Βαριέμαι την Εθνική!
Η πολιτική ορθότητα επιβάλει να γράψω: «Όλοι στο πλευρό της Εθνικής». ΟΚ, το έγραψα. Και αφού έκανα το καθήκον μου, λέω το βράδυ της Παρασκευής να πάω για ένα ποτάκι. Εκτός κι αν είμαι υποχρεωμένος λόγω δουλειάς ή αν προκύψει καλό παρεάκι με πίτσες, μπύρες κ.λ.π. δεν νομίζω ότι θα χαλαλίσω ένα δίωρο μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας Ελλάδα – Σλοβακία.
Φυσικά αν το ματς ήταν κρίσιμο, αν δηλαδή κρινόταν η πρωτιά του ομίλου και η απευθείας πρόκριση στο Μουντιάλ, ίσως το αντιμετώπιζα αλλιώς. Και πάλι όμως θα επρόκειτο περισσότερο για αγγαρεία που θα υποχρέωνα τον εαυτό μου να υποστεί, παρά για ευχαρίστηση.Οι διοργανώσεις Εθνικών ομάδων έχουν προκριματική φάση, έχουν και τελική φάση.
Η τελική φάση είναι ωραία φάση. Ειδικά όταν συμμετέχει η Ελλάδα. Οι περισσότεροι ποδοσφαιρόφιλοι γουστάρουν με τρέλα Μουντιάλ ή Euro. Σχεδόν όλες οι μεγάλες ιστορίες που σφράγισαν το άθλημα με ανεξίτηλο τρόπο γεννήθηκαν σε τελικές φάσεις διοργανώσεων Εθνικών ομάδων.
H προκριματική φάση απ' την άλλη αποτελεί το πιο ξενέρωτο πράγμα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ας είμαστε ειλικρινείς. Κάθε φορά που προκύπτει διακοπή πρωταθλημάτων λόγω προκριματικών, τα Σαββατοκύριακα αδειάζουν απελπιστικά!
Πάνω δηλαδή που αρχίζεις και ζεσταίνεσαι, ο ΠΑΟΚ κερδίζει τον Παναθηναϊκό και μένει σε απόσταση βολής από τον Ολυμπιακό, η Λίβερπουλ βρίσκεται στην κορυφή της Πρέμιερ Λιγκ και η Ρεάλ Μαδρίτης κάνει μια επική ανατροπή στην έδρα της Λεβάντε, έρχονται οι κλήσεις του Σάντος και οι αφόρητα κλισέ δηλώσεις των διεθνών να σε προσγειώσουν απότομα.Δε ξέρω, ίσως αυτό να συμβαίνει μονάχα στην χώρα μας. Μπορεί δηλαδή στην υπόλοιπη Ευρώπη να περιμένουν τους αγώνες της Εθνικής τους με ανυπομονησία.
Μπορεί επίσης να φταίει το ότι η Ελλάδα είναι - αποτελεσματική, σοβαρή, μαχητική και ότι άλλο θέλετε, πλην όμως – ποδοσφαιρικά βαρετή. Και μπορεί να παίζει ρόλο η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όπως διαμορφώθηκε κυρίως μετά το 2004.
Με τις απίστευτες ραδιοφωνικές υπερβολές, με το τρομακτικό κανάκεμα των παικτών από πλευράς δημοσιογράφων (σε βαθμό που αν γράψεις ότι κάποιος δεν έπαιξε καλά, σε εγκαλούν οι υπόλοιποι διεθνείς για έλλειψη σεβασμού) και με αφόρητα σαχλές τηλεοπτικές εκπομπές (όπου ο εκάστοτε καλεσμένος λέει τις μεγαλύτερες κοινοτοπίες όλων των εποχών και οι παρουσιαστές τον αντιμετωπίζουν σαν την προσωποποίηση της ποδοσφαιρικής σοφίας). Και μπορεί να μη φταίει τίποτα από τα παραπάνω και να φταίω μονάχα εγώ.
Που είμαι προφανώς αχάριστος, κάφρος και ανεγκέφαλος και δεν καταλαβαίνω ότι όλοι οφείλουμε να αγαπάμε και να στηρίζουμε την Εθνική ομάδα της χώρας μας.
Εντάξει λοιπόν, το καταλαβαίνω. Τη στηρίζω και την αγαπάω. Το ξεκαθαρίσαμε; Ωραία. Ποιος ψήνεται για ποτάκι την Παρασκευή;
