Άντε ρε μ@λάκα που θες και να πληρωθείς!

Το εντυπωσιακό στην ιστορία των -απλήρωτων επί μήνες- παικτών της Σανταντέρ, οι οποίοι αποφάσισαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας να κατέβουν στο γήπεδο αλλά να μην αγωνιστούν στον προημιτελικό κυπέλλου με την Σοσιεδάδ το βράδυ της Πέμπτης (30/1) δεν ήταν το γεγονός αυτό – καθαυτό. Ήταν το χειροκρότημα της κερκίδας.

Οι οπαδοί όχι απλώς αναγνώρισαν στους ποδοσφαιριστές το δικαίωμα να μην εργαστούν εφόσον τους οφείλονται χρήματα αλλά τους συμπαραστάθηκαν κιόλας! Αντί να τους σπάσουν τα αυτοκίνητα, τα σπίτια, τα κεφαλιά, τον τσαμπουκά, κάτι τέλος πάντων. Μιλάμε για φλώρους, όχι αστεία.

Στην Ελλαδάρα βεβαίως που είμαστε βαρύμαγκες και άπλες και κάτι τέτοια δεν τα σηκώνουμε, το ζήτημα θα είχε λυθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Και με ακλόνητα επιχειρήματα του τύπου: «Μπες μέσα να παίξεις ρε ταγάρι, αντί να ανάβεις λαμπάδα στο μπόι του προέδρου που σε έκανε άνθρωπο, ζητάς και φράγκα από πάνω»!

Κάθε φορά που σε μια απλήρωτη ομάδα οι παίκτες αποφασίζουν να κάνουν αποχή από τις προπονήσεις, οι οπαδοί (μαζί δυστυχώς και με πολλούς δημοσιογράφους, τους αντιμετωπίζουν περίπου ως αχάριστα γομάρια). Αν δε στον πρώτο αγώνα μετά την αποχή χάσουν κιόλας, μαύρο φίδι που τους έφαγε.

Κάθε φορά που ένας ποδοσφαιριστής καταθέτει προσφυγή, κινδυνεύει να φάει ξύλο Σε πολλές περιπτώσεις, όσοι έκαναν το λάθος να διεκδικήσουν τα λεφτά τους, δέχτηκαν νυχτερινές επισκέψεις από μπράβους προέδρων. Όχι για να συζητήσουν περί ποίησης ασφαλώς. Τέτοιου είδους ενέργειες μάλιστα, συνήθως δεν αποσιωπούνται. Κυκλοφορούν ευρέως στα ποδοσφαιρικά στέκια. Ώστε να παραδειγματίζονται οι υπόλοιποι απλήρωτοι και να καμαρώνει ο κόσμος για την προεδράρα που καθάρισε πάλι!

Μέσα σε αυτό το κλίμα λοιπόν, δε νομίζω να δούμε ποτέ αποχή από επίσημο αγώνα στην Ελλάδα. Κι ας υπάρχουν ομάδες που έχουν να πληρώσουν τους παίκτες τους, όχι μήνες, χρόνια! Ξέρετε, από τότε που λεφτά υπήρχαν.

Το πρόβλημα είναι απλό. Δεν αντιμετωπίζουμε, ποτέ δεν αντιμετωπίσαμε τους ποδοσφαιριστές ως επαγγελματίες οι οποίοι κάνουν μια δουλειά κι οφείλουν να πληρωθούν για αυτό. Επειδή παίρνουν (κάποιοι όχι όλοι) καλά λεφτά, τους αφαιρούμε το δικαίωμα να συμπεριφέρονται όπως όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι. Αν εμείς δεν πληρωθούμε ένα, δυο, τρεις μήνες θα ξεσηκωθούμε (προ κρίσης τουλάχιστον) . Ο ποδοσφαιριστής της ομάδας μας δεν δικαιούται να κάνει το ίδιο.

Κυρίως, δεν τους αγαπήσαμε ποτέ . Αγαπάμε τις νίκες, τις επιτυχίες, την καζούρα , τον εαυτό μας (πω πω τι λαό έχουμε) τον πρόεδρο. Τους ποδοσφαιριστές όχι. Ενίοτε νομίζουμε ότι τους αγαπάμε. Όταν βάζουν γκολ. Όταν ζητούν τα λεφτά τους όμως; Ρε άντε από εκεί μαλάκα που θέλεις και να πληρωθείς...