Γκουαρδιόλα: Στην κορυφή και χωρίς το Champions League

Τον λένε Πεπ Γκουαρδιόλα και έχει τις μεγάλες ομάδες στα πόδια του. Η Σίτι ποντάρει στην παρουσία των Μπεκιριστάιν-Σοριάνο για να τον κάνει δικό της. Ταυτόχρονα του δίνει 25 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, τα διπλάσια απ’όσα παίρνει στην Μπάγερν, για να τον κάνει τον πιο ακριβοπληρωμένο άνθρωπο του ποδοσφαίρου, πάνω κι απ’τον Λιονέλ Μέσι.

Η Τσέλσι δεν εγκαταλείπει το διαχρονικό όνειρο του Αμπράμοβιτς να πάρει τον Γκουαρδιόλα και θέλει να τον πείσει πατώντας στο γεγονός πως η γυναίκα του φέρεται να προτιμά το Λονδίνο απ’το Μάντσεστερ. Η Γιουνάιτεντ είναι διχασμένη, αφού κάποιοι προτιμούν τον Μουρίνιο, αλλά κάποια στελέχη της θέλουν να εξαντλήσουν μέχρι τέλους τις πιθανότητες να πάρουν τον Πεπ. Και οι οπαδοί της Άρσεναλ ονειρεύονται πως ο Βενγκέρ λέει αντίο με πρωτάθλημα και ο Γκουαρδιόλα αναλαμβάνει την ομάδα που μοιάζει περισσότερα κοντά στη φιλοσοφία του.

Χαμός χωρίς να έχει τελειώσει η σεζόν

Και που είναι η είδηση, θα πει κάποιος. Ο Γκουαρδιόλα είναι εκ των κορυφαίων εδώ και χρόνια, οι ομάδες ψάχνουν προπονητές, λογικό είναι να μάχονται για την υπογραφή του απ’τη στιγμή που έγινε γνωστό πως δεν θα συνεχίσει στην Μπάγερν.

Η είδηση, ή μάλλον η διαφορά, είναι πως αυτός ο χαμός που γίνεται για τον Πεπ είναι άκαιρος. Δεν βρισκόμαστε στο τέλος της σεζόν. Παίκτες και προπονητές γίνονται περιζήτητοι αφού έχουν σαρώσει σε μια σεζόν. Τα έχουν πάρει όλα, έχουν αποδείξει την αξία και την κυριαρχία τους, έχουν πρωταγωνιστήσει στα ΜΜΕ και στις ποδοσφαιρικές συζητήσεις και τότε έρχεται η ώρα που όλοι “σφάζονται” για να τους κάνουν δικούς τους.

Για τον Γκουαρδιόλα δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ναι, με την Μπάγερν έχει κατακτήσει δυο πρωταθλήματα Γερμανίας, ένα Κύπελλο και βρίσκεται καθ’οδόν για τρίτο σερί πρωτάθλημα. Ομως, όταν ανέλαβε την Μπάγερν οι Βαυαροί ήταν πρωταθλητές Ευρώπης και δεν έχει καταφέρει να τους φτάσει ξανά στην κορυφή, ούτε καν σε έναν τελικό. Οι αποκλεισμοί δε στους ημιτελικούς από Ρεάλ και Μπαρτσελόνα ήταν οδυνηροί: τρεις ήττες, μια ανούσια νίκη, τέρματα 3-10.

Ο Πεπ έχει τον ποδοσφαιρικό κόσμο στα πόδια του χωρίς ο ίδιος να έχει φέρει την ομάδα του στην κορυφή. Μπορεί τον Μάιο να είναι πρωταθλητής Ευρώπης, μπορεί και όχι, όμως αυτή τη στιγμή η συμπεριφορά απέναντί του είναι σαν να έχει ήδη πάρει η Μπάγερν το Champions League με νίκη 6-1 στον τελικό με την Μπαρτσελόνα.

Έπεισε και χωρίς το Champions League

Οξύμωρο, αλλά και ενδεικτικό. Στο διάστημα της παρουσίας του στην Μπάγερν ο Γκουαρδιόλα κατάφερε κάτι πάρα πολύ δύσκολο, σχεδόν πρωτόγνωρο. Έπεισε για τη μοναδικότητά του χωρίς ταυτόχρονα να τη συνδυάσει με το Άγιο Δισκοπότηρο, το Champions League. Τον θέλουν όλοι, ακόμα και χωρίς αυτό, ακόμα και αν πρόκειται να αποχωρήσει απ’το Μόναχο χωρίς να καταφέρει να χαρίσει στην Μπάγερν το έκτο της αστέρι,

Τον θέλουν κι έτσι, χωρίς το Champions League για πέντε χρόνια. Τον θέλουν για όλο το πακέτο, πακέτο πρωτοφανές και σπάνιο στο ποδόσφαιρο. Ο Πεπ έχει καταφέρει να πείσει τον ποδοσφαιρικό κόσμο να κοιτάξει και πέρα απ’τους τίτλους. Προφανώς και οι ομάδες τον θέλουν για να κερδίσουν τρόπαια, όμως ο ίδιος δεν έχει επιδείξει αυτό μετά την Μπαρτσελόνα.

