Στρουθοκάμηλος - league

Στο μελλοντικό μουσείο του ελληνικού ποδοσφαίρου (σουρεαλιστικό και - είμαι βέβαιος - διεστραμμένα διασκεδαστικό), το περιβόητο έγγραφο της Σούπερ Λίγκας, με το οποίο ζήτησε από ομάδες και ΜΜΕ να μην κράζουν τους διαιτητές, διεκδικεί περίοπτη θέση. Κατά πάσα πιθανότητα στο τμήμα με το γενικό τίτλο: "Μεγάλες ιδέες: Η ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος με δελτία τύπου, έγγραφα και ανακοινώσεις". Ο Πανόπουλος θα έχει το δικό του όροφο, εννοείται...

Το πρόβλημα εντούτοις με τη συγκεκριμένη, κατά τη γνώμη μου, ανοησία δεν είναι μονάχα η προφανής και άκομψη προσπάθεια φίμωσης. Ούτε η λογική στρουθοκάμηλου που κρύβεται από πίσω: Κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο κι έτσι ο Σπάθας παύει να υπάρχει.

Το πρόβλημα, τουλάχιστον για εμένα, είναι ότι με έβαλε για λίγο στη διαδικασία να σκεφτώ: "Ρε συ, λες να έχουν δίκιο"; Σε τέτοιο χάλι έχει φτάσει, εκτός όλων των άλλων και η δημοσιογραφία.

Θέλω να πω, ότι εντάξει, προφανώς η δουλειά των δημοσιογράφων είναι να γράφουν όσα βλέπουν. Κι εφόσον δουν έναν κακό, ύποπτα κακό διαιτητή, οφείλουν να το επισημάνουν. Μόνο που αυτό, ως πρακτική, τείνει να εξελιχθεί σε θλιβερή μειονότητα. Η πλειονότητα των σημερινών γραφιάδων κινείται ελαφρώς διαφορετικά. Ασχολείται με τους διαιτητές, πάντα από την οπτική γωνία της ομάδας που υποστηρίζει ή της οποίας καλύπτει το ρεπορτάζ ή απλώς του αφεντικού που την ταΐζει. Κοινώς, διαστρεβλώνει την πραγματικότητα συστηματικά και τη σερβίρει σε ένα κοινό εξαιρετικά πρόθυμο να την ακούσει ακριβώς έτσι: Παραποιημένη και εύηχη στα οπαδικά αυτιά. Είχα γράψει σχετικά λίγο παλιότερα σε ένα άρθρο με τίτλο "Η δημοσιογραφία που σας αξίζει".

Το κεφάλι στην... άμμο!

Άρα λοιπόν, μήπως η απαίτηση της Σούπερ Λίγκας για σιγή ασυρμάτου, αν καταφέρει να βάλει φρένο στους οπαδογράφους, τα οπαδικά ΜΜΕ και σε όλο αυτόν τον δηλητηριώδη συρφετό, αξίζει να συζητηθεί σοβαρά?

Θα ήμουν διατεθειμένος να το δεχτώ, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο σημαίνει, όπως επεσήμανε ο Σταύρος Καραϊνδρος, ότι θα φιμώνονταν και οι δημοσιογράφοι που προσπαθούν ακόμα να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.

Αλλά μετά συνήλθα. Βλέπετε, η πρόταση δεν προέρχεται από κάποιον αξιόπιστο φορέα που ενδιαφέρεται ειλικρινά για το καλό του πρωταθλήματος. Η πρόταση προέρχεται από τη Σούπερ Λίγκα. Που αποδεδειγμένα ενδιαφέρεται για την φαινομενική τιμιότητα της περισσότερο από την ουσιαστική. Και που αποδεδειγμένα επίσης αντιλαμβάνεται ως "καλό του πρωταθλήματος", το καλό του ενός. Του εκάστοτε ισχυρού.

Προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση κινείται και το έγγραφο της... οργής. Δεν αποσκοπεί στην βελτίωση του προϊόντος. Θέλει απλώς να μας μετατρέψει όλους σε στρουθοκαμήλους. Να μας πείσει να βάλουμε το κεφάλι στο άμμο, την ώρα που από πάνω μας η μπόχα και η δυσωδία φτάνουν στα όρια της ασφυξίας.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως η Σούπερ Λίγκα θέλει να μας σώσει. Ευχαριστούμε πολύ, μα δεν θα πάρουμε.