Το μεγάλο κάδρο πίσω από τη σφαγή στο Παρίσι

Από την Παρασκευή το βράδυ, τα συναισθήματα πλημμύρισαν τον κάθε έναν από μας. Οργή; Σίγουρα. Φόβος; Σαφώς και σε μεγάλες δόσεις. Ανασφάλεια; Δεν το συζητάμε καν. Προφανώς, φίλε αναγνώστη από τη βραδιά που μία ομάδα ακραίων, φανατικών ανθρώπων που μισούν τη ζωή σκόρπισαν το θάνατο στο Παρίσι θα άκουσες πολλά, θα διάβασες ακόμη περισσότερα με αποτέλεσμα το μυαλό σου να κληθεί να διαχειριστεί χιλιάδες πληροφορίες που ανακατεύτηκαν με το συναίσθημά σου.

Στο παρακάτω κείμενο δεν φιλοδοξούμε ούτε να αναλύσουμε διεξοδικά την κατάσταση (υπάρχουν ειδικοί για να το κάνουν) ούτε να κάνουμε ακόμα πιο μαύρη την ήδη σκούρα πραγματικότητα. Σε καλούμε απλώς να σκεφτείς μαζί μας. Λογικά, ψύχραιμα με κύριο στόχο να φτάσουμε μαζί σε κάποια συμπεράσματα, διαφορετικά για τον καθέναν, αλλά πάντως όχι τελεσίδικα. Οι βεβαιότητες, χρόνια τώρα, έχουν πεθάνει έτσι και αλλιώς.

Αυτό που, αγαπητέ φίλε, ονομάζουμε δύση, ή, αν θέλεις, δυτικός πολιτισμός είναι πράγματι ένα σπουδαίο επίτευγμα του ανθρώπινου μυαλού. Στη θεωρία πηγαίνει τον κόσμο στη γη της προόδου, οδηγεί τα πλήθη στη σφαίρα της λογικής, μας πηγαίνει όλους ένα βήμα μπροστά.

Στην πράξη ακόμα και αυτός ο υψηλού επιπέδου πολιτισμός οικοδομήθηκε πάνω σε τόνους αίματος και σε ορδές νεκρών. Ουσιαστικά η Δύση, πιο ισχυρή ανέκαθεν οικονομικά , ειδικά τους τελευταίους αιώνες, αποπειράθηκε και ακόμη αποπειράται να επιβάλλει το δικό της μοντέλο (οικονομικό, πολιτιστικό, κοινωνικό) σ' όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Σε κάθε ήπειρο, σε κάθε χώρα, σε κάθε πόλη.

Δεν πρέπει να νομίζεις, φίλε αναγνώστη, ότι η απόπειρα αυτή είναι μία ενέργεια φίλων που επιθυμούν να βοηθήσουν τους "καθυστερημένους" λαούς αυτού του πλανήτη. Πίσω από την προσπάθεια επιβολής κρύβεται το πανταχού παρόν συμφέρον, η οικονομική επιβολή και η προώθηση της ατζέντας των πραγματικά ισχυρών.

Αθήνα, Ισπανία, ΗΠΑ

Συνέβαινε πάντα στον κατά τα άλλα πολιτισμένο κόσμο μας. Η Αθήνα, του απαράμιλλου κάλλους του Παρθενώνα, της άμεσης δημοκρατίας, του θεάτρου και των επιστημονικών επιτευγμάτων, αναζητούσε χωρίς μεγάλη ευγένεια και τακτ είναι η αλήθεια το ζωτικό της χώρο στον ελληνικό χώρο. Οι Αθηναίοι ενίοτε γίνονταν σκληροί με όσους αντιστέκονταν στη θέλησή τους και όπως πάντα η δική τους δράση γέννησε και αντίδραση.

Πολύ αργότερα οι Ισπανοί διαπίστωσαν ότι στη νέα γη της Αμερικής υπήρχε πρόσφορο έδαφος για "επενδύσεις" και τεράστια κέρδη. Οι ιθαγενείς εξοντώθηκαν, σφαγιάστηκαν, εξαφανίστηκαν από προσώπου Γης και όσοι έμειναν ζωντανοί και όρθιοι αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν τις συνήθειες και τα πιστεύω (ακόμα και τα θρησκευτικά) των σφαγέων τους.

Στο σύγχρονο κόσμο, μετά το τέλος του Παγκοσμίου Πολέμου το 1945, οι ΗΠΑ κλήθηκαν να παίξουν το ρόλο του παγκόσμιου αστυνομικού. Σφριγηλοί, με αποθέματα υψηλής αυτοπεποίθησης από τον όντως καταλυτικό ρόλο που έπαιξαν στην ήττα της Χιτλερικής Γερμανίας και πανίσχυροι οικονομικά, άρχισαν να βάζουν χέρι σε κάθε μήκος και πλάτος της Γης.

Από το 1945 έως και τις ημέρες μας οι ΗΠΑ επενέβησαν, άμεσα ή έμμεσα σχεδόν παντού. Από το Ελ Σαλβαδόρ, τη Γουατεμάλα, τη Νικαράγουα και τη Χιλή έως το Βιετνάμ, το Ιράκ και τη Σερβία ο αμερικανικός παράγων ήθελε να έχει πάντα τον τελευταίο λόγο στις εξελίξεις. Τις περισσότερες φορές τα κατάφερε, άλλες όχι πάντως σε όλες κατάφερε να κάνει τον αντικειμενικό του στόχο πραγματικότητα. Η προώθηση των αμερικανικών οικονομικών συμφερόντων αποτελούσε γεγονός. Στο πιο πρόσφατο παράδειγμα, το Ιράκ του πρώην φίλου και στη συνέχεια εχθρού Σαντάμ Χουσεϊν μπήκε στο στόχαστρο. Αμερικανικές εταιρίες, που δραστηριοποιούνται κυρίως στον κατασκευαστικό τομέα, άπλωσαν τα πλοκάμια τους στη χώρα. Για να βοηθήσουν στην "ανοικοδόμηση" φυσικά.

Η άλλη πλευρά της πραγματικότητας

Δεν σου παραθέσαμε όλα τα παραπάνω, φίλε αναγνώστη, για να δικαιολογήσουμε τη θηριωδία, να σου σερβίρουμε το απλοϊκό επιχείρημα της "ανταπόδοσης" για να σε ωθήσουμε σε "προβληματισμό". Δεν δικαιολογείται άλλωστε τέτοιους είδους ωμότητα και μισανθρωπία. Θα ήταν σαν να προσπαθήσουμε να βρούμε άλλοθι στον εξίσου ωμό ναζισμό ο οποίος βάλθηκε, στον 20ο αιώνα, να μας πείσει για τη θεωρία της ανωτερότητας της άριας φυλής. Εντυσε ο Χίτλερ και το καθεστώς του την ακόρεστη δίψα τους για εξουσία με μία "ιδεολογία"-φύλλο συκής και καταδίκασε σε θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους που δεν είχαν τα βιολογικά φόντα να υπηρετήσουν τα δικά τους θέλω.

Στις μέρες μας απουσιάζει και αυτό το φύλλο συκής. Οι μάσκες έχουν πέσει οριστικά, ο φανατισμός και η απανθρωπιά βασιλεύουν μέσα σε άρρωστα μυαλά. Σε μυαλά μάλιστα που φρόντισαν να εκπαιδευτούν σε φημισμένα δυτικά πανεπιστήμια, να ζήσουν σε φιλήσυχες δυτικές κοινωνίες και να μετέχουν στη μέθεξη της δυτικής κουλτούρας. Βέλγοι και Γάλλοι πολίτες γαρ οι περισσότεροι εκ των σφαγέων της Παρασκευής. Των σφαγέων μάλιστα που μετατρέπουν τους εαυτούς τους σε απόλυτο όπλο γιατί ο άνθρωπος που δεν λογαριάζει την ίδια του τη ζωή προκειμένου να πετύχει το σκοπό του είναι πράγματι, το απόλυτο, ακατανίκητο όπλο.

Οφείλεις όμως, φίλε, να σκεφτείς, να δεις εκτός από μικρό και το μεγάλο κάδρο που κρύβεται πίσω από έναν επικοινωνιακό κυκεώνα. Να καταλάβεις ή να θυμηθείς ότι χρόνια τώρα άνθρωποι, καθημερινοί σαν και εσένα, με αγωνίες του κοινού ανθρώπινου δικαίου, σφαγιάζονται σε πολέμους για τους οποίους δεν πληροφορήθηκες καν τη διεξαγωγή τους. Η διάβασες κάτι γι' αυτούς σε άρθρα των 80 λέξεων στην αγαπημένη σου εφημερίδα που αφιερώνει σελίδες επί σελίδων σε πολιτικά κουτσομπολιά και σε βαρετή οικονομική αρθρογραφία

Κανένας ανταγωνισμός για την ανθρώπινη ζωή

Να μάθεις ή να θυμηθείς ότι "με φωτιά και με μαχαίρι ο κόσμος προχωρεί", μόνο που πίσω από τη φωτιά και το μαχαίρι κρύβεται πάντα το χρήμα και η ανάγκη για παγκόσμια ισχύ για τον ανταγωνισμό της οποίας παππούδες, γονείς, παιδιά και εγγόνια έχουν πέσει κατά καιρούς αθώα θύματα. Να συνειδητοποιήσεις ότι εκτός από τη βάρβαρη τρομοκρατία των άρρωστων φανατικών του ISIS, υφίσταται και άλλη που κρύβεται πίσω από χλιδάτα γραφεία, κάτω από γραβάτες και μέσα σε πολυτελή αυτοκίνητα τελευταίας τεχνολογίας.

Κοντολογίς, φίλε, η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν μπορεί να μπει σε κανενός είδους ανταγωνισμό. Οφείλουμε να θρηνούμε για τα αδέλφια μας στην Γαλλία που χάθηκαν. Οφείλαμε να θρηνούμε για τους Παλαιστίνους αδελφούς μας, για τους Σομαλούς αδελφούς μας, για τους Αμερικανούς αδελφούς μας, για τους Ιρακινούς αδελφούς μας. Για τους ανθρώπους όπου Γης που δοκιμάζονται και πεθαίνουν.

Το δικό μας συμφέρον, για να μιλήσουμε τη γλώσσα που καταλαβαίνουν αυτοί που ορίζουν τις τύχες μας, είναι να προασπίσουμε τα θέλω αυτού του πλανήτη, ως μίας ενιαίας οντότητας, ως ενός κοινού σπιτιού που μας φιλοξενεί. Ας μην πέφτουμε στην παγίδα, εμείς οι πολλοί, η μεγάλη πλειοψηφία αυτού του κόσμου, του μίσους και των εύκολων γενικεύσεων. Είμαστε πάνω από όλα άνθρωποι και ως τέτοιοι οφείλουμε να πορευόμαστε στη δύσκολη και γεμάτη σκοπέλους, ζωή. Σκέψου φίλε αναγνώστη ότι το παιδί σου αξίζει σε τελική ανάλυση να ζει έναν λιγότερο βίαιο κόσμο. Αυτό, αν μην τι άλλο, μπορούμε να το πετύχουμε.

Για το τέλος, αυτό... Δραματικά επίκαιρο...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Πεθαίνοντας στο Παρίσι