Ο Αμπιόλα Ντάουντα στο Contra.gr: Ενα χαστούκι στην ξενοφοβία!

Ο επιθετικός του Ατρομήτου, Αμπιόλα Ντάουντα, μιλά στο Contra.gr για το ποδόσφαιρο αλλά και τη ζωή. Το ξεκίνημά του, οι μεταγραφές του, ο ερχομός του στην Ελλάδα μαζί με τις απόψεις του για το μεταναστευτικό, το ρατσισμό και τη λεηλάτηση της Αφρικανικής Ηπείρου. Μία συνέντευξη που αξίζει να διαβάσετε!

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography PHOTO BY: ANDREAS PAPAKONSTANTINOU / TOURETTE PHOTOGRAPHY

Αγωνιζόμενος από τα 18 του χρόνια στην Ευρώπη, ο 29χρονος σήμερα Αμπιόλα Ντάουντα έχει συνηθίσει να ταξιδεύει, να μετακινείται, να αλλάζει χώρες, κουλτούρες και έθιμα στην καθημερινή ζωή του. Προφανώς η προσαρμογή του στην Ελλάδα δεν ήταν κάτι δύσκολο γι' αυτόν. Οταν αμούστακο παιδί φεύγεις από τη Νιγηρία για να πας στην Σουηδία για δουλειά, τι να σου πει μία μετακίνηση στην Ελλάδα 11 χρόνια αργότερα;

Στη συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω, θα διαπιστώσετε από πρώτο χέρι ότι το ποδοσφαιρικό όνειρο δεν είναι πάντα τόσο λαμπερό όσο περιγράφεται. Υπάρχουν συχνά απογοητεύσεις, άσχημες στιγμές, δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Επιβιώνουν αυτοί που είναι πραγματικά δυνατοί. Στο μυαλό και στην ψυχή, όχι στο σώμα.

Γιατί αποφάσισες να συνεχίσεις στον Ατρόμητο την καριέρα σου τον προηγούμενο Ιανουάριο;

H αλήθεια είναι ότι είχα πολλές προσφορές την προηγούμενη μεταγραφική περίοδο. Από την Τουρκία, το Κατάρ, το Ιράν. Δεν ήταν όμως το ίδιο συναίσθημα με αυτό που ένιωσα ότι με πήραν τηλέφωνο για να με ενημερώσουν για την προσφορά του Ατρομήτου. Οταν μίλησα με τους ανθρώπους εδώ, ένιωσα όμορφα.

Λέγεται πάντως ότι απέρριψες προτάσεις που σου πρόσφεραν περισσότερα χρήματα...

Οντως, τα χρήματα στις άλλες επιλογές που είχα ήταν περισσότερα. Αλλά αυτό που ήθελα ήταν να αισθανθώ ευτυχισμένος ξανά, να παίξω. Τον τελευταίο χρόνο που ήμουν στην Φιτέσε τα πράγματα δεν κύλησαν καλά για μένα, πήγα στη Χαρτς δανεικός όπου είχα πράγματι ένα καλό εξάμηνο αλλά επιστρέφοντας πίσω και πάλι δεν βρήκα θέση. Αναζητούσα λοιπόν μία νέα πρόκληση για την καριέρα μου. Δεν ήταν τα λεφτά το ζήτημα, ήταν να βρω ξανά τον εαυτό μου.

Τι ήξερες για τον Ατρόμητο και το ελληνικό ποδόσφαιρο πριν υπογράψεις;

Το ελληνικό ποδόσφαιρο έγινε διάσημο από τη στιγμή που η Εθνική σας ομάδας πήρε το Euro του 2004. Ηξερα φυσικά και τα μεγάλα ελληνικά κλαμπ που αγωνίζονται στην Ευρώπη, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό κτλ. Η αλήθεια είναι ότι για τον Ατρόμητο δεν ήξερα πολλά μέχρι που ήρθα εδώ και με πληροφόρησαν σχετικά οι άνθρωποι της ομάδας.

Μήπως μίλησε με τον Μπράουν Ιντέγε πριν το αποφασίσεις;

Οχι. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, τον ξέρω φυσικά ως παίκτη, είχαμε πάρει μέρος μαζί και σε ένα τουρνουά στη Νιγηρία πριν αρκετά χρόνια. Αλλά δεν νομίζω να το θυμάται τώρα...

