Η απόλυτη σύγκριση, Νίκος Γκάλης-Μοχάμεντ Άλι

Πρόσφατα στην εκπομπή στο Sport24 Radio 103.3, πιάσαμε συζήτηση για τους καλύτερους αθλητές όλων των εποχών σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Κουβέντα που δημιουργεί όμορφες αναμνήσεις, παρακινεί τον κόσμο να δημιουργήσει φανταστικές ενδεκάδες και πεντάδες χωρώντας μέσα τους δικούς του αθλητές που έχει θαυμάσει.

Στην δεκαετία του 80 συνέβη κάτι που εκείνη την εποχή φάνταζε απίστευτο. Υπήρξε ένα ομαδικό άθλημα που μπορούσαμε να παινευτούμε πως είχαμε τον καλύτερο. Τα χρόνια έχουν περάσει αλλά ακόμα και σήμερα έχω την ίδια αίσθηση. Στα δικά μου μάτια ο Νίκος Γκάλης είναι ο κορυφαίος όλων. Ο λόγος δεν έχει να κάνει ούτε με στατιστικά ούτε με κατακτήσεις. Πιστεύω άλλωστε πως η κάθε εποχή είναι διαφορετική και δεν μπορούμε να συγκρίνουμε αθλητές διαφορετικών χρονικών περιόδων. Ο σύγχρονος έχει πάντα το πλεονέκτημα. Αυτό που μετρά είναι η αίσθηση που αφήνει ο κάθε αθλητής. Για παράδειγμα όσα ρεκόρ και να σπάσουν οι Ρονάλντο, Μέσι δεν μπορούν με τίποτα να συγκριθούν σαν προσωπικότητες με τον Ζιντάν. Πολύ απλά γιατί ο Ζιντάν δεν άφησε το στίγμα του με προσωπικά νούμερα, αλλά με ξεχωριστές στιγμές κλάσεις και προσωπικότητας, που έφεραν μεγάλους τίτλους στις ομάδες του.

Ο Ζιντάν έβαλε δύο γκολ σε τελικό Μουντιάλ με το κεφάλι στους Βραζιλιάνους. Πέτυχε το πιο άρτιο γκολ που έχουμε δει ποτέ βγαλμένο από μυθικά κόμικς σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ και όχι με την Χετάφε και την Λεβάντε.

Ο Ζιντάν σε έκανε να μένεις με ανοιχτό το στόμα, όχι με τα τέρματα που πετύχαινε αλλά με τον τρόπο που αξιοποιούσε τους συμπαίκτες του. Τι εποχές που μεσουρανούσε οι συζητήσεις μετά τα παιχνίδια της Γιουβέντους και της Ρεάλ ήταν για τις ασίστ που έδινε και όχι επειδή σκότωνε με 3 και 4 τέρματα τους πεθαμένους. Έφτιαχνε τους συμπαίκτες του, τους έκανε να φαίνονται καλύτεροι, δεν τους περιόριζε τον ρόλο τους. Δεν τους έστελνε στα άκρα για να πετυχαίνει ο ίδιος τα γκολ.

Μεγάλωσε το μύθο του μέσο της ιδιαίτερης προσωπικότητας του και όχι λόγω των προσωπικών του ρεκόρ που δημιουργήθηκαν σε παιχνίδια που έτσι και αλλιώς θα τα κέρδιζε η ομάδα του. Η διαφορά του με τους σταρ του σήμερα ήταν πως ποτέ δεν κυνήγησε κάποια ατομική στατιστική διάκριση. Την διαφορά την έκανε αξιοποιώντας με την ποιοτική του σκέψη και την τεχνική του, τους συμπαίκτες του. Έπαιξε στην Γιουβέντους 5 χρόνια και πέτυχε συνολικά μόλις 24 γκολ, 5 χρόνια έπαιξε και στην Ρεάλ όπου έβαλε 37 γκολ. Η επίδοση σε παραγωγή τερμάτων δεν ήταν σπουδαία, όμως δεν τον εμπόδισε να πάρει τρεις φορές το βραβείο του παίκτη της χρονιάς της FIFA.

Είναι και οι δύο παιδιά μεταναστών

Η προσωπικότητα του Ζιντάν τόσο εμβληματική που του έδωσε το δικαίωμα να αποβληθεί σε τελικό Μουντιάλ, δίνοντας κεφαλιά σε αντίπαλο και σε ολόκληρο τον πλανήτη να μην τολμήσει να βρεθεί ένας άνθρωπός να του ασκήσει κριτική. Κανένας δεν διανοήθηκε να ψελλίσει ή να γράψει το παραμικρό κατά του Ζιντάν, στην λογική ότι επέλεξε να βάλει πάνω τον εγωισμό και τον θυμό του από το καλό της Εθνική Γαλλίας. Άφησε την Εθνική του με παίκτη λιγότερο στον τελικό του Μουντιάλ αλλά προκαλούσε τόσο σεβασμό που δεν άφηνε χώρο για οποιαδήποτε κριτική. Ο κακός έγινε αυτός που δέχθηκε το χτύπημα και όχι αυτός που το έδωσε.

Ο ποδοσφαιρικός μου ήρωας Ζιντάν τελείωσε την καριέρα του αφήνοντας σαν τελευταίο εικόνα την κουτουλιά στον Ματεράτσι, ο μπασκετικός μου ήρωας, μάζεψε τα πράγματα του και έφυγε από το κλειστό των Αμπελοκήπων, επειδή ο Κώστας Πολίτης τόλμησε να μην τον βάλει στην αρχική πεντάδα. Εννοείται πως και εδώ ο κακός της ιστορίας έγινε ο Κώστας Πολίτης. To κοινό τους χαρακτηριστικό όμως δεν περιορίζεται πως όρισαν με μία ιδιαίτερη προσωπική σκηνή το τέλος της καριέρας τους. Είναι και οι δύο παιδιά μεταναστών. Ο Ζινεντίν Ζιντάν γεννήθηκε στην Μασσαλία το 1972 από Αλγερινούς γονείς, ο Νίκος Γκάλης στο Νιου Τζέρσει το 1957 από Έλληνες.

Το μπάσκετ ήταν ο χορός του

Ο Νίκος Γκάλης δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν άλλον μπασκετμπολίστα. Πολύ απλά γιατί κανένας δεν έχει παίξει το μπάσκετ με τον τρόπο που το έπαιξε αυτός. Κανένας άλλος δεν χόρευε όταν έσκαγε την μπάλα. Είχε έναν δικό του ξεχωριστό τρόπο όταν σούταρε, όταν έκανε προσποίηση, όταν έσκαγε την μπάλα. Δεν έπαιζαν με τον ίδιο τρόπο οι υπόλοιποι μπασκετμπολίστες. Όλοι πάνω κάτω έχουν στοιχεία που μοιάζουν μεταξύ τους, ο Γκάλης δεν έμοιαζε με κανέναν. Έπαιζε το μπάσκετ σαν χορευτής. Τον έχω ακούσει σε συνέντευξη του να δηλώνει "δεν ξέρω να χορεύω εμένα το μπάσκετ ήταν ο χορός μου".

Ο Γκάλης και ο Μοχάμεντ Άλι χόρευαν

Οι δύο αθλητές που έχουν παίξει το άθλημα τους με έναν δικό τους διαφορετικό τρόπο από τους υπόλοιπους ήταν ο Νίκος Γκάλης και ο Μοχάμεντ Άλι. Για εμένα αυτοί οι δύο είναι οι κορυφαίοι, γιατί ήταν ξεχωριστοί. Από τους υπόλοιπους οι εικόνες είναι λίγο πολύ παρόμοιες, υπάρχουν αθλητές για να τους συγκρίνεις. Κανένας όμως μπασκετμπολίστας δεν έμοιαζε με τον Γκάλη, κανένας μποξέρ με τον Άλι. Πάντοτε είχα την εντύπωση πως αυτοί οι δύο έμοιαζαν μόνο μεταξύ τους. Όπως και οι δύο έχουν υποστηρίξει σε συνεντεύξεις τους χόρευαν.

Ο Γκάλης και ο Άλι χόρευαν οι υπόλοιποι έπαιζαν μπάσκετ και πυγμαχούσαν. Τα αθλήματα τους τόσο διαφορετικά, αλλά οι κινήσεις τους έμοιαζαν αρκετά. Και οι δύο στηρίζονταν στην προσποίηση. Ο Γκάλης για να αποφεύγει τους αντίπαλους, ο Άλι για να αποφεύγει τις γροθιές. Μικρά χορευτικά πηδηματάκια δεξιά και αριστερά, που στόχο είχαν να κουράσουν τον αντίπαλο. Δεν υπάρχει προσωπική συνέντευξη του Νίκου Γκάλη που να μην τονίζει πως το πλεονέκτημα του ήταν πως στην εποχή του ήταν πιο γυμνασμένος από τους αντίπαλους και άντεχε περισσότερο, η στρατηγική του Αλι στις μεγάλες μάχες ήταν να εξαντλήσει με την τακτική του, τον αντίπαλο του.

Πιστεύω πάντως πως όσο και αν φαίνεται περίεργο η ομοιότητα σε κάποιες κινήσεις του Γκάλη με αυτές του Άλι δεν είναι κάτι εντελώς τυχαίο, απλά δεν γνωρίζω αν ήταν κάτι εντελώς ασυνείδητο. Ο Γκάλης ξεκίνησε σαν μποξέρ και ασχολήθηκε με το άθλημα την εποχή που μεσουρανούσε ο Μοχάμεντ Άλι. Το "πέτα σαν πεταλούδα, τσίμπα σαν μέλισσα" ήταν η ρήση του Μοχάμεντ Άλι, το ίδιο έκανε και ο Γκάλη στο παρκέ. Δεν έπαιζε κοινό μπάσκετ. Δεν σούταρε, δεν πάσαρε αλλά χόρευε, πολλές φορές πέταγε κιόλας.

Ο Νίκος Γκάλης σταμάτησε το μπάσκετ στης 18 Οκτωβρίου 1994. Από τότε στην Ελλάδα έχω δει και αναγνωρίσει την αξία μεγάλων αθλητών. Έχω δεθεί και με αρκετούς, κανένας όμως δεν ήταν τόσο ιδιαίτερος. Κανένας δεν με έκανε να τον παρακολουθώ τόσο ευχάριστα, να παίρνω την μπάλα και να προσπαθώ, με μεγάλη αποτυχία ομολογώ να μιμηθώ τον τρόπο παιχνιδιού του. Ήταν τόσο ξεχωριστό το παιχνίδι του, τόσο ιδιαίτερο και για αυτό θα μείνει με μία ξεχωριστή νοσταλγία στις μνήμες όσων τον έζησαν στα καλά του χρόνια. Και η αλήθεια είναι πως ο Γκάλης σε κάθε παιχνίδι έβαζε πάνω από 5 καλάθια που όταν τα έβλεπες αναγκαζόσουν να μείνεις με το στόμα ανοικτό, από τους αντίστοιχους μεγάλους παίκτες του σήμερα βλέπουμε ένα τον μήνα και το διαφημίζουμε...

Διαβάστε ακόμη:

Οι 10 μεγαλύτερες κόντρες στην ιστορία του ΝΒΑ