Έγινε Σούλης Παπαδόπουλος

Ο Σταύρος Καραΐνδρος ξεσπάει για το Ιωνικός - Προοδευτική που παρακολούθησε στο "Βιθέντε Καλδερόν", κάνει τις απαραίτητες συγκρίσεις του Ζοζέ Μουρίνιο με τον Σούλη Παπαδόπουλο, αναφέρεται στη Μόνικα Μπελούτσι και διερωτάται γιατί ο κορυφαίος Special One πρέπει να καταφεύγει σε τέτοιου είδους προσεγγίσεις αγώνων. Ατλέτικο Μαδρίτης - Τσέλσι 0-0 (VIDEO).

23 ΑΠΡ 2014

Ευτυχώς που για αυτά τα ματς υπάρχει ο Καίσαρης και ο Μπράτσος. Ευτυχώς. Μπορούν να σου γράψουν 1.000 λέξεις και να σου αναλύσουν τον τρόπο παιχνιδιού του Μουρίνιο, την αντιμετώπιση των αγώνων απέναντι σε proactive και reactive ομάδες και γιατί ο Χατζηπαναγής προτιμά το Becel Pro Active. Για εμάς τους υπόλοιπους, το βράδυ της Τρίτης συγκρίνεται μόνο με μία πεντάωρη σκοπιά, όταν το στρατόπεδο πήγε για βολή και σε άφησε πίσω, ή με το Βραδυποριακός - Ταλαιπωριακός.

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η ανάλυση της μνήμης του χρυσόψαρου ή μία συζήτηση για την αναπαραγωγή της ντομάτας παρά το ματς του "Βιθέντε Καλδερόν". Είναι σαν να περιμένεις να δεις το "Hangover" και η σύζυγος έκλεισε εισιτήρια για όπερα. Είναι σαν να περιμένεις ραντεβού με τη Μόνικα Μπελούτσι και σου προκύπτει η Γεωργία Βασιλειάδου. Είναι σαν να περιμένεις να δεις Ατλέτικο Μαδρίτης - Τσέλσι και σου προκύπτει Ιωνικός - Προοδευτική, στις καλές μέρες του Σούλη Παπαδόπουλου.

Μπορώ να αναφέρω κι άλλα πολλά παραδείγματα από αυτά που γράφτηκαν κατά δεκάδες στη διάρκεια του αγώνα της Τρίτης. Μπορώ να μνημονεύσω ακόμα και αγώνα της Super League, για να τονίσω πόσο βαρετό ήταν το ματς της Μαδρίτης. Το θέμα, όμως, δεν είναι αυτό. Ακόμα κι έτσι, αν θες βρίσκεις 10 πράγματα να γράψεις και να αναλύσεις. Το είπα και πριν: γι' αυτά είναι ο Καίσαρης και ο Μπράτσος.

Υποχρέωση να παίξει μπάλα

Για τα υπόλοιπα, είμαι εγώ. Που θέλω να παρακολουθήσω μία ενδιαφέρουσα αναμέτρηση ξέροντας -δυστυχώς- στο βάθος του μυαλού πως στη μία άκρη του πάγκου κάθεται ένας προπονητής που, αν θέλει να καταστρέψει το ποδόσφαιρο του άλλου, ξέρει να το κάνει άκρως επιτυχημένα. Και αυτός είναι ο Μουρίνιο της Τσέλσι (τώρα), ο Μουρίνιο της Ρεάλ πρόσφατα και ο Μουρίνιο της Ιντερ παλαιότερα.

"Ποια ομάδα είχε την υποχρέωση, βάσει οικονομικών δυνατοτήτων, να παίξει μπάλα;" ήταν το ερώτημα που διατύπωνε ανά (εκνευριστικά) τακτά χρονικά διαστήματα ο Θέμης Καίσαρης κατά τη διάρκεια του αγώνα. "Η Τσέλσι!", απαντούσε μόνος του εμφανώς οργισμένος γι' αυτό που παρακολουθούσε. Εννοείται πως είχε δίκιο, εννοείται πως δεν με απασχολεί καθόλου. Κάθεσαι απέναντι από την τηλεόραση περιμένοντας να δεις μπάλα. Αν αυτή τη δεις από την Ατλέτικο ή από την Τσέλσι, μικρή σημασία έχει. Το θέμα είναι να δεις μπάλα και μπάλα δεν είδαμε.

Φωτογραφία του Σούλη στη μούρη

Με συγχωρείτε, αλλά σκάκι δεν θα πάρω. Το ποδόσφαιρο μ' αρέσει. Αν ήθελα να δω παρτίδα σκάκι, θα καθόμουν να βλέπω τα άπειρα video στο youtube. Ξέρω ότι υπάρχουν αυτοί που θα καταδικάσουν το ποδόσφαιρο του Μουρίνιο και θα κάνουν λόγο για το περίφημο... πούλμαν, όπως ξέρω ότι υπάρχουν κι αυτοί που θα το αποθεώσουν κάνοντας λόγο για το "σκάκι του Πορτογάλου" κι άλλες ωραίες αρλούμπες που θα κρατούν στην προπονητική επιφάνεια τον Μουρίνιο.

Προσωπικά, τον πάω με τρέλα. Τον γουστάρω, τον θεωρώ κορυφαίο. Ταυτόχρονα θέλω να βρεθώ απέναντί του και να του τρίψω στη μούρη μια φωτογραφία του Σούλη Παπαδόπουλου. Δεν γίνεται από αυτόν τον προπονητή να βλέπεις αυτό το ποδόσφαιρο, όταν ξέρεις πολύ καλά ότι στη ρεβάνς του Λονδίνου θα δεις ακριβώς το αντίθετο. Θα δεις μια Τσέλσι που θα βάλει την μπάλα κάτω, θα παίξει ορθολογικά και ελκυστικά και -πιθανότατα- θα πάρει την πρόκριση.

Μαγκιά δεν είναι να στήνεις πούλμαν με μία πανάκριβη ομάδα. Μαγκιά είναι να παίζεις ποδόσφαιρο. Όσο απλό ακούγεται, τόσο δύσκολο είναι. Δεν θέλουμε αυτόν τον Μουρίνιο της... Super League γιατί ξέρουμε ότι υπάρχει και καλύτερος. Ή μήπως τελικά όλα αυτά είναι μύθος και ποτέ δεν είδαμε θέαμα από ομάδα του Πορτογάλου; Τροφή για σκέψη...