Μπορούμε να... δείρουμε τους Ισπανούς

Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να τους δείρουμε. Ξύλο, μπέκο που λέμε πολύ λαϊκά. Να αρχίσει ο Μπουρούσαρος τις κλωτσιές στον φαρδύ πισινό του Μαρκ Γκασόλ (αυτός που έπαιζε λόγω του αδερφού του όπως λέγαμε κάποτε), ο Νικολαράς ο Ζήσης να συνεχίσει να σκαμπίλια στο αυθάδες πρόσωπο του Ρούμπιο μέχρι να του φύγει η ακμή και να τελειώσουμε με τον Βασιλομπίλαρο Σπανούλη και τον Κωστάρα τον Μασκοφόρο, να κοπανάνε με χέρια και με πόδια οποιονδήποτε δεν φορά γαλανόλευκα.

Αν δεν τολμήσει ο… Θερβάντες, ο Ορένγκα με το καλλιτεχνικό μουσάκι, να διαμαρτυρηθεί να τον πλακώσει στις "κοιλιές" ο Ανδρέας ο Τρινκιέρης και στις μαγκουριές ο Αη Γιώργης και η παρέα της φεγγαρόπετρας. Μοιάζει με καλό πλάνο. Αμολάμε τα σκυλιά του πολέμου και θα τους δαγκώσουμε τα λαρύγγια.

Μετά από 26 χρόνια που το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται στην κορυφή σε εθνική και συλλογικό επίπεδο, φτάνουμε να γυρνάμε στα χρόνια του Αμερικάνου, του Κοντοβουνίσιου με πινελιές από τις ηρωικές εθνικές Γιατζόγλου και Κορωναίου.

Δεν θέλει τίποτε άλλο. Ένα "ΌΧΙ", ένα "no pasaran", για να το πούμε στην γλώσσα τους, ένα "A por ellos = πάνω τους" και θα ψάχνουν την φούστα της Βασίλισσας Σοφίας να κρυφτούν.

Το plan b

Αν, υποθέσεις εργασίας, δεν πιάσει το πλάνο, που μοιάζει απίθανο, να προτείνουμε μία εναλλακτική λύση; Ας πούμε, μετά από πέντε αγώνες, και δύο μήνες προετοιμασίας, ο προπονητής μας και οι συνεργάτες τους να παρουσιάσουν ένα συγκεκριμένο πλάνο αγωνιστικό το οποίο να ταιριάζει στους παίκτες μας και να ακολουθηθεί κατά γράμμα;

Μήπως να μην χάσουμε ριμπάουντ και να γυρίσουμε την μπάλα με ηρεμία μέχρι να βρούμε το καλύτερο σουτ; Μήπως να γνωρίζουμε ακριβώς τι αρέσει να κάνει ο Ρούμπιο, ο Ρούντι, ο Καλδερόν, ο Κλαβέρ και ο Μαρκ Γκασόλ, και να τους σταματήσουμε; Μήπως για μία φορά να μην ακολουθήσουμε τον αντίπαλο σε ότι κάνει αλλά να βάλουμε τον άπειρο Ορένγκα να μας κυνηγάει;

Δεν έχει αλλάξει τίποτε για την πίστη μας στην ομάδα. Συνεχίζουμε από πλευράς ταλέντου να βρισκόμαστε μέσα στην δυάδα, προσθέτουμε το πείσμα από τις πολύ κακές εμφανίσεις και τις ήττες, την ανάγκη για νίκη, την Ισπανία που δεν είναι στα καλύτερά της με έναν κόουτς πιο άπειρο από τον δικό μας, τον αθλητικό εγωισμό σπουδαίων αθλητών και… ναι είναι αλήθεια ότι μπορούμε. Αξίζουμε, αν παίξουμε κανονικό μπάσκετ, να κερδίσουμε τους Ίβηρες. Αρκεί να έχουμε κατεύθυνση στην άμυνα και να διαβάσουμε το αμυντικογενές παιχνίδι αυτής της Ισπανίας στην επίθεση.

Ότι κι αν συμβεί, εκείνο που μετράει δεν είναι να πέσουμε σαν παλικάρια με το τσαρούχι στο πόδι και την σημεία τυλιγμένη στους ώμους, αλλά να νικήσουμε ως εθνική, ως μία από τις κορυφαίες ομάδες μπάσκετ στη σύγχρονη ιστορία.