Ψήφος εμπιστοσύνης στον Κατσικάρη

Ο Νίκος Γιαννόπουλος γράφει για την επόμενη μέρα στην Εθνική ομάδα, τον Κατσικάρη, τα λάθη και τον Γιαννάκη.

20 ΣΕΠ 2015

Με την Εθνική Ελλάδας να βρίσκεται από την Παρασκευή τα ξημερώματα στην Αθήνα και τους διεθνείς να σκορπίζονται αυτόματα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα προκειμένου να ενταχθούν στις ομάδες τους, νομίζουμε ότι ήρθε η κατάλληλη ώρα για την αποτίμηση του έργου του Φώτη Κατσικάρη και τις προοπτικές για το μέλλον.

Στις παρακάτω γραμμές θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε γιατί μία πιθανή παραμονή του Έλληνα κόουτς στον πάγκο της “επίσημης αγαπημένης” (που πάντως δεν φαίνεται να συγκεντρώνει για την ώρα πολλούς υποστηρικτές) θα μπορούσε να είναι μία σοφή και ώριμη κίνηση από την πλευρά της ΕΟΚ.

Ο Κατσικάρης ανέλαβε να διαδεχθεί τον Αντρέα Τρινκέρι μετά από το τραυματικό, από πολλές, απόψεις Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας. Επάνδρωσε το τεχνικό τιμ με πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης του (με φτασμένους προπονητές, τους Σκουρτόπουλο και Πρίφτη) και έδωσε τα κλειδιά του τμήματος σ' έναν άνθρωπο που επίσης ήξερε καλά, τον Κώστα Κώτση.

Κινήθηκε σε απολύτως επαγγελματικό πλαίσιο και επιχείρησε να δώσει έναν αέρα ανανέωσης αλλά και απόλυτης συναίσθησης καθήκοντος στην Εθνική. Στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας η ομάδα που παρέταξε είχε πολλές απουσίες ( Σπανούλης, Κουφός, Περπέρογλου) παρόλα αυτά το μπάσκετ που έπαιξε (στην πρώτη μεγάλη διοργάνωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο) άρεσε σε πολύ κόσμο και κυρίως στους ίδιους τους διεθνείς. Ο αποκλεισμός από τη Σερβία στο πρώτο νοκ-άουτ χάλασε τις καλές εντυπώσεις αλλά στην ομάδα παρέμεινε η προίκα του καλού μπάσκετ και η αύρα της ανανέωσης. Η Σερβία, ειρήσθω εν παρόδω, έφτασε μέχρι το τέλος της διαδρομής αποδεικνύοντας στην πράξη ότι ήταν πιο έτοιμη από τη δική μας ομάδα.

Τι ακριβώς θέλαμε;

Το χειμώνα που μας πέρασε ο κόουτς δεν δούλεψε σε σύλλογο. Έτσι, απερίσπαστος από άλλες υποχρεώσεις, φρόντισε να ταξιδέψει πολύ σε Ευρώπη και ΗΠΑ για να δει αγωνιζόμενους τους διεθνείς. Η συνεργασία του με την ομοσπονδία σ' αυτό το κομμάτι ήταν, για να τα λέμε όλα, αγαστή. Στις ΗΠΑ ο Κατσικάρης είχε από κοντά τους Αντετοκούνμπο, Παπανικολάου και Καλάθη ενώ αποκατέστησε την παρεξήγηση με τον Κουφό. Άπαντες τέθηκαν στη διάθεσή του.

Οι επιλογές του για την τελική 12άδα του Ευρωμπάσκετ είναι αλήθεια ότι σηκώνουν συζήτηση. Διατυπώθηκε η άποψη, ακόμα και από υψηλόβαθμους παράγοντες της ΕΟΚ, ότι δεν θα έπρεπε να προτιμηθούν 12 πρωτοκλασάτοι αλλά 9 πρώτης γραμμής και 3 νεαροί που θα έμπαιναν σιγά-σιγά στο κλίμα της Εθνικής χωρίς να έχουν απαίτηση να παίζουν. Σαν σκέψη καθόλου παράλογη. Κατά τη διάρκεια του τουρνουά όμως ο κόουτς κατηγορήθηκε ότι δεν άνοιξε το ροτέισον και ότι παρόπλισε παίκτες όπως ο Μάντζαρης και ο Περπέρογλου. Τι ακριβώς θέλαμε όμως; Μεγάλο ή μικρό ροτέισον; Πολλές ή λίγες επιλογές;

Ο εκλέκτορας της ομάδας σαφώς και δεν εκτίμησε καλά (όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια εκ της εικόνας και του αποτελέσματος του ματς) το παιχνίδι με την Ισπανία. Στο τρίτο δεκάλεπτο η ομάδα πάτησε γκάζι αλλά πάνω που οι "ρόχας" έδειχναν ζαλισμένοι, η Εθνική αποφάσισε να κατεβάσει την ταχύτητά της και να πάει σε σετ παιχνίδι. Επίσης καθ' όλη τη διάρκεια του ματς η άμυνά της ήταν...φιλική με τους Ισπανούς. Ελάχιστη πίεση στην μπάλα, αργοπορία στις αλλαγές.

Όλα αυτά δεκτά. Συνιστούν όμως λόγο για να τερματιστεί μία ώριμη προσπάθεια που άρχισε πέρυσι έτσι ώστε να αρχίσουμε ξανά από την αρχή, με νέο προπονητή, νέα, ίσως, φιλοσοφία, νέα δεδομένα; Από το 2008 και μετά, όταν δηλαδή ο Παναγιώτης Γιαννάκης έβαλε τους τίτλους τέλους στη δεύτερη θητεία του στην Εθνική ομάδα, στην "επίσημη αγαπημένη" ουδείς στέριωσε. Οι αποτυχίες ΠΑΝΤΑ χρεώνονταν στους προπονητές. Ο Καζλάουσκας ανέλαβε το βάρος της αποτυχίας του Παγκοσμίου του 2010 ενώ είχε πάρει μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2009 και μάλιστα χωρίς πρωτοκλασάτους βασικούς. Ο Ζούρος οδήγησε την ομάδα σε αξιοπρεπή παρουσία στο Ευρωμπάσκετ του 2011 (και πάλι με πολλές απουσίες) αλλά χρεώθηκε την αποτυχία στο προολυμπιακό του 2012 όταν ειπώθηκαν φοβερά και τρομερά πράγματα εναντίον του. Ο δε Τρινκέρι, ο οποίος πλαισιώθηκε από ανθρώπους που ήταν 100% επιλογές της ΕΟΚ, έφυγε νύχτα παίρνοντας πάνω του όλο το κρίμα της χαμένης προσπάθειας του Ευρωμπάσκετ του 2013.

Το "διαζύγιο" και η λύση

Το ερώτημα τίθεται απολύτως φυσιολογικά: Απ΄όλες αυτές τις διαδοχικές αλλαγές προπονητών και άμεσων συνεργατών, η Εθνική ευνοήθηκε; Προφανώς και όχι είναι η απάντηση. Η λογική λέει λοιπόν ότι μία ακόμη αλλαγή (που θα είναι η 5η στη μετά Γιαννάκη εποχή) δεν θα εξυπηρετήσει τίποτα άλλο παρά τις εντυπώσεις. Ότι "κοιτάξτε, βρήκαμε τον ένοχο και φροντίζουμε γρήγορα να τον αντικαταστήσουμε χωρίς να δίνουμε σημασία και στις δικές μας πιθανές ευθύνες".

Εκτός αυτού, και σε περίπτωση διαζυγίου με τον Κατσικάρη, μόνο μία λύση πραγματικά μπορεί να οδηγήσει σε νέο ξεκίνημα. Ο Γιαννάκης. Και αν ο Δράκος για οποιονδήποτε λόγο τελικώς πει όχι η ΕΟΚ που θα στραφεί, ποιοι είναι αυτήν την ώρα οι ελεύθεροι Έλληνες προπονητές; Με τον Ζούρο συνεργάστηκε. Και τον απέλυσε με τρόπο όχι ακριβώς κομψό. Θα πάει σε λύση Πεδουλάκη; Θα αναβαθμίσει τον Πρίφτη; Θα προτιμήσει ξένο; Είναι αυτές επιλογές που μπορούν να εμπνεύσουν;

Η Εθνική ομάδα χρειάζεται μόνιμο προπονητή με full time απασχόληση από το 2016 και μετά. Για να προκριθεί κανείς στο Ευρωμπάσκετ του 2017, πρέπει να δώσει και χειμερινά προκριματικά. Το part time για τον πάγκο κοινώς...πέθανε. Ο Κατσικάρης, αν υποθέσει κανείς ότι δεν θα συνεχίσει και την επόμενη σεζόν στη Μούρθια, θα μπορούσε να αποτελέσει την πιο σίγουρη και αξιόπιστη λύση. Οι παίκτες, αν και πολλοί εξ αυτών δεν είχαν ρόλο, τον εμπιστεύονται. Ο ίδιος πλέον γνωρίζει πρόσωπα, καταστάσεις και παθογένειες. Είναι πιο ώριμος, πιο μπαρουτοκαπνισμένος, πιο σοφός. Μπορεί να εγγυηθεί με μία σχετική σιγουριά την επόμενη μέρα, στη μετά Σπανούλη, εποχή. Και μπορεί, γιατί όχι, να συνεργαστεί με τον Παναγιώτη Γιαννάκη σε μία σχέση κόουτς-επικεφαλής σχεδιασμού Εθνικών ομάδων. Συνήθως οι πραγματικά αξιόπιστες λύσεις βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας αλλά δεν τις βλέπουμε. Ας μην κάνουμε πάλι το ίδιο λάθος.

ΥΓ: Ο Βαγγέλης Μάντζαρης ήταν ίσως ο πιο αδικημένος παίκτης αυτής της Εθνικής. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να έχει ένα πολύ θερμό τετ-α-τετ, γεμάτο χαμόγελα, με τον Κατσικάρη μετά από την προσγείωση του αεροσκάφους που μετέφερε τους διεθνείς από τη Λιλ στην Αθήνα. Ο κόουτς, με όλα του τα ελαττώματα, έχτισε κάποιες σχέσεις σ' αυτήν την ομάδα.