Οι ομάδες που παίζαμε όταν ήμασταν μικροί (PHOTOS)

Στο Contra.gr γράφουμε κάθε μέρα χιλιάδες λέξεις για τα ρεκόρ που σπάει το ένα μετά το άλλο ο Κριστιάνο Ρονάλντο, για τις μαγικές ντρίμπλες του Μέσι, για τις επιδόσεις των ομάδων μας στις εγχώριες και τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Νισάφι!

Ήρθε η ώρα να αφιερώσουμε μερικές εκατοντάδες λέξεις στους εαυτούς μας για να σας μιλήσουμε για τα δικά μας αθλητικά κατορθώματα. Κάναμε άνω κάτω ντουλάπες, ξεφυλλίσαμε άλμπουμ και κυρίως ξεσκονίσαμε τις αναμνήσεις μας και σας παραθέτουμε τα “κατορθώματά” μας με τις φανέλες που φορούσαμε στις ομάδες που παίζαμε όταν ήμασταν μικροί.

Σταύρος Καραΐνδρος - Από kick boxer ... πορτιέρο του Contra.gr

Η όποια ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό και τη γυμναστική χάνεται κάπου στα βάθη των αιώνων. Ανέκαθεν ήμουν περισσότερο θεατής και προτιμούσα τη ζεστή θέση της εξέδρας, την κ@υλάντα και το σχολιασμό φάσεων. Κλασικός οπαδός, δηλαδή.

Όσες φορές ακολούθησα τον... λάθος δρόμο ήταν είτε για το kick boxing (τόσο πιτσιρικάς που ζούσε ο Μπρους Λι) είτε για τον Εθνικό Κάτω Πατησίων όπου ο κλασικός τύπος, κάτι σαν ατζέντης/μάνατζερ/Καλογεράς με έπρηζε για καιρό να με πάρει στην ομάδα μπάσκετ, είτε για την ομάδα ποδοσφαίρου της μονάδας μου στις Σέρρες (όπου είχα το ρόλο του "Νίντζα", Γιάννη Καλλιτζάκη), είτε για την ομάδα του Contra.gr για τη θέση του τερματοφύλακα (ό,τι καλύτερο αφού δεν χρειαζόταν να κινούμαι). Η τελευταία είναι και η πιο φρέσκια εμπειρία μου από αθλητισμό σε ό,τι έχει να κάνει με το σώμα μου.

Πλέον, βλέπω τον Βλαχόπουλο να σουτάρει με μια αόρατη μπάλα κάθε μέρα στο γραφείο και τρέμω στην ιδέα ότι θα έρθει η στιγμή που θα αποφασίσει ο Ζωιτός να διοργανώσει κανά αγώνα για να ξεμουδιάσουμε.

Α! Τώρα που το θυμήθηκα, στην 6η Δημοτικού ήμουν στην ομάδα βόλεϊ του σχολείου όπου κερδίσαμε στον τελικό (δεν θυμάμαι ποιον) και πήραμε το κύπελλο. Αλλά είναι τόσο πίσω που πλέον αρχίζω να αμφισβητώ αν είναι πραγματική ιστορία ή την ονειρεύτηκα έχοντας δει το προηγούμενο βράδυ τον Ρόκι.

Θέμης Καίσαρης- Από παρατρίχα πολίστας στο μπάσκετ της Βουλιαγμένης

“Κολυμπάς;”, με ρώτησε ο Πόλυς Αφρουδάκης, πατέρας των τριών αδερφών, που τότε ήταν έφορος στο πόλο της Βουλιαγμένης. “Σαν πέτρα”, του απάντησα. “Δεν πειράζει. Για άνοιξε τα χέρια σου. "Πωπωπω", βρήκα τερματάρα για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια. Κάτσε να δεις την προπόνηση και τα λέμε μετά”.

Έκατσα, γεμάτος αισιοδοξία για μια μεγάλη καριέρα στο πόλο. Γι’αυτό είχα πάει στο κολυμβητήριο του Λαιμού, για να παρακολουθήσω την προπόνηση των παίδων και να ξεκινήσω κι εγώ. Χειμώνας, με χιονόνερο, αλλά δεν με πείραζε, το είχα δει και καλά σαν πρόκληση. Το έργο χάλασε όταν τους είδα να κολυμπάνε με πλαστικές καρέκλες στα χέρια. Πλαστικές καρέκλες υψωμένες πάνω απ’το κεφάλι και κολύμπι. Σοβαρά τώρα; Να παίξουμε είπαμε, όχι να καταταγούμε στα ΟΥΚ.

Ο ΝΟΒ δεν βρήκε τερματάρα για τα επόμενα 15 χρόνια και εγώ δεν γεύτηκα ποτέ τις επιτυχίες μαζί με τον Γιώργο, τον Χρήστο και τον Ζάχο. Με κέρδισε το μπάσκετ της Βουλιαγμένης. Με προπονητή και franchiseperson τον Γιάννη Ασλανίδη πορεύτηκα απ’τους παμπαίδες μέχρι και το εφηβικό.

Στο ανδρικό δεν πήγα ποτέ, δεν είχε πλάκα αν δεν ήμασταν όλοι μαζί. Highlight της καριέρας, το νικητήριο καλάθι στο γήπεδο των Τραχώνων, αλλά και η πρόκριση στους 16 της Αθήνας για μοναδική φορά στην ιστορία των παιδικοεφηβικών τμημάτων της ομάδας, στην τελευταία μας χρονιά. Αξία ανεκτίμητη και ανώτερη των highlight, οι δεκάδες ιστορίες και το γεγονός πως οι τότε συμπαίκτες μου είναι οι φίλοι μου τα τελευταία 20 χρόνια.

Αφού γίναμε παλαίμαχοι στο μπάσκετ, αποφασίσαμε να παίξουμε 5Χ5 και εγώ έκατσα στο τέρμα. Δεν έγινα ούτε τότε η τερματάρα για τα επόμενα 15 χρόνια, αλλά εκεί κι αν ζήσαμε μεγάλες στιγμές. Τρία χρόνια, τρεις τελικοί, δύο πρωταθλήματα. Που να ξέραμε και μπάλα. Highlight, η πρόκριση στα πέναλτι στον τελικό της πρώτης χρονιάς, με δύο αποκρούσεις και το νικητήριο πέναλτι. Δεν θέλετε να σας πω τι έκανε ο Τσάρλυ εκείνο το βράδυ. Κάπου εκεί την ψωνίσαμε λίγο και είπαμε πως το 5Χ5 είναι λίγο για εμάς, είμαστε πλέον για 8Χ8.

Κι εκεί ήρθαν οι ήττες, αλλά κι οι χιαστοί, οι μηνίσκοι, κτλ. Εγκαταλείψαμε άδοξα. Κάποιοι απ’την παρέα άρχισαν να παίζουν τένις και παίζουν ακόμα. Τένις παίζει ο Χατζηνικολάου και ο Τσάρτας κι αυτή η σκέψη με έχει αποτρέψει μέχρι και σήμερα.

Εκεί στα γήπεδα του 8Χ8, μετά από μια ταπεινωτική ήττα που δεν θυμάμαι, έκλεισε η αθλητική καριέρα μου. Για χρόνια με τον Τσάρλυ σχηματίσαμε και ένα δυνατό δίδυμο στο beach volley, το ωραιότερο άθλημα για να παίζεις μετά τα 30, αλλά κι αυτό το εγκατέλειψα. Πλέον, παίζω μια φορά το χρόνο, με μοναδικό στόχο να καταφέρω να μη λιποθυμήσω στο πρώτο σετ.

ΥΓ. Παρακαλείτε όποιος έχει την οποιαδήποτε σχέση με την ομάδα των Τραχώνων, να επικοινωνήσει μαζί μου ή με το site αν έχει κάποια ιδέα για το πως μπορεί να βρεθεί το βίντεο του αγώνα που έβαλα το buzzer beater. Δίδεται αμοιβή, ειδική κατηγορία ειδήσεων “Τράχωνες” στο Contra.gr και ένα αφιέρωμα κάθε εβδομάδα.

Νίκος Γιαννόπουλος - Από τον ΓΣΗ μέχρι τον Χαραυγιακό

Το μεγάλο "μπουμ" της δημοφιλίας του μπάσκετ μετά την υπέρβαση του 1987 έφερε τον 8χρονο,τότε, Γιαννόπουλο στα ανοιχτά γήπεδα της Ηλιούπολης για τις πρώτες προπονήσεις του με τη ΓΣΗ.

Η μεγάλη "καριέρα" όμως άρχισε τρία χρόνια περίπου αργότερα όταν λόγω μετακόμισης ο μικρός άλλαξε στρατόπεδο και φόρεσε τη φανέλα του ενδόξου Χαραυγιακού. Ηταν μία γεμάτη διετία με προπονήσεις Σαββατοκύριακα και Τετάρτες κάτω από αφόρητο κρύο ή αφόρητη ζέστη στο ιστορικό "μπασκετάκι" στα Κανάρια και υπό τις οδηγίες του μεγάλου "Καντάφι", ενός από τα μεγάλα ταλέντα τότε στην ΕΣΚΑ που όμως δεν μπόρεσε να παίξει στο υψηλό επίπεδο.

Το ύψος, μόλις 1,70μ, είναι η αλήθεια ότι δεν βοηθούσε αλλά ο λεγάμενος το πάλευε μέσα στο γήπεδο. Χρεωνόταν πάντα το μαρκάρισμα του καλύτερο αντιπάλου γκαρντ και με τακτικές ψυχολογικού πολέμου (τσιμπιές, τραβήγματα, τρικλοποδιές) έβγαζε πάντα άκρη ακόμα και όταν αντιμετώπιζε πιο ψηλούς, πιο χοντρούς, πιο καλούς παίκτες. Κάπου μέσα στο 1994 όμως, η φλόγα έσβησε και το μπάσκετ παρέμεινε στη ζωή του ως ένα απλό χόμπι μακριά από την οργάνωση συλλόγων κτλ.

Στη συνέχεια ήρθε το ποδόσφαιρο, το 5χ5, μέχρι που λόγω ηλικίας κόπηκαν και αυτά για να αποκτήσει ο 36χρονος, πλέον, Γιαννόπουλος τη σχέση που έχουν οι περισσότεροι Ελληνες με τον αθλητισμό. Προπονητή καναπέ και κερκίδας.

Γιάννης Ζωιτός - Από τον ΑΝΟ Γλυφάδας στον Χαραυγιακό

Όταν 7 ετών εντάχθηκα στην κολυμβητική ομάδα της Γλυφάδας ήθελα να γίνω ο νέος Ματ Μπιόντι, ο "κόνδορας" από την Καλιφόρνια, ο Φελπς των '80s, που το φθινόπωρο του 1988 είχε σαρώσει τα χρυσά (πέντε) στους Ολυμπιακούς της Σεούλ και ήταν πλέον πρότυπο. Δεν ήμουν όμως ταχύς και μετά από μερικούς μήνες δοκίμασα να γίνω Γκρεγκ Λουγκάνις. Ο φόβος να βουτήξω με το κεφάλι και όχι με τα πόδια αποδείχθηκε αξεπέραστο εμπόδιο και -παρά τις παροτρύνσεις προπονητών και γονιών- πέταξα την ευκαιρία το καλοκαίρι του 2004 να είμαι στο βατήρα είτε ο Μπίμης είτε ο Συρανίδης είτε και οι δυο μαζί, αφού ήταν ένα σώμα - μια ψυχή.

Μέσα σ' ένα χρόνο είχα εγκαταλείψει τις πισίνες και ανεξάρτητα αν στην παρέα καυχιέμαι ακόμη για τις κολυμβητικές ικανότητές μου, περισσότερο αγάπησα το μπάσκετ - το μπάσκετ δεν ξέρω αν με αγάπησε, και φυσικά τον Χαραυγιακό Ηλιούπολης. Την ομάδα που υπηρέτησα επί έξι-επτά συναπτά χρόνια, από την Ε' Δημοτικού μέχρι τη Β' Λυκείου. Εργατοώρες αμέτρητες στο μπασκετάκι της Πανταζή στα Κανάρια, πριν και μετά από την προπόνηση, ηρωικά τα μονά με τους συμπαίκτες. Με βόλεψε το ύψος μου για να κοιτάω τους άλλους αφ' υψηλού και να έχω περισσότερο χρόνο συμμετοχής στα φιλικά με Μαίανδρο, Μεσόγειο, Ακαδημία και ΓΣΗ, καθώς είχα πλεονέκτημα απέναντι σε κοντύτερους σέντερ - τα σημερινά μις ματς. Σταδιακά όμως "εγκλωβίστηκα" στο 1μ80 κάτι, δεν μπόρεσα ν' αλλάξω θέση (από πέντε να γίνω τρία), αφού δεν είχα εξασκήσει ιδιαίτερα την ντρίμπλα ή το μακρινό σουτ, έγινα θαμώνας του πάγκου και μαζί αφενός με μια επέμβαση σκωληκοειδίτιδας αφετέρου με το διάβασμα για τις Πανελλήνιες ήρθε η... παρακμή χωρίς να έχω φτάσει στην ακμή.

Το αυτόγραφο του Γιώργου Μποσγανά, παιδί του Χαραυγιακού γαρ, σε μια κοπή πίτας, οι καταχωνιασμένες μπλε-κίτρινες εμφανίσεις (η μία με το 7 και η άλλη με 15) και ένας αντίχειρας που δεν κλείνει καλά είναι τα μόνα αποδεικτικά στοιχεία μιας λαμπρής καριέρας που έσβησε νωρίς. Για φωτογραφίες απευθυνθείτε στο αρχείο του συλλόγου. Ένα δελτίο παρατημένο, μια παρουσία στο ετήσιο ημερολόγιο, κάτι μπορεί να βρεθεί.

Τόλης Χορτάτος - Από τους Αγίους στον Χαλκηδονικό

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κάπου εκεί στα τέλη των 80's, ήμουν με μια μπάλα στα πόδια. Είχα την τύχη μάλιστα να έχω για αυλή μια ολόκληρη πλατεία κάτω από το σπίτι μου, κάτι που μου επέτρεψε να δουλεύω ώρες αμέτρητες τα μαγικά μου κόλπα κάνοντας τους θαμώνες των γύρω καφενείων να παραληρούν παρακολουθώντας με.

Δυσκολεύομαι να θυμηθώ πάντως πότε άρχισα να ζητώ από τους δικούς μου να με γράψουν σε ομάδα. Πρέπει να ήμουν γύρω στα 8-9 όταν φόρεσα για πρώτη φορά την τιμημένη φανέλα των Αγίων Αναργύρων. Την πρώτη φορά που έπαιξα πήρα το Νο12, για την ακρίβεια το άρπαξα από το παιδί που βλέπετε κάτω δεξιά. Μπήκα στο παιχνίδι ως αλλαγή και έκανα τη διαφορά... τουλάχιστον έτσι μου είπε ο μπαμπάς μου. Η συνέχεια της ποδοσφαιρικής μου καριέρας με βρήκε πότε να αγωνίζομαι με το 8, πότε με το 11, το είχα καημό πάντως να φορέσω το 10. Δεν θυμάμαι γιατί δεν τα κατάφερα, θυμάμαι όμως από ένα σημείο κι έπειτα ήθελα να φοράω το 19, όντας θαυμαστής του Μιχάλη Κωνσταντίνου και του Τόρι Αντρέ Φλο, γεννημένος σκόρερ γαρ.

Ανδρώθηκα ποδοσφαιρικά στους Αγίους και διδάχτηκα τα μυστικά από προπονητές όπως ο Φώτης Θανέλας (φωτο), ο Δημήτρης Δημητρίου, ο Στάθης Χάιτας, ο Μιχάλης Νούσιας, ο Νίκος Παντελής κ.α. Έφτασα να παίξω μέχρι και τη Δ Εθνική, σε μια καταστροφική σεζόν που μας βρήκε να υποβιβαζόμαστε. Λίγο αργότερα παραχωρήθηκα δανεικός στον Χαλκηδονικό ο οποίος είχε πρόεδρο εκείνη την περίοδο τον Γιάννη Δάρα, ναι τον γνωστό της Αθλητικής Κυριακής. Είχα την τύχη μάλιστα να είμαι από τα βασικά στελέχη της ομάδας που ανεβάσαμε στην Α Αθηνών για πρώτη φορά στην ιστορία της. Με τη φανέλα του Χαλκηδονικού κρέμασα τα ποδοσφαιρικά μου παπούτσια. Πλέον η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να παίζω στο πρωτάθλημα ιστοσελίδων με συμπαίκτες κάτι τύπους μυστήριους όπως ο Καραΐνδρος και ο Γιαννόπουλος. Την τέχνη δεν την ξέχασα ποτέ πάντως, μάρτυς μου ο Μάνος Ανδρουλάκης.

* Η φωτογραφία είναι από φιλικό αγώνα με το εφηβικό των Αγίων Αναργύρων κόντρα στο Κολέγιο Αθηνών. Χάσαμε με 4-1. Ήμουν ο άνθρωπος που έσωσε τα προσχήματα πάντως βάζοντας το μοναδικό τέρμα της ομάδας μου.

Κώστας Μπράτσος- Μπάσκετ στο Παγκράτι

Από τη στιγμή που το ποδοσφαιρικό τμήμα του Παγκρατίου έκανε προπονήσεις... εκτός Παγκρατίου λόγω έλλειψης γηπέδου, μοναδική επιλογή ήταν το μπάσκετ. Ο Αρδηττός είχε όλους τους φίλους και συμμαθητές, αλλά το Παγκράτι είχε το όνομα και το γηπεδάκι του Άλσους, που ήταν πιο κοντά από το Λογγίνο. Η επιλογή έγινε, η θέση ήταν 5άρι λόγω ύψους και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο με κατέστησε βασικό στο άψε σβήσε. Υπήρχε ακόμα ένα πρόβλημα: οι προπονήσεις ήταν πρωί Σαββατοκύριακου και με ανάγκαζαν να μεταθέσω για πιο μετά τα... ποδοσφαιρικά ραντεβού στο Καλλιμάρμαρο και στο Ζάππειο (Αντώνη Σαμαρά, όταν εγώ παρέδιδα μαθήματα εκεί, εσύ ασχολιόσουν με την ΠΟΛ.ΑΝ και να τα αποτελέσματα). Όπως και να 'χει, η αφεντιά μου προστέθηκε στην τετράδα που ήδη ξεχώριζε στα προμίνι του Παγκρατίου και μετά από κάποιες νίκες και εντυπωσιακές εμφανίσεις (όπου ο προπονητής έβγαζε τουλάχιστον δυο-τρεις από τη βασική πεντάδα για να ισορροπήσει ο αγώνας), ανεβήκαμε κατηγορία και οι πέντε.

Παμπαίδες Β' με προπονητή τον μυθικό για το Παγκράτι αλλά και (χωρίς υπερβολή) το ελληνικό μπάσκετ, Αλέκο Κοντοβουνήσιο. Το πρόγραμμα άλλαξε άρδην, προστέθηκαν προπονήσεις αργά το βράδυ καθημερινής, η έδρα μετατέθηκε στο " Παλέ ντε Προφί" και άλλαξε η θέση. Οι πλαστικές κινήσεις που είχα ως ελαφρύ σέντερ δεν ήταν και τόσο πλαστικές για τη θέση 3. "Εγώ ποδοσφαιριστής ήθελα να γίνω, τι δουλειά έχω εδώ",σκέφτηκα μέσα μου και και σε 6 μήνες έκανα ηρωική έξοδο. Ο αθλητισμός έχασε ένα μεγάλο ταλέντο κι εγώ μία καλύτερη γνωριμία με τον κόουτς και το "overplay, ρε μαλάκες" ή το "γαμώτα" του (προφέρεται "γαμώτο", αλλά με στροφή προς το "α" στο τελείωμα).

ΥΓ: Δεν φτάνει ο χώρος (ναι, ΟΚ, είναι site αλλά δες τι έγινε με τον Εουσέμπιο) για τις σχολικές ιστορίες, πρώτα με 3ο Δημοτικό ("διπλό" μέσα στο "13" στο βόλεϊ, χαμός στη μπάλα) και στη συνέχεια με το 17ο Γυμνάσιο - Λύκειο.

Μάνος Ανδρουλάκης - Από τον Φωστήρα στον ΓΣΗ

Related content

Μεγαλύτερος γυρολόγος από εμένα και την παρέα μου δεν πρέπει να ξαναπέρασε από την Ηλιούπολη και τα πέριξ της. Φωστήρας, Υμηττός, Χαραυγιακός, Διάνα και, τέλος, ΓΣ Ηλιούπολης ήταν οι ομάδες που είχα την τιμή να υπηρετήσω στα οκτώ χρόνια της ποδοσφαιρικής μου καριέρας.

Ύστερα από ένα αποτυχημένο πείραμα με την πορτοκαλί μπάλα για λογαριασμό του Μαιάνδρου, με τον οποίον κάναμε μόνο προπονήσεις και δεν παίξαμε ούτε έναν (1) αγώνα, ένας συμμαθητής/κολλητός, ο Τάσος Ζ., με παρότρυνε να συνυπάρξουμε στον Φωστήρα. Εκεί γνώρισα τον Τάσο Ρ., τον αδερφό του τον Ανδριανό, τον ξάδερφό τους τον Χρήστο... Οικογενειακή υπόθεση δηλαδή.

Για δυο-τρία χρόνια οι παραπάνω αγωνιζόμασταν στην ίδια ομάδα (δεν θέλαμε να χωριστούμε), ενώ σε Υμηττό και Χαραυγιακό προπονητής μας ήταν ο κ. Μιχάλης, πατέρας του Τάσου Ρ. και του Ανδριανού. Όλη τη μέρα στο σχολείο, στα Αγγλικά, στα σπίτια μας που μαζευόμασταν για να διαβάσουμε (λέμε τώρα), ασχολούμασταν/μιλάγαμε/παίζαμε μπάλα. Δεν υπήρχε κάτι άλλο.

Στα χνάρια του Βασίλη Σερέτη (φανέλα με το Νούμερο 9) βάδισα τα πρώτα χρόνια, ως παρτενέρ του μετέπειτα κολλητού μου Τάσου Ρουσάκη στην επίθεση. Εκείνος, βέβαια, εξελίχθηκε σε αρχηγό του ΓΣ Ηλιούπολης και της Καλλιθέας στη Football League, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Η... καταξίωση ήρθε τη σεζόν 1998-99 (ενδιάμεσα είχα κόψει την μπάλα για να ασχοληθώ επιφανειακά με βόλεϊ και στίβο), όταν φορώντας τη φανέλα του ΓΣ Ηλιούπολης, με συμπαίκτη -μεταξύ άλλων- τον Άκη Μάκο, πανηγυρίσα/με το πρωτάθλημα. Εκείνη τη χρονιά είχε συμβεί το εξής παράδοξο: αγωνιζόμουν είτε ως επιθετικός (ψευτοπερήφανος για το γεγονός ότι έβαλα τέσσερα γκολ στις πρώτες πέντε συμμετοχές) είτε ως αμυντικός μέσος! “Ρε κόουτς, μπροστά θέλω να παίζω. Τι το φοράω το 7;”, είχα πει στον κ. Γκιρτσέκη, αλλά εκείνος δεν σήκωνε κουβέντα.

Η επόμενη τριετία δεν ήταν εξίσου θριαμβευτική, αφού σταδιακά είχαν αρχίσει να με κυριεύουν οι τρέλες της εφηβείας. Κοινώς, έπαιζα μπάλα σε άλλους τομείς... Από τα 16 μου δεν ξανάπαιξα σε ομάδα παρά μόνο σε 5Χ5. Α, και στο συναρπαστικό πρωτάθλημα ιστοσελίδων με την τιμημένη φανέλα του Contra.gr.

Γιάννης Μπαϊρακτάρης - Από το ποδόσφαιρο στο πινγκ πονγκ

Ένα ίσως από τα μεγαλύτερα σφάλματα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο είναι ότι δεν φόρεσε ο Μπαϊρακτάρης την φανέλα με το νούμερο "9" σε επαγγελματικό σύλλογο. Γιατί οπουδήποτε αλλού την φόρεσε. Θες αποδείξεις;

Λόγω των συγκυρίων και μόνο δεν αγωνίστηκα σε κάποιο ποδοσφαιρικό σωματείο, αλλά ήμουν μπροστάρης στις χρυσές εποχές των σχολικών αγώνων και πρωταθλημάτων (από το δημοτικό μέχρι το λύκειο). Και όταν λέω μπροστάρης, το εννοώ. Μόνο μπροστά. Είχε τύχει και κάποιες φορές μάλιστα να μιλάμε με το παλικάρι που καθόταν στο αντίπαλο τέρμα, ενώ η ομάδα μου κόντευε να δεχθεί γκολ. Όμως σαν άλλος "γεννημένος οφ-σάιντ" - Ιντζάγκι, εκμεταλλευόμουν κάθε ευκαιρία (εντάξει όχι ότι ήταν και δύσκολο σε τετ-α-τετ εδώ που τα λέμε) και πετύχαινα τα κρίσιμα γκολ. Ακολουθούσε φυσικά αποθέωση, παραλήρημα, χαμός (και μετά ξύπνησα). Πέρα από τις σχολικές "διακρίσεις", να καταγραφούν στο βιογραφικό και οι εκπληκτικές εμφανίσεις με την φανέλα των "κανονιέρηδων" (όχι της Άρσεναλ δυστυχώς), σε πρωταθλήματα 5Χ5. Η συνταγή της ομάδας τότε απλή. Γέμισμα του κίπερ στον Μπαϊρακτάρη κι ό,τι γίνει. Κοίτα, 1 γκολ ανά ματς το 'χα. Τώρα το πόσα γεμίσματα γίνονταν αυτό είν' άλλη υπόθεση.

Εκτός από το ποδόσφαιρο υπήρξα φαν και του βόλεϊ (μέχρι το γυμνάσιο), γράφοντας το όνομά μου στις χρυσές σελίδες των σχολικών κυπέλλων δυτικής Αττικής, όπου με το ένδοξο 12ο Γυμνάσιο Περιστερίου φτάσαμε μέχρι την κορυφή. Να σημειωθεί τέλος και η συμμετοχή σε αγώνες αντιπτέρισης (μπάντμιντον ντε) και επιτραπέζιας αντισφαίρισης (κοινώς πινγκ-πονγκ) στην ηλικία των 11-12. Εδώ παίζει και να τους "τρώω" όλους τους υπόλοιπους mainstream.

Μαρίνα Στρίγγα - Πρώτη στον πεντοζάλη

Όποιον και να ρωτήσεις σίγουρα θα έχει να σου διηγηθεί ιστορίες και κατορθώματα από κάποια ομάδα στην οποία συμμετείχε όταν ήταν μικρός. Ε, σίγουρα αυτή δεν είμαι εγώ. Η σχέση μου με τον αθλητισμό δεν ήταν ποτέ η καλύτερη. Ήμουν ένθερμη υποστηρίκτρια της σχολικής ομάδας ποδοσφαίρου αλλά η μοναδική μου επαφή με την μπάλα ήταν μόνο όταν ένα ωραίο πρωινό προσγειώθηκε εκ παραδρομής στο κεφάλι μου στην αυλή του σχολείου. Στις λίγες απόπειρές μου να παίξω βόλεϊ, μετά βίας περνούσα την μπάλα από το φιλέ όταν προσπαθούσα να σερβίρω, ενώ δοκίμασα μέχρι και... μπάντμιντον χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Στο μόνο που τα κουτσοκατάφερνα ήταν το πινγκ – πονγκ.

Μου άρεσε πάντα να βλέπω αλλά μέχρι εκεί. Την δικαιολογία την είχα πάντα έτοιμη. Πότε με πονούσε το πόδι μου, πότε με ενοχλούσε ο ήλιος που με στράβωνε. Με λίγα λόγια μπορούσα να σκαρφιστώ οτιδήποτε προκειμένου να αποφύγω τη συμμετοχή μου, αφού προτιμούσα να αράζω στο πεζούλι και πίστευα πως το αντίθετο θα είχε… καταστροφικά αποτελέσματα. Σαν κοριτσάκι λοιπόν το πιο κοντινό σε αθλητισμό που θα μπορούσα να κάνω ήταν ο χορός. Και τι χορός! Αγαπημένος μου ο πεντοζάλης! Κατά μία έννοια λοιπόν διατηρούσα τη φυσική μου κατάσταση όταν επιδιδόμουν σε φιγούρες και κουνούσα με χάρη το μαντήλι όταν έσερνα το χορό. Ιδού και οι αποδείξεις:

Ηλίας Καλλονάς - Πιστός στον Φαίακα Κέρκυρας

Η αλήθεια είναι πως αν κάποιος με δει στο δρόμο δεν θα πει "αυτός έπαιζε μπάσκετ". Το 1 μέτρο και 73 εκατοστά δεν με βοηθάει πολύ να αποδείξω του λόγου το αληθές. Παρόλα αυτά, για περίπου 10 χρόνια αποτέλεσα το «δυάρι» των παίδων- παμπαίδων και εφηβικού του Φαίακα Κέρκυρας.

Ούτως ή άλλως, αν κάποιος με χλευάσει για το… ύψος και την αδυναμία πραγματοποίησης καριέρας εξαιτίας του, έχω "πληρωμένη" απάντηση έξι λέξεων. Σπαντ Γουέμπ, Έρλ Μπόικινς, Νέιτ Ρόμπινσον. Ο νοών... νοείτω.

Εντάξει, τελικά δεν έκανα καριέρα, αλλά δεν έπαιξε ρόλο το ύψος, αλλά το κλασσικό και χιλιοειπωμένο: «Πήγα Λύκειο και έπρεπε να προετοιμαστώ για τις Πανελλήνιες». Μεταξύ μας, είναι ψέμα, απλά κανείς δεν το παραδέχεται.

Για να μην μακρηγορώ, ήμουν παίκτης-φανέλας. Κάτι σαν τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, αλλά με λιγότερη… τριχοφυΐα λόγω ηλικίας. Ακόμα θυμάμαι τα ταξίδια με τους συμπαίκτες μου σε Ηγουμενίτσα, Ιωάννινα και Ναύπακτο για τα τουρνουά της Βορειοδυτικής Ελλάδας. Ατέλειωτες πλάκες σε λεωφορείο και ξενοδοχείο και… τσαμπουκάδες στους αγώνες, επειδή έπρεπε να επιβληθούμε στους αντιπάλους μας.

Αν θέλω να ξεχάσω κάτι; Ναι. Έναν προπονητή μου (έχω διαγράψει από τη μνήμη το όνομα), εκεί στην τρυφερή ηλικία των 9 ετών, που επί ένα χρόνο αντί για Καλλονά με έλεγε Καλλόνα. Θα την πω τη αμαρτία μου, δεν το ξεπέρασα ποτέ.

Ο Φαίακας βέβαια μου έδωσε την δυνατότητα να μπω στο Αθλητικό Γυμνάσιο, με το οποίο πανηγύρισα 2 σχολικά πρωταθλήματα. Ειδικά το πρώτο, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ήταν και το συναρπαστικότερο. Χάναμε 32-16 στο ημίχρονο με τους αντιπάλους μας να έχουν πετύχει πάρα πολλά τρίποντα. Εκείνη την ημέρα, άκουσα από τον προπονητή μου, κάτι που κρατάω μέχρι σήμερα. «Θα παίξετε σωστή άμυνα και θα τους αφήνετε να σουτάρουν τρίποντα. Αν χάσουμε λόγω τριπόντων θα πάρω την ευθύνη πάνω μου». Τελικά; Κερδίσαμε 52-48. Προσωπικά, ήταν η μεγαλύτερη ανατροπή που έζησα μέσα στο γήπεδο. Εννιά χρόνια μετά, ακόμα το θυμάμαι...

Γιώργος Μυλωνάς - Στην ιστορική Πέρα Κλουμπ

Η φωτογραφία είναι από την ένδοξη ακαδημία της ΠΕΡΑ ΚΛΟΥΜΠ στα μέσα του '90. Εγώ κανονικά έπαιζα στους παμπαίδες, αλλά επειδή δεν χωρούσα και ήμουν μικροκαμωμένος με έβαλαν μαζί με τον πορτιέρο στην φώτο της ακαδημίας. Παρόλα αυτά, μην νομίζεις πως δεν έπαιζα. Για το 6μηνο που ήμουν στην ΠΕΡΑ ΚΛΟΥΜΠ ήμουν βασικό στόπερ. Σε περίπου 10 ματς με τη φανέλα της ομάδας τα 8 τα είχαμε χάσει με 4-0. Δεν ξέρω γιατί, πάντως η "ταρίφα" ήταν σταθερή. Ούτε γκολ παραπάνω ή παρακάτω. Όταν έφυγα, έμαθα πώς η ομάδα άρχισε τις νίκες και τερμάτισε ψηλά στο τότε πρωτάθλημα.

Το γήπεδο μας ήταν κάπου μέσα στις εγκαταστάσεις του νοσοκομείου "ΣΩΤΗΡΙΑ", ακριβώς δίπλα από το νεκροτομείο. Πολλές φορές θυμάμαι να μεταφέρουν πτώματα δίπλα μας, ενώ εμείς κάναμε πασούλες και σπριντάκια. Στα highlights της ομάδας ανήκαν τα αποδυτήρια. Τύφλα να χει το αθλητικό κέντρο της Μασία. Προφανώς και δεν είχαμε αποδυτήρια και αλλάζαμε σε ένα δασάκι δίπλα στο γήπεδο, αφήνοντας εκεί τις τσάντες με τα ρούχα μας. Θρυλείται πως κάποια φορά ένας σκύλος πήρε το ένα παπούτσι ενός συμπαίκτη το οποίο το γύρισε πίσω στην επόμενη προπόνηση.

Το πήγαινε έλα στην προπόνηση, μιας και τα γραφεία της ομάδας ήταν στους Αμπελοκήπους και συγκεκριμένα στην Πανόρμου, γινόταν με ένα αμάξι-κλούβα. Κάθε πρωινό Σαββατοκύριακου μπαίναμε στην κλούβα 7-8 άτομα και οι έξω έξω κράταγαν την πόρτα, γιατί είχε χαλάσει η κλειδαριά και ήταν πιθανό σε καμιά απότομη στροφή να μας "ξεράσει" στο δρόμο.

Αυτό το 6μηνο που φόρεσα την φανέλα της ιστορικής Πέρα Κλουμπ, για πολλούς "μητέρα" της ΑΕΚ, ήμουν τόσο πιστός στα αμυντικά μου καθήκοντα που σε συνδυασμό με τα περισσότερα ματς που μας έπαιζαν μονότερμα, δεν είχα περάσει σχεδόν ποτέ το κέντρο.

Σε ένα ματς, με τον Άγιο Θωμά αν θυμάμαι καλά, έπαιξα αριστερό μπακ και περνούσα συχνά πυκνά το κέντρο. Σε μια φάση, μάλιστα, έφτασα με την μπάλα στην γωνία της μεγάλης περιοχής του αντιπάλου και ενώ όλοι μου φώναζαν να κάνω σέντρα, εγώ σούταρα, πραγματοποιώντας το μοναδικό σουτ της καριέρας μου σε ομάδα.

Το σουτ πήγε στην αγκαλιά του αντίπαλου τερματοφύλακα, αλλά υπάρχουν αρκετά βράδια που σκέφτομαι ότι σουτάρω καλύτερα και σκοράρω...

Διαβάστε ακόμη:

Δουλεύοντας στο ίδιο γραφείο με το Contra.gr