Δυστυχώς, αποκλειστήκαμε. Γιατί ήταν καλύτεροι

Ο Γιάννης Ζωιτός γράφει για την Εθνική που δεν βελτιώθηκε, που δεν άλλαξε, που δεν αιφνιδίασε και αποκλείστηκε από μια καλύτερη Ισπανία.

16 ΣΕΠ 2015

Ωραία η φράση του Τσόρτσιλ ότι "οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες". Μας φουσκώνει υπερηφάνεια, μας αρέσει γιατί χαρακτηρίζει ένα ολόκληρο έθνος λόγω του ένδοξου παρελθόντος του.

Εμπεριέχει όμως τη μισή αλήθεια για την Εθνική ομάδα. Γιατί ναι μεν στο διάστημα που οι διεθνείς επιχειρούσαν την επική ανατροπή απέναντι στην Ισπανία άπαντες ελπίζαμε στο θαύμα. Γιατί ναι μεν καθένας μας ήταν όρθιος μπροστά από την τηλεόραση και ευχόταν το τρίποντο του Γιάννη Αντετοκούνμπο να βρει στόχο και όλοι θα γίνουμε ένα κουβάρι από τους πανηγυρισμούς, πλημμυρισμένοι από ενθουσιασμό για ακόμη ένα κατόρθωμα των Ελλήνων, σαν εκείνα του 2005, του 2006 και του 2007, που έχουν σημαδέψει το ελληνικό μπάσκετ.

Ξέραμε όμως ταυτόχρονα ότι δεν αξίζαμε να νικήσουμε σε αυτό ματς, όσο σκληρό κι αν είναι να το παραδεχθούμε. Γιατί δεν υπερισχύσαμε του συγκεκριμένου αντιπάλου (ούτε σε αυτή τη μάχη), παρά μόνο στο μικρό κομμάτι της τρίτης περιόδου, όταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έδεσε την πίσω ζώνη της άμυνας. Αποτύχαμε ακόμη και να υπερασπιστούμε έστω και αυτό το σύντομο διάστημα καλής απόδοσης, με αποτέλεσμα η αναζήτηση φαντασμάτων, δαιμόνων και λοιπών καταλοίπων από την εποχή του Μεσαίωνα να είναι τουλάχιστον άτοπη, να μοιάζει με δικαιολογία.

Αυτή ήταν η Εθνική

Στο ματς που έκρινε τα πάντα, η Εθνική έπαιξε όχι καλύτερα αλλά όχι και χειρότερα απ' όσο στο υπόλοιπο του τουρνουά. Απλώς απέναντί της δεν είχε ένα υποδεέστερο σύνολο όπως η Κροατία και η Σλοβενία στον όμιλο, ούτε το Βέλγιο των περιορισμένων δυνατοτήτων για να νιώσει ανωτερότητα και να ξεφύγει πολύ στο τέλος. Τόσο, καλά ή άσχημα, έπαιζε έως τώρα και άλλο τόσο έπαιξε απέναντι στην καλύτερη ομάδα που συνάντησε μέχρι τώρα στο δρόμο της προς το μετάλλιο. Και καλά ποσοστά είχε στα σουτ (46%), ακόμη και στο τρίποντο (32%) που αποτελούσε "μαύρη τρύπα", και τα ριμπάουντ πήρε (38) και περισσότερες ασίστ έδωσε (21 έναντι 17) και την προσπάθειά της έκανε στην άμυνα (5 κλεψίματα, 3 μπλοκ).

Αυτό που της έλειψε, της έλειπε από την αρχή του τουρνουά - για να μην πούμε από την αρχή της διαδρομής. Η άμυνα στην αντίπαλη συνεργασία κοντού-ψηλού ήταν αχίλλειος πτέρνα και έβγαζε μάτι από τα φιλικά κιόλας, αφού ο Κουφός δεν έχει μάθει να κυνηγάει τόσο έξω και είναι δύσκολο να επιστρέψει πίσω. Ήταν βέβαιο πως οι Ίβηρες θα χτυπήσουν εκεί και το έκαναν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο (Γκασόλ).

Ήταν γνωστό επίσης ότι ο Φώτης Κατσικάρης έχει αποφασίσει να πορευτεί με περιορισμένο ροτέισον και αυτό το πλάνο υπηρέτησε μέχρι την καθοριστική μάχη, γι' αυτό και είπε ότι δεν θ' άλλαζε τίποτα. Ούτως ή άλλως όταν χρησιμοποίησε για λίγο τον Καϊμακόγλου στο "4" ή τον Περπέρογλου δεν πήρε σχεδόν τίποτα ή τουλάχιστον αυτά που ήθελε ο ίδιος.

Και μην υποστηρίξει κανένας ότι δεν ήταν ήταν γνωστό το ρίσκο της μη παρουσίας τρίτου σέντερ στη 12άδα για το ενδεχόμενο που ένας εκ των δύο ψηλών, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Μπουρούσης, τεθεί ουσιαστικά εκτός μάχης για τον έναν (φάουλ) ή τον άλλον λόγο (τραυματισμός). Ο Κουφός κουράστηκε στο φινάλε, ήταν εξουθενωμένος παίζοντας 31 λεπτά.

Μας διάβασαν, μας νίκησαν

Η Εθνική έζησε (μέχρι εδώ) και πέθανε (στον προημιτελικό) χωρίς ν' αλλάξει ή να αιφνιδιάσει, παρά μόνο στην έσχατη επιλογή ο Αντετοκούνμπο να κυνηγάει κοντό στην άμυνα για να κόψει την πάσα. Ήταν σχεδόν ίδια από την αρχή μέχρι το τέλος, έπεισε κάποιους ότι έκανε βήματα προόδου μέσα από τα παιχνίδια της, κινήθηκε όμως πάνω σε μια ευθεία γραμμή. Η Ισπανία γνώριζε τι ακριβώς θ' αντιμετωπίσει, το διάβασε καλά και είχε τον τρόπο και φυσικά τα άτομα, ακόμη κι αν είναι βετεράνοι πλέον, να φέρει το ματς στα δικά της μέτρα. Ήξερε τι θέλει και πώς να το κάνει. Η άμυνα χαμηλά δεν βγήκε, παρά μόνο σε μεμονωμένες φάσεις, ακόμη και ο Ρέγες έφθειρε την ελληνική άμυνα όταν ήταν στο "5" και όχι τόσο στο "4".

Το ελληνικό ταλέντο δεν απλώθηκε στο παρκέ, ο Γκασόλ δεν πιέστηκε, δεν σπρώχτηκε, ο Ροντρίγκεθ και ο Γιουλ βρήκαν πεδίο δράσης και ο αποκλεισμός ήρθε λογικά. Το μπάσκετ είναι ως επί το πλείστον δίκαιο άθλημα, η καλύτερη ομάδα στο τέλος θα κερδίσει, έστω και οριακά. Απόδειξη το 73-71 και ο αποκλεισμός. Που άφησε στη μέση ακόμη μία ευκαιρία. Σαν πολλές να μαζεύτηκαν...