Οι τελικοί Ρεάλ-Μπαρτσελόνα στο Copa del Rey

1935-1936: Ρεάλ Μαδρίτης-Μπαρτσελόνα 2-1

Στις 21 Ιουνίου του 1936, μόλις 28 μέρες πριν ξεσπάσει ο ισπανικός εμφύλιος, Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα έδωσαν ραντεβού στο "Μεστάγια" για τον "παρθενικό" μεταξύ τους τελικό. Οι δρόμοι της Τουρία ήταν ηλιόλουστοι και οι φίλοι των 2 ομάδων τους διέσχιζαν πλάι-πλάι, χωρίς κανείς να υποψιάζεται τι επρόκειτο να ακολουθήσει σε λιγότερο από 1 μήνα.

Οι προνοητικοί φίλαθλοι είχαν δώσει ήδη 7 πεσέτες για 1 εισιτήριο και όσοι περίμεναν τελευταία στιγμή, δεκαπλασίαζαν τη δαπάνη στη "μαύρη αγορά" έξω από το στάδιο. Η χωρητικότητα της έδρας της Βαλένθια ήταν 19.000 θεατές επισήμως, αλλά μέχρι το τέλος του αγώνα είχαν εισέλθει τουλάχιστον 22.000 φίλαθλοι και οι ισπανικές αρχές αργότερα υποστήριζαν ότι περίμεναν πολλαπλάσιοι εκτός γηπέδου.

Η Ρεάλ κυριάρχησε στο 1ο ημίχρονο, με τα τέρματα των Εουχένιο Ιλάριο και Σιμόν Λεκουέ να αποτυπώνουν την υπεροχή. Ο Τζουζέπ Εσκολά μείωσε για τους Καταλανούς σε 2-1, αλλά στη μετέπειτα καταιγιστική απόπειρα ισοφάρισης, βρήκαν αντίπαλο τον εξαιρετικό τερματοφύλακα Ρικάρντο Θαμόρα. Η φωτογραφία του Θαμόρα να σώζει ένα σχεδόν βέβαιο τέρμα (ισοφάρισης) του Εσκολά έχει κοσμεί την ιστορία των clasico.

Μετά το τέλος του αγώνα, οι 2 ομάδες δείπνησαν μαζί στη Βαλένθια, μία εκδήλωση που οργάνωσε η ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία. Οι θριαμβευτές για 7η φορά στον θεσμό επέστρεψαν στον σιδηροδρομικό σταθμό Ατότσα της πρωτεύουσας όπου γνώρισαν την αποθέωση από χιλιάδες φιλάθλους, με τον Θαμόρα να έχει την τιμητική του.

1967-1968: Μπαρτσελόνα-Ρεάλ Μαδρίτης 1-0

Ο τελικός δεν ήταν αντάξιος των ονομάτων που περιελάμβανε, ωστόσο η Μπαρτσελόνα αρκέστηκε σε ένα αυτογκόλ για να πανηγυρίσει το τρόπαιο. Ο αγώνας της 11ης Ιουλίου του 1968 κρίθηκε από ένα γύρισμα του Φερνάντο Θουνθουρέγκι προς τον τερματοφύλακά του, Αντόνιο Μπετανκόρτ, ο οποίος δεν το περίμενε με συνέπεια η μπάλα να καταλήξει στα δίχτυα των "μερέγκες".

Στην ατυχία των Καστιγιάνων προστίθεται και το αίσθημα της αδικίας, αφού δεν είχαν καταλογιστεί 2 πέναλτι υπέρ τους, σε ανατροπές των Αμάνθιο και Φρανθίσκο Σερένα. Οι φίλαθλοί τους εξεγέρθηκαν και τα μπουκάλια έπεφταν βροχή στον αγωνιστικό χώρο του "Σαντιάγο Μπερναμπέου" (ο τελικός είχε προγραμματιστεί για την έδρα της Ρεάλ). Από αυτόν τον αγώνα κι έπειτα, απαγορεύθηκαν τέτοια υλικά στα ισπανικά γήπεδα.

Η Μπαρτσελόνα των Τζουζέπ Φουστέ και Κάρλες Ρέσατς κατέκτησε το 16ο κύπελλο Ισπανίας στην ιστορία της (η Ρεάλ είχε 10 εκείνη τη στιγμή και 4 λιγότερα από τους Καταλανούς μετά τον 1ο μεταξύ τους τελικό, 7-3), την ώρα που οι φίλοι των "μερέγκες" φώναζαν το σύνθημα "Rigo campeon", αναφερόμενοι στον διαιτητή Αντόνιο Ρίγο.

1973-1974: Ρεάλ Μαδρίτης-Μπαρτσελόνα 4-0

Ιούλιος του 1974 και οι 2 "αιώνιοι" συναντώνται εκ νέου για έναν τελικό Copa del Rey. Η "μονομαχία" τους είχε μία ιδιαίτερη σημειολογία, καθώς ήταν η πρώτη μετά την ιστορική manita της Μπαρτσελόνα στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου".

Η "σκηνοθέτης" του 5-0 επί της Ρεάλ για το πρωτάθλημα της σεζόν 1973-1974, Γιόχαν Κρόιφ, απουσίαζε λόγω της απαγόρευσης συμμετοχής ξένων κανονισμών που είχε τεθεί σε εφαρμογή, όπως επίσης και ο Ούγκο Σοτίλ, ενώ για τον ίδιο λόγο οι Καστιγιάνοι στερούνταν των υπηρεσιών του Γκίντερ Νέτσερ.