Θα μοιραστείς μαζί μας τις πρώτες σκέψεις σου για το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος;

Το πρωτάθλημά σας, από αυτό που έχω δει μέχρι στιγμής, βασίζεται στη δύναμη. Υπάρχει έντονο αυτό το στοιχείο. Εχει όμως και πολλή τακτική, οι περισσότερες ομάδες αμύνονται με επιτυχημένο τρόπο. Υπάρχουν όμως και ομάδες που παίζουν πολύ καλά επιθετικά, για παράδειγμα ο Ολυμπιακός. Εχουμε να κάνουμε λοιπόν με μία μίξη δύναμης και τακτικής ενώ δεν λείπει και η τεχνική.

Διαφορές με το ολλανδικό στο οποίο αγωνιζόσουν μέχρι πρότινος;

Στην Ολλανδία είναι τελείως διαφορετικά πράγματα. Το παιχνίδι παίζεται συνέχεια στο χορτάρι, οι ομάδες πασάρουν όλη την ώρα. Είναι φοβερό, μπορεί μία ομάδα να έχει κατοχή για δύο συνεχόμενα λεπτά, τους αρέσει πολύ αυτό το στιλ. Στη Σουηδία ήταν πάλι αλλιώς. Οπως στη Σκωτία όταν έπαιξα στη Χαρτς. Δυο, τρεις πάσες και μετά μεγάλη μπάλα για την περιοχή. Το ολλανδικό στιλ είναι πολύ πιο ωραίο για το μάτι, δεν είναι όμως όλες οι ομάδες αποτελεσματικές σ' αυτού το είδους το παιχνίδι. Εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν ομάδες όλων των ειδών. Τις προάλλες που παίξαμε με τον Αστέρα διαπίστωσα ας πούμε ότι ο αντίπαλος ήταν πολύ καλός στην κυκλοφορία της μπάλας, ήξεραν πως να παίξουν.

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography PHOTO BY: ANDREAS PAPAKONSTANTINOU / TOURETTE PHOTOGRAPHY

Είναι το ματς με τον Ολυμπιακό το ματς της χρονιάς για σας;

Είναι την άλλη εβδομάδα το ματς (η συνέντευξη έγινε την Πέμπτη) και τη Δευτέρα έχουμε άλλο σημαντικό παιχνίδι για το πρωτάθλημα. Δεν υπάρχει βέβαια αμφιβολία ότι το ματς της Πέμπτης κόντρα στον Ολυμπιακό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Νομίζω ότι θα βγάλουμε την ποιότητά μας στο γήπεδο και θα τα δώσουμε όλα για να πάρουμε την πρόκριση στην επόμενη φάση του Κυπέλλου.

Σου αρέσει περισσότερο να αγωνίζεται ως στράικερ ή ως πλάγιος;

Οταν ήμουν νέος, με χρησιμοποιούσαν περισσότερο ως πλάγιο επιθετικό. Στην Κάλμαρ, ας πούμε, στη Σουηδία έπαιζα στα πλάγια. Ομολογώ ότι δεν μου αρέσει, βάζει όρια στον τρόπο και στο χώρο που κινούμαι μέσα στο γήπεδο. Στην τελευταία μου σεζόν λοιπόν εκεί είπα στον κόουτς ότι πρέπει να παίξω φορ. Μου είπε οκ, αλλά θα πρέπει να παλέψεις για τη θέση, δεν είσαι ο μόνος στο ρόστερ. Του απάντησα κανένα πρόβλημα. Πράγματι, κέρδισα τη θέση του βασικού φορ και έκανα την καλύτερη σεζόν μου. Οπως σου είπα και πριν στη γραμμή πάνω περιορίζομαι. Μπορώ να πάω είτε ευθεία είτε να συγκλίνω προς τα μέσα. Οι χώροι είναι μικροί. Στο κέντρο της επίθεσης υπάρχει ελευθερία κίνησης και περισσότεροι χώροι, όλο το γήπεδο είναι στη διάθεσή σου.

