Χρυσός σε... θυρίδα

Στο κρίσιμο σταυροδρόμι της αποθέωσης, της λατρείας, της υπερβολής, της εθνικής...υπερηφάνειας, οφείλεις να αφήσεις λίγες ώρες να περάσουν πριν γραφεί κάτι. Για την ακρίβεια όποια ανάλυση ξεκινά πριν το τελικό αποτέλεσμα και μένει για το φινάλε το συμπέρασμα. Επειδή δεν γίνεται να είσαι πανηγυρτζής με παιδιά κάτω των 18, αλλά οφείλεις να αφήσεις τα ίδια, τους προπονητές και τις οικογένειές τους να χαρούν το σημαντικό επίτευγμα, πριν από τέσσερις ημέρες δώσαμε το δικό μας στίγμα.

Τα παιδιά αυτά ήταν ήδη σούπερ επιτυχημένα από την στιγμή που έτρεχαν για δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι σε δεύτερο τουρνουά μέσα σε έναν μήνα. Με μεγάλη πίεση από τους από πάνω και τους από...δίπλα, αλλά και ως παλλικαρόπουλα με την δική τους ανάγκη να χαρίσουν όμορφες στιγμές και τις χάρισαν. Δεν έγινε καλύτερη η ζωή μας, δεν ξέφυγε η χώρα από τα προβλήματα, δεν θα πάει ο Τσίπρας στον κάθε Σόιμπλε να του δείξει τα...μετάλλιά μας. Για όλους εμάς τους απέξω, μας έδωσαν κάτι πολύ όμορφο να συζητάμε τρία, τέσσερα βράδια.

Δεν άλλαξε η ζωή μας. Το σημαντικότερο όμως σε αυτές τις ηλικίες είναι να αλλάξει η αθλητική ζωή αυτών των παιδιών. Όλοι όσοι την Κυριακή το βράδυ σηκωθήκαμε από τους καναπέδες είτε δημοσιογράφοι είτε φίλαθλοι, θα σηκωθούμε ξανά μέσα στην χρονιά για να ...επιβάλουμε αυτούς τους πιτσιρικάδες; Όχι, αλλά από την άλλη δεν είναι αυτή η αποστολή μας.

Ποτέ και καμία σύγκριση

Η εθνική εφήβων, δεν είναι η πιο ταλαντούχα που είχαμε ποτέ, δεν διαθέτει πληθώρα παικτών που θα τους δούμε άμεσα, αλλά αποτελεί την απόδειξη πως η σοβαρότητα και η μεθοδικότητα μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Αυτή η ομάδα μαζεύτηκε από τον Μάνο Μανουσέλη πριν από τέσσερα χρόνια, πήρε το πρώτο της μετάλλιο το 2013, και συνέχισε ακριβώς η ίδια με τον Ηλία Παπαθεοδώρου τα τελευταία δύο χρόνια κυνηγώντας εκτός κι εντός των συνόρων την κορυφή. Νίκησε τελικά, ως ΟΜΑΔΑ. Αυτό ήταν το μυστικό της. Γι αυτό και δεν είναι πολύ εύκολη η ανάλυση για τον πραγματικό στόχο που τίθεται από το πρωί της Δευτέρας: πόσα παιδιά θα συνεχίσουμε να βλέπουμε σε συλλόγους κι εθνικές;

Η συγκεκριμένη εθνική, περισσότερο από κάθε άλλη «χρυσή» μικρή εθνική, έπαιξε με τέτοιο τρόπο ώστε πέραν τριών παικτών, δεν γίνεται να προβλεφθεί κάτι με σιγουριά. Αγωνίστηκε περισσότερο ως ένα ανδρικό σύνολο, επικεντρωμένο αποκλειστικά στην σκληρή άμυνα, στην λογική νίκης με έναν και μόνο τρόπο. Άλλωστε γι αυτό επελέγη ένα τιμ από την Α1 χωρίς εμπειρία σε νεαρές ηλικίες. Ο σκοπός ήταν το μετάλλιο και όχι το ωραίο μπάσκετ. Μάλλον, όχι το μπάσκετ που έχουμε συνηθίσει σε παιδιά τόσο μικρά. Η εθνική μας, τα έδινε όλα στην άμυνα, στις αλλαγές, στις περιστροφές, κυνηγώντας κάθε μπάλα και γι αυτό μιλήσαμε για σοβαρότητα και για ωριμότητα. Ακόμα και σωματικά, τα δικά μας παιδιά έδειχναν πιο έτοιμα.

