Ο Φουστέρ ήρθε για να μας μάθει ποδόσφαιρο

Αρθρογράφοι και απλός κόσμος είπαν το “αντίο” στον Νταβίντ Φουστέρ, κατέθεσαν τη σκέψη τους. Κι όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, τα σχόλια αφορούν περισσότερο τον άνθρωπο, παρά τον παίκτη. Σχολιάζεται η προσφορά, η στάση, η συνολική παρουσία, οι τίτλοι, αλλά το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι μένει στην άκρη.

Τι παίκτης ήταν ο Φουστέρ;

Εργάτης και στρατιώτης, ναι. Αλλά τελικά τι παίκτης ήταν ο Νταβίντ Φουστέρ; Αξίζει να αναρωτηθούμε και να θυμηθούμε. Αξίζει γιατί τελικά θα δούμε πως ο Φουστέρ ήρθε στην Ελλάδα όχι μόνο για να πάρει νίκες και τίτλους, όχι μόνο για να κερδίσει χειροκρότημα και σεβασμό, αλλά και για να μας μάθει ποδόσφαιρο.

“ΔΙΑΛΥΣΤΕ ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ”

Πως το έκανε αυτό; Με τον καλύτερο τρόπο, γκρεμίζοντας στερεότυπα. Τα μυαλά κόσμου και Τύπου είναι γεμάτα από τέτοια όσον αφορά το ποδόσφαιρο. Όλοι λένε πως ξέρουν το άθλημα, αλλά εκεί έρχονται δύο ερωτήσεις: ποιος σου το έμαθε και γιατί πιστεύεις πως δεν χρειάζεται να το μαθαίνεις διαρκώς;

Είναι πολύ σημαντικό να το καταλάβεις σωστά απ’την αρχή. Και είναι ακόμα πιο σημαντικό να μην σταματάς ποτέ να το μελετάς. Το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα βιβλίο με κανόνες που το διαβάζεις και το μαθαίνεις απ’έξω. Εξελίσσεται, αλλάζει, κάνει κύκλους, γνωρίζει επαναστάσεις, κάνει βήματα σε κάτι διαφορετικό ή απλώς επιστρέφει σε κάτι παλιό.

Είτε το γνωρίζεις καλά, είτε όχι, το σημαντικότερο είναι να συνεχίζεις να το μαθαίνεις, αποδεχόμενος πως αλλάζει. Αν δεν το κάνεις, μένεις με στερεότυπα και τότε υπάρχει πρόβλημα. Η παρουσία του Φουστέρ στον Ολυμπιακό αυτά τα έξι χρόνια είναι μακράν του δευτέρου το ωραιότερο και μεγαλύτερο “διαλύστε τα στερεότυπα” που έχει συμβεί στο ποδόσφαιρο μας.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΙΠΟΤΑ: ΑΜΠΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΙΖΑ

Ο Ισπανός ήταν έξω από κάθε στερεότυπο. Εξτρέμ; Με τίποτα, αφού δεν είχε ταχύτητα, δεν είχε ντρίμπλα, δεν μπούκαρε, δεν είχε καν μια καλή σέντρα. Δεκάρι; Από που κι ως που, χωρίς μαγεία, ντρίμπλες, τίποτα απ’αυτά που ο κόσμος αποκαλεί τεχνική. Φορ; Τι φορ, έτσι είναι οι φορ και ειδικά “οι περιοχής” που αρέσουν στη χώρα μας, πλάκα κάνουμε τώρα;

Δεν ήταν τίποτα. Δεν έμπαινε σε κανένα απ’τα καλούπια που έχουν χτιστεί ώστε να μπαίνουν μέσα οι ποδοσφαιριστές και αν ταιριάζουν, να αρέσουν. Ο Φουστέρ δεν ταίριαζε πουθενά. Άρα; Άρα άμπαλος, αυτή ήταν η πρώτη ετυμηγορία. Για τους μηδενιστές, όχι μόνο άμπαλος, αλλά και “μίζα” του Βαλβέρδε που έπιασε κορόιδο τον Μαρινάκη και τον έβαλε να πληρώσει ένα εκατομμύριο για έναν τύπο που δεν έχει θέση και δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Έξι χρόνια μετά, ο Φουστέρ παραμένει το καλύτερο εκατομμύριο που έδωσε ο Μαρινάκης στον Ολυμπιακό. Και στο διάστημα που μεσολάβησε, κόσμος και Τύπος είχαν την καλύτερη ευκαιρία να πάρουν δωρεάν μαθήματα ποδοσφαίρου. Αρκεί να πρόσεξαν. Αρκεί να μην ξεχάσουν.

