Τέλος χρόνου για την Εθνική

Είναι η πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της εθνικής που η ομάδα έχει ετοιμαστεί από τον χειμώνα. Ο Κατσικάρης πήρε ένα ρίσκο επιλέγοντας την 12αδα του από τα τέλη Ιουλίου αλλά φάνηκε πως τα πάντα είχαν αποφασιστεί από το προπονητικό τιμ πολύ νωρίτερα. Ο Έλληνας προπονητής έκρινε με βάση το πλάνο που θέλει να ακολουθήσει γι αυτό και δεν κινήθηκε με την λογική φορμαρίσματος, φινάλε χρονιάς ή διαφορετικού στυλ. Ουσιαστικά αυτή είναι η ομάδα που τελείωσε το μουντομπάσκετ κάτι που δείχνει την πίστη του τεχνικού στους παίκτες του.

Γι αυτό το λόγο η προετοιμασία, σε σχέση με άλλες εθνικές, είναι σύντομη κι επικεντρώνεται σε διαδοχικές αναμετρήσεις αφού ο σκοπός είναι μόνο το αγωνιστικό πλάνο. Από την άλλη δεν υπήρχε και ο τόσο μεγάλος συνωστισμός επιλογών οπότε κρίθηκε βέλτιστο η ομάδα που εμπιστεύεται το τιμ, αυτή να δοκιμάσει να φέρει την πρώτη επιτυχία από το 2009.

Καλύτερη εικόνα

Στην Ξάνθη τα πράγματα έγιναν καλύτερα σε σχέση με την Κωνσταντινούπολη και αυτό αφορά στην αντίδραση συνολικά στην άμυνα. Οι παίκτες έδειξαν μεγαλύτερη ζέση και ασχολήθηκαν λιγότερο με τους ρόλους τους στην επίθεση. Αυτή είναι η ισορροπία η οποία θα κάνει την διαφορά: όταν η επίθεση δεν θα λειτουργεί, οι ίδιοι παίκτες να έχουν την διάθεση να κάνουν κάτι καλύτερο στην άμυνα πράγμα που δεν συνέβαινε στο μουντομπάσκετ. Ο Κατσικάρης φέρνει ένα διαφορετικό μοντέλο, που μοιάζει με το ισπανικό, αλλά μην ξεχνάμε πως το συγκεκριμένο στυλ δεν αφορά στο "παίρνουμε την μπάλα και τρέχουμε στο καλάθι". Ξεκινά από επιθετική άμυνα που οδηγεί σε γρήγορες αποφάσεις στην επίθεση.

Ουσιαστικά η επιδίωξη αφορά στην αύξηση της ταχύτητας σε όλο το εύρος ενός αγώνα.

Η εθνική μας, απέναντι σε χειρότερους αντιπάλους, έδειξε σοβαρότητα και αξιοποίησε την ποιότητά της. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός αγώνων προετοιμασίας με ομάδες όπως η Βοσνία, η Τσεχία και η Ρωσία (σε πολύ κακή περίοδο).Να δουλευτούν συγκεκριμένες αδυναμίες αλλά και να ανέβει η ψυχολογία.

Κριτική μετά το Ακρόπολις

Η ομάδα δεν πρόκειται να κριθεί τώρα, συμπεράσματα βγαίνουν σε ό,τι αφορά στην άμυνα και το μακρινό σουτ τα οποία αποτελούν τα μοναδικά αδύνατα σημεία. Ουσιαστικά το σουτ είναι κάτι που μπορεί να εξελιχθεί σε πηγή ανησυχίας στα χιαστί διότι μοιάζει απίθανο οι διεθνείς να μην παίξουν σκληρά στην άμυνα και ας μην το κάνουν ακόμα.

Το τουρνουά της Ξάνθης καλωσόρισε τον Κουφό στην εξίσωση (θυμίζουμε πως και το 2011 είχε αργήσει να προσαρμοστεί τόσο αυτός όσο και οι συμπαίκτες στο παιχνίδι του), πήρε την γνωστή σταθερότητα του Ζήση, φάνηκε πως οι ψηλοί είναι πιο έτοιμοι από τους...κοντούς.

Ο Σπανούλης πήγε καλύτερα μεν, αλλά η συνεργασία του με τον Καλάθη παραμένει το βασικότερο πρόβλημα. Δύο παίκτες που παίζουν συνέχεια με την μπάλα στα χέρια, οι οποίοι θα αρχίσουν και θα τελειώσουν μία επίθεση και κυρίως, δεν γνωρίζονται καλά ως συμπαίκτες, θέλουν χρόνο.Τα περιθώριά τους είναι λίγα διότι η εθνική τους θέλει απόλυτα εναρμονισμένους στους ρόλους τους, για το πρώτο τζάμπολ.

Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα αφορά στον Κώστα Παπανικολάου. Συνεχίζει, με εξαίρεση την αναμέτρηση με την Βοσνία, να βρίσκεται πολύ μακριά από τον γνωστό του εαυτό. Τα σουτ μπορεί να μην μπαίνουν, ακόμα και στην άμυνα να κάνει λάθη, αλλά αυτό που λείπει πραγματικά, είναι η ενέργεια. Το Σάββατο για ένα παιχνίδι, εμφάνισε τον γνωστό του εαυτό και αυτόν θέλει η ομάδα.Για την ακρίβεια αυτό έχει ανάγκη και παρά το γεγονός πως πέρυσι ήταν αρνητικός, φέτος δεν έχει παίξει μετά τον Δεκέμβριο, ο Κατσικάρης τον επιλέγει κι έχει σαφή ρόλο για τον παίκτη των Νάγκετς.

Τέλος χρόνου

Τα παιχνίδια του Ακρόπολις θα αποτελέσουν μία πραγματική πρόβα τζενεράλε για όλους. Εκεί θα τελειώσει η προετοιμασία και τα... παιχνίδια. Αν ο Σπανούλης με τον Καλάθη δεν βρουν ρυθμό, θα είναι το πρώτο μείζον πρόβλημα αφού ο χρόνος θα έχει τελειώσει. Κατά την διάρκεια του τουρνουά δεν μπορούμε να περιμένουμε σεισμικές αλλαγές ή εκπλήξεις. Αυτός είναι από την πρώτη στιγμή ο σκοπός του προπονητή:να παρουσιάσει ένα σύνολο και όχι μονάδες. Ο Κατσικάρης πιστεύει ακράδαντα πως σε ένα τέτοιο τουρνουά νικάει η σταθερότητα και όχι οι...εκρήξεις.

Να το ξαναπούμε. Ατομικά, αυτή είναι η καλύτερη ομάδα που κατεβάσαμε από το 2007. Θεωρητικώς πάντα. Φυσικά και περιλαμβάνεται στην τετράδα των πιο ταλαντούχων στο τουρνουά αλλά αυτό δεν εξασφαλίζει τίποτε. Οι απαιτήσεις πρέπει και σωστά είναι τεράστιες.

Το Ακρόπολις θα δείξει πολλά, ίσως και τα πάντα.

Διαβάστε ακόμη:

Η σοφία του Βασιλακόπουλου

Η Εθνική με τη γλώσσα των αριθμών