Όταν είδα τον Ζιντάν και σταμάτησε ο χρόνος
Ο Θέμης Καίσαρης καταγράφει μία προσωπική ιστορία με τον "Ζιζού" και γράφει γιατί τον θέλουμε στο ποδόσφαιρο.
Σάββατο 22 Μαϊου 2010. Η ημέρα του τελικού του Champions League στο Μπερναμπέου. Όπως σε κάθε τελικό, το πρωτόκολλο λέει πως νωρίς το μεσημέρι πρέπει να είμαστε στο λόμπι του ξενοδοχείου που έχει στήσει το αρχηγείο της η UEFA.
Γιατί; Γιατί είναι όλοι εκεί. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά θα δεις τον Πλατινί, τον Μπεκενμπάουερ με τον Ζάμερ, θα περάσει ο Κρόιφ, κάπου θα συζητάει ο Καπέλο, θα εμφανιστεί ο Ουγιέ ή ο Ίαν Ρας απ’το πουθενά. Θα δεις ξένους δημοσιογράφους, παλαίμαχους που πλέον δουλεύουν ως σχολιαστές, τους πάντες.
Όταν μπήκε μέσα ο καράφλας
Πιστοί, ήμασταν εκεί, ανάμεσα στη βαβούρα. Μέχρι που εμφανίστηκε. Ο Αλγερινός. Ο καράφλας όπως τον λέμε στην παρέα μου, με καθόλου υποτιμητικό τρόπο, μάλλον αποθεωτικό. Απ’τις τόσες φορές που έχω βρεθεί στο ξενοδοχείο της UEFA την ημέρα του τελικού, αυτή η φορά ήταν ξεχωριστή.
Πιστέψτε με, δεν υπερβάλλω. Απ’την ώρα που ο Ζιντάν μπήκε στον χώρο μέχρι την αποχώρηση, 15-20 λεπτά αργότερα, ήταν σαν υπήρχε μόνο αυτός στο δωμάτιο. Στα πηγαδάκια η κουβέντα συνεχίστηκε, αλλά ήταν σχεδόν χαμηλόφωνη, δεν υπήρχε βαβούρα. Τα μάτια όλων ήταν πότε στον συνομιλητή τους, πότε στον Ζιντάν που βρισκόταν κάπου στον χώρο.
Τόσοι μεγάλοι παίκτες σε λίγα τετραγωνικά και τους είχε σκεπάσει όλους. Μια παρουσία, μια αύρα που όμοια της δεν έχω συναντήσει ποτέ. Όταν έφτασε η ώρα να αποχωρήσει, έφυγε σαν τον Μωυσή που χωρίζει τα νερά. Πολλοί πλησίασαν ασυναίσθητα προς αυτόν, αλλά κανείς δεν έπεσε πάνω του, δεν τον σταμάτησε για ένα αυτόγραφο, μια φωτογραφία.
Όχι γιατί ήταν σνομπ ή απόμακρος, το αντίθετο. Χαμογελούσε και έλαμπε ο τόπος. Απλώς η αύρα, η μαγεία ήταν τέτοια που ναι μεν σε μαγνήτιζε, αλλά ταυτόχρονα σε κρατούσε μακριά. Ένας Ζαν-Μπατίστ Γκρενουίγ απ’το Άρωμα, μια τέτοια παρουσία.
Έχω σταθεί πολύ τυχερός. Τα δύο παιχνίδια που έχω δει τον Ζιντάν από κοντά ήταν ο τελικός του Champions League το 2002 και το τελικός του Μουντιάλ το 2006. Οι δύο πιο διάσημες στιγμές του έγιναν μπροστά στα μάτια του. Το γυριστό με το αριστερό και η κουτουλιά-οβίδα. Ενδιάμεσα, το “σκαφτό” πέναλτι στον Μπουφόν, το πέναλτι που μπήκε χωρίς να βρει δίχτυα.
Τα δύο ματς, οι δύο στιγμές
Δεν ήταν τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του, ήταν όμως όλος ο Ζιντάν σε τρεις φάσεις. Ο άγγελος, ο ζωγράφος που νοιάζεται για το πως και όχι για το τι και ταυτόχρονα το παιδί που βγήκε απ’το γκέτο, αλλά δεν έβγαλε ποτέ το γκέτο από μέσα του. Ο μετανάστης που θα κλωτσήσει, θα φτύσει, θα πατήσει και θα κουτουλήσει τόσο συχνά στην καριέρα του που μπροστά του ο Σουάρες θα μοιάζει όχι αρχηγός συμμορίας στο Μοντεβιδέο, αλλά ψευτόμαγκας της μιας σφαλιάρας.
Είδα το γυριστό, είδα το πέναλτι, είδα την κουτουλιά. Είδα τον ποδοσφαιριστή Ζιντάν από κοντά να παίζει σε πραγματικά μοναδικές στιγμές. Κι όμως, δεν είχα δει τίποτε μέχρι τη στιγμή που είδα τον άνθρωπο σε απόσταση μερικών μέτρων. Χωρίς αθλητικά, με τζιν, t-shirt και ένα δερμάτινο τζάκετ.
Ο πιο γοητευτικός ποδοσφαιριστής
Μόνο τότε είχα το πλήρες πακέτο. Τότε κατάλαβα πως μπορεί ο Ζιντάν μην είναι ο κορυφαίος παίκτης που έχω δει (σόρι, δεν είναι), αλλά είναι ο πιο γοητευτικός. Δεν σε έκανε να τον θαυμάζεις, να τον αποθεώνεις, να μένεις με το στόμα ανοιχτό. Σε γοήτευε με το όλον την παρουσίας του στο χορτάρι.
Ήταν αυτά που έκανε, αλλά κυρίως ήταν το πως το έκανε, ήταν το παρουσιάστικό του. Τα μακριά πόδια, το βλέμμα, το κεφάλι, το φτιάξιμο στο περιβραχιόνιο στο χέρι, η εικόνα που σε έκανε να πιστεύεις πως δεν προσπαθεί και πολύ στο χορτάρι, πως έχει τον έλεγχο.
Με τον καιρό κατάλαβα πως όλα αυτά ήταν που τον ανέβασαν τόσο ψηλά στα μάτια μας. Δεν ήταν τα κατορθώματα, ήταν η εικόνα. Δεν ήταν πως μόνος αυτός είχε τέτοιο κοντρόλ, ήταν η εικόνα που σχημάτιζε όταν το έκανε.
Πριν καιρό έκανα την εξής σκέψη. Αν ο Ινιέστα με τον Ζιντάν άλλαζαν σώματα, τότε θα είχαμε τον Ισπανό πάνω απ’τον Γάλλο. Δεν έκαναν πολύ διαφορετικά πράγματα στο χορτάρι. Όμως ο ένας τα έκανε και τα κάνει με το παρουσιαστικό του κοντού, αναιμικού σερβιτόρου κι ο άλλος τα έκανε με το παρουσιαστικό του κοσμοπολίτη-απειλητικού πελάτη που όλο το μαγαζί θα κοιτάει όλο το βράδυ.
Συμφωνείτε ή όχι με την σκέψη για το Ινιέστα-Ζιντάν, η εικόνα και η αύρα του υπήρξαν καθοριστικές, ακόμα και αν δεν το καταλαβαίναμε. Ήταν και είναι εξαιρετικά σπάνιος, ιδιαίτερος ως παρουσία.
Δύσκολο το εξηγήσεις
Τα θυμήθηκα όλα αυτά το απόγευμα που ανακοινώθηκε πως ο Ζιντάν αναλαμβάνει την Ρεάλ Μαδρίτης. Μπήκα στο twitter για να γράψω κάτι σχετικό με την αύρα του και κατά διαβολική σύμπτωση εκείνη τη στιγμή είδα ένα tweet που σχολίαζε ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Ήταν ο ελληνικής καταγωγής συνάδελφος που εργάζεται για την Ρεάλ Μαδρίτης. "Δύσκολο να εξηγήσεις την αύρα που εκπέμπει ο Ζιντάν ως άνθρωπος. Όταν μπαίνει σ’ένα δωμάτιο, σταματάς. Όταν μιλάει, ακούς".
Όντως δύσκολο, γιατί όσο γλαφυρά κι αν προσπάθησα να περιγράψω εκείνη τη φορά που βρέθηκα για λίγα λεπτά στον ίδιο χώρο με τον Ζιντάν, αμφιβάλω πως τα κατάφερα στο 100%. Ήταν όμως τρομερό να βλέπω κάποιον να μιλάει για την αύρα του, να συμφωνεί για το πόσο δύσκολο είναι να περιγραφεί κάποιος που σαφώς έχει ζήσει τον Ζιντάν πολύ-πολύ περισσότερο από εμένα της “μιας φοράς, για λίγο”, που ούτε του μίλησα, ούτε καν διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας.
Στα λόγια του δημοσιογράφου της Ρεάλ βρήκα την επιβεβαίωση πως αυτά που αποκόμισα εκείνο το μεσημέρι στη Μαδρίτη δεν ήταν απλώς μια υπερβολή της στιγμής, επειδή τάχα παρασύρθηκα απ’την έκπληξη ή το γεγονός πως ο Ζιντάν ήταν ο νεότερος εκεί ο μέσα, ο πιο κοντινός στα χρόνια της ποδοσφαιρικής μαγείας.
Όντως, έχει κάτι, όχι ως πρώην ποδοσφαιριστής, αλλά ως άνθρωπος. Θα το είχε ακόμα κι αν δεν έπαιζε ποδόσφαιρο και δεν μαθαίναμε την υπάρξη του.
Αφήστε τον Πεπ
Και τώρα που βγήκε μπροστά και θα καθίσει στους πάγκους, το χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Ξέρουμε πως απ’την ώρα που ανακοινώθηκε δεν υπάρχει συζήτηση για το Ζιντάν-Ρεάλ που να έχει μέσα και το Γκουαρδιόλα-Μπαρτσελόνα. Λογικό, αλλά και αφελές.
Ο Πεπ δεν αποδείχθηκε μόνο αρκετά καλός ώστε να γίνει μόλις ο 2ος που κατακτά το Champions League στην πρώτη του χρονιά ως πρώτος προπονητής, αλλά αποδείχθηκε μια προπονητική ιδιοφυϊα απ’αυτές που προκύπτουν μια φορά στα 20-30 χρόνια. Άλλαξε, αλλάζει και θα συνεχίζει να αλλάζει το ποδόσφαιρο.
Το να περιμένει κανείς πως ο Ζιντάν θα αποδειχθεί “περίπτωση Πεπ” είναι σαν να περιμένεις τον κεραυνό όχι μόνο να σκάσει στο ίδιο σημείο με την τελευταία, αλλά να το κάνει και την ίδια ώρα.
Τον θέλουμε στο ποδόσφαιρο
Ο Ζιντάν δεν χρειάζεται να γίνει Πεπ, το πιθανότερο είναι πως δεν μπορεί, δεν θέλει κιόλας. Δεν έχουμε παρά ελάχιστο δείγμα γραφής, αλλά αυτή τη στιγμή μοιάζει περισσότερο να θέλει-μπορεί να γίνει μάνατζερ-διαχειριστής, παρά δάσκαλος-φιλόσοφος.
Ξεκινάει στο πιο δύσκολο καράβι του ποδοσφαίρου. Μέχρι να δούμε τι θα καταφέρει στα πρώτα του βήματα, ταπεινά καταθέτω πως πρώτο του όπλο θα είναι αυτή, η σπάνια αύρα του, αυτός ο ξεχωριστός συνδυασμός κοσμοπολίτη-μετανάστη. Από μόνη της δύσκολα θα είναι αρκετή.
Όμως, ο,τι κι αν συμβεί στη Ρεάλ, όπως κι αν τα πάει σ’αυτό το πρώτο του εγχείρημα, ο Ζιντάν έχει μια αύρα που τη θέλουμε στο ποδόσφαιρο, πιστέψτε με.
