Η επαρχία και οι χαιρετούρες στα επίσημα
Ο Κώστας Κεφαλογιάννης γράφει για την ήττα του ΠΑΟΚ στα Πηγάδια, την αξιοπρεπέστατη επαρχία και το καλύτερο πρωτάθλημα των τελευταίων ετών.
Το παιχνίδι στην Ξάνθη είχε κάτι από την ομορφιά του αγγλικού ποδοσφαίρου. Ποιοτικά βεβαίως, επρόκειτο για κλωτσοπατινάδα ολκής, κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο. Σε ένταση, δύναμη, πάθος, νοοτροπία εντούτοις μου θύμισε αυτές τις ωραίες, αντρικές μάχες που μονάχα στο Νησί βλέπεις.
Στην Αγγλία οι ομάδες που αντιμετωπίζουν τους μεγάλους του πρωταθλήματος, σκυλιάζουν, τα δίνουν όλα στο χορτάρι και στο φινάλε, αν πάρουν αποτέλεσμα, γιορτάζουν λες και κατέκτησαν το Τσάμπιονς Λιγκ, ακόμα κι αν επί της ουσίας η νίκη τους δεν έκρινε τίποτα. Διότι έτσι αντιλαμβάνονται το άθλημα εκεί. Ως μια υπόθεση περηφάνιας.
Οι ποδοσφαιριστές της Ξάνθης είχαν έτσι κι αλλιώς υψηλό κίνητρο παίζοντας απέναντι στον πρωτοπόρο. Το κίνητρο αυξήθηκε υποθέτω από το βράδυ του Σαββάτου όταν όλοι έλεγαν και έγραφαν ότι η γκέλα του Ολυμπιακού φέρνει τον ΠΑΟΚ στον +7. Ξεχνώντας ότι ο Δικέφαλος για να φτάσει στο +7 έπρεπε να περάσει από μια έδρα όπου μέχρι στιγμής οι γηπεδούχοι παραμένουν αήττητοι. Επρόκειτο για μια ανεπίτρεπτη υποτίμηση και η Ξάνθη φρόντισε να μας το υπενθυμίσει. Το έγραφα και μετά το ματς του Ολυμπιακού με τον Παναιτωλικό. Τείνουμε να το ξεχάσουμε μέσα στη διαστρέβλωση που ζούμε τα τελευταία χρόνια ωστόσο το κανονικό ποδόσφαιρο είναι αυτό: Σκληρά μαρκαρίσματα,τσαμπουκάδες, εχθρική ατμόσφαιρα, ένας "ποδοσφαιρικός" πόλεμος, απολύτως θεμιτός και ευπρόσδεκτος, εφόσον μένει στα πλαίσια του αγωνιστικού χώρου και δεν επεκτείνεται στην κερκίδα.
Προσωπικά θα μου άρεσει όλα τα ματς στην επαρχία να γίνονται σε συνθήκες αντίστοιχες του Ξάνθη - ΠΑΟΚ: Μέσα σε συγκρατημένο φανατισμό που υποχρεώνει το φαβορί να φτύσει αίμα για να περάσει. Και όχι με φιέστες και αγκαλίτσες που καταλήγουν σε υγιεινούς περιπάτους.
Υποθέτω πολλοί ΠΑΟΚτσήδες ξενέρωσαν με την αγωνιστική συμπεριφορά της Ξάνθης. Διαβάζω ήδη τα γνωστά: "Με εμάς τα έδωσαν όλα, με τους άλλους θα καθίσουν κοτούλες". Το πρόβλημα σε αυτή την πρόταση δεν είναι το ότι τα έδωσαν όλα κόντρα στον ΠΑΟΚ. Πάρα πολύ καλά έκαναν. Το πρόβλημα είναι στο δεύτερο σκέλος, το οποίο πάντως προς το παρόν τουλάχιστον, φέτος δεν ισχύει. Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι αναμετρήσεις παίζονται στο γήπεδο, όχι στις χαιρετούρες στα επίσημα.
Πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα ο ΠΑΟΚ να κερδίζει στο "Καραϊσκάκης" και μετά να τρώει μια ξεγυρισμένη τεσσάρα στην Ξάνθη. Ή ο Ολυμπιακός να παραχωρεί ισοπαλία στον ΠΑΣ Γιάννενα μέσα στο Φάληρο. Η γοητεία του απρόβλεπτου που την είχαμε ξεχάσει.
Καθαρά αγωνιστικά το 4-2 έχει πολλές εξηγήσεις. Η πλέον προφανής είναι και εκείνη που άπαντες έχουμε επισημάνει εδώ και καιρό: Το μικρό ρόστερ που αναγκάζει τον Αναστασιάδη να κάνει αλχημείες. Ο Τζιόλης στόπερ στον Πειραιά, όταν η ομάδα του έπαιζε πολλά μέτρα πιο πίσω, ήταν εξαιρετικός. Ο Τζιόλης στόπερ στα Πηγάδια, όταν η ομάδα του πίεζε ψηλά, εκτέθηκε ανεπανόρθωτα και αποτέλεσε μάλλον τον χειρότερο παίκτη του γηπέδου. Αλλά με Κατσικά, Σκόνδρα, Τζαβέλλα εκτός, ο προπονητής του ΠΑΟΚ δεν είχε και άλλη επιλογή.
Κάμποσοι ακόμα ποδοσφαιριστές υστέρησαν. Λογικό. Μετά από ένα διπλό, όπως εκείνο κόντρα στον Ολυμπιακό, η λογική λέει ότι χρειάζονται αλλαγές στην ενδεκάδα. Διότι οι παίκτες, εκτός από κουρασμένοι, έχουν και το ψυχολογικό άδειασμα της ικανοποίησης. Νικήσαμε στο "Καραϊσκάκης", ποια Ξάνθη τώρα;
Η Ξάνθη του Παντελή Καπετάνου που έμοιαζε Ιμπραϊμοβιτς, η Ξάνθη του Κλέιτον που άφησε όλη την άμυνα του ΠΑΟΚ καρφωμένη στο χορτάρι στο 3-1, η Ξάνθη που τελικά έδωσε στον Δικέφαλο μια δυνατή "ποδοσφαιρική" σφαλιάρα. Να ποια Ξάνθη.
Το +7 έγινε +4 για να θεσει τελικά το ερώτημα: Ποιος έχασε την ευκαιρία, ο ΠΑΟΚ να αποσπαστεί κι άλλο ή ο Ολυμπιακός να μειώσει;
Νομίζω δεν έχει και μεγάλη σημασία. Σημασία έχει ότι από πλευράς ενδιαφέροντος παρακολουθούμε το καλύτερο πρωτάθλημα των τελευταίων ετών. Και όσο η επαρχία στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να πάμε έτσι μέχρι τέλους. Αν όμως, μόλις αρχίσουν τα μεγάλα ζόρια, αρχίσουν και οι βόλτες στην εξοχή, τότε ίσως στο φινάλε να δούμε μια από τα ίδια...
