Από εδώ και πέρα… μόνο κράξιμο στην Εθνική!

Ο Άρης Ασβεστάς γράφει για τον εγωισμό των διεθνών που θίγεται όταν δέχονται αυστηρή κριτική και αυτό βγαίνει στο γήπεδο με επικό πολλές φορές τρόπο!

26 ΙΟΥΝ 2014

Ρε παιδιά, αν είναι να τσαντίζεστε όταν σας γράφουν ότι είστε κακή και βαρετή ομάδα και αυτό να σας βγαίνει στο γήπεδο έτσι όπως σας βγήκε με την Ακτή, να πούμε σε αυτούς που σας κράζουν να το κάνουν πιο συστηματικά!

Αστειεύομαι φυσικά… Η Εθνική, την πιο κρίσιμη και καθοριστική στιγμή ήταν και πάλι φανταστική! Κατάφερε να ξεπεράσει ένα κάρο αναποδιές (αναγκαστικές αλλαγές, δοκάρια κλπ) και να θριαμβεύσει, όπως άλλωστε το δικαιούταν. Ήταν καλύτερη από τον αντίπαλό της και έδειξε ξανά πως όταν θέλει (και κυρίως όταν πρέπει) μπορεί να κάνει θαύματα!

Πρόσφερε πρώτα απ’ όλα στον Έλληνα μια… γερή τζούρα περηφάνιας και χαράς. Δευτερευόντως, πρόσφερε στους ποδοσφαιρόφιλους όλου του κόσμου μια παράσταση πάθους, δύναμης, επιμονής και πίστης στη νίκη.

Ταπείνωσε μια ομάδα που έμοιαζε ολίγον… φόβητρο πριν το ματς, αλλά αποδείχτηκε πως "την είχαμε"! Έδειξε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο: το αλησμόνητο 2004, οι συμμετοχές στα ευρωπαϊκά και παγκόσμια κύπελλα που ακολούθησαν, η νίκη στο μπαράζ με τη Ρουμανία, μέχρι και το σήμερα…

Και η κριτική χρειάζεται…

Ο αστεϊσμός στην αρχή του άρθρου, έχει ωστόσο και μια δόση αλήθειας: ασφαλώς και η νίκη-πρόκριση της Εθνικής δεν οφείλεται στην αυστηρή κριτική που ασκήθηκε στην ομάδα μετά τα ματς με την Κολομβία και την Ιαπωνία. Έπαιξε όμως και αυτή, έστω έναν μικρό ρόλο…

Οι ποδοσφαιριστές θίγονται όταν τους λες άμπαλους. Με την Εθνική συμβαίνει συχνά αυτό και ευτυχώς για εκείνους (αλλά και για εμάς), απαντούν (σχεδόν) πάντα με τον ίδιο τρόπο: με μια μεγάλη πρόκριση!

Εδώ όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και κάτι: η ισοπεδωτική στάση είναι σε κάθε περίπτωση λάθος! Είναι λάθος να τους κράζεις συνεχώς, βρέξει-χιονίσει και με προσβλητικά σχόλια (ενώ τις περισσότερες φορές είσαι εσύ ο "μυρωδιάς"), είναι λάθος όμως και η συνεχής αποθέωση και το χάιδεμα, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα και την εικόνα της ομάδας. Αν είσαι κακός και σέρνεσαι, θα δεχτείς (θες δεν θες) την κριτική, που ασφαλώς θα είναι εντός των θεμιτών πλαισίων και πάντα με επιχειρήματα. Αν παίζεις τη μπάλα σου και τα δίνεις όλα, η κριτική θα είναι αντίστοιχη.

Πάντα υπάρχει παραπάνω…

Έτσι είναι η ζωή! Οι διεθνείς πρέπει να το αποδεχτούν και να αποφεύγουν η πρώτη κουβέντα στις δηλώσεις τους να είναι το κουραστικό πλέον… "δώσαμε απαντήσεις". Διότι αυτοί που υποτίθεται… εισέπραξαν τις απαντήσεις, δεν δίνουν δεκάρα! Πάλι τα ίδια θα γράψουν! Καλό, λοιπόν, θα είναι, οι παίκτες να έχουν το νου τους μόνο στα ματς και να μην δίνουν σημασία στα γύρω-γύρω….

Διότι η κριτική, καλόπιστη και κακόπιστη, θα υπάρχει πάντα και αυτό δεν αλλάζει! Όπως θα υπάρχει πάντα και το γλείψιμο προς τους διεθνείς και την ΕΠΟ! Ούτε αυτό αλλάζει! Γι’ αυτό παίξτε τη μπάλα σας και σε κάθε αγώνα να δίνετε απαντήσεις μόνο στον εαυτό σας, για εκείνες τις στιγμές που καμιά φορά θα λέτε από μέσα σας… "μέχρι εδώ είμαστε, δεν πάμε παραπάνω". Με αυτή την Εθνική που είδαμε κόντρα στην Ακτή, πάντα θα υπάρχει παραπάνω…

Υ.Γ: Δεν είναι κακό! Δεν είσαι ανθέλληνας αν το παραδεχτείς! Δεν θα πάθεις τίποτα! Ας το παραδεχτούμε όμως: δεν υπάρχει κανένα πέναλτι στον Σαμαρά. Πώς να το κάνουμε, δηλαδή; Η επαφή που προηγείται δεν οδηγεί σε ανατροπή. Ο Σαμαράς πέφτει σε δεύτερο χρόνο, μόνος του και μάλιστα με αρκετά θεατρινίστικο τρόπο! Επαναλαμβάνω: το ότι πρόκειται για νίκη-πρόκριση που αφορά την Εθνική μας ομάδα, δεν προϋποθέτει ότι σώνει και καλά πρέπει να σφυρίξουμε αδιάφορα για ένα διαιτητικό σφάλμα υπέρ μας… Αν αυτό το πέναλτι δινόταν σε ματς του ελληνικού πρωταθλήματος, θα είχαμε ανακοινώσεις, κύκλους, τετράγωνα και ο κακός χαμός, ενώ οι οπαδοί θα έβραζαν και θα απειλούσαν θεούς και δαίμονες! Ήμασταν ανώτεροι, δικαιούμασταν τη νίκη και χίλια μπράβο στα παιδιά! Όμως η νίκη ήρθε με ανύπαρκτο πέναλτι. Τι να κάνουμε τώρα;

Υ.Γ1: Δεν είμαι κανένας ειδικός αναλυτής και βαθύς γνώστης του ποδοσφαίρου, όμως με την απλοϊκή μου ματιά και έχοντας δει όλα τα ματς του Μουντιάλ μέχρι τώρα, καταθέτω ταπεινά την άποψή μου: δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ Κόστα Ρίκα! Ένας Κάμπελ είναι (τον οποίο οι διεθνείς μας τον γνωρίζουν καλά) και τίποτα άλλο ιδιαίτερο. Είναι μια στρωμένη και φιλόδοξη ομάδα, από παίκτες αξιόλογους αλλά όχι κάτι σπουδαίο (άλλωστε ουδείς παίζει σε κάποιο μεγάλο σύλλογο). Μην μας ξεγελούν οι νίκες με Ιταλία και Ουρουγουάη. Η Εθνική μας ομάδα, αν αγωνιστεί όπως κόντρα στους ελέφαντες, "την έχει" την Κόστα Ρίκα εύκολα! Κυριακή κοντή γιορτή…