Σκηνοθέτης, οραματιστής

Έχει μαγέψει, όχι με τους τίτλους, αλλά με το ποδόσφαιρό του, που το πήγε σε άλλα, τελείως διαφορετικά επίπεδα απ’αυτά της αγαπημένης του Μπάρτσα. Έχει πείσει ακόμα και τον πιο δύσπιστο πως αυτό που παρουσιάζει είναι πραγματικά μοναδικό. Άπειρες διαφορετικές διατάξεις, παίκτες σε αμέτρητους ρόλους, συνεχές και ανελέητο ροτέισον, positional play, όπλα και απαντήσεις απέναντι σε όποια αμυντική τακτική.

Γκολ, θέαμα, πρωταγωνιστές, παίκτες χαμογελαστοί και χαρούμενοι στο χορτάρι, ευφορία, καλό κλίμα. Ελκυστική η ομάδα του, εκλυστικός και ο ίδιος ως παρουσία. Ποδοσφαιρικός γκουρού, αλλά χωρίς το παράξενο προφίλ που φέρουν οι πρωτοπόροι, οι οραματιστές. Χαμογελαστός, χωρίς φωνές και εντάσεις, χωρίς μπηχτές και τσακωμούς, χωρίς δικτατορίες και εσωτερικούς ή εξωτερικούς εχθρούς.

Σκηνοθέτης, οραματιστής, σε μια ταινία που προκαλεί μόνο θετικά σχόλια. Ο Τύπος την αναλύει και την αποθεώνει, ο κόσμος την παρακολουθεί με ζήλια ακόμα κι αν δεν τη γουστάρει, οι υπόλοιποι (παίκτες, προπονητές, πρόεδροι) τη σχολιάζουν σε κάθε ευκαιρία.

The Pep Effect

Όλοι καταλαβαίνουν πλέον το Pep Effect. Όλοι βλέπουν πως, ακόμα και χωρίς το μεγάλο κύπελλο, ο Γκουαρδιόλα είναι ικανός να φτιάξει κάτι μοναδικό. Κάτι που προκαλεί χειροκρότημα, θαυμασμό, θετική συζήτηση, κάτι που φέρνει λεφτά, διαφημίσεις, χορηγίες, κάτι που πουλάει εισιτήρια και μεγαλώνει τον σύλλογο, κάτι που είναι πρώτο ακόμα και χωρίς να τερματίσει πρώτο.

Θεωρώ πως από μόνο του όλο αυτό συνιστά τίτλο, παράσημο για τον Πεπ. Ο Λίνεκερ κάποτε δήλωσε πως “όλες οι μεγάλες ομάδες κερδίζουν τίτλους, αλλά το πραγματικά σπάνιο είναι να κερδίσεις τίτλους αλλάζοντας τον τρόπο που παίζεται το ποδόσφαιρο”. Ο Γκουαρδιόλα ανήκει ξεκάθαρα σ’αυτούς που έχουν πετύχει το δεύτερο.

Και παραφράζοντας την ατάκα του Λίνεκερ, μπορούμε να πούμε πως ο Πεπ πλέον κατάφερε κάτι εξίσου σπάνιο. Έπεισε για την αξία και τη μοναδικότητά του σε μια διετία που η ομάδα του είδε άλλους να σηκώνουν την κούπα με τα μεγάλα αυτιά. Στην εποχή που όποιος απομακρύνεται απ’τους τίτλους επικρίνεται άσχημα και χάνει πόντους, στην εποχή που ένας αποκλεισμός σε κάνει παρωχημένο και ένα χαμένο τετ-α-τετ σε καθιστά “λούζερ”, το χαμόγελο του Πεπ είναι περιζήτητο, με τον ίδιο να πλησιάζει τα πέντε χρόνια μακριά απ'το τρόπαιο του Champions League.

Πριν καν έρθει η ώρα της κρίσης, πριν μάθουμε αν τελικά θα αφήσει την Μπάγερν στην κορυφή ή θα αρκεστεί στις εγχώριες εύκολες επιτυχίες, το χαμόγελο του Πεπ είναι η λαμπερή εικόνα του αθλήματος που όλοι εύχονταν να έχουν στην δική τους ομάδα.

Όσκαρ στον Νονό Νο2

Του αξίζει στο 100%. Και χωρίς να αναιρώ τίποτα απ’τα παραπάνω, νομίζω πως κάτι θα μείνει λειψό αν ούτε φέτος τα καταφέρει με την Μπάγερν στο Champions League. Θα συμφωνεί και ο ίδιος. Καλώς ή κακώς, οι επαναστάσεις και οι μεγάλες ομάδες χρειάζονται και την επίσημη επιβράβευση, εκτός της συνολικής αποδοχής.

Θα μου κακοφανεί αν η τριετία της Δεύτερης Ποδοσφαιρικής Επανάστασης δεν σφραγιστεί με τον τίτλο τον Μάιο στο Μιλάνο. Θα είναι σαν να χάσει το Όσκαρ το δεύτερο μέρος του Νονού.