Το πλάνο των...ανδρών

Ο Παπαθεοδώρου, μετά τις αλλαγές στο πλάνο του ύστερα από την πρώτη φάση, πήγε σε πράγματα που και ο ίδιος ήξερε να κάνει καλύτερα. Σκάουτιγκ του αντιπάλου, εξόντωση των ατού, αξιοποίηση της έδρας(ας μην γελιόμαστε). Ακριβώς όπως θα έπαιζε η ομάδα του στην Α1. Ουδείς μπορεί να τον ψέξει επειδή δεν είχαμε κάποιο επιθετικό πλάνο ή οι παίκτες δεν έχουν δουλέψει σε κάτι διαφορετικό, αφού ο σκοπός ήταν αυτό που χαρήκαμε όλοι τελικά. Χαρήκαμε αλλά και πρέπει να προβληματιστούμε κάπως, αν αυτά τα παιδιά στα 18 τους, δεν έχουν άλλο ρεπερτόριο.

Οι σύλλογοι αναπτύσσουν τους παίκτες

Το περίφημο αναπτυξιακό, που θα ακούσετε συχνά μόνο μετά από νίκες, δεν έχει φυσικά καμία σχέση με την πραγματικότητα. Για καλό και για κακό, η ευθύνη της ανάπτυξης αυτών των παικτών δεν ανήκει στην ομοσπονδία αλλά στους συλλόγους. Αυτοί βελτιώνουν, προωθούν και αξιοποιούν τα παιδιά 9 μήνες τον χρόνο και τα παραδίδουν για έναν μήνα στους εθνικούς προπονητές. Αυτό που δουλεύει σωστά εδώ και τρία χρόνια είναι η παρουσία του Κώστα Μίσσα ως επικεφαλής και η επιλογή προπονητών τρομερά έμπειρων στην ανακάλυψη ταλέντων όπως ο Μανουσέλης, για την στελέχωση ομάδων. Αυτό έφερε την συγκεκριμένη παρέα στην κορυφή. Ακόμα και τώρα που η ομοσπονδία περισσότερο αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη του μπάσκετ, παρά τα εκατομμύρια που έχουν επενδυθεί όλα αυτά τα χρόνια από την ίδια(δηλαδή το κράτος) και τους ιδιώτες, η ΕΟΚ διατηρεί μία αρετή της: δεν μπλέκεται στο καθαρά αγωνιστικό σκέλος. Αφήνει τους προπονητές να επιλέξουν και να προπονήσουν όπως επιθυμούν.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2015, δεν γίνεται να συγκριθεί τώρα, ούτε σε δύο, τρία χρόνια, με καμία άλλη διότι ο σκοπός της U18 είναι αποκλειστικά η παραγωγή παικτών. Το ταμεία θα γίνει σε μία δεκαετία όπως έγινε για παράδειγμα με την κορυφαία «μικρή» εθνική της ιστορίας μας, τους νέους του 1995.

Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Και δουλειά

Ο Χαραλαμπόπουλος είναι το μεγαλύτερο ταλέντο και η ως τώρα διαχείριση του Παναθηναϊκού μοιάζει υποδειγματική αφού τον εντάσσει σιγά σιγά στο πρόγραμμά του. Θέλει όμως τόνους δουλειάς σε συγκεκριμένες κτυπητές αδυναμίες. Ο Παπαγιάννης, γύρω από το ύψος του κτίστηκε όλη η άμυνα και το πλάνο της νίκης, όπως κάθε ψηλός θέλει υπομονή και είναι σε μία ομάδα που κάθε ημέρα θα κοντράρεται με εξίσου δυνατούς ψηλούς και αυτό θα του κάνει καλό. Ο Σκουλίδας, ο καλύτερος περιφερειακός μας, θα πρέπει να ανέβει στην αδύναμη πια Α1 και να παίξει από φέτος. Τα γκαρντ είναι η αλήθεια πως, πλην του πιο μικρού Λούτζη, θα πρέπει άμεσα να πάρουν παραστάσεις από μεγαλύτερα πρωταθλήματα για να δούμε το ταβάνι τους. Έδειξαν όμως τεράστια αυτοπεποίθηση με περιορισμένο επιθετικά ρόλο και σε σχέση με τους συνομίληκούς τους, ωριμότητα και ψυχραιμία στα δύσκολα. Αυτοί έκαναν την διαφορά στο τέλος. Ο Δίπλαρος με τα κρίσιμα σουτ, ο Ναβάρο-Μιλιντίγεβιτς και ο Μουράτος με την άμυνά του που αν την μετατρέψει σε επίθεση κάποια στιγμή, έχουμε τον επόμενο σπουδαίο γκαρντ. Πάντως φαίνεται πως στην ανάπτυξη των γκαρντ, πρέπει να δούμε κάποια πράγματα διαφορετικά.

Το ζητούμενο όμως για όλους είναι ένα: πόσο θα δουλέψουν με τις ομάδες τους και μόνοι τους. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να γράψουν πραγματική ιστορία. Η ευθύνη ανήκει στους συλλόγους για να παίξουν και όχι στην ομοσπονδία. Το τονίσαμε πάλι. Αν κάθε καλοκαίρι αυτά τα παιδιά τρέχουν πάνω κάτω σε βουνά, δεν ελέγχονται από τις ομάδες τους για να βελτιώνονται ατομικά, να προοδεύουν και μετά να αξιοποιούνται σωστά μέσα στην χρονιά, δεν θα γίνει τίποτε.

Έχουν περάσει πολύ πιο ταλαντούχες γενιές που τελικά δεν άφησαν το στίγμα τους ανεξίτηλο όπως φαινόταν(η εθνική των γεννηθέντων του 1980 είναι ένα παράδειγμα) και άλλες που τα κατάφεραν καλύτερα(η εθνική των γεννηθέντων το 1982).

Στο τέλος της ημέρας για τα παλλικαράκια της εθνικής Εφήβων αυτό που κέρδισαν με σκληρή δουλειά, υπομονή, είναι πραγματικός χρυσός, αλλά δεν μπορούν να τον εκταμιεύσουν πριν περάσουν κάποια χρόνια και πριν δουλέψουν 10 φορές πιο σκληρά. Το ελληνικό μπάσκετ τον έχει σε ...θυρίδα και μένει να δούμε αν θα τον βγάλει από εκεί στο μέλλον.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αξίζει ένα μπράβο στους Τούρκους, που πίσω από τα εκατομμύρια που ξοδεύουν οι δύο ομάδες τους, έχουν αρχίσει να κτίζουν πραγματική παραγωγή. Οι αποδοκιμασίες στο τέλος, δεν ταίριαζαν στην στιγμή ούτε σε αυτά τα παιδιά που τα έδωσαν όλα με καθαρό και μπασκετικό τρόπο.

Διαβάστε ακόμη:

ΤΟ ΣΗΚΩΣΑΝ! Πρωταθλητές οι Εφηβοι: Ελλάδα - Τουρκία 64-61

MVP του Ευρωμπάσκετ ο Χαραλαμπόπουλος. Στην πεντάδα ο Παπαγιάννης

Γκάλης για τους "χρυσούς" Εφήβους: "Οι επιτυχίες δεν έχουν τελειωμό"

Κάηκε ο Βόλος για τους πρωταθλητές

Χαμός με Μπέο στο twitter

Όλη η πορεία της Εθνικής Εφήβων μέχρι την κορυφή της Ευρώπης