Το λάθος δεν διορθώνεται με λάθος

Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για το λάθος με την επιλογή Ρανιέρι και το ενδεχόμενο να δοθούν τα "κλειδιά" της Εθνικής στον Τραπατόνι.

15 ΝΟΕ 2014

Τούτη την προχωρημένη ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο (μετά τις 3 τη νύχτα) δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν τελικά ο Τζιοβάνι Τραπατόνι προσληφθεί από την ΕΠΟ για να αντικαταστήσει τον Κλαούντιο Ρανιέρι.

Παράνοια πραγματική

Αν πάντως συμβεί, θα μιλάμε δικαίως για το μεγαλύτερο αυτογκόλ όλων των εποχών αφού το λάθος, όπως ο Γιώργος Σαρρής παραδέχθηκε, θα διορθωθεί με ένα ακόμη μεγαλύτερο λάθος, μία παράνοια πραγματική. Να προπονήσει την Εθνική ομάδα, ο 75χρονος Τραπατόνι που στην τεράστια, ομολογουμένως, καριέρα του, τα έχει κάνει όλα και έχει γευτεί το νέκταρ της επιτυχίας ουκ ολίγες φορές που μάλλον έχει πάθει... οverdose.

Να κάνει, άρα, στην Ελλάδα τι; Να αναδομήσει την Εθνική πως και με ποιο κίνητρο; Να διαχειριστεί αυτή τη μεγάλη κρίση με ποια γνώση; Για το Θεό, δηλαδή, θα πρέπει να χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο αν επιμείνουμε στο πρόσωπο αυτό.

Και ένα παιδί δημοτικού θα μπορούσε να αντιληφθεί ότι στο σημείο που έφτασε η Εθνική μόλις πέντε μήνες μετά από την επιτυχημένη πορεία της στο Μουντιάλ, αυτό που χρειάζεται είναι ένας άνθρωπος που αφενός θα έχει απόλυτη γνώση του έμψυχου δυναμικού και αφετέρου όρεξη για δουλειά και τομές.

Θέλει άλλο πράγμα η Εθνική

Δεν επιθυμούμε να αμφισβητήσουμε το... φιλεργατικό πνεύμα του Τραπατόνι, απλώς ισχυριζόμαστε ότι είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο 75 ετών να αφιερώσει όλο του είναι σ' ένα προπονητικό πρότζεκτ για να δώσει το δικό του σημάδι. Η Εθνική όμως αυτό θέλει τώρα. Εναν επαγγελματία που θα της αφιερωθεί και θα σκύψει με κατανόηση και φροντίδα πάνω από τα προβλήματά της και τις βαθιές πληγές της, πάντα σε συνεργασία με τον Γιώργο Καραγκούνη.

Αρα, λοιπόν, η κατάλληλη επιλογή αυτή τη στιγμή θα ήταν είτε ένας Ελληνας προπονητής είτε ένας ξένος με μεγάλη και βαθιά γνώση της ελληνικής πραγματικότητας ο οποίος θα έχει ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ άποψη για τους ποδοσφαιριστές και τις δυνατότητές τους. Και επειδή Ελληνας κόουτς που μπορεί να ενώσει σ' αυτό το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που υπάρχει στο ποδόσφαιρό μας δεν υπάρχει, η επιλογή του ξένου με γνώση της ελληνικής ιδιαιτερότητας ίσως να είναι και μονόδρομος. Ακόμη και ο Τιμούρ Κετσπάγια, που μιλά καλά τα ελληνικά και ξέρει από πρώτο χέρι τι είδους ποδόσφαιρο παίζεται στον τόπο μας, θα φάνταζε ιδανικός. Μία σκέψη είναι βέβαια και τίποτα άλλο.

Υπάρχει και επόμενη μέρα

Για το κάζο της Παρασκευής τώρα, θα ήταν καλό να μην επεκταθούμε άλλο. Η ομάδα διασύρθηκε, θα έλεγε κανείς ότι αυτομαστιγώθηκε μπροστά στον κόσμο, και έκανε ότι μπορούσε για να προκαλέσει ένα κύμα αγανάκτησης. Τα κατάφερε μια χαρά σ' αυτό το κομμάτι, η εμφάνιση ήταν πράγματι εξοργιστική. Αλλά έως εδώ με το αυτομαστίγωμα. Φταίνε όλοι, σαφώς, αλλά ουδείς θα πρέπει να ξεχνάει ότι πάντα στη ζωή υπάρχει και η επόμενη μέρα. Δεν ξέρουμε αν το παρατηρήσατε, αλλά η Εθνική δεν έχει αποκλειστεί ακόμη.

ΥΓ. Διακρίναμε από την Παρασκευή το βράδυ μία ελαφρά ειρωνεία για τον αντίπαλο. Ψαράδες, οικοδόμοι, ερασιτέχνες και τα συναφή. Ε, λοιπόν μαγκιά τους που μας νίκησαν και που μας αντιμετώπισαν με ποδοσφαιρική ωριμότητα και στιλ. Ούτε κατενάτσιο ούτε καθυστερήσεις. Το καπέλο έπρεπε να τους βγάλουμε.