Γιατί θα πρέπει να είναι άσπρο ή μαύρο;

Μία πρόσφατη μελέτη που δημοσίευσε ο αμερικανικός ιατρικός σύλλογος ανέφερε συγκεκριμένα την ανυπομονησία ως παράγοντα κινδύνου για υπέρταση, ακόμη και για νεαρούς ενήλικες. Ας μην χαλιόμαστε λοιπόν. Βέβαια η ανυπομονησία είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό, αφού εξαρτάται από τα όρια του καθενός, αλλά και τις εκάστοτε συντεταγμένες του "λαϊκού αισθήματος".

Δεν θα συμφωνήσουμε όμως ότι η ανυπομονησία είναι το μείζον πρόβλημα αυτή τη στιγμή στη σχέση του Παναθηναϊκού με τον μέσο φίλο του. Αντίθετα, καλό είναι να παραδεχθούμε ότι τέσσερα ευρωπαϊκά παιχνίδια και έξι ελληνικού πρωταθλήματος είναι ένα ικανό δείγμα για να βγουν κάποια πρώτα συμπεράσματα και δεν συνιστά κρούσμα ανυπομονησίας η παραδοχή ότι ο Παναθηναϊκός απέχει από αυτό που μπορεί να πετύχει το ρόστερ του, αλλά και το ελκυστικό ποδόσφαιρο που υποσχέθηκαν τα μέλη του στην αφετηρία της αγωνιστικής περιόδου.

To μεσοδιάστημα του γκρι

Το πρόβλημα εντοπίζεται στη διάρκεια αυτής της διαδρομής και την αξιολόγησή της. Με αφορμή και την απάντηση του αναγνώστη Μιχάλη Περβολαράκη μετά το δευτεριάτικο σχόλιο, που προφανώς το εξέλαβε ως αποθεωτικό (!) για την ομάδα του Γιάννη Αναστασίου, αξίζει τον κόπο να αναρωτηθούμε γιατί θα πρέπει να είναι μαύρο ή άσπρο και δεν ενδιαφερόμαστε να καταγράψουμε απλά το γκρι στο μεσοδιάστημα.

Ο Παναθηναϊκός δεν έθελξε με την απόδοσή του. Έπαιξε ποδόσφαιρο κατοχής και υπομονής (αυτό έλειπε να μην), αλλά δεν ήταν σαρωτικός. Επέβαλλε το δικό του παιχνίδι και παρ' ότι δεν κατέκλυσε την αντίπαλη περιοχή με φάσεις, ήταν ξεκάθαρη η εικόνα ότι μόνο ως αυτόχειρας θα έβγαινε από τον αγωνιστικό χώρο χωρίς τους τρεις βαθμούς της νίκης (όχι πώς δεν υπήρξε τέτοιος), εφ' όσον ευτύχησε να προηγηθεί σχετικά νωρίς. Εκτός κι αν κάποιος θεωρεί ότι τα τρία κόρνερ και τα δύο φάουλ πέριξ της πράσινης περιοχής στο τελευταίο δεκάλεπτο της αναμέτρησης συνιστούν συνθήκες πολιορκίας και ότι το τελικό αποτέλεσμα αδικεί τις επιθετικές προσπάθειες των ποδοσφαιριστών του ΠΑΣ Γιάννινα.

Αυτό που σημειώσαμε μετά το παιχνίδι του "Απόστολος Νικολαΐδης" ήταν ότι ο Παναθηναϊκός πλησιάζοντας τις γραμμές του, αλλά και τα πρόσωπα στο χορτάρι, μπόρεσε να αποφύγει τα υπερβολικά πολλά αβίαστα λάθη στις μεταβιβάσεις. Όσοι παρακολουθούν τα παιχνίδια του το διαπίστωσαν δια... γυμνού οφθαλμού. Όσοι δεν το κάνουν, ας επισκεφτούν τη σελίδα στατιστικής ανάλυσης του Κώστα Γαλάνη και θα διαπιστώσουν ότι στο συγκεκριμένο παιχνίδι οι πράσινοι υπέπεσαν σε 41 λάθη, έναντι 60 στην Ξάνθη, 55 με τον Πλατανιά, 50 στη Νέα Σμύρνη, λιγότερα και από τα 47 και 45 των πολύ ευκολότερων νικών επί Καλλονής και Λεβαδειακού αντίστοιχα.