Αλήθεια, πριν υπογράψεις σκέφτηκες ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει πολλά οικονομικά προβλήματα;

Δεν νομίζω, θα έλεγα ότι δεν τα σκέφτηκα καθόλου όλα αυτά. Οπως σας είπα, στον Ατρόμητο δεν ήρθα για τα λεφτά έτσι και αλλιώς. Οταν μιλούσαμε μου είπαν ότι δεν μπορούν να μου υποσχεθούν πολλά χρήματα. Εμαθα όμως ότι η ομάδα πληρώνει πάντα έγκαιρα. Δεν με απασχόλησαν άλλες σκέψεις. Ηρθα στον Ατρόμητο να παίξω ποδόσφαιρο, να παίξω στο υψηλό επίπεδο.

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography PHOTO BY: ANDREAS PAPAKONSTANTINOU / TOURETTE PHOTOGRAPHY

Ομολογώ ότι δεν μου αρέσει να παίζω ως πλάγιος, βάζει όρια στον τρόπο και στο χώρο που κινούμαι μέσα στο γήπεδο.

Ζητήσαμε από το φορ του Ατρομήτου να μας κάνει ένα σύντομο αλλά περιεκτικό φλας μπακ στη μέχρι τώρα καριέρα του στην Ευρώπη αλλά και στα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στη Νιγηρία. Ιδού λοιπόν μία κλασική ποδοσφαιρική διαδρομή ενός Αφρικανού παίκτη. Νιγηρία-Σουηδία-Σερβία-Ολλανδία-Σκωτία-Ολλανδία-Ελλάδα. Ενας μικρός γύρος της Ευρώπης!

Εφυγες από τη Νιγηρία για τη Σουηδία στην ηλικία των 18 ετών; Ηταν δύσκολο να το αποφασίσεις;

Ηταν πάρα πολύ δύσκολο αλλά την ίδια ώρα ήταν και αυτό που ήθελα πάρα πολύ στη ζωή μου. Ηξερα ότι αν πραγματικά επιθυμούσα να κάνω επαγγελματική καριέρα, θα έπρεπε να θυσιάσω πράγματα, να φύγω από την πατρίδα μου μικρός. Ακόμα όμως και όταν έπαιζα στη Νιγηρία, έλειπα από το σπίτι μου συχνά. Για μία εβδομάδα, δύο εβδομάδες. Σε διάφορα τουρνουά όπου υπήρχαν σκάουτ για να μας δουν. Στη Σουηδία τα πράγματα ζόρισαν μετά από έξι μήνες, έκανε πάρα πολύ κρύο. Διαφορετικό το φαγητό και οι άνθρωποι, άγνωστη η γλώσσα. Εφυγα από μία πόλη εκατομμυρίων όπως το Λάγος, για να μείνω σε μία κωμόπολη μερικών χιλιάδων. Στην αρχή βρήκα καταφυγή στο... play station! Eλιωνα με τις ώρες μπροστά από την οθόνη. Μετά αποφάσισα να πάω στο σχολείο, να μάθω τη γλώσσα. Την έμαθα τέλεια!

Μπάλα στην πατρίδα σου σε ποια ηλικία έπαιξες για πρώτη φορά;

Πρωτοέπαιξα στο σχολείο όπως όλα τα παιδιά. Κλωτσούσαμε την μπάλα από εδώ και από εκεί. Συνειδητοποίησα στα 10 μου χρόνια ότι θα μπορούσα να κάνω καριέρα και ότι έπρεπε να το κυνηγήσω. Ημουν στην ομάδα της περιοχής μου και όταν έφτασα στην ηλικία των 16 αποφάσισα να τα δώσω όλα για να γίνω επαγγελματίας.

Το μετάνιωσες ποτέ που μετανάστευσες τόσο νέος για το ποδόσφαιρο; Θέλησες κάποια στιγμή να τα παρατήσεις;

Σε καμία περίπτωση, ούτε που μου πέρασε ποτέ από το μυαλό, σου μιλάω ειλικρινά. Αυτό που πάντα ονειρευόμουν στη ζωή μου ήταν να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Το είχαν πει και άνθρωποι στον πατέρα μου, “ο γιος σου πρέπει να γίνει ποδοσφαιριστής, έχει τα προσόντα". Οταν έφυγα λοιπόν από το σπίτι, δεν κοίταξα ξανά πίσω. Είχα αυτή τη νοοτροπία. Θα μπορούσα να πάω οπουδήποτε για να παίξω ποδόσφαιρο. Σίγουρα υπάρχουν και στιγμές που σκέφτομαι ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου, ότι υπάρχει και η οικογένειά μου. Προς το παρόν όμως δεν είμαι παντρεμένος, ούτε έχω παιδιά, οπότε τα πράγματα είναι πιο εύκολα για μένα.

