Must είσαι και φαίνεσαι!

Ο Δημήτρης Κριτής γράφει για το διπλό του Παναθηναϊκού στο "Γεντί Κουλέ" και την αγωνιστική του εικόνα, ενώ έχει ενστάσεις για το αν ως νοοτροπία συνάδει με τον πρωταθλητισμό.

15 ΦΕΒ 2015

Το λάθος δεν είναι ότι ο Παναθηναϊκός ζήτησε με κάθε τρόπο την επιβολή των προβλεπόμενων κυρώσεων στον κυρήξαντα (εδώ και πάνω από 1-1,5 χρόνο) στάση πληρωμών ΟΦΗ. Αυτό ήταν απόλυτα λογικό. Το μόνο παράλογο στην ιστορία είναι ότι οι νόμοι θα έπρεπε να εφαρμόζονται γιατί υπάρχουν, χωρίς το ενδιαφέρον ή έννομο συμφέρον οποιουδήποτε Παναθηναϊκού. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η Superleague φρόντισε να εξαντλήσει όλα τα όρια της παράνομης ανοχής, πριν επιβάλλει κυρώσεις, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται ο ΟΦΗ ως “περίπου θύμα του Παναθηναϊκού” και όσων εκ των υστέρων προσεταιρίστηκαν τις ενστάσεις του.

Δεν μπορεί να έχει βλέψεις τίτλου

Το λάθος είναι ότι το παιχνίδι στο “Θ. Βαρδινογιάννης” αναδείχθηκε ως “must win” μέσα στην εβδομάδα. Πήρε έναν επιθετικό προσδιορισμό, που προκαλεί δύσπνοια, δυσπεψία, δυσεντερία και άλλες πολλές δυσκολίες σε ζωτικά όργανα, στο ποδοσφαιρικό τμήμα του Παναθηναϊκού.

Εξ ου και όσα παρακολουθήσαμε σ' ένα παιχνίδι που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για τους “πράσινους”, αφού προηγήθηκαν μόλις στο 2ο λεπτό. Κι ενώ έκλεισαν το πρώτο τέταρτο με κατοχή μπάλας στο 55%, στο εικοσάλεπτο που ακολούθησε (16'-35') υποχώρησαν στο 35%!

Ο Γιάννης Αναστασίου μπορεί να το λέει “κακή νοοτροπία” και να είναι έτσι. Οι πιο αυστηροί μπορεί και να εγείρουν θέμα έλλειψης ηγετών και προσωπικοτήτων στο χορτάρι. Η ουσία όμως είναι ότι ομάδα που πετυχαίνει γκολ σε βάρος του διαλυμένου (και αγωνιστικά και ψυχολογικά) ΟΦΗ και η πρώτη της σκέψη είναι να διαχειριστεί το υπέρ της αποτέλεσμα και να το διευρύνει σε κάποια κόντρα επίθεση αν οι συνθήκες το επιτρέψουν, δεν μπορεί να έχει βλέψεις πρωταθλητισμού, ούτε να απαιτεί το “you have to respect” που έλεγε ο Σίλντεφελντ δείχνοντας στον διαιτητή το σήμα με το τριφύλλι, στη φάση του πέναλτι.

Κι αν τελικά ήρθε η ανατροπή στην ανατροπή κι έγινε το 2-1, 2-3 στο δεύτερο μέρος, έγινε γιατί η διαφορά ποιότητας μεταξύ των δύο ενδεκάδων ήταν χαώδης και οι γηπεδούχοι δυσκολεύονταν και να περπατήσουν μετά την συμπλήρωση μιας ώρας παιχνιδιού. Και με δεδομένα και γνωστά προ της έναρξης του αγώνα όλα τα παραπάνω (ο ΟΦΗ έπαιξε και μεσοβδόμαδα αγώνα κυπέλλου με τη Skoda Ξάνθη), η επικράτηση θα έπρεπε να ήταν με λιγότερο αίμα, δάκρυα και ιδρώτα, χωρίς να παραγνωρίζουμε το κίνητρο ή να υποτιμούμε τον “υπέρ όλων αγώνα” που δίνουν πλέον οι Κρητικοί.

Διπλά σημαντικό... διπλό

Δεν ξέρω αν διανύουμε πλέον την εποχή του “τρίποντο να 'ναι κι όπως να 'ναι”. Θεμιτό, αν ισχύει. Ο Παναθηναϊκός έφυγε με το τρίποντο της νίκης από μία έδρα που λίγες μέρες νωρίτερα ο εκ των ανταγωνιστών του, ΠΑΟΚ, έχασε από την ίδια (ίσως λιγότερο καταπονημένη) ομάδα δια περιπάτου και αυτό είναι σημαντικό, αυστηρά ως προς το αποτέλεσμα.

Και είναι διπλά σημαντικό, ακριβώς επειδή ακολουθεί το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Το πιο σημαντικό παιχνίδι για πολλούς και διάφορους λόγους. Γιατί είναι πάντα ένα ντέρμπι “αιωνίων”,όπως και να είναι οι δύο αντίπαλοι, όποια κι αν είναι η βαθμολογική τους διαφορά. Γιατί με νίκη του Παναθηναϊκού, η διαφορά από την κορυφή μειώνεται στους 3 βαθμούς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όσους πιστεύουν στην κατάκτηση του τίτλου. Γιατί πάει πιο ήρεμος στο ντέρμπι και μαζί του και η εξέδρα, που δεν μπορεί να διανοείται κίνμδυνο τιμωρίας της έδρας όσο το όνειρο μένει ζωντανό.

Και το κυριότερο; Είναι ένα παιχνίδι που δεν χρειάζεται κανέναν επιθετικό χαρακτηρισμό για να κερδίσει σε αξία και πρεστίζ. Φτάνει από μόνο του και αρκεί η νίκη, χωρίς μεγαλοπρεπείς εμφανίσεις και ισοπεδωτικές παρουσίες. Αρκεί η νίκη, έστω και με 0,5-0. Όλα τα υπόλοιπα είναι το (τα) κερασάκι (-κια). Η τούρτα έχει σημασία. Οι χαιρετούρες και οι ευχές...