Άλλο τα μετάλλια, άλλο η παραγωγή
Ο Δημήτρης Καρύδας γράφει για την Εθνική Εφήβων και προειδοποιεί πως η κατάκτηση ενός μεταλλίου δεν σημαίνει αυτόματα και την ανάδειξη νέων παικτών. Τα χαρακτηριστικά παραδείγματα στο πέρασμα των ετών και ο... στρουθοκαμηλισμός των ανθρώπων της Ομοσπονδίας.
Το ελληνικό μπάσκετ είναι χορτασμένο από διακρίσεις στις μικρές ηλικίες και τις αντίστοιχες εθνικές ομάδες. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Εθνική Εφήβων πρέπει να αφήσει την ευκαιρία που της παρουσιάζεται να κατακτήσει το δεύτερο χρυσό μετάλλιο της ιστορίας (μετά από αυτό του 2008) και το 7ο μετάλλιο σε επίπεδο Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.
Μόνο που η εποχή της αθωότητας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και πλέον η κατάκτηση ενός μεταλλίου αποτελεί σοβαρό λόγο πανηγυρισμών μόνο για δύο διαφορετικές συνθήκες. Από τη μια θα πανηγυρίσει η ΕΟΚ και ο πρόεδρος της που θα… στρουθοκαμηλίσει όπως συνήθως κομπάζοντας για την… ανάδειξη νέων παικτών και την επιτυχία του αναπτυξιακού προγράμματος. Φυσικά, όλα αυτά αποτελούν παραμυθάκια της Χαλιμάς.
Λιγότερα χρήματα στον αναπτυξιακό
Για το αναπτυξιακό η ΕΟΚ φροντίζει εδώ και χρόνια να διαθέτει ολοένα και λιγότερα χρήματα, λιγότερα από όσα δαπανούν τα μέλη του ΔΣ της ομοσπονδίας και ο πρόεδρος της για ταξίδια "τουριστικά" στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη. Αναπτυξιακό δεν υφίσταται και αν κάποιος μελετήσει προσεκτικά τις συνθέσεις των μικρών εθνικών ομάδων τα τελευταία χρόνια θα διαπιστώσει ότι το ποσοστό των παικτών που προέρχονται από ομάδες της περιφέρειας μειώνεται δραματικά. Σχεδόν έχει μηδενιστεί. Οι μεγάλες ομάδες της Α1 φροντίζουν με μαζικές αγορές των ταλέντων να συντηρούν τις εθνικές ομάδες.
Λόγο να πανηγυρίσουν θα έχουν οι παίκτες και τους αξίζει. Κάνουν την προσπάθεια τους και αν αυτή στο τέλος του δρόμου επιβραβευθεί με το μάξιμουμ έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται δικαιωμένοι. Ειδικά από την στιγμή που το 90% από την τωρινή σύνθεση της εθνικής εφήβων αναζητά ρόλο και χώρο στις ομάδες τους.
Τα μετάλλια δεν σημαίνουν ανάδειξη παικτών
Όλοι οι υπόλοιποι ξέρουμε καλά την πραγματικότητα. Τα μετάλλια δεν σημαίνουν αυτόματη ανάδειξη των παικτών, ούτε διαβατήριο που θα τους επιτρέψει να ανέβουν τα σκαλοπάτια μέχρι τα υψηλότερα επίπεδα που είναι η Ευρωλίγκα ή ακόμη και το ΝΒΑ.
Η ψυχρή λογική των πραγμάτων λέει ότι για τις σύγχρονες εθνικές ομάδες που πέτυχαν ότι καλύτερο μπορούσαν απέναντι σε συνομήλικους τους η πραγματικότητα αποδείχθηκε πολύ σκληρή στη διαδρομή. Η γενιά του 1995 που πρώτη άνοιξε τον δρόμο των μεγάλων επιτυχιών (μέχρι τότε είχαμε μόνο ένα μετάλλιο σε επίπεδο εφήβων με την εθνική ομάδα του 1970) σάρωσε τους αντιπάλους της, κέρδισε τον παγκόσμιο θαυμασμό αλλά η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη.
Κανείς δεν βοήθησε αληθινά την Εθνική Ανδρών
Ο σταρ της ομάδας Ευθύμης Ρεντζιάς υπέγραψε πολλά πλούσια συμβόλαια, έφτασε μέχρι το ΝΒΑ σε ρόλο παγκίτη αλλά η αίσθηση που έχω είναι ότι ποτέ δεν έφτασε εκεί που αληθινά περιμέναμε. Κακιούζης, Καλαϊτζής, Παπανικολάου και Χατζής έκαναν μεγάλες καριέρες αλλά με εξαίρεση τον πρώτο και τον τρίτο κανείς δεν βοήθησε αληθινά την εθνική ανδρών. Από τους υπόλοιπους επτά της δωδεκάδας μόνο ο Καράγκουτης έκανε μια αξιόλογη καριέρα και οι υπόλοιποι δεν έγιναν σχεδόν ποτέ σταθεροί και μόνιμοι ούτε καν σε ομάδες Α1 για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Η εθνική ομάδα του 1998 (3η σε Ευρωμπάσκετ) πρόσφερε στο ελληνικό μπάσκετ δύο παίκτες υψηλού επιπέδου ( Αντώνης Φώτσης, Λάζαρος Παπαδόπουλος), το μεγαλύτερο χαμένο ταλέντο στην ιστορία (Γιώργος Διαμαντόπουλος), τον σταθερό Παπαμακάριο, τον ρολίστα Γλυνιαδάκη και οι μισοί παίκτες της δωδεκάδας δεν έφτασαν ποτέ ούτε στο επίπεδο της Α1.
Η ομάδα του 2000 πρόσφερε επίσης δύο μεγάλους παίκτες: Σπανούλη και Ζήση άλλους δύο που συνεχίζουν και κοντεύουν να ολοκληρώσουν καριέρες ρολίστα ( Τσιάρας, Κουμπούρας) και επίσης έξι παίκτες που εξαφανίσθηκαν γρήγορα ή λιγότερο γρήγορα από το προσκήνιο.
Δεν ανέδειξε ούτε ένα αληθινό σταρ
Η ομάδα του 2002 που είχε δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες και θεωρήθηκε μια φοβερή φουρνιά έβγαλε πολλούς καλούς παίκτες. Σε μέσο όρο περισσότερους από κάθε άλλη αλλά δεν ανέδειξε ούτε ένα αληθινό σταρ. Βασιλειάδης. Περπέρογλου, Σχορτσανίτης, Μαυροκεφαλίδης συνεχίζουν μέχρι σήμερα αξιόλογες καριέρες όπως και ο μικρότερος (κατά ένα χρόνο) Σάκοτα, ο Βασιλόπουλος είδε την καριέρα του να διαλύεται από τραυματισμούς αλλά όσο έπαιξε πήγε πολύ καλά και από τους υπόλοιπους άλλοι 3-4 συνεχίζουν μέχρι σήμερα σαν ρολίστες πολυτελείας. Εκείνη η γενιά είχε από τα μικρότερα ποσοστά "διαρροών" και εξαφανισμένων παικτών.
Οι σημερινοί 25άρηδες πιο πετυχημένοι
Θεωρητικά η πιο πετυχημένη γενιά είναι αυτή που κυριάρχησε την τριετία 2007-09 κατακτώντας τρία μετάλλια σε Ευρωπαϊκό επίπεδο δικαίωσε σε μεγάλο ποσοστό –μέχρι τώρα- τις προσδοκίες. Ο αναμφισβήτητος σταρ της ομάδας Κώστας Παπανικολάου παίζει ήδη στο ΝΒΑ και όλοι οι υπόλοιποι καλοί παίκτες της ομάδας βρήκαν γρήγορα και νωρίς τον δρόμο τους: Σλούκας, Μάντζαρης, Παππάς, Γιάνκοβιτς, χωρίς να προσθέσουμε ότι μέλη της ίδιας γενιάς (ένα χρόνο μεγαλύτεροι) διατέλεσαν και οι Μπόγρης, Κουφός (έπαιξε στην ομάδα του 2007).
Αν σε αυτή την επτάδα προστεθούν και οι Παπαντωνίου, Κασελάκης, Σαρικόπουλος, Κατσίβελης, Γιαννόπουλος (επίσης ένα χρόνο μεγαλύτερος) γίνεται αντιληπτό ότι η φουρνιά των σημερινών 25ρηδων είναι πιθανώς η καλύτερη που έχει βγάλει το ελληνικό μπάσκετ. Έστω και αν οι περισσότεροι από αυτούς τους παίκτες βρίσκονται ακόμη στη διαδρομή για την κορύφωση της καριέρας τους.
Αυτή η γενιά μοιάζει μ' αυτές του '98 και του '00
Μετάλλιο δεν σημαίνει λοιπόν αυτόματη… ευτυχία, ούτε πανάκεια για τις πετυχημένες γενιές του ελληνικού μπάσκετ. Απλά δίνει ένα στίγμα για συγκεκριμένους παίκτες. Και έχω την αίσθηση ότι η συγκεκριμένη γενιά μοιάζει πιο πολύ με αυτές του 2000 ή του 1998 παρά με αυτή του 2007.
Δύσκολα θα αναδείξει περισσότερους από δύο σταρ και αρκετούς χρήσιμους ρολίστες. Αλλά για αυτού του είδους τον απολογισμό και τις σχετικές προβλέψεις ας μου επιτραπεί να γράψω αφού ολοκληρωθεί η προσπάθεια τους στον Βόλο. Και αφού με τις ευχές όλων μας κατακτήσουν το καλύτερο που μπορούν.
