Το know us better, διαφορετικά...

Μετά την ήττα του Παναθηναϊκού από τη Λοκομοτίβ Κουμπάν και τον κίνδυνο αποκλεισμού ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για την ανάγκη οι προπονητές να καταλάβουν τους παίκτες και αυτοί τους προπονητές.

20 ΝΟΕ 2015

Ο Παναθηναϊκός πήρε ένα μεγάλο ρίσκο το καλοκαίρι: άδειασε όλο τον πάγκο του και δεν κράτησε κανέναν από το τιμ της περασμένης τριετίας. Η λογική των καινούργιων στη διοίκηση ήταν να βάλουν την δική τους σφραγίδα σε μία ομάδα η οποία θα άλλαζε πορεία. Το σταφ γύρω από τον Τζόρτζεβιτς είναι εμφανώς εξαιρετικά άπειρο (πλην Μίνιτς) σε όλα τα επίπεδα και το ρίσκο θα φαινόταν σε σειρά αγώνων.

Το είχαμε τονίσει στις δύο μεγάλες νίκες επί του Ολυμπιακού πως ο Τζόρτζεβιτς έπαιρνε άριστα, διότι έκανε απλά πράγματα τα οποία ήταν αρκετά εκείνη την περίοδο, αλλά θα δοκιμαζόταν πραγματικά στην πορεία της σεζόν. Και ο Παναθηναϊκός έδειξε σε ακόμα ένα αγώνα πως δεν έχει την εμπειρία να διαχειριστεί από τον πάγκο περίπλοκες καταστάσεις. Πιο σωστά, δύσκολες καταστάσεις, διότι ακόμα το τιμ μοιάζει να μην γνωρίζει τι μπορεί να πάρει από παίκτες όπως ο Γκιστ κυρίως, αλλά και ο Καλάθης.

Στα δύσκολα δε, πάλι πρέπει ο Διαμαντίδης να κάνει κάτι το οποίο την Παρασκευή δεν ήταν δυνατόν να πράξει όπως και σε άλλους αγώνες. Η σοφή διαχείριση της αρχής γίνεται πια ένας μίνι πανικός και ο ηγέτης του συλλόγου θα πρέπει πάλι να κάνει κάτι. Οτιδήποτε. Ακόμα και με αρνητικό τον Διαμαντίδη, το πρόβλημα φυσικά και δεν ήταν αυτός αλλά το προπονητικό τιμ που επέτρεψε σε έναν παίκτη να βάλει 20 από τους 23 πόντους της ομάδας του σε επτά λεπτά. Και δεν έκανε τίποτα.

Πού ήταν ο Γκιστ;

Έχοντας τον Γκιστ στο ρόστερ, έναν παίκτη ο οποίος στην Ελλάδα έκτισε μία καινούργια καριέρα με τον τρόπο άμυνας απέναντι σε γκαρντ, οι "πράσινοι" επέτρεπαν για επτά λεπτά σε έναν εξαιρετικό γκαρντ να κάνει ό,τι θέλει. Σε σημείο που ο Μπαρτζώκας, μετά τη βοήθεια που του παρείχε για να πάρει μπροστά, κατάλαβε πως δεν υπάρχει αντίδραση και του έδωσε περισσότερο χώρο για το ένας ένας.

Γενικά ο Παναθηναϊκός όσο κυλάει η Ευρωλίγκα μοιάζει να μπαίνει και πιο αδιάβαστος στα δύσκολα παιχνίδια, όπως φάνηκε στην αντιμετώπιση του Φεσένκο στην αρχή, αλλά και στην επιμονή η μπάλα να πηγαίνει στον Ραντούλιτσα όταν η Λοκομοτίβ είχε συγκεκριμένο πλάνο για την άμυνά της. Όπως ξαφνικά το πλάνο για τον Καλάθη είναι να σουτάρει συνέχεια επειδή οι αντίπαλοι τού δίνουν το σουτ.

Περιμέναμε πως οι κυπελλούχοι θα έδειχναν αστάθεια, διότι είναι μία καινούργια ομάδα με ένα νέο και άπειρο προπονητικό τιμ, του οποίου ο χεντ κόουτς δεν έκανε την προετοιμασία. Το ρόστερ μόνο κακό δεν είναι, σίγουρα έχει κενά, καθώς λείπει ο έκτος ξένος, λείπει ο γκαρντ που θα δημιουργεί και θα σκοράρει, λείπει ένας ακόμα αθλητικός ψηλός. Οι παίκτες όμως είναι καλοί και η προσωπικότητα του Τζόρτζεβιτς θα κάνει τα πράγματα καλύτερα. Το ζήτημα είναι πότε διότι όπως είναι η Ευρωλίγκα η πίεση είναι τεράστια.

Ο... σουτέρ Καλάθης

Ο Καλάθης και ο Γκιστ μοιάζουν να είναι αυτοί οι οποίοι να ψάχνονται ακόμα να βρουν ρόλο και μόλις τον βρίσκουν αποσύρονται στον πάγκο. Ο Διαμαντίδης γίνεται ξαφνικά όχι καταλύτης αλλά ακρογωνιαίος λίθος και αυτό δεν λειτουργεί. Έγινε αλλαγή στο 15-27 και ξαναμπήκε στο 37-33. Το καλύτερο διάστημα έγινε χωρίς τον αρχηγό και αυτό μόνο παράλογο δεν είναι. Φάνηκε δε στο ξεκίνημα ο Τζόρτζεβιτς να δημιουργεί ένα σύνολο που δεν θα ζει και θα πεθαίνει με τον αρχηγό του στα 35. Αυτό χάνεται σιγά-σιγά.

Το μεγαλύτερο λάθος όλων θα είναι ο πανικός μπροστά σε μία δύσκολη συνέχεια. Η ποιότητα των παικτών είναι δεδομένη και αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι προσαρμογές από τους προπονητές προκειμένου να ξαναβγεί αυτή η ποιότητα στο παρκέ. Ο Παναθηναϊκός άρχισε να παίζει ένα όμορφο μπάσκετ, αρκετά γρήγορο και με τη Λοκομοτίβ έριξε τον ρυθμό πηγαίνοντας μόνο σε πέντε εναντίον πέντε.

Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος, αλλά αν κάποιος ξέρει τι σημαίνει να κουμαντάρεις μεγάλη ομάδα, αυτός είναι ο Τζόρτζεβιτς. Το θέμα είναι να το περάσει σε όλη την ομάδα του.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για τον Γιώργο Μπαρτζώκα έχουμε πει καλά λόγια ακόμα και στις ήττες του. Σε ακόμα ένα παιχνίδι φάνηκε πόσο διαφορετικός είναι όταν δεν έχει το βάρος του συναισθήματος. Θα φωνάξει στους παίκτες του, αλλά δεν θα παρασυρθεί να... παίξει με τους διαιτητές, κάτι που μεταφέρει ηρεμία σε όλους άρα είναι πιο εύκολο να εφαρμόσουν όσα τους ζητάει. Και η προετοιμασία του είναι πραγματικά από τις καλύτερες που μπορούν να γίνουν.