“ΘΑ ΠΑΙΖΕΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΙΜΠΑΓΑΣΑ;”

Στην αρχή ο Φουστέρ ήταν άμπαλος. Μετά, επειδή ο Ολυμπιακός άρχιζε να κερδίζει έγινε “αυτός που κάνει αυτά που θέλει ο προπονητής”, μια γενικότητα που έχει εφεύρει ο Τύπος για να σχολιάζει ουδέτερα (με ψιλοθετική χροιά) χωρίς να λέει απολύτως τίποτα. Όταν το ποδόσφαιρο του Βαλβέρδε άρχιζε σιγά-σιγά να αποκτά ολοένα και πιο σαφές σχήμα, ο Φουστέρ έγινε “αυτός που παίζει εκεί γιατί πιέζει”.

Αυτό ήταν το μόνο χαρακτηριστικό του. Δεν ήταν ακόμα προσόν, γιατί αφενός δεν ήταν κάτι το τρομερό, αφετέρου Φουστέρ πίσω απ’τον φορ σήμαινε πως ο Ιμπαγάσα έπαιζε εκτός θέσης. Δράμα. “Εντάξει, πιέζει, και επειδή πιέζει δηλαδή θα πρέπει το δεκάρι να παίζει αμυντικός χαφ; Δηλαδή έχουμε τον άμπαλο πίσω απ’τον επιθετικό μόνο και μόνο επειδή τρέχει και τον παιχταρά τον Αργεντινό στο κέντρο; Και ποιος θα βγάλει κάθετες, τι είναι αυτά;”

ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΟΛΑ

Ο Φουστέρ τις έβγαλε. Όχι μόνο αυτές, αλλά τα έκανε όλα. Και πίεζε, και έτρεχε, και ήταν “σπόντα” για τους υπόλοιπους για να βγουν οι συνδυασμοί, και έκανε το δεκάρι χωρίς ποτέ να κάνει μέτρα με την μπάλα ή να ντριμπλάρει, και χωρίς την μπάλα έπαιζε για να λειτουργήσει ως φορ, και γκολ μίας επαφής πετύχαινε, και μάρκαρε μέχρι πίσω όταν έπαιζε στα άκρα.

Πως; Με “αμπαλόσυνη”, σύμφωνα με τα στερεότυπα, που μετρούσαν αυτά που δεν είχε ο Φουστέρ, αλλά όχι αυτά που είχε: πολύ ποδόσφαιρο στο μυαλό και στα πόδια του.

ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΟΠΛΑ

Όχι ντρίμπλες, αλλά έξυπνες επαφές. Όχι γρήγορα μέτρα με την μπάλα, αλλά γρήγορη και σωστή κίνηση χωρίς αυτήν. Όχι χαρακτηριστικά επιθετικού, αλλά το μυαλό να βρεθεί εκεί που πρέπει για να εκτελέσει. Όχι “τεχνική”, αλλά χτύπημα που βρίσκει το τέρμα. Όχι μαγεία, αλλά εξυπνάδα. Όχι κατάχρηση, αλλά οικονομία.

Πως το έλεγε ο Κρόιφ; “Τεχνική δεν είναι τα κόλπα, αλλά να μπορείς να δώσεις την μπάλα στο καλό πόδι του συμπαίκτη σου, στο σωστό χρόνο, με τη σωστή ταχύτητα”. Πως το λέει ο Λίλο; “Ένας παίκτης που ξέρει να ντριμπλάρει, αλλά όχι πότε να το κάνει, δεν είναι καλός ντριμπλέρ”.

ΕΞΩ ΑΠ’ΤΑ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ

Κάπως έτσι. Ποδόσφαιρο έξω απ’τα ξεπερασμένα εδώ και χρόνια στερεότυπα. Μπορείς να παίξεις στα άκρα και χωρίς να είσαι εξτρέμ. Μπορείς να παίξεις πίσω απ’τον φορ και χωρίς να είσαι δεκάρι. Μπορείς να παίξεις στην κορυφή και χωρίς να είσαι φορ. Συνέβαινε, συμβαίνει και θα συμβαίνει παντού στο ποδόσφαιρο.

Αλλιώς ο Πίρλο, ο Μπούσκετς, ο Ρεδόνδο, ο Γκουαρδιόλα δεν θα είχαν παίξει ποτέ ως εξάρια. Αλλιώς ο Βίγια και ο Ανρί δεν θα είχαν βάλει ένα τσουβάλι γκολ παίζοντας αριστερά στην επίθεση. Ο Μέσι δεν θα είχε παίξει ποτέ στην κορυφή. Ο Λαμ ή ο Αλάμπα δεν θα είχαν παίξει ποτέ στο κέντρο, ο Κροος δεν θα είχε παίξει ποτέ πίσω απ’τον φορ. Ο Μασεράνο ή ο Μεδέλ δεν θα είχαν παίξει ποτέ στόπερ. Ο Μίλερ ίσως και να μην είχε παίξει ποτέ ποδόσφαιρο σε πρώτη κατηγορία.

Ο ΜΙΛΕΡ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ

Άφησα τελευταίο τον Γερμανό γιατί έχει πολλά κοινά με τον Φουστέρ. Ίδιες θέσεις, πίσω απ’τον φορ ή δεξιά, ίδια “αμπαλοσύνη”. Δεν έχει ντρίμπλα, τεχνική, ταχύτητα, μπλα, μπλα, μπλα. Ο ένας, με την παγκόσμια κλάση, έχει στα 26 του δέκα γκολ σε Μουντιάλ, έχει ήδη κερδίσει σχεδόν τα πάντα, θεωρείται ένας απ’τους 10-15 καλύτερους παίκτες στον κόσμο και η Μπάγερν δεν τον δίνει παρά τα πάνω από 100 εκατομμύρια που της προσφέρει η Γιουνάιτεντ. Για τον Μίλερ. Τον άμπαλο, που δεν έχει θέση.

Ο άλλος, ο Μίλερ των φτωχών, ήρθε ως άγνωστος, ξεκίνησε ως άμπαλος και “μίζα”, έγινε ο παίκτης του προπονητή, μετά ο πολύτιμος, μετά ο πιστός στρατιώτης, μετά το αλάνι που πρέπει να μείνει στο λιμάνι. Φεύγει ως ψυχάρα.

ΤΟΝ ΑΔΙΚΕΙ ΤΟ “ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ”

Μαζί με όλες αυτές τις λέξεις, είναι καλό να θυμόμαστε πως έπαιξε εκεί που δεν είχε τα προσόντα που θέλουν τα στερεότυπα. Όχι επειδή είχε καρδιά, τσαγανό και άλλα τέτοια. Πολύ απλά γιατί είχε αυτά που δεν γράφουν τα σκονισμένα βιβλία των στερεοτύπων.

Δεν ήταν μόνο στρατιώτης ή εργάτης, τον αδικούμε με όλα αυτά. Ήταν πάνω απ’όλα ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, με προσόντα. Και η ελάχιστη τιμή και παράσημο προς το πρόσωπο του Φουστέρ είναι να λέμε πως ευτυχώς που έπαιξε κι αυτός έξι χρόνια στην Ελλάδα μπας και ανοίξει λίγο το μυαλό μας.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠ’ΤΙΣ ΝΤΡΙΜΠΛΕΣ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ

Αφού δεν άνοιξε με το “δεν μπορεί ο άμπαλος ο Χαριστέας να παίξει εξτρέμ”, ίσως να βρήκε μια χαραμάδα όταν σιγά-σιγά δεν ακούστηκε ποτέ ξανά το “μα πως να παίξει εκεί ο Φουστέρ, αφού δεν έχει τα προσόντα που θέλει η θέση”.

Τα είχε. Δεν ήταν η εξαίρεση στον κανόνα, ήταν ο κανόνας που αφήνει έξω η ημιμάθεια. Και (ελπίζω πως) έτσι δίδαξε πολλά περισσότερα για το άθλημα από όλες τις ντρίμπλες του Τζιοβάνι και του Ριβάλντο μαζί.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Ανωτερότητα Φουστέρ και στο "αντίο"

Όλο το παρασκήνιο με τον Φουστέρ

Τέλος ο Φουστέρ από τον Ολυμπιακό