Ο ισπανικός "κορμός" των Καστιγιάνων πρόβαλε ως φαβορί για την αναμέτρηση και η πράξη επιβεβαίωσε τα προγνωστικά. Το "Βιθέντε Καλντερόν" φιλοξένησε έναν μονόπλευρο τελικό, με την ομάδα του Λουίς Μολόουνι να επικρατεί 4-0 χάρη στα τέρματα των Σαντιγιάνα, Μπενίτο Ρουμπινιάν, Χαβιέρ Αγκιλάρ και Πίρι.

1982-1983: Μπαρτσελόνα-Ρεάλ Μαδρίτης 2-1

Ο τελικός της σεζόν 1982-1983 φιλοξενήθηκε στη Σαραγόσα. Το τρόπαιο που διακυβευόταν στον αγωνιστικό χώρο του "Ρομαρέδα" ήταν το μοναδικό που μπορούσαν να διεκδικήσουν οι 2 αντίπαλοι, αφού το πρωτάθλημα ήταν υπόθεση της Αθλέτικ Μπιλμπάο, που είχε ξεφύγει στη βαθμολογία, με τη Ρεάλ στη 2η θέση και την Μπαρτσελόνα στην 4η.

Κεντρική φιγούρα του αγώνα, ο Ντιέγο Μαραντόνα, ο οποίος ήταν ο μόνιμος στόχος σκληρών τάκλιν από τους Φρανθίσκο Μπονέτ και Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο. Ο Αργεντινός "μάγος" απέφυγε όσα μπορούσε και στο πριν τη συμπλήρωση μισής ώρας αγώνα, ένα απίθανο κοντρόλ και μία ψύχραιμη ασίστ έδωσε την ευκαιρία στο Βίκτορ Μουνιόθ να ανοίξει το σκορ.

Η Ρεάλ απάντησε με την έναρξη του 2ου μέρους, όταν το τραγικό λάθος του Χεράρδο Μιράντα έδωσε την ευκαιρία στο Σαντιγιάνα να ισοφαρίσει σε 1-1. Τα λεπτά κυλούσαν, ο Μαραντόνα είχε πέσει ήδη πάρα πολλές φορές στο έδαφος από αντιαθλητικά μαρκαρίσματα και του είχε ακυρωθεί, μάλιστα, ένα τέρμα. Τη λύση για τους "μπλαουγκράνα" έδωσε ο Μάρκος Αλόνσο, ο οποίος με κεφαλιά έδωσε τη νίκη στους Καταλανούς.

1989-1990: Μπαρτσελόνα-Ρεάλ Μαδρίτης 2-0

Το "Μεστάγια" φιλοξένησε τον τελικό της σεζόν 1989-1990, που σήμανε την "ανατολή" της "Dream Team" του Κρόιφ, η οποία επικράτησε 2-0 και κατέκτησε το 1ο εγχώριο τρόπαιο υπό την καθοδήγηση του "ιπτάμενου Ολλανδού" (είχε προηγηθεί το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1989).

Η στιγμή που ουσιαστικά έκρινε το παιχνίδι ήταν η ανόητη αποβολή του Φερνάντο Ιέρο για κλοτσιά στην περιοχή της Μπαρτσελόνα, στις αρχές του 2ου ημιχρόνου. Οι "μπλαουγκράνα" κυριάρχησαν στη συνέχεια, αλλά η ουσία ήρθε στο τελευταίο τέταρτο της αναμέτρησης.

Ο Γκιγέρμο Αμόρ άνοιξε το σκορ με κεφαλιά, μετά από πάσα του Τσίκι Μπεγκιριστάιν, ο οποίος πήρε την μπάλα από ριμπάουντ σε "βολίδα" του Ρόναλντ Κούμαν και επέμβαση του Πάκο Μπούγιο. Στις καθυστερήσεις, ο Χούλιο Σαλίνας έβαλε την "ταφόπλακα" στην ομάδα του Τζον Τόσακ, γράφοντας το τελικό 2-0.

2010-2011: Μπαρτσελόνα-Ρεάλ Μαδρίτης 0-1 παρ.

Η μοναδική νίκη της Ρεάλ Μαδρίτης επί των "μπλαουγκράνα" το τελευταίο διάστημα απέφερε και το μοναδικό τρόπαιο των "μερέγκες" από το 2008. Ο τελικός του κυπέλλου Ισπανίας στο "Μεστάγια" της Βαλένθια βρήκε αντιμέτωπες τις 2 ομάδες, στο 2ο κατά σειρά ντέρμπι (από τα 4) της άνοιξης του 2011.

Ο Ζοζέ Μουρίνιο παρέταξε μία άκρως αμυντική Ρεάλ, δίχως "καθαρόαιμο" φορ και δικαιώθηκε, αφού οι "μπλαουγκράνα" δεν βρήκαν χώρους προς την εστία του Ίκερ Κασίγιας και "σίγησαν". Οι Καστιγιάνοι ήταν αυτοί που είχαν τις περισσότερες ευκαιρίες όσο κυλούσε ο χρόνος και όταν το παιχνίδι οδηγήθηκε στην παράταση, ο Ρονάλντο σημείωσε το τέρμα (102') που έκρινε τον τίτλο.