Επίσης οι πιστοί θεατές ασφαλώς και αντιλήφθηκαν ότι ο Παναθηναϊκός δεν έγερνε μονόπατα αριστερά, με τον Νάνο να προωθείται και να γεμίζει στην αντίπαλη περιοχή, αλλά είχε προσπάθειες και από τα δεξιά και όχι μόνο από τον Ζέκα που συνηθίζει να βγαίνει στο δεξί άκρο στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Προς επίρρωση αυτής της εικόνας, τα στατιστικά λένε ότι οι πράσινοι είχαν πέντε πλαγιοκοπήσεις από δεξιά και επτά από αριστερά, με τη διαφορά να δημιουργείται στα τελευταία λεπτά με την είσοδο του Πράνιτς.

Επίσης διαπίστωσαν ότι αυτό οφείλεται και στον Νίκο Μαρινάκη, που μπορεί να απέχει ακόμη από το δεξί μπακ που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός (και σ' αυτό δεν ευθύνεται ο Μαρινάκης), αλλά ήταν σαφώς πιο σίγουρος και με αυτοπεποίθηση σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο εκ των 5 προηγουμένων εμφανίσεών του. Με 9 επιτυχημένες μεταβιβάσεις και 3 λάθη, έναντι 9-7 του Νάνο, με 2 κερδισμένα φάουλ (όσα δηλαδή και οι Αμπέντ, Ατζαγκούν σε σαφώς πιο επιτελικούς ρόλους) έναντι μηδενός του Νάνο και έχοντας απέναντί του τον ικανότερο στο “1 ον 1” παίκτη τον φιλοξενουμένων τον Ίλιτς.

Προβληματισμός για τη γραμμή πυρός

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε 14 φάουλ, τα περισσότερα από κάθε άλλο παιχνίδι του φέτος, πέντε περισσότερα από όσα στην Ξάνθη και στη Νέα Σμύρνη μαζί! Και βέβαια δεν είχε απέναντί του τον Λεβαδειακό ή την Καλλονή, με τους οποίους είχε εκ του αποτελέσματος ξεκούραστο έργο (3-0 και 4-0 αντίστοιχα), αλλά τον ΠΑΣ Γιάννινα και μάλιστα υποψιασμένο μετά το 5-1 του "Γ. Καραϊσκάκης", προσαρμοσμένο πάνω στο παιχνίδι του και με αμυντικότερο από ποτέ προσανατολισμό στο χορτάρι.

Ιδιαίτερα αυτό το "3 κεντρικοί αμυντικοί" που πρωτολάνσαρε η Μπριζ στο "Απόστολος Νικολαΐδης" και έκτοτε γνωρίζει σουξέ παραπλήσιο του "φορτώνω τον άξονα, για να τους οδηγήσω στα άκρα, δηλαδή στον Νάνο", δείχνει ως έναν βαθμό και το ότι οι αντίπαλοι προπονητές προβληματίζονται πάνω στη γραμμή πυρός του Παναθηναϊκού. Από την άλλη πάλι, το ότι οι αντιδράσεις τους δεν ποικίλουν, φανερώνει και τον βαθμό δυσκολίας (μάλλον χαμηλό) που οι ίδιοι αποδίδουν στο εγχείρημα να μπλοκάρουν το δημιουργικό του κομμάτι.

Επί του πρακτέου, η ομάδα του "τριφυλλιού" βίωσε έντονα το μαύρο, εμφανώς απέχει ακόμη από το άσπρο και οδηγείται σε "φάση γκρι" σε μία τετράδα αγώνων που λίγο ως πολύ θα αξιολογήσουν τη δυνατότητά της να πρωταγωνιστήσει φέτος. Στο ερώτημα εάν θα έπρεπε να έχει ήδη προσεγγίσει το άσπρο, είναι προφανής η καταφατική απάντηση, αλλά ας μην παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι αυτά τα παιχνίδια είναι που μπορούν να την εξωθήσουν εκεί.

Να γίνουν δηλαδή μια δεύτερη αφετηρία μέσα στη σεζόν. Διαφορετικά θα μείνουν αβελτηρία και θα ανοίξουν έναν δεύτερο και πιο θορυβώδη κύκλο αμφισβήτησης, που όλοι απεύχονται και θέλουν πάση θυσία να αποφύγουν στο "Γέωργιος Καλαφάτης".

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Ο Ολυμπιακός τον "προκαλεί" να περάσει από την Τούμπα