Χρειαζόμαστε ομάδες σαν την ΑΕΛ
Με αφορμή τα 50 χρόνια από την ίδρυσή της, ο Κώστας Κεφαλογιάννης εξηγεί γιατί το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από ομάδες όπως η ΑΕΛ.
Στην πρώτη προπόνηση της ΑΕΛ για την επερχόμενη σεζόν μαζεύτηκαν στο "Αλκαζάρ" 3.000 άνθρωποι. Γενικώς, δεν με εντυπωσιάζουν οι «πρώτες». Συνήθως άλλωστε, ο λόγος που πηγαίνουν οι οπαδοί στην πρεμιέρα της ομάδας τους είναι για να αυτοθαυμαστούν και ταυτόχρονα να δώσουν την αφορμή στα ΜΜΕ να τους θαυμάσουν, αφιερώνοντας τους όλους τους γνωστούς και αφόρητα κλισέ τίτλους. Πράγματα τέλος πάντων που έχουν ελάχιστη σχέση με το κανονικό ποδόσφαιρο.
Το όνειρο που έγινε εφιάλτης
Η ΑΕΛ αντιθέτως έχει τεράστια σχέση. Και χαίρομαι που –μοιάζει να –έχει μπει για τα καλά στο δρόμο της επιστροφής στη μεγάλη κατηγορία, μετά από διάφορες, επώδυνες όσο και παράδοξες περιπέτειες. Παράδοξες, διότι η κατρακύλα της ΑΕΛ δεν ήρθε ως επιστέγασμα μιας σειράς λαθών που όλοι έβλεπαν αλλά ουδείς έκανε κάτι για να τα διορθώσει (όπως συνέβη με την ΑΕΚ). Η κατρακύλα της ξεκίνησε τη σεζόν που είχε χαρακτηριστεί από όλους στον θεσσαλικό κάμπο ορόσημο: Τη σεζόν που μπήκε στο καινούργιο της σπίτι, το δεύτερο καλύτερο ποδοσφαιρικό γήπεδο στην Ελλάδα (μετά ή μαζί με το Καραϊσκάκη), το υπερσύγχρονο “AEL FC Arena”.
Το όνειρο έγινε εφιάλτης, ο Πηλαδάκης αποχώρησε αφήνοντας πίσω του –περίπου συντρίμμια, η ΑΕΛ βρέθηκε οικειοθελώς στη Γ’ Εθνική και κάπου εκεί ξεκίνησε η ανασυγκρότηση. Ελπίζω ο κ. Πλεξίδας να αποδειχθεί εφάμιλλος του ονόματος και της ιστορίας του συλλόγου που διοικεί. Γιατί και η Λάρισα, όπως τόσες και τόσες ομάδες στον παρελθόν, έχει ταλαιπωρηθεί πολύ από ...σκιτζήδες.
Ο κόσμος ως ασπίδα
Δεν το ελπίζω βέβαια, μόνο επειδή το «ποδόσφαιρο μας έχει ανάγκη περισσότερες επαρχιακές ομάδες». Κατ΄αρχήν το ποδόσφαιρο μας δεν έχει ανάγκη από περισσότερες επαρχιακές ομάδες. Αν αυτές οι ομάδες δεν έχουν βάσεις, έξυπνη διοίκηση, ιδέες, υγιή προοπτική, είτε είναι από την Αθήνα, είτε από τα Χανιά (τυχαίο το παράδειγμα), ποιος ο λόγος να υπάρχουν; Για να γίνονται «ακαδημίες» διαφόρων ομάδων με δανεικούς; Για να φυτοζωούν, ροκανίζοντας τα χρήματα του τηλεοπτικού συμβολαίου τους; Για να είναι τέλος πάντων "δορυφόροι" και όχι κανονικοί σύλλογοι με υπερηφάνεια και στόχους;
Όχι, το ποδόσφαιρο μας δεν έχει ανάγκη περισσότερες επαρχιακές ομάδες. Έχει ανάγκη περισσότερες κανονικές ομάδες. Και στις οικονομικά δύσκολες εποχές που ζούμε, τις κανονικές ομάδες πρωτίστως τις κάνει ο κόσμος. Μονάχα ο κόσμος μπορεί και οφείλει να λειτουργήσει σαν ανάχωμα απέναντι σε "μικρούς" παράγοντες , ο οποίοι προκειμένου να επιβιώσουν οι ίδιοι, δεν έχουν πρόβλημα να δώσουν ενέχυρο την υστεροφημία του εμβλήματος που διαχειρίζονται.
Κι αυτό δεν αποτελεί πανάκεια ασφαλώς. Είδαμε και περιπτώσεις ομάδων με κόσμο, που την πάτησαν επειδή πνίγηκαν από το φόβο και την ανασφάλεια και δεν είχαν το καθαρό μυαλό να δουν το μέλλον (οι οπαδοί του Άρη, υποθέτω, θα προτιμούσαν να έχουν σηκώσει ανάστημα μια σεζόν πριν τη περυσινή και ας έπεφταν κατηγορία νωρίτερα. Θα είχαν σώσει τουλάχιστον την αξιοπρέπεια τους). Αποτελεί, πάντως, το μίνιμουμ εχέγγυο.
Ομάδες έρμαια στις διαθέσεις των ισχυρών
Ακούγεται κάπως σκληρό για τα κλαμπ που δεν κατάφεραν ποτέ να αποκτήσουν ευρύ κοινό. Αλλά το ποδόσφαιρο ήταν πάντα σκληρό και εσχάτως έχει γίνει ακόμα σκληρότερο. Ομάδα δίχως πολύ και δυναμικό κόσμο, τον κόσμο του ΟΦΗ, τον κόσμο της ΑΕΛ κ.α. γίνεται πολύ εύκολα έρμαιο στις διαθέσεις των ισχυρών (ή απλώς, "τιμωρείται" όπως ο Απόλλωνας Αθηνών). Επί της ουσίας, δε βοηθάει το πρωτάθλημα μας. Το αλλοιώνει.
Οι 3.000 άνθρωποι στην πρώτη προπόνηση, δείχνουν η ΑΕΛ διαθέτει τη δική της "ασπίδα". Δεν την έχασε ποτέ, παρά την ταλαιπωρία των τελευταίων ετών. Στο χέρι του κ. Πλεξίδα είναι να την εκμεταλλευτεί. Ούτως ώστε όταν η ΑΕΛ ανέβει στη Σούπερ Λίγκα (γιατί θα ανέβει, δεν τίθεται θέμα) να αποτελέσει μια αυτόφωτη ΠΑΕ. Και όχι μια ακόμα ΠΑΕ που ζει στη σκιά των «μεγάλων»...