Ο Γκάλης και ο υπνάουσκας

Από τα χρόνια του κορυφαίου των κορυφαίων, είχαμε να δούμε τέτοια παράσταση. Από κοντό, βεβαίως βεβαίως, διότι έχει κάνει και ο Νοβίτσκι τα όργιά του. Απλά ο Γκάλης στο τέλος έβρισκε έναν βοηθό(είτε τον Ανδρίτσο για 6/6 δίποντα, είτε τον Καμπούρη για τις βολές είτε τον Φάνη για το τρίποντο) ενώ ο Πάρκερ ήταν ολομόναχος. Τέσσερις έπαιζαν άμυνα και αυτός με …πέντα αντιπάλους στην επίθεση.

Δεν πιστεύει κανείς ότι εν έτει 2013 μπορεί ένας παίκτης να πετύχει 32 πόντους απέναντι σε τρία από τα καλύτερα γκαρντ του κόσμου, πλην ΝΒΑ, και να φτάσει μόνος στον τελικό. Το πείσμα του Πάρκερ από τις ήττες, τους αποκλεισμούς, την προσπάθεια, την μουρμούρα της Λογκόρια τόσα χρόνια, την αγάπη του κυρίως για την εθνική ομάδα, τον έφερε πάλι έναν αγώνα από την κορυφή.

Χειροκρότημα για τους Ισπανούς

Οι Ισπανοί χωρίς πέντε παίκτες, με τον Ρούμπιο να μην αισθάνεται πολύ καλά, τον Καλδερδόν τραυματία, προσπάθησαν πάλεψαν αλλά υπέπεσαν στην ίδια …ύβρη με την εθνική Ελλάδας: κατέβηκαν χωρίς έμπειρο προπονητή. Ακόμα κι έτσι όσο κι αν γίνεται φιλότιμη προσπάθεια να καλλιεργηθεί αντιπάθεια, αξίζουν μόνο το χειροκρότημα διότι ενώ φιλοξενούν το Μουντομπάσκετ, κατέβηκαν στην Σλοβενία για να τα δώσουν όλα, προσπάθησαν, για το γόητρό τους. Είναι η μοναδική σχολή την οποία αξίζει να μιμηθούμε σε όλα τα επίπεδα.

Η εκδίκηση του… ύπνου

Η ύβρις όμως, όπως καταλάβαμε κι εμείς, πληρώνεται και για την Ελλάδα η πρόκριση της Λιθουανίας, το όμορφο μπάσκετ της αποδεικνύει ότι τα τελευταία χρόνια επιτελέσαμε δύο τεράστιες ύβρις.

Ο Γιόνας Καζλάουσκας ή αλλιώς υπνάουσκας για τους λάτρεις του ελληνικού μπάσκετ, παρουσίασε για μία ακόμα φορά ένα τρομερό σύνολο χωρίς φοβερές μονάδες. Υπηρετεί το τελευταίο…καλό μπάσκετ και θα πάρει το μετάλλιό του που μπορεί να είναι και χρυσό. Είναι ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος προσπάθησε το 2009 να βάλει την εθνική σε διαφορετικές ράγες αξιοποιώντας το ταλέντο όχι την μαγκιά, την σκληράδα και το τσαρούχι. Ατυχώς για τον ίδιο πήρε μετάλλιο αμέσως, όταν οι δύο πρώτοι έμπειροι την έκαναν από την εθνική, οπότε έπρεπε να εξοντωθεί. Η αποτυχία της Τουρκίας, με όσα προηγήθηκαν, του χρεώθηκε και απολύθηκε διότι «δεν ξύπναγε στον πάγκο ούτε με καμπάνες». Έτσι έλεγαν οι γύρω του. Βαθείς γνώστες του μπάσκετ άλλωστε.

Η εθνική προσέλαβε έναν επίσης καλό προπονητή ως διάδοχο, πάλι για να τον απολύσει μετά την αλληλουχία επιτυχία/αποτυχία. Τώρα, πληρώσαμε αυτές τις ύβρεις και στο τέλος της ημέρας, ίσως να προσέφεραν τεράστια υπηρεσία ο Τρινκιέρι και οι συνεργάτες του, οδηγώντας το καράβι στην ξέρα διότι κατάλαβαν άπαντες ότι δεν μπορείς να παίξεις με αυτόματο πιλότο. Δεν μπορείς να βάλεις σε ένα υπερωκεάνιο καπετάνιο έναν μούτσο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ελπίζουμε ότι βλέποντας το σόου του Πάρκερ ακόμα και όσοι δεν έχουν προλάβει τον Γκάλη, αντιλαμβάνονται γιατί είναι ντροπή να συγκρίνεται ο Νικ με οποιουσδήποτε είχαν πέντε, έξι πόντους μέσο όρο με την εθνική αλλά …έκαναν όλα όσα δεν βλέπαμε. Τελειώνουμε και με αυτό.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: Με τους διεθνείς δεν έχουμε…τελειώσει ακόμα. Η εικόνα της ομάδας που επιστρέφει χωρίς τρεις παίκτες αποτελεί ντροπή μεγαλύτερη από ένα κακό αποτέλεσμα. Να είναι σίγουροι πως ο Πάρκερ δεν θα γυρνούσε μόνος του σε όποιο σημείο και αν αποκλείονταν οι τρικολόρ. Ναι η εθνική είναι ένα σκορποχώρι, δεν έχει ούτε έναν παράγοντα, αλλά η συγκεκριμένη πράξη βαρύνει μόνο τους αθλητές μας.