Τι λέτε για μια πολυμετοχικότητα;

Ο Δημήτρης Κριτής γράφει για το ενδεχόμενο νέου εγχειρήματος πολυμετοχικότητας με τα παθήματα της προηγούμενης προσπάθειας, να αποτελούν πλέον οδηγό αποφυγής παρόμοιων λαθών.

26 ΝΟΕ 2015

Ακούγοντας με προσοχή χθες τους χειμαρρώδεις Μίμη Δομάζο και Γιάννη Καλλιτζάκη στη διάρκεια της WEB TV εκπομπής του Contra.gr για τις τελευταίες εξελίξεις και την επόμενη ημέρα στον Παναθηναϊκό, δεν ξέρω γιατί, αλλά μέσα σε όλα όσα κατέθεσαν με ψυχή, κόλλησα σ' ένα σημείο.

Εκείνο που αμφότεροι μίλησαν με σεβασμό στην προσπάθεια του Γιάννη Αλαφούζου (με τον οποίο μπορεί να μην έχουν την καλύτερη σχέση) να κρατήσει στη ζωή τον Παναθηναϊκό, την εποχή που άπαντες τον εγκατέλειψαν. Δίπλα στην αναγνώριση όμως υπήρχε κι ένας αστερίσκος, για την ημερομηνία λήξης αυτής της προσπάθειας, δείχνοντας με τον τρόπο τους ότι η "εποχή διαχείρισης της κρίσης" δεν μπορεί να διαρκέσει εσαεί.

Δεν μπορώ να ξέρω αν σώθηκε ο Παναθηναϊκός και για να είμαι ειλικρινής δεν το πιστεύω ότι είμαστε τόσο κοντά στον τερματισμό του δρόμου της εξυγίανσης. Πριν από ένα μήνα τα μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματος κλήθηκαν να υπογράψουν νέους διακανονισμούς, με περισσότερες δόσεις, για να διευκολύνουν την ΠΑΕ να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις της, ενώ και για αρκετές από τις οφειλές σε παλαιότερους ποδοσφαιριστές του συλλόγου υπογράφηκε "διακανονισμός του διακανονισμού".

Την ίδια ώρα είναι σε εξέλιξη διαδικασία αύξησης μετοχικού κεφαλαίου, ώστε να εισρεύσουν στα ταμεία της ΠΑΕ χρήματα που θα της επιτρέψουν να ολοκληρώσει τη χρονιά (και να μετοχοποιηθούν όσα ήδη έχουν μπει και χρησιμοποιηθεί από τον περασμένο Μάιο μέχρι σήμερα). Το "χαστούκι" από τη Μπριζ, αλλά κυρίως εκείνο από την Καμπάλα, "πόνεσε" πολύ και τραυμάτισε σε σημαντικό βαθμό το οικονομικό πλάνο, ενώ τα χρέη χωρίς να υπάρχει σαφής εικόνα, έχω την εντύπωση ότι έχουν μεν υποχωρήσει, ωστόσο παραμένουν σε σεβαστά ύψη περί των 15+ εκατομμυρίων ευρώ.

Το ταβάνι της προσπάθειας

Ο λόγος των δύο ανδρών, που κινήθηκε πάνω σε μία κοινή συνισταμένη όσων πιστεύει και υποστηρίζει η πλειονότητα των "πράσινων" φιλάθλων, μου θύμισε αρκετά την αντιμετώπιση της τελευταίας χρονιάς απέναντι στον Γιάννη Αναστασίου. Την αίσθηση ότι η προσφορά άγγιξε το ταβάνι της και απαιτείται "νέο αίμα" για να μπορέσουν να γίνουν βήματα παραπάνω. Δηλαδή ένα "Γιάννη, σ' ευχαριστούμε για όσα πρόσφερες σε πολύ δύσκολες εποχές και καλή επιτυχία στη συνέχεια".

Σε μία εποχή που ο Ολυμπιακός έχει ανοίξει (με μεγάλη καθυστέρηση είναι η αλήθεια) την ψαλίδα από τους υπόλοιπους, απολαμβάνοντας τον πακτωλό των ευρωπαϊκών εσόδων από το Τσάμπιονς Λιγκ και οι ΠΑΟΚ και ΑΕΚ απαλλαγμένοι από τα βάρη παλαιότερων οφειλών (με διαφορετικό τρόπο πάντως), έχουν πλέον τη δυνατότητα να επενδύσουν στην ποιοτική ενίσχυση του ρόστερ, ο Παναθηναϊκός παλεύει ακόμη να... διακανονίσει το μέλλον του.

Και στοιχηματίζω ότι δεν θα βρούμε πολλούς φίλους του, που να πιστεύουν ότι ακόμη κι αν τα χρέη μηδενιστούν, η παρούσα διοίκηση έχει τη δυνατότητα ή και τη διάθεση να επενδύει για 2-3 χρόνια ποσά της τάξης των 10-15 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως για την αναβάθμιση του ποδοσφαιρικού τμήματος. Δεν το υποσχέθηκε ποτέ κάτι τέτοιο, για να είμαστε ξεκάθαροι και ειλικρινείς.

Ωστόσο την εποχή που έγιναν οι "προγραμματικές δηλώσεις" του Γιάννη Αλαφούζου και της "Παναθηναϊκής Συμμαχίας", οι προτεραιότητες ήταν όντως διαφορετικές. Τρία χρόνια αργότερα όμως, μπορούν να παραμένουν οι ίδιες; Και πολύ περισσότερο, τι νόημα έχει η επιμονή στο εγχείρημα της "λαϊκής βάσης" που δεν απέδωσε ούτε κατ' ελάχιστον τα αναμενόμενα;

Αλλαγή μοντέλου

Εδώ δεν θα συμφωνήσω με την εκτίμηση ότι το μοντέλο θα απέδιδε διαφορετικά μ' ένα πρόσωπο ευρείας αποδοχής που θα ανανέωνε το όραμα στις τάξεις της παναθηναϊκής οικογένειας και ότι το πρόβλημα είναι ο Αλαφούζος, τον οποίο πολλοί δεν περιβάλλουν με εμπιστοσύνη. Η μηδενική δυναμική μετά την άκρως επιτυχημένη πρώτη χρονιά Αναστασίου, με τα μέλη να μειώνονται και τις χρηματικές εισροές να παραμένουν στα ίδια επίπεδα στο ξεκίνημα της δεύτερης χρονιάς (που μάλιστα θα υπήρχε και Ευρώπη, μετά το διάλειμμα μιας χρονιάς), νομίζω το αποδεικνύει.

Θες γιατί ο Έλληνας φίλαθλος δεν είναι ζυμωμένος με την συμμετοχική δράση, αλλά παραμένει υστερόβουλα προσκολλημένος στο μοντέλο του λεφτά επενδυτή, θες γιατί οι οικονομικές συνθήκες είναι τραγικές και διαρκώς επιδεινούμενες, το πράγμα δεν περπατάει.

Μαθήματα, παθήματα

Κι όσο δεν εμφανίζεται στον ορίζοντα ο λεφτάς επενδυτής που θα αναλάβει ολόκληρο το κόστος της παλινόρθωσης, η άμμος στην κλεψύδρα στερεύει, τα περιθώρια στενεύουν, ο κλοιός σφίγγει. Και ειλικρινά δεν βλέπω άλλον δρόμο από τη συνεργασία 3-4 ή και περισσότερων επώνυμων Παναθηναϊκών, ώστε να αρθεί το αδιέξοδο.

Άλλωστε τα παθήματα της προηγούμενης προσπάθειας, μπορούν να αποτελέσουν πλέον οδηγό αποφυγής παρόμοιων λαθών. Ένας διαφορετικός προγραμματισμός, προσαρμοσμένος με τα "θέλω" και τα "μπορώ" των συμμετεχόντων, αλλά κυρίως η συντονισμένη δράση και ισχύς τους, είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να επιστρέψει ο Παναθηναϊκός εκεί που ανήκει και έχει συνηθίσει τον κόσμο του.

Εσχάτως προσπαθούν να με πείσουν, ότι η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης της "εγκληματικής οργάνωσης" θα αλλάξει το τοπίο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ιδιαίτερα στις τάξεις της παρούσας διοίκησης περισσεύει η αισιοδοξία (έως και βεβαιότητα), ότι αυτή τη φορά η Ελληνική Δικαιοσύνη θα αποδώσει ευθύνες και κατά συνέπεια θα αναμορφωθεί το σκηνικό.

Ε, και; Η Δικαιοσύνη θα κάνει αυτό που πρέπει να κάνει. Θα αποδώσει δικαιοσύνη. Ποιός όμως και πώς θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του σύγχρονου Παναθηναϊκού να επιστρέψει στα επίπεδα του Panathinaikos;