Το ελληνικό ποδόσφαιρο γεννά τους "Τζαβέλλες"

Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αυτό που σου δίνει θέματα προς συζήτηση, ελάχιστα όμως αφορούν καθαρά το αθλητικό κομμάτι. Τα τελευταία χρόνια τα ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ είναι ο κανόνας. Ελάχιστο ποδόσφαιρο, πολλά παρατράγουδα, ακόμα περισσότερες μαγκιές και μία ατέρμονη κουβέντα για διαιτησία.

Το κυριακάτικο ήρθε να προστεθεί σε όλα αυτά που παρακολουθήσαμε και το μόνο που έκαναν ήταν να γεννήσουν "ήρωες" για τους οπαδούς και "μάγκες" για τους κάφρους. Πάμπλο Γκαρσία, Ινσαουράλδε, Μανιάτης, Τζαβέλλας και εσχάτως Μποτία και Μιλιβόγεβιτς.

Στη μονάδα μέτρησης "πόσο Τζαβέλλας είσαι", οι δύο τελευταίοι πέτυχαν τον υψηλότερο βαθμό. Η ενέργειά τους, όμως, "βαφτίστηκε" ως "πάθος", οπότε περνάει στη σφαίρα του επιτρεπόμενου. Ο Μιλιβόγεβιτς χτυπά τον Μανιάτη, ο Μποτία βγάζει νοκ άουτ με αγκωνιά τον Μπερμπάτοφ και η συζήτηση φουντώνει. Δεν χρειάζεται καμία συζήτηση και καμία ανάλυση διαιτησίας γιατί απλούστατα αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο. Γεννά τέτοιες φάσεις γιατί τις έχει ανάγκη. Όταν δεν έχεις ποδόσφαιρο και δεν μπορείς να συζητήσεις γι' αυτό τότε αυτομάτως περνάς στα άλλα, αυτά που μας έμαθαν ότι είναι και τα πιο ενδιαφέροντα.

Ο Τζαβέλλας τη ρετσινιά, άλλοι τη "μαγκιά"

Ο Τζαβέλλας βαφτίστηκε "αλήτης" και προφανώς χρειάστηκε να κάνει την προσωπική του ψυχοθεραπεία προτού παίξει στο ντέρμπι της Κυριακής. Κρατήθηκε με νύχια και με δόντια για να μη χαλάσει το παιχνίδι. Κι όμως, το οξύμωρο ήταν ότι μιλάμε για τον πιο ήσυχο ποδοσφαιριστή στη συγκεκριμένη αναμέτρηση. Που παρέμεινε ήσυχος ακόμα κι όταν βρέθηκε να... απολογείται για μία φάση που τον χτυπάει ο αντίπαλος.

Ο Μποτία, από την άλλη, μπαίνει στη διαδικασία της ελληνικής νοοτροπίας γιατί έτσι έχει μάθει. Άντε να δεχθώ ότι ο Τζαβέλλας και ο Μιλιβόγεβιτς δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε "καλά παιδιά" και δεν πέφτεις από τα σύννεφα όταν χάνουν τον έλεγχο. Το αντιεπαγγελματικό χτύπημα του Μποτία στον αντίπαλο πού ακριβώς αποσκοπούσε; Και μάλιστα μπροστά στα μάτια του διαιτητή; Να κόψει τη μαγκιά στον Βούλγαρο; Να γίνει ο επόμενος "ήρωας" των οπαδών; Να συνεχίσει τον φαύλο κύκλο του ανούσιου οπαδισμού που έφτασε στην κορύφωσή του σε εκείνο το περίφημο ματς κυπέλλου της Τούμπας;

Για τον Δημητρόπουλο ήταν κίτρινη

Δεν μιλάμε πια για διαιτησία, περνάμε σε άλλη φάση. Το ελληνικό ποδόσφαιρο καταστρέφει ποδοσφαιριστές. Εκπαιδεύει επαγγελματίες παίκτες στον οπαδισμό και την ατιμωρησία. Σε οποιοδήποτε άλλο κράτος, ο Μποτία θα είχε κληθεί σε απολογία μέσω video. Προσέξτε: δεν μιλάμε για φάση που δεν είδε ο διαιτητής. Μιλάμε για φάση που ΕΙΔΕ ο διαιτητής και τον τιμώρησε με κίτρινη κάρτα. Άρα, σύμφωνα με τον Δημητρόπουλο και τον κάθε Δημητρόπουλο, το συγκεκριμένο χτύπημα δεν σηκώνει τίποτα περισσότερο από κίτρινη κάρτα.

Δεν φόρεσα ξαφνικά τον μανδύα του κάφρου δημοσιογράφου που θέλει να κερδίσει πόντους οπαδικής εκτίμησης. Δεν ανήκω σε αυτά ούτε με απασχολεί αν κατά καιρούς έχω γίνει... αντικείμενο ανάλυσης από οπαδικά μπλογκς. Κουράστηκα, όμως, να βλέπω την κοινωνία που ζω καθημερινά να μεταφέρεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Κουράστηκα με τους δήθεν μάγκες που μου στερούν τη δυνατότητα να δω μπάλα, κουράστηκα να προσπαθώ να αναλύσω το αυτονόητο σε μυαλά που λειτουργούν με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Για ποια μπάλα να μιλήσουμε;

Ο Τσάρλυ, για παράδειγμα, θα κάτσει να σου αναλύσει όμορφα κι ωραία πως έπαιξαν οι δύο αντίπαλοι και θα βγάλει από τη μύγα ξύγκι για να περάσει όσο πιο απλά γίνεται μία ποδοσφαιρική ανάλυση σε ένα ματς που είχε 12-1 τελικές, αλλά ΚΑΜΙΑ καθαρή ευκαιρία εκτός του γκολ. Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε αναγκασμένοι να ασχολούμαστε με αυτό που μας σερβίρουν. Άξιζε να αποβληθεί ο Τζαβέλλας; Γιατί δεν αποβλήθηκε ο Μποτία; Γιατί δεν αποβλήθηκε ο Μιλιβόγεβιτς;

Προχθες ήταν ο Μποτία. Πιο παλιά ο Ινσαουράλδε και ο Πάμπλο Γκαρσία. Ικανοποιηθήκατε; Τους ανέφερα όλους τους "μάγκες" που γεννά το ελληνικό ποδόσφαιρο, για να μη μπω κι εγώ στη ζυγαριά της σύγκρισης. Αυτό, όμως, είναι το θέμα μας; Γιατί δεν τιμωρούνται αυτές οι πράξεις ή γιατί το ελληνικό ποδόσφαιρο συνεχίζει να βγάζει νοοτροπίες που το μόνο που καταφέρνουν είναι να το "σκοτώνουν"; Ρητορικά ερωτήματα...

Ο Ρανιέρι μάς ξεγύμνωσε!

Και κάτι για το τέλος. Η επικαιρότητα του σαββατοκύριακου είχε και Ρανιέρι. Όσο η Λέστερ κερδίζει και πλησιάζει στη μεγάλη έκπληξη τόσο θα μας απασχολεί ο Ιταλός προπονητής. Για τον απλούστατο λόγο πως λίγους μήνες νωρίτερα πέρασε από την Εθνική Ελλάδας και το μόνο που άφησε ήταν συντρίμμια.

Στο γραφείο με κοροϊδεύουν επειδή εκνευρίζομαι με την αντιμετώπιση του Ιταλού από συναδέλφους. Βλέπετε, αν κάτι έχω καλό αυτό είναι μνήμη, αν και πολλές φορές μένει καλά κλεισμένη στο ντουλάπι του μυαλού. Αίφνης, όμως, αυτό μπορεί να ανοίξει και τότε ο νους πλημμυρίζει από τις διάφορες πληροφορίες που έμεναν στο "αρχείο". Τον Ρανιέρι τον έχουν περάσει ΟΛΟΙ γενεές δεκατέσσερις. Ακόμα και όσοι στην αρχή τον αντιμετώπισαν με επιφύλαξη και έψαχναν άλλοθι για τις περίφημες ήττες-σοκ. Ας ξεκαθαρίσουμε τουλάχιστον αυτό απέναντι στο κοινό που μας διαβάζει. Οχι για τη σωτηρία της ψυχής που λέει και η Πρωτοψάλτη, αλλά για την στάση μας απέναντι σε αυτούς που μας διαβάζουν και σχηματίζουν μία συγκεκριμένη άποψη.

Μιλήστε να μάθουμε κι εμείς

Η κωλοτούμπα είναι εθνικό μας σπορ. Η παραδοχή του λάθους, όμως, είναι μαγκιά. Προφανώς και υπάρχουν πολλές εξηγήσεις για το λόγο που ο Ρανιέρι απέτυχε στην Εθνική. Προφανώς έφταιγε και εκείνος και δεν ήταν αδικαιολόγητες οι κριτικές που του ασκήθηκαν. Η εκ των υστέρων παραδοχή της δήθεν δημοσιογραφικής ανωτερότητάς σου πηγαίνοντας στην πλευρά του Ρανιέρι το μόνο που κάνει είναι να ενισχύει την άποψη του κόσμου για τους δημοσιογράφους. Και πιστέψτε με, δεν είναι καλή...

Το τι έφταιξε και ο Ρανιέρι απέτυχε στην ελληνική ομάδα δεν θα το μάθουμε ποτέ. Εκτός αν οι παίκτες ανοίξουν το ρημάδι το στόμα τους και μιλήσουν. Να μάθουμε τι γινόταν τότε και φτάσαμε στο σημείο να γινόμαστε περίγελος μέχρι τα Νησιά Φαρόε. Έπεφταν τηλέφωνα; Υπήρχε συγκεκριμένη εντολή από τον Σαρρή; Άλλα ήθελε να κάνει ο Ιταλός κι άλλα τον ανάγκασαν; Επειδή ακόμα περιφέρεται το κουφάρι της Εθνικής, η μεταθανάτια λύτρωση θα αποτελέσει οδηγό για το μέλλον...