Στην αρχή της καριέρας μου στη Σουηδία βρήκα καταφυγή στο... play station! Eλιωνα με τις ώρες μπροστά από την οθόνη. Μετά αποφάσισα να πάω στο σχολείο, να μάθω τη γλώσσα. Την έμαθα τέλεια!

Μετά την εμπειρία σου στη Σουηδία, πήγες να παίξεις ποδόσφαιρο σε μία τελείως διαφορετική χώρα, τη Σερβία. Μεγάλη αλλαγή...

Πράγματι, ήταν μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου η μεταγραφή στον Ερυθρό Αστέρα και η μετακόμιση στη Σερβία. Οταν έφυγα από τη Σουηδία, είχα το νου μου στο πως θα παίξω καλό ποδόσφαιρο. Ετσι και αλλιώς στις φιλίες είμαι εύκολος. Μπήκε όμως ένα καινούργιο γκρουπ ανθρώπων στη ζωή μου. Για να τους κερδίσω, έπρεπε να δείξω τι μπορώ να κάνω μέσα στο γήπεδο. Να δείξω ότι είμαι άψογος επαγγελματίας. Οι πρώτοι τρεις μήνες δεν ήταν εύκολοι για μένα αλλά δεν το έβαλα κάτω. Είπα στον εαυτό μου τώρα είσαι εδώ και θα πρέπει να τα καταφέρεις. Τα κατάφερα με τη βοήθεια των συμπαικτών μου. Με βοήθησε πολύ ο αρχηγός του Αστέρα τότε που ήξερε Αγγλικά αλλά και ο Ρικάρντο Σα Πίντο με τον οποίο συνεργάστηκα τους πρώτους έξι μήνες. Μετά προέκυψαν προβλήματα με τις πληρωμές στα οποία να σου πω την αλήθεια δεν ήμουν συνηθισμένος. Εχασα την αυτοσυγκέντρωσή μου, δεν μπορούσα να προσαρμοστώ σ' αυτή τη συνθήκη. Πήραμε όμως το πρωτάθλημα με τον εκπληκτικό κόσμο πάντα δίπλα μας. Νομίζω ότι αυτή ήταν η κορυφαία στιγμή στην καριέρα μου. Είχαμε παικταράδες στην ομάδα, ο Αστέρας είναι πολύ μεγάλο κλαμπ.

Στη Φιτέσε όμως τι δεν πήγε καλά;

Ηθελα να πάω στην Ολλανδία και το πέρασμά μου από τον Αστέρα μου έδωσε την ευκαιρία να προχωρήσω μπροστά στην καριέρα μου. Είχα βέβαια μία ατυχία στη Σερβία, τραυματίστηκα στο πικ της παρουσίας μου εκεί, όταν ήμουν ...on fire. Θα είχα σκοράρει τα διπλάσια γκολ αν έπαιζα μέχρι τέλους. Στη Φιτέσε μπορώ να σου πω ότι έγιναν περίεργα πράγματα που δεν είχα ξανασυναντήσει στην καριέρα μου. Συνήλθα από τον τραυματισμό μου, έκανα 11 συμμετοχές, σκόραρα 6 φορές, είχα 4 ασίστ. Και μετά...δεν ξέρω τι έγινε, τέθηκα εκτός ομάδας. Η στενή σχέση που έχει η Φιτέσε με την Τσέλσι ίσως να ήταν η αιτία. Φέρνει συχνά παίκτες στη Φιτέσε οι οποίοι πρέπει να παίρνουν χρόνο συμμετοχής. Εγώ φυσικά δεν άνηκα στην Τσέλσι και έτσι μπήκα στο περιθώριο. Επρεπε ένας άνθρωπος να μου πει επισήμως τι έγινε, δεν ήρθε κανείς. Εγινα η τελευταία επιλογή στους επιθετικούς.

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography PHOTO BY: ANDREAS PAPAKONSTANTINOU / TOURETTE PHOTOGRAPHY

Κάπως έτσι κατέληξες στον Ατρόμητο...

Ηθελα να φύγω, το ήξεραν, το είχα πει. Αλλά ελεύθερο δεν με άφηναν, ήθελαν χρήματα αφού είχα συμβόλαιο σε ισχύ. Είπα στον προπονητή μου ότι πρέπει να παίξω, δεν είμαι ευτυχισμένος στον πάγκο και την εξέδρα. Είχαν πάρει πάλι κάποιον από την Τσέλσι. Μέχρι να ετοιμαστούν τα χαρτιά του, έπαιξα 4 ματς, σκόραρα 3 φορές, μετά πάλι έξω. Μου είπαν ότι πρέπει να πάω αλλού, δεν ήταν πάντως αγωνιστικοί οι λόγοι που δεν αγωνιζόμουν. Στη Χαρτς πέρασα πολύ καλά, έπαιξα, σκόραρα, έκανα καλή εντύπωση. Στη Φιτέσε μετά η ίδια ιστορία. Πάλι έξω.Και έτσι ήρθα στον Ατρόμητο.

Αφήσαμε για το τέλος το πιο ουσιαστικό μέρος της κουβέντας μας με τον Αμπιόλα Ντάουντα. Αυτό στο οποίο ο Νιγηριανός σέντερ φορ του Ατρομήτου έκανε εξομολόγηση για τα κακώς κείμενα της ποδοσφαιρικής και όχι μόνο Ευρώπης. Οι σκέψεις του Ντάουντα για τη μετανάστευση, το ρατσισμό, τη φτώχεια στην ήπειρό του είναι κρυστάλλινες. Αξίζει τον κόπο να τις διαβάσετε.

Θα μας λύσεις την απορία για τις ουλές κάτω από τα μάτια σου;

Είναι καθαρά κάτι παραδοσιακό και προσδιορίζει από ποια οικογένεια κατάγομαι. Αλλες έχουν τα αγόρια, άλλες τα κορίτσια. Είναι κάτι σαν έθιμο για μας, προσδιορίζουν την ταυτότητά μας στη Νιγηρία.

Η παιδική σου ηλικία στη Νιγηρία;

Πολύ ευχάριστη. Οι αδερφοί και οι αδερφές μου ήταν οι φίλοι μου. Παίζαμε με τις ώρες μαζί. Ανέμελη εποχή εκείνη. Δεν θυμάμαι πολλά αλλά θυμάμαι ότι περνούσα ευχάριστα.

Οι γονείς του ήθελαν να παίξεις ποδόσφαιρο επαγγελματική ή είχαν άλλα σχέδια;

Η μητέρα μου δεν ήταν και τόσο ευχαριστημένη μ' αυτήν την επιλογή μου, ήθελε να τελειώσω το σχολείο, όπως θέλουν όλες οι μαμάδες του κόσμου για τα παιδιά τους. Ξεκαθάρισα όμως από πολύ νωρίς τι ήθελα να κάνω. Ο πατέρας μου με κατάλαβε από την αρχή. Η μητέρα μου στη συνέχεια. Με στήριξαν και οι δύο.

Αν δεν ήσουν ποδοσφαιριστής, θα ήσουν...

Νομίζω μουσικός. Στο σχολείο είχα 5-6 φίλους με τους οποίους τραγουδούσαμε για την πλάκα μας. Τα ακούω όλα. Εχω καλό ρυθμό μέσα μου, συντονίζομαι εύκολα. Μου αρέσει ιδιαίτερα η παραδοσιακή μουσική της Νιγηρίας.

Τα τελευταία χρόνια έχει ενταθεί το μεταναστευτικό πρόβλημα. Πολλοί από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες προέρχονται από την Αφρική. Τι σκέφτεσαι γι' αυτούς τους ανθρώπους;

(Με αναστεναγμό). Είναι ένα πρόβλημα. Ανθρωποι από την Αφρική έρχονται στην Ευρώπη αλλά και άνθρωποι μέσα στην ίδια την Ευρώπη μεταναστεύουν από τη μία χώρα στην άλλη. Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται να επιβιώσουν ή να ζήσουν κάτω από καλύτερες συνθήκες, να έχουν μία καλύτερη ζωή. Αυτός είναι ο κύριος λόγος της μετανάστευσης. Σε άλλες χώρες, όπως στη Συρία, υπάρχει πόλεμος. Είναι και αυτός ένας από τους λόγους. Ο κόσμος σκοτώνεται. Και θέλει να φύγει.

Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography
Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography PHOTO BY: ANDREAS PAPAKONSTANTINOU / TOURETTE PHOTOGRAPHY

Τι ακριβώς συμβαίνει στην Αφρική Αμπιόλα;

Στην Αφρική φίλε όλα γίνονται για τις πρώτες ύλες, όλοι το ξέρουν αυτό. Είναι γνωστό ότι η γη της Αφρικής είναι πολύ πλούσια σε πρώτες ύλες. Οι περισσότεροι Αφρικανοί ηγέτες δεν κάνουν το λαό τους ευτυχισμένο. Η ανισότητα μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών στην Αφρική είναι τεράστια. Εγώ δεν μπορώ να κατηγορήσω τους φτωχούς ανθρώπους που θέλουν να φύγουν από τη χώρα τους για να βρουν μία καλύτερη ζωή κάπου αλλού. Μπορούν να δουλέψουν παντού, ακόμα και για μεροκάματο των 15 ευρώ. Είναι κάτι γι' αυτούς. Περπατάνε δύο και τρία χρόνια για να φτάσουν. Φίλε, είναι απλό. Αν μπορούσαν αυτοί οι άνθρωποι στην Αφρική να έχουν νορμάλ ζωή, δεν θα έφευγαν ποτέ. Δεν θα υπήρχε λόγος. Γιατί να έρθεις στην Ευρώπη;

Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται να επιβιώσουν ή να ζήσουν κάτω από καλύτερες συνθήκες, να έχουν μία καλύτερη ζωή. Αυτός είναι ο κύριος λόγος της μετανάστευσης.

Αρα;

Το πρόβλημα της Αφρικής είναι κυρίως πολιτικό. Και όχι μόνο σε μία χώρα, σχεδόν σε όλες. Στη Νιγηρία αυτήν την ώρα που μιλάμε η οικονομική κατάσταση είναι χαώδης, απίστευτα κακή. Οι άνθρωποι κλαίνε και παραπονιούνται. Αγόραζες ένα μπουκάλι νερό με 1 ευρώ παλαιότερα, τώρα το ίδιο μπουκάλι έχει 3 ευρώ! Ολα είναι πανάκριβα για τον απλό κόσμο ο οποίος αναγκάζεται να κάνει μία πολύ σκληρή ζωή. Δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχει τίποτα, καμία προοπτική. Και εγώ στέλνω λεφτά στα αδέλφια μου.

Στην Ευρώπη έχεις υπάρξει θύμα ρατσιστικής συμπεριφοράς;

Ναι, μία φορά σε ντέρμπι Ερυθρού Αστέρα-Παρτίζαν. Κάποιοι έκαναν ήχους πιθήκου από την εξέδρα. Τα γνωστά. Αλλά δεν είχα άλλο περιστατικό και ούτε έδωσα καμία ιδιαίτερα σημασία. Το έκαναν οπαδοί της Παρτίζαν γιατί έπαιζα για τον Αστέρα. Τα άκουσα και εδώ μαζί με το “μαλάκα” σε κάποια γήπεδα!

Φίλε, είναι απλό. Αν μπορούσαν αυτοί οι άνθρωποι στην Αφρική να έχουν νορμάλ ζωή, δεν θα έφευγαν ποτέ. Δεν θα υπήρχε λόγος. Γιατί να έρθεις στην Ευρώπη;

Και τι συναισθήματα αποκομίζει κανείς μετά από μία τέτοια επίθεση;

Δεν είναι ευχάριστο, σίγουρα. Συμβαίνει σε πολλά μέρη εδώ στην Ευρώπη. Οφείλεται νομίζω ξεκάθαρα στην έλλειψη παιδείας του κόσμου. Πολλοί λευκοί έρχονται στην Αφρική και δεν αντιμετωπίζουν κανένα τέτοιο πρόβλημα. Δεν τους λέμε “μπλιαχ, οι λευκοί”. Το αντίθετο γίνεται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Σχεδόν καθημερινά. Σε κάποια μέρη νιώθεις το ρατσισμό στον αέρα. Στην Αθήνα δεν τον έχω νιώσει μέχρι στιγμής, ευτυχώς.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου/Tourette Photography

News 24/7

24MEDIA NETWORK