Η μπάλα στον Ρανιέρι

Ο Δημήτρης Κριτής αναλύει τους αιφνιδιασμούς που προκάλεσαν οι επιλογές του Κλαούντιο Ρανιέρι στο παιχνίδι με τη Φινλανδία.

12 ΟΚΤ 2014

Για να είμαστε ειλικρινείς, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχουν αμβλυνθεί ως έναν βαθμό οι αρνητικές εντυπώσεις που πλημμύρισαν κάθε εγκεφαλικό κύτταρο στο άκουσμα της αρχικής ενδεκάδας. Στο ερώτημα “τρελός ή εγκληματίας;”, η ζυγαριά δεν γέρνει πλέον εφιαλτικά στην κακοποιό εκδοχή, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι κέρδισε και ψήφο εμπιστοσύνης.

Ο Κλαούντιο Ρανιέρι αιφνιδίασε τους πάντες, ακόμη και τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές του και μάλιστα δύο φορές. Τόσο με τους 11 που επέλεξε να ξεκινήσουν το παιχνίδι στο Ελσίνκι, όσο και με την επιλογή του να πάει σε σύστημα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, την ώρα που το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έψαχνε μάταια το γκολ που θα του έδινε και πάλι το προβάδισμα.

Άφησε την κατοχή στους Φινλανδούς

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η επιλογή της ενδεκάδας δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο ομοσπονδιακός τεχνικός επέλεξε για την ομάδα του δεύτερο ρόλο στην αναμέτρηση. Η συμμετοχή δύο αμυντικών μέσων και η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση του Ταχτσίδη σε ρόλο box to box μέσου και όχι επιτελικού, φανερώνει την πρόθεσή του να αφήσει την κατοχή στους Φινλανδούς και να τους “πληγώσει”, κλέβοντας μπάλες και σε κόντρα επιθέσεις.

Δεν ξέρω αν είναι ευχάριστη εικόνα για την εθνική μας ομάδα να παρατάσσεται κατά τέτοιο τρόπο κόντρα στη Φινλανδία, έστω και στο Ολυμπιακό Στάδιο στο Ελσίνκι, αλλά αυτή ήταν. Και η αλήθεια είναι το αποτέλεσμα δεν τον δικαίωσε. Ούτε καν του πρώτου ημιχρόνου κι ας ήταν ισχνό προβάδισμα για τους διεθνείς μας. Το γκολ δεν προήλθε από κάποια όμορφα ξετυλιγμένη αντεπίθεση και η ταχύτητα των Μαυρία και Καρέλη δεν αξιοποιήθηκε όσο υποσχόταν το πλάνο του Ιταλού τεχνικού.

Προτεραιότητα ήταν η "μη ήττα"

Ακόμη και η επιλογή του να βάλει τον Μόρα και να θωρακίσει τα μετόπισθεν, όταν η αναγκαία ανάληψη επιθετικού ρίσκου θα άφηνε κενούς χώρους στους Φινλανδούς για να βγουν στην κόντρα, αποδεικνύει ότι ακόμη και σε εκείνον τον προχωρημένο χρόνο, προτεραιότητα ήταν η “μη ήττα” και όχι η προσδοκώμενη νίκη. Άλλωστε ένα τέτοιο σύστημα, απαιτεί δύο επιθετικά ακραία μπακ και δεν είναι τέτοια ούτε ο Βύντρα, ούτε ο Τοροσίδης όταν παίζει στην ανάποδη πτέρυγα. Γιατί πράγματι ο Βασίλης βγήκε δύο φορές στην πλάτη της άμυνας των Φινλανδών, αλλά μέχρι να φέρει τη μπάλα από το αριστερό στο δεξί...

Στο γιατί αποφάσισε να αντιμετωπίσει την απουσία του Χολέμπας, ακυρώνοντας ένα από τα πιο δυνατά όπλα της εθνικής μας με την μετακόμιση του Τοροσίδη αριστερά και τη χρησιμοποίηση του Βύντρα (που ανακουφίστηκε στην Ισπανία επειδή αγωνίζεται αποκλειστικά ως κεντρικός αμυντικός) στο δεξί άκρο, είναι κάτι που μόνο ο κ. Ρανιέρι μπορεί να απαντήσει.

Αλλά φαντάζομαι πως όταν επιλέγει να εμπιστευτεί τον Μαυρία, με ελάχιστες συμμετοχές στα οικογενειακά διπλά της Σάντερλαντ, στο δεξί άκρο της επίθεσης, ε, δεν το λες και ρίσκο να παίξει ο Γιαννούλης στο αριστερό άκρο της άμυνας και ο Τοροσίδης στη φυσική του θέση...

Ο μεγαλύτερος αιφνιδιασμός

Εν τέλει, μεγαλύτερος αιφνιδιασμός για όλους μας, εντός και εκτός Ελλάδας, δεν είναι οι μέχρι σήμερα επιλογές του Ρανιέρι, αλλά το γεγονός ότι η εθνική μας βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, να δίνει must win παιχνίδια από την τρίτη κιόλας αγωνιστική του προκριματικού ομίλου. Αυτό είναι έργο Ρανιέρι, όπως υποχρέωση Ρανιέρι είναι να αφοσιωθεί περισσότερο στα καθήκοντα του εκλέκτορα και να ανατρέψει το δυσοίωνο σκηνικό που στήθηκε πολύ νωρίς.

Σαφώς και έχει το δικαίωμα να πειραματιστεί ως έναν βαθμό, σαφώς και έχει ακόμη το ελαφρυντικό της μη πλήρους γνώσης του υλικού του, αλλά για να λειτουργήσουν όλα τα παραπάνω ως ενισχυτικά της θέσης του, θα πρέπει και το αποτέλεσμα να μην παίζει μπουνιές μαζί τους. Δηλαδή δεν γίνεται, ενώ δεν ξέρεις το υλικό σου, να μην περιορίζεσαι σε δοκιμασμένες συνταγές με ελεγχόμενο ρίσκο.

Και εν πάση περιπτώσει, να αντιληφθεί ότι πήρε στα χέρια του μία έτοιμη ομάδα, που έπρεπε να αντιμετωπίσει την αποχώρηση των δύο κολόνων της (Καραγκούνης, Κατσουράνης) και να βάλει μία-δύο προσωπικές πινελιές και όχι την εντολή “άλλαξέ τα όλα” και μάλιστα στη διάρκεια μιας προκριματικής φάσης...