκτη που θα το εκτελέσει, του δίνει χρόνο να πάρει μερικές ανάσες. Γρήγορα, όμως, η ηρεμία δίνει τη θέση της στις σκέψεις κι αυτές οδηγούν στην αμφιβολία, στο άγχος. “Να το στείλω δεξιά, να το στείλω αριστερά, να το κάνω με δύναμη, όχι καλύτερα σίγουρο πλασέ, να το στείλω ψηλά, όχι καλύτερα χαμηλά, μην φύγει άουτ”. Το τέρμα μπροστά του “μικραίνει”, τα πόδια βαραίνουν, το στόμα στεγνώνει.

Ο Σίσιτς αναγκάστηκε να περιμένει πάνω από τεσσερισήμισι λεπτά για να εκτελέσει το πέναλτι. Ο χρόνος της αναμονής μοιάζει μικρός, αλλά υπό ποδοσφαιρικό πρίσμα είναι τεράστιος. Είναι πολύ δύσκολο για έναν παίκτη να μην επηρεαστεί σ’αυτό το διάστημα, με όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω του. Έτσι, και ο Σίσιτς το έχασε.

Το “και” μπαίνει γιατί μπορώ να θυμηθώ τέσσερις αντίστοιχες περιπτώσεις μόνο από την περσινή σεζόν. Ο Κάρολ απέκρουσε το πέναλτι του Νάτσο στο Ρούμπιν Καζάν-Ολυμπιακός, όταν είχε μπει στην θέση του Μέγερι. Ο Μπραντ Τζόουνς έπιασε το πέναλτι του Γιακούμπου στο Μπλάκμπερν-Λίβερπουλ, όταν είχε μπει στην θέση του Ντόνι. Ο Τίτον απέκρουσε το πέναλτι του Καραγκούνη στο Πολωνία-Ελλάδα, όταν είχε μπει στην θέση του Σέζνι. Ο Διούδης απέκρουσε το πέναλτι του Χολ στο Αγγλία-Ελλάδα, όταν είχε μπει στην θέση του Καπίνο.

Σ’όλες τις περιπτώσεις τα φώτα πέφτουν στον τερματοφύλακα που έρχεται από τον πάγκο και στην πρώτη του επαφή με την μπάλα γίνεται ήρωας. Όμως, στο πέναλτι πάντα ο πρωταγωνιστής είναι ο εκτελεστής. Αυτός δρα πρώτος, αυτός έχει το βάρος της ευθύνης, αυτός πρέπει ή να στείλει τον τερματοφύλακα σε λάθος γωνία ή να εκτελέσει με τρόπο που δεν πιάνεται. Ο κανόνας, λοιπόν, δεν αφορά τόσο τους ήρωες που έρχονται από τον πάγκο, όσο τους παίκτες που λυγίζουν από το βάρος και την θολούρα που τους φέρνει η αναμονή.

Απόδειξη, ακόμα μία περίπτωση από την περσινή σεζόν: το χαμένο πέναλτι του Ρόμπεν στην παράταση του τελικού του Champions League. Εκεί δεν υπήρχε αποβολή του τερματοφύλακα, ο Τσεχ παρέμεινε κάτω από τα δοκάρια, δεν ήρθε κάποιος ήρωας από τον πάγκο. Υπήρχε, όμως, και εκεί καθυστέρηση, ασυνήθιστα μεγάλη αναμονή για την εκτέλεση. Ο Ριμπερί τραυματίστηκε σοβαρά στην φάση που κέρδισε το πέναλτι, το ιατρικό τιμ μπήκε μέσα, ο Γάλλος έφυγε με φορείο μετά από αρκετά λεπτά. Ο Ρόμπεν ήταν ένας ακόμα παίκτης που υποχρεώθηκε να περιμένει πολύ, ένας ακόμα που λύγισε από την αναμονή.

Σχεδόν όλα αυτά τα πέναλτι εκτελέστηκαν άσχημα. Όχι επειδή οι τερματοφύλακες βρήκαν την εκάστοτε γωνία, αλλά γιατί καμία εκτέλεση δεν φρόντισε να στείλει την μπάλα σε σημείο άπιαστο. Γιατί μετά από τόση αναμονή είναι δύσκολο για τον παίκτη να ψάξει την γωνία, το ύψος και την δύναμη που το κάνει “άπιαστο”. Αφού έχει προλάβει να αγχωθεί και να γεμίσει αμφιβολίες, αυτό που τον ενδιαφέρει πια είναι απλώς να το στείλει μέσα, ελπίζοντας πως ο τερματοφύλακας θα πέσει από την άλλη.

Έτσι, το πέναλτι έχει γίνει πια 50-50, κορώνα ή γράμματα. Ο κανόνας βρίσκει εφαρμογή, η μεγάλη αναμονή αυξάνει τις πιθανότητες